21/12/08

PERSÉPOLIS

Antes de marchar de vacacións de Nadal e dexesarvos a todos un Feliz Aninovo, quería contarvos que pechamos o ano e o mes dedicado ás relixións dende Biblioarzúa, coa proxección da película Persépolis, de indubidable valor humano para o alumnado de Ciclo Superior do noso instituto.

Persépolis é a historia dunha rapaza en Irán dende a revolución islámica ata agora. A historia comeza cando os fundamentalistas toman o poder obrigando ás mulleres a levar veo, encarcelando a miles de persoas e instaurando un réxime de medo. Ela vai vivir ademais do terror do réxime fundamentalista islámico cousas diferentes como a emigración a Europa, o desamor, as miradas de distintas culturas e así poderá comparar co fundamentalismo relixioso do cal escapou. Esta nena é a propia autora do cómic no que está baseada a película.

É unha historia triste e conmovedora que fai que nos plantexemos unha reflexión sobre como o uso/maluso das relixións e os fundamentalismos poden desgrazar a vida das persoas, como converter ás persoas e aos países en realidades sen futuro e as veces mesmo sen esperanza. (Todo o contrario do que inicialmente parece que eran para o que xurdiron...)

En Biblioarzúa, temos a peli e o cómic de Marjane Satrapi.

19/12/08

MUSCHA

Durante o período nazi en alemania, Josef, un neno pequeno sofre humillacións e desprezos por parte dos que ata agora foron os seus compañeiros de clase e de xogos... Non sabe que é, pero hai algo no seu aspecto que é a causa de todo este cambio de actitude...

Josef quere que todo siga como antes, non sabe por que, pero os demáis o tratan tan mal que nunca volverá a ser un neno feliz.

A persecución dos diferentes... é algo do pasado? Aprendimos algo dos horrores do pasado?

Muscha de Anja Tuckermann está en biblioarzúa

17/12/08

O mundo das drogas por Tamara 2º Bach


Esta obra é un colaxe feito en papel Guarro e é figurativo.
Trátase dun laberinto feito con cortes de revista.O cor do laberinto é de cor negro mentras que o fondo é de cor vermello. Abaixo do laberinto hay unha frase escrita, cada palabra que conten está feita con letras de revistas de cor brancas.As frases non son todas do mesmo tamaño.
É unha obra coa cal quero representar o mundo en que vive unha persoa adicta a calquer tipo de droga, un mundo que si entras será moi difícil que saias o igual que un laberinto, pois estará sempre chea de obstáculos, de camiños sen saída. Quérese chamar a atención con cores como o vermello de fondo e o negro como representación dos camiños do laberinto, uns camiños oscuros. Aparece unha frase con maior tamaño para sobresaír o tema principal que é ese non as drogas.

STOP Á CONTAMINACIÓN por Irene 4º A+B

EFECTOS VISUAIS por Arantxa 4º A+B

PERXUDÍCATE por Mª Cruz 4º a+b

16/12/08

Efectos visuais por Sara 4º ESO A

O VALOR DA FORZA por Miguel Conde


Un campo de batalla na que se suman elementos que favorecen a destrucción. O chan manchado de sangue. O signo "+" esta feito con tiritas.Hai unha valla de arame de espiños. Noutra parte un fondo oscuro no que destaca unha gran negra cunha granada en forma de corazón. O título da obra chorrea sangue que acumúlase no fondo formando un mar...
A obra representa unha suma de elementos destructivos que so levan...a nada, a un mar de sangue.
A man negra representa o poder, pero o poder mal utilizado: a tiranía.A granada en forma de corazón nos fala da utilización das persoas como simples elementos para la guerra.

15/12/08

Autismo e o valor do amor dun avó

Sabes que é o autismo? Pois é certo que case non sabemos nada desta desorde do desenvolvemento do cerebro que comeza nos nenos antes dos tres anos de idade e que deteriora a súa comunicación e interacción social causando un comportamento restrinxido e repetitivo.

As persoas con trastornos de espectro autista mostran distintos tipos de síntomas: interacción social limitada, problemas coa comunicación verbal e non verbal...

As características do autismo polo xeral aparecen durante os primeiros tres anos da nenez e continúan ao longo de toda a vida. Aínda que non existe unha "cura", o coidado apropiado pode promover un desenvolvemento relativamente normal. As persoas con autismo teñen unha esperanza de vida normal.

Esta finde estivo en Santiago John LeSieur, un canadiense que inventou o Zac-Browser, un navegador pensando en Zackary, o seu neto, un neno que presenta un autismo moi severo, (nas súas propias palabras), que tras asistir ao cole puxéronlle diante dun ordenador que o único que provocaba nel era agresividade ao non poder controlalo. Desa primeira versión John LeSieur atopou que o tranquilizaba e que podía acadar o resultado que buscaba.Hoxe hai unha segunda versión en marcha que ¡¡¡¡¡¡¡alucinade!!!!!!! é gratuíta: É PARA TODO O MUNDO, e eu descubrín que non é algo exclusivo para estes nenos, senon que calquera pode ver que é válida para todos os nenos do mundo. Grazas á colaboración de Iago Seara témola en castelán, e dentro dunhas poucas semanas contaremos cunha nova e revolucionaria versión para que cada un poida diseñar os contidos máis adecuados para o seu particular emprego.

Dende aquí invítovos a coñecer un pouco a estas persoas tan descoñecidas para todos e dar as grazas a John LeSieur, Iago Seara, Inés Casal, (que ten un blog precioso cheo de tenrura), a TADEGA e Aumentativa (cunha chea de propostas para educadores/as emoita máis xente) e a Autismo Galicia, da man de Rosa Cela, cordinadora da plataforma tecnolóxica galega, por acercarnos a eles e polo traballo tan estupendo y tan incrible que estan levando a cabo dunha maneira desisnteresada e demostrando que neste mundo onde parece que o único que o move son son cartos aínda existe xente marabillosa que saben ter os pes na terra. E sobre todo dende Arzúa: parabéns John LeSieur!!!

Coida a tua vida

Porque a beleza non son corpos bonitos...

12/12/08

Lembranzas dunha amistad

Practivamente non o coñeciamos,pero as veces que estibemos con él, fixonos rir como nadie,sempre estaba alegre a pesar da sua enfermedad.
As veces que saímos con el de marcha foron incribles,ainda non o podemos creer que xa non este.
Sempre o imos recordar como unha persoa alegre,e o pouco tempo que pasamos xuntos,foron momentos moi bos.
SEMPRE TE RECORDAREMOS....!
Os teus compañeiros de 1ª de BACH.

Ó noso compañeiro Andrés (CHOLO)

O venres nos entregarán as notas a to@s menos ó noso compañeiro Cholo.
Xa no está con nós.
Pero sempre o recordaremos por cómo era.

Conocímolo pouco,pero era un chaval estupendo.
Todos, ou casi todos coñecíamos o seu problema, pero creo que ninguén,se esperaba esto. O instituto en poucos minutos quedou invadido pola tristeza e polo seu baleiro.

Ímolo botar en falta porque facía moita compaña,e aínda que sabía da súa enfermidade, sempre estaba contento e feliz. Sempre se abría a todo,escoitabate,e entendíate.

O teu lugar nunca o ocupará ninguén, xa que non creo que coñezamos a ninguén coma ti.

Imos estrañar todos aqueles sorrisos que nos facías sentir nada mais verte.

Sempre nos gastaba bromas, piropeaba, causábanos moita simpatía. Nunca chegamos a coñecelo moito,pero sempre o levaremos no corazón pola boa persoa que era.


Os seus compañeiros de 3ª ESO

9/12/08

Dereitos humanos e relixión

A Declaración Universal de Dereitos Humanos de 1948 establece nos seus artigos 18, 26.2 e 26.3 o seguinte: "Toda persoa ten dereito á liberdade de pensamento, de conciencia e de relixión; este dereito inclúe a liberdade de cambiar de relixión ou de crenza, así como a liberdade de manisfestar a súa relixión ou crenza, individual ou colectivamente, tanto en público como en privado, mediantae o ensino, práctica, culto e a observación".

Pero tamén é verdade que certos Estados, principalmente os máis fanatizados ou radicalizados relixiosamente, usan a relixión como xustificativo para violar sistematicamente os dereitos fundamentais dos habitantes deses estados, e tamén doutros individuos. A violencia e o seu uso, en nome da relixión, levan a un terrorismo que non deixa de constituír unha forma de loita, particularmente obscena, pois as súas víctimas son civís non combatentes.

Xa o sudafricano Premio Nobel da Paz, o arcebispo Desmond Tutu, na súa intervención ante a Comisión da ONU afirmou que "as máis espeluznantes atrocidades foron cometidas e seguen a cometerse en nome da relixión, a pesar do obvio: non hai nin raza, nin relixión superior ou inferior a outra, a relixión non implica o monopolio dun Deus, da bondade, virtude ou da verdade".

Hoxe en día esta realidade entre dereitos humanos e relixión segue a estar en plena actualidade: a traxedia nos territorios Palestinos-Israelies, a destrución das estatuas de Buda polos talibans de Afganistan, as guerras relixiosas en Irlanda, o islamismo exacerbado de moitos países, a exclusión dos pobos indíxenas en todo o mundo..... Todo esto confírmanos que a reconcialización aínda está moi lonxe e que ante o fenómeno crecente da intolerancia relixiosa e outras formas de masacre dos dereitos humanos debemos, máis que nunca, continuar a que se escoite a voz dos máis débiles e non fomentar nin apoiar ningún tipo de intolerancia (de ningúen para con ningúen).


10 de novembro día Internacional dos Dereitos Humanos

5/12/08

Mitos anteriores a la historia

El hombre representó primero a la mujer. Si no hubiésemos conservado de los tiempos iniciales de la Prehistoria más que las imágenes esculpidas o modeladas, podríamos creer que los veinticinco primeros milenios del Homo sapiens sapiens estaban poblados sólo de mujeres. Hace unos 25.000 años, con la civilización gravetiense, aparecen las célebres Venus, las primeras esculturas "de pie", todas femeninas. En bajorrelieve o de redondas protuberancias, de marfil o de piedra, estas mujeres no son tan diversas. De Laussel a Grimaldi y Willendorf, del Atlántico al Mar Negro, a lo largo de toda Europa, proceden todas del mismo riguroso esquema de construcción:su estricto código nos indica que se trata de símbolos.
Años más tarde, en el transcurso del IX milenio, aparece en Levante el Neolítico, que se difundirá poco a poco hacia el Norte de África, Asia Central y toda Europa. Tanto en Oriente como en Europa, nos ha dejado esas estatuillas femeninas de piedra o arcilla cocida, cuyas formas no andan muy lejos de las venus paleolíticas y que los arqueólogos llaman "diosas madres" o "diosas de la fecundidad". Estas "diosas madre" nos dan testimonio de un panteón y de una sociedad matriarcal, regidos por un principio femenino. Los arqueólogos de la cuenca mediterránea, imbuidos de civilización griega, invocaban a este respecto ciertos aspectos de la religión griega considerados como los más arcaicos, semejantes a aquellos que revelaban a los iniciados durante los Misterios de Eleusis y que se relacionaban con el culto de Demeter, diosa de las cosechas y de la fertilidad. La llamada "revolución neolítica" se manifestó como una revolución duradera, puesto que en los tiempos históricos las grandes civilizaciones de Oriente cuentan entre sus principales figuras con una Gran Diosa (Istar, Astarté).

Como estamos viendo, primero vino la divinización del principio femenino, al menos como fuente de vida: principio bien presente, tal como hemos dicho, en las religiones orientales, difuminado en los monoteísmos del judaísmo y luego del Islam, que regresa con fuerza en el monoteísmo más pagano del cristianismo. Pero esa será ya otra historia.

1/12/08

Templos de Rusia

Este mes de decembro temos pensado adicalo en Biblioarzúa ás Relixións. Recentemente chegoume unha desas presentacións que son tan chulas e non puiden deixar de mostrárvola co gallo do motivo do mes.

A relixión que predomina en Rusia é a Ortodoxa Rusa (¡arredor de 135 millóns de fieis!!!!). A seguinte relixión predominante en Rusia é o Islam. Outras relixións inclúen aos Protestantes, Xudeus, católicos e budistas.

Un dos efectos da transición democrática en Rusia foi a emerxencia dunha antiga hostilidade entre a Igrexa ortodoxa e a católica, que por primeira vez na historia aspirou a gozar de liberdade pastoral no país euroasiatico.




View SlideShare presentation or Upload your own.

30/11/08

A historia dos números árabes...



Gustariame que leses atentamente esta histoira de Juan José Millas e Antonio Fraguas "Forges" sobre a historia dos números árabes, e tamén me gustaría que me comentasedes a que vos soa???
"Europa era un lugar sin números, aunque con muchas letras. Sus habitantes no sabían cuantas, puesto que carecían de números para contarlas. Tampoco sabían el número de piernas ni de ojos, ni de brazos, ni de dedos que tenían. En las escuelas, cuando los profesores preguntaban a los niños cuántos dedos tenían, ellos decían:
-Varios.
-¿Y cuántos dientes?
-Varios.
¿Y cuántos ojos teneis en el pecho?
-Ninguno.
Sólo sabían decir "varios" y "ninguno". Hacían preguntas absurdas, como las de los ojos o los pelos, para dar la impresión de que sabían contar.
Cuando las madres mandaban a sus hijos a la tienda para hacer recados, si ellos preguntaban cuántas patatas o magdalenas debían comprar, las madres decían:
-Varias.
-¿Y cuántos pulmones de acero?
-Ninguno.
La gente no cumplían años, sin varios años, o ningún siglo. Si en las entrevistas de trabajo te preguntaban cuántos años tenías, la contestación correcta era:
-Varios
-¿Y siglos?
-Ninguno.
Los sabios dijeron a las autoridades que no se podía continuar así, porque para entender la realidad es preciso contarla, o numerarla. Entonces inventaron los números romanos que están hechos de letras mayúsculas. Así la I quería decir uno; la V, cinco; la X diez; la L, cincuenta y la M mil. No es que fuera fácil contar y numerar con números romanos, pero eran mejor que nada.
-Yo tento XXX años.
-Yo quiero V kilos de patatas.
-Pedro me ha quitado VI cromos.
-A mi hijo le han salido XV granos en la cara.
Entre tanto, había en África unos números árabes muy fáciles de entender y muy prácticos para contar y para numerar las cosas, que al enterarse de las dificultades europeas decidieron emigrar en busca de un trabajo aritmético digno. La mayoría de ellos viajaron, por falta de medios, apiñados en pequeñas embarcaciones, llamadas pateras, que con frecuencia naufragaban antes de alcanzar la costa, condenando a los números y númeras árabes a perecer en medio de horribles sufrimientos. Algunas de estas númeras estaban embarazadas y sus hijos jamás verían la luz. Los que lograban alcanzar la costa taenían que huír de los números romanos, que les llamaban extranjeros o moros, despectivamente y los perseguían con leyes y palos. Pero los números árabes estaban convencidos de que eran más útiles que los números romanos y no dejaban de llegar en busca de una vida mejor para si mismos y para sus descendientes.
La población, al ver que era tan fácil contar o numerar con ellos las cosas, empezó a usarlos sin importarle lo que dijeran las leyes.
-Hijo vete a la tienda y compra dos botellas de leche y 3 barras de pan.
-Mi padre ha cumplido 42 años.
-El día tiene 24 horas y el año 365 días.
-Me debes 7 cromos.
-Pues yo tengo 2 ojos en la cara.
Los números romanos comprendieron que su tiempo había pasado y negociaron ser utilizados para la base de los monumentos, donde llevan una vida muy feliz y son muy respetados.
Hoy la mayoría de la gente no sabe que los números que utiliza son árabes. A nadie en su sano juicio se le ocurriría no usarlos porque son extranjeros. Aunque la pregunta correcta es: ¿son de verdad extranjeros? ¿Qué rayos significa ser extranjero?"

... Del libro números pares, impares e idiotas...

28/11/08

LA NIÑA DE LOS TRES NOMBRES

Finalizando o mes adicado á Muller, vos propoño un libro escrito por unha muller, sobre outra muller, unha nena, que tamén sufriu violencia aínda que esta vez pola súa raza e relixión.
É unha historia aínda máis especial porque é verdade (é a historia de Nili Goren), porque sucedeu fai uns poucos anos aquí na “civilizada Europa”, nos últimos anos da II Guerra Mundial.
Nun período da nosa historia que aída que non debemos esquecer, si que debemos tentar que non se repita nunca máis, e no medio de todos os horrores cometidos contra os xudeos europeos asistimos á lucecita que nos da a esperanza de que sempre existirán persoas capaces de manter viva esa lume de humanidade pola que merece a pena continuar.
La niña de los tres nombres de Tami Shem-Tov está en Biblioarzua.
E aínda que non é o mesmo facede unha relectura do diario de Anna Frank

25/11/08

Stop !!!

Unha vez máis as bibliotecas de Galicia e todas as personas de ben reunimónos para mostrar a nosa repulsa ante un feito tremendo que temos que axudar a combatir. Hoxe a través de tres blogs amigos: TRAFEGANDO RONSEIS , O SEGREL DO PENEDO (nun traballo colaborativo coas biblios de Ferrolterra) e MESTURAS (coa súa especial forma de facernos chegar a situación da muller no mundo) chégannos estas presentacións para dicir NON A VIOLENCIA DE XÉNERO.... NON A CALQUERA CLASE DE VIOLENCIA.


(Vía trafegando ronseis)

(Vía o segrel do penedo)


(Vía mesturas)

NON A VIOLENCIA EN CALQUERA FORMA OU FORMATO

24/11/08

RUIDOS por Iria Carreira Pazos 2BAch A

Silencio

Xa non.
Pequenos murmurios
Besbexar e rin.
Son nenos.
Calan
Un home.
Alza a voz.
Berra.
Eacoitanse laios.
Unha muller chora.
Non chores.
Volve a berrar.
Insulta.
"Filla de puta".
Os nenos chaman
"Mamá, mamá".
Un golpe.
Todo cesa.
Choros.
Os nenos soloucan.
Un berro.
O home berra.
Un portazo.
Outra vez silencio.
Non.
Dous nenos choran.
Chaman a sús nai.
Ninguén responde.

Silencio.

23/11/08

A SÍNDROME DE DOWN: INDEPENDENCIA

De xoves a domingo tivo lugar en Santiago o II Congreso Galego Síndrome de Down. Falouse da nova lei da dependencia que consolida un dereito subxectivo e das expectativas que hai en torno a ela.
Pensemos que as persoas con síndrome de Down deben loitar moito máis que os demais por acadar un traballo, pola súa independencia, polo sexo, polo dereito a unha educación non discriminatoria (escoitamos o que lle pasou a unha nai galega coa súa filla nun colexio e da vergonza), por unha boa vellez …
Que pensades vos de... ?
Son persoas discapacitadas? Non é toda a verdade, porque todos somos capaces en maior ou menor medida. E a loita é por poder engadir: capaces coma todos.
Son persoas enfermas? NON. A síndrome de Down non é unha enfermidade, “iso sería como dicir que a miña nai sofre por ser muller” (esta é unha frase dun rapaz coa síndrome de Down, e eu atrévome a engadir que é bastante exacto, mesmo se facemos nunha dobre lectura).
Son persoas dependentes? Pois si, pero non o somos todos tamén dalgunha maneira?: económicamente, na saúde, e que non depende de alguén que lle ame e a quen amar para poder ser feliz?
Eu me/vos interpelo: Que sabemos da síndrome de Down? Pensamos neses rapaces/as como un alumno/a máis, coas súas diferenzas, COMO TODOS, coas súas dificultades de aprendizaxe e de axuda, COMO TODOS, en definitiva coas súas capacidades: COMO TODOS?.
Debemos estar aí para prestarlles o apoio adecuado ás súas necesidades, porque eles queren ser un máis, tamén coas súas diferenzas: exactamente igual que o queremos TODOS.
Que sabemos nós da síndrome de Down?

19/11/08

E DESPOIS QUÉ?


17/11/08

O SEGREDO DE SOFONISBA

Seguimos no mes adicado á Muller, e vos recomendo esta novela histórica de Lorenzo de’ Medici, que en medio dunha trama inventada permite achegarnos a unha das máis grandes retratistas do renacemento: Sofonisba Anguissola, que o propio Rubens (este si que coñecido por todos) asegurou que creou un debuxo inédito que antes ninguén atreveuse a abordar, sabendo plasmar nos seus cadros innovación e profesionalidade como ningún artista masculino, sendo a primeira vez na historia que o talento pictórico era atribuído a unha persoa do sexo feminino cunha vontade tenaz, capaz de reivindicar unha inconcibible e inaudita igualdade de dereitos entre homes e mulleres.
Nun mundo feito, pensado e gobernado polos homes non é posible imaxinar as dificultades polas que tivo que pasar para continuar pintando dunha forma profesional.
Foi pintora na corte de Felipe II, nunca de forma oficial, aínda que viviu nela máis de quince anos, pero o feito de pintar non lle era considerado un traballo, catalogábase como un “pasatempo”, unha excentricidade (“¿ela...? ¿Unha muller que se entretén pintando? Era verdadeiramente insoportable....”). E moitas das súas pinturas nunca foron recoñecidas como tales, senon que lle foron atribuídas ao pintor oficial da corte ou a outros artistas aínda que todos sabían que a gran pintora era ela.
Asistimos tamén a unha particular visión do Vaticano, centro de autoridade por excelencia da época, como un niño de víboras, escenario dos máis variados xogos de poder e influencia.
Se queredes saber máis desta pintora mirade a entrada sobre ela no blog de Iniciarte.

14/11/08

Números pares, impares e idiotas.

"El cero, harto de no ser nada, decidió buscarse la vida fuera del Sistema Métrico Decimal.
-Al otro lado del Sistema Métrico Decimal no hay nada-le dijeron los números, pares y los impares y también los idiotas, pues sabían que sin el cero todo el sistema se vendría abajo.
-Pues ese es mi sitio-respondió é-, ya que yo no soy nada (...). El cero fue devuelto violentamente al S. Métrico Decimal, donde fue recibido con todos los honores por el resto de números, que no podían vivir sin él. Y para que no volviera a irse lo nombraron el Rey del Sistema, y él aceptó, y desde entonces reina sin comprender por qué es preciso ser nada para serlo todo"
Deste xeito comenza o libro de Juan José Millás e Antonio Fraguas "Forges": NÚMEROS PARES, IMPARES E IDIOTAS. Son contos de números que están nun mundo tan complexo como o dos humanos. Aparentemente para nenos, hai que ler entre liñas para ver que cunha fina ironía nos están a contar problemas da vida cotidiana. Como na contraportada se di: "La azarosa vida de los números se convierte en un espejo de las perplejidades de los hombres, que quizá sepan matemáticas, pero que no saben leer en sus corazones"
En calquera casa absolutamente recomendable.

13/11/08

Non deixedes de visitar O Segrel....

Para todos e todas os que nos seguides ou para os que chegades por primeira vez ata nós, quero recomendarvos que non esquezades vistiar o Post de O Segel do Penedo "O Xordo e o Caco", (unha desas xenialidades da nosa amiga Loly), pero sobre todo entrade nos comentarios e observade como se fai unha regueifa sobre bibliotecas escolares ALUCINANTE.............. UNHA PASADA................. de verdade que non o debedes perder.... A xente ten unha imaxinación portentosa.

12/11/08

Que está a pasar na entrada do IES?

Los hombres que no amaban a las mujeres

Detrás deste título que sin dúbida impacta: LOS HOMBRES QUE NO AMABAN A LAS MUJERES, hai unha gran obra, que te engancha dende o principio e que ten unha última parte que fai que permanezas irremediablemente lendo ata as tantas da mañán e maldecindo a todo aquel que se che acerca tratando de desviarte da única cousa importante nese momento: saber que vai pasar e como acabará todo.
Pois si, así de marabilloso me pareceu este título de Stieg Larson, pero ademais dunha fenomenal novela negra, hai unha cousa que me chamou moito máis a atención: a crítica que fai da sociedade dos países ricos (concretamente da sociedade sueca) e de aqueles que non encaixan nesta sociedade, pero sobre todo da violencia contra a muller no seo da propia familia e por parte de persoas que en teoría deberían protexelas e non utilizalas
Traiovos este título que ven moi a conto sobre a VIOLENCIA DE XÉNERO que este mes tratamos dende a biblioteca coa intención de concienciar sobre este tremendo problema que nos afecta a todos e todas.
Por certo alguhas "esceas" do libro son desas que poden ferir a sensibilidade máis dura...
Gustoume moito a crítica que vin en Papel en Blanco

9/11/08

MIL SOLES ESPLÉNDIDOS

Seguindo co mes da Muller e da violencia de xénero... :
Eran incontables as lúas que brillaban sobre as súas azoteas e os mil soles espléndidos que se agachaban tras os seus muros…

Parece incrible que detrás estas liñas esteamos falando de Kabul, pero se pensamos que eses soles poden referirse ás súas mulleres poderemos, quizais, entendelo.

Non así entenderemos nunca a crueldade que os homes verten cara ás súas mulleres e case tampouco a capacidade daquelas para resistir humillacións, sometementos, golpes, violacións, malos tratos, odio, desprezo, medos, sufrimentos indicibles e incribles…

Non esquecer: Non as esquezamos nunca, e nos, mulleres (e homes) que vivimos en occidente, mundo imperfecto pero tan bo se o comparamos con outras realidades, recordemos e valoremos as liberdades das que gozamos e esteamos sempre dispostas a combater para que outras mulleres no mundo acaden como mínimo o que queremos para nos mesmas
Mil soles espléndidos de Khaled Hosseini está en bilioarzúa

4/11/08

LA ABADESA. María La Excelenta

Xa fai algún tempo que quería propoñervos este libro de Toti Martínez de Lezea, e vou aproveitar que é unha novela que xira arredor dunha gran muller e que empezamos o mes de novembro que en biblioarzúa queremos adicar á Muller e a violencia de xénero para falarvos del.

Tamén para ti, Catalina, xunto cun biquiño.

Fernado, príncipe herdeiro de Aragón e consorte de Castela acode a Bilbao para xurar os seus Foros. A nobleza e os gobernantes locais preparan unha gran festa na sua honra, están dispostos a darlle todo o que queira para que marche contento e os favoreza no futuro... E o que que resulta querer é a Toda de Larrea, xoven dama vizcaína...

Pois é iste o punto de partida da novela da Abadesa do mosteiro da Nosa Señora de Gracia de Madrigal, novela histórica que como noutros libros desta autora nos fai un percorrido por algunha das cidades da nosa xeografía.

31/10/08

Seguindo a estela do ourizo

Seguindo a Oki, eu tamén vos vou falar de ourizos, pero doutros ourizos... deses pequenos animais que teñen un enorme inimigo: os humanos... Si, si o que ledes, tal e como soa..... MIREMOS:
Resulta que o seu hábitat natural está onde teñen comida en abundancia e onde están as árbores caducas, xa que aproveitan as súas follas para construír os seus niños... e digo eu, cada vez hai máis bosques caducos na nosa Galicia ¿non si?.
Ano tras ano hai unha sangría enorme nas estradas de toda Galicia a partir de marzo (cando rematan a hibernación), ¡tremendo inimigo este co que se atoparon de golpe!, eles que prácticamente non teñen inimigos naturais... E ¿sabedes porque ocorre isto?. Pois porque estes animais asustadizos cando cruzan as estradas e ven un perigo (inimigos sobre rodas) para defenderse envólvense sobre si mesmos..
Ademais caen en furados de obras, canais... de onde non son capaces de saír

Si queredes máis visitade TEMPORAS, conta, ademais destas, cousas moi curiosas sobre este pequeno e descoñecido animal. Como di Oki, son tremendamente elegantes, aínda que moi vulnerables.

A marabillosa foto é de Manuel García López (publicada en fotonatura), e refírese a outro erizo (esta vez o de castiñeiro... do que tamén habería que falar algún día...). ¿Vedes todo o que se pode dicir e enlazar a partir dunha única palabra?

A ELEGANCIA DO OURIZO

Acabo de rematar a lectura deste libro de Muriel Barbery que recomendoume Fran, o profe de educación física do instituto: Unha comunidade de veciños moi señorial, onde descubrir a dúas almas solitarias: Renée, a porteira, e Paloma, unha nena filla dunha das familias que habitan o inmoble. Dúas persoas diferentes e especiais que nos deixan entrever unha pizquiña dos seus pensamentos e temores.

Párome a pensar se si coñezo a algunha persoa que teña a elegancia do ourizo: chea de púas por fóra, unha verdadeira e dura coiraza, pero que no fondo son animaliños solitarios, cos seus medos, e ... tremendamente elegantes.

Tantas veces etiquetamos ás persoas polo papel que desempeñan na nosa sociedade, na nosa vida, pero non somos capaces de recoñecelas, porque non as miramos de verdade.

"- Non me recoñeceu
- É porque non a viron nunca. Eu recoñeceríaa en calquera circunstancia."


Fágome o propósito de ser eu quen pronuncie este última frase, e non a persoa da que falan.

Gozade, é un regalo de libro.
Podedes ler un comentario sobre este libro tamñen en Trafegando Ronseis.

26/10/08

BELEZA NAS BIBLIOTECAS 4

A biblioteca do Trinity College está en Dublín sendo a máis grande e máis antiga de Irlanda. As súas coleccións de manuscritos e libros impresos construíronse desde finais do século XVI. Ademais das compras e as doazóns de case catro séculos, desde 1801 a biblioteca tivo o dereito a reclamar todos os británicos e irlandeses publicacións baixo os termos dos sucesivos actos de dereitos de autor.

A biblioteca ten unha triple función: é unha biblioteca universitaria que serve as necesidades dos estudantes e persoal académico da Escola Superior, sendo tamén unha biblioteca de investigación de renome internacional, que pon moito material “raro” a disposición de estudiosos de todas partes do mundo. Ademais, proporciona un servizo de información aos departamentos gobernamentais, a organizacións de investigación, industrial e comercial de Irlanda.

BELEZA NAS BIBLIOTECAS 3

A biblioteca do Mosteiro de Strahov está escondida na cima dun outeiro en Praga (Recpública Checa). É iste o segundo mosteiro máis antigo en Praga. O interior, dividido en dúas grandes salas, é unha impresionante biblioteca.

23/10/08

BELEZA NAS BIBLIOTECAS 2

Ás veces non podo deixar de marabillarme ao pensar que nalgures, unha persoa que non coñezo, nun lugar que probablemente eu non visite endexamáis, que non temos nada en común na maneira de vivir e de entender o mundo, pode estar unida a min a través desta rede de lectura que va tecendo unha fermosa biblioteca...
A Biblioteca Palafoxiana (Puebla, México) foi rexistrada pola UNESCO no ano 2005 como Memoria do Mundo, xa que é a única biblioteca en América que conserva o seu edificio, estantería e acervo orixinal.



Todos estes textos están escritos en linguas mortas: hebreo, latín, sánscrito, caldeo e grego. Hai outra parte en náhuatl (lingua uto-azteca, falada en América Central) e moi poucas pezas en castelán.





















22/10/08

Encontros para aprender e pasalo ben

O pasado fin de semana celebráronse en Santiago os II Encontros de Bibliotecas Escolares de Galicia, e coma sempre foron unha pasada, non só no sentido estrictamente da aprendizaxe (nada desdeñable en absoluto), senón tamén no sentido social e de amizade e ademais rematamos ríndonos das cousas tan serias das que estivemos a falar durante un día e medio, o que indica que todo depende da cor con que miramos e non hai nada tan sagrado que non nos permita ver o mundo cun pouco de optimismo e felicidade.
Como eu sería incapaz de facer unha reportaxe tan clara, concisa e marabillosa como a que vin no blog amigo O Segrel do Penedo, aí vai o enlace para que vexades o ben que se pode pasar e o que se aprende nunha actividade de formación cando hai cariño, coidado e sabedoría por detrás (Cristina e Pilar da Asesoría de Bibliotecas e os compañeiros dos CEFORE).
Alguén dicía que esto das Bibliotecas Escolares crea adición e pensandoo ben si, siiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii que é verdade. Non sei si as biblios escolares son só unha barca no medio do océano, pero dende logo, ós que ata aquí chegamos, estamos encantados de pertecer a este mundo onde se traballa, se pasa ben e creo que se ven resultados.... ¿Que máis se pode pedir?

21/10/08

BELEZA NAS BIBLIOTECAS 1

Todo o mundo ten algún tipo de lugar que lle fai sentirse transportado a un reino máxico...Para algunhas persoas son castelos coa súa nobre historia e torres derrubándose. Para outros son fábricas abandonadas, campos verdes cheos de vida vexetal e animais en liberdade... lugares,en definitiva recheos dun sentimento de aprensión ao redor de todos os recunchos....

Para nós aquí en Biblioarzúa, sempre houbo algo con respecto ás outras bibliotecas. Fila tras fila, ao longo de cada plataforma, non hai nada máis máxico que unha fermosa e antiga biblioteca:

A Real Biblioteca de El Escorial (San Lorenzo do Escorial, Madrid, España), tamén coñecida como a Escurialense ou a Laurentina, é unha gran Biblioteca Renancentista española fundada por Felipe II que se atopa na localidade madrileña de San Lorenzo do Escorial, formando parte do Patrimonio Nacional dende 1875.




















Hipatia



La última persona que dirigió la biblioteca de Alejandría fue una matemática, astrónoma, física y jefe de la escuela neoplatónica de filosofía: un extraordinario conjunto de logros para cualquier individuo de cualquier época. Se llamó Hipatia. Nació en el año 370 en Alejandría. Hipatia, en una época en la que las mujeres tenían muy pocas opciones, se movió libre y discretamente por los dominios entonces reservados en exclusiva a los hombres. La Alejandría de la época de Hipatia –bajo dominio romano desde hacía ya tiempo- era una ciudad que sufría graves tensiones. La creciente iglesia cristiana estaba consolidando su poder e intentaba hacer desaparecer la influencia y la cultura de la civilización clásica, a la que consideraba pagana. Hipatia estaba en medio de estas fuerzas. Cirilo, el arzobispo de Alejandría, la odiaba porque era un símbolo de cultura y de ciencia, que la iglesia identificaba con el paganismo. A pesar del grave peligro personal que ello suponía, continuó enseñando y publicando, hasta que en el año 415, cuando iba a trabajar, cayó en manos de una turba fanática de feligreses de Cirilo. Hipatia fue asesinada. Cirilo fue proclamado santo.

15/10/08

A vida na porta da neveira

A vida que levamos vai tan rápida que mesmo non temos tempo nin de falar coa nosa propia familia.
¿Imaxinas que con 15 anos tiveras que relacionarte coa túa nai a través destas notas amarelas que vos deixárades suxeitas cun imán na porta do frigorífico?
A pesares do cómico que en principio poida parecer esta situación, agáchase un drama - en realidade varios, se che paras a pensalo un pouquiño... -, que moitos de no, temos, tivemos ou tendremos cerca.
Nais (pais), fillas (fillos) e todos en xeral podemos acercarnos a este libro que narra cousas cotiás desta forma de vida frenética na que estados todos inmersos case sen darnos conta.

É un libro sinxelo para todas as idades, acabo de atopar un comentario dunha alumna de 4º ESO. De todas formas non regales este libro sen lelo primeiro, ten un punto delicado que pode dañar ao lector...

La vida en la puerta de la nevera de Alice Kuipers está en Biblioarzúa

11/10/08

¡Como cambian los tiempos!.... ¿que te parece?

Pois si, seguindo na liña que nos marcamos de 9 meses 9 causas, continuamos a voltas coas bibliotecas, neste caso coa nosa e para que pasedes un rato agradable vendo vellas imaxes e novas realidades aquí vos deixo cunha vella e bela canción cubana de "Los compadres" que fai referencia ó cambio dos tempos, mentras mirades os cambios, escoitade porque realmente .... ¡Como cambian os tempos!


Discover Various Artists!




10/10/08

La Biblioteca de Alejandría


Durante seiscientos años a partir de 300 a. C. en Alejandría floreció un modo de vida que todavía hoy admiramos. Su población tenía una maravillosa diversidad: soldados macedonios y más tarde romanos, sacerdotes egipcios, aristócratas griegos, marineros fenicios, mercaderes judíos, visitantes de la India y de África subsahariana; todos ellos vivían juntos en armonía y respeto mutuo durante la mayor parte del período que marca la grandeza de Alejandría. La ciudad fue fundada por Alejandro y construida por su antigua guardia personal. Alejandro estimuló el respeto por las demás culturas y una búsqueda sin prejuicios del conocimiento. Respetaba los dioses de las otras naciones. Su ciudad estaba construida a una escala suntuosa, porque tenía que ser el centro mundial del comercio, de la cultura y del saber. Así, en ella estaba el enorme faro, una de las siete maravillas del mundo antiguo situado en la isla de Faros.
Pero la mayor maravilla de Alejandría era su biblioteca y su correspondiente Museo (en sentido literal, una institución dedicada a las especialidades de las Nueve Musas, las diosas de las artes y de las ciencias). Este lugar fue en su época el cerebro y la gloria de la mayor ciudad del planeta, el primer auténtico instituto de investigación en la historia del mundo. Había en la Biblioteca una comunidad de eruditos que estudiaban la física, la literatura, la medicina, la astronomía, la geografía, la filosofía, las matemáticas, la biología y la ingeniería. La Biblioteca de Alejandría es el lugar donde los hombres reunieron por primera vez de modo sistemático el conocimiento del mundo. Fue construida y sostenida por la dinastía de los Tolomeos, -fundada por uno de los capitanes de Alejandro: Tolomeo Lagos, por lo que también se les llama Lágidas- los reyes griegos que heredaron la porción egipcia del imperio de Alejandro Magno. Desde la época de su creación en el siglo III a. de C. hasta su destrucción siete siglos más tarde, fue el cerebro y el corazón del mundo antiguo



9/10/08

A biblioteca de Alexandría

Seguindo a entrada de Catalina de fai uns días busquei algo máis sobre esa biblioteca e descubrin estes vídeos sobre a biblioteca que me resultaron interesantes.
Se vos gusta a historia botade unha ollada, ver os catro é un pouco longo, pero creo que vale a pena, aínda que sexa en varias sesións.




6/10/08

Inventando las bibliotecas

Somos –según parece- la única especie que ha inventado una memoria que no está almacenada ni en los genes ni en el cerebro. El almacén de esta memoria se llama biblioteca. En la imagen, la biblioteca de Celso, en Éfeso. Un libro se hace a partir de un árbol. Al conjunto de partes planas y flexibles lo llamamos todavía “hojas”. La escritura es quizás el mayor de los inventos humanos, un invento que une personas, gentes de épocas distantes, que nunca se conocieron entre sí. Los libros nos liberan de las ataduras del tiempo y demuestran que el hombre puede hacer cosas mágicas.
La escritura cuneiforme, el antepasado remoto del alfabeto griego –el que ahora usamos nosotros ligeramente modificado-, se inventó en Mesopotamia hace unos 5000 años. Durante miles de años, la escritura se grabó con cincel sobre barro y piedra, se rascó sobre cera y corteza, se pintó sobre papiro, tela y pergamino. Luego, con la invención del papel y de la imprenta, se imprimieron libros por todo el mundo. Poco antes de la invención del tipo móvil, hacia 1450 no había más que unas cuantas docenas de miles de libros en toda Europa, todos escritos a mano: una décima parte de los existentes en la gran Biblioteca de Alejandría. Cincuenta años después, hacia 1500, había diez millones de libros impresos. La cultura se había hecho accesible a cualquiera que supiese leer. La magia estaba por todas partes.Han pasado ya veintitrés siglos desde la fundación de la Biblioteca alejandrina. Si no hubiese libros, ni documentos escritos, esos siglos serían un espacio de tiempo difícilmente salvable y la información que se hubiese podido transmitir enormemente menor.

1/10/08

Comenzamos o mes adicado á Biblioteca

Biblioteca de Mafra (Portugal)
Vía O segrel do penedo acábome de enterar que resulta que xa temos MES INTERNACIONAL DAS BIBLIOTECAS ESCOLARES, e é curioso como nós sen sabelo xa tiñamos na nosa programación (nove meses nove temas), adicarlle este mes de Outubro ás Bibliotecas en xeral e a nosa en particular. Estas son as nosas propostas:
  • Neste mes faremos nas horas de titoría a Formación de Usuarios, que centraremos sobre todo nos cursos de ESO.
  • Buscaremos coñecer algunhas bibliotecas en particular, a través do taboleiro da entrada e tamén do blog.Estas bibliotecas serán:
  1. A nosa pola que pretendemos que pasedes todos durante este mes.
  2. A biblioteca do Concello.
  3. A Biblioteca de Alexandría.
  4. A Biblioteca do Congreso dos EEUU.
  5. As bibliotecas virtuais (ex.- A Biblioteca Cervantes).
  6. Bibliotecas que entran pola vista.
  • Tamén haberá exposicións de libros que falan de bibliotecas
  • O día 24 (venres) haberá sorpresas na biblio, así que animádevos e entrade....¿?
  • Nas horas de recreo a biblioteca estará aberta a todos aqueles veciños, pais, nais... que desexen coñecela.
  • E na última semana faremos unha sesión de cine na biblioteca para todos aqueles que se apunten.........

Bueno que temos cousas (moitas cousas) que ofrecer e iniciamos o camiño con ilusión, e CONTAMOS CON VÓS.