26/12/07

Árbores do Mundo (V): A árbore de Nadal


Comprendo que son moitas entradas sobre árbores e aínda que a min me gustan moito non todo van ser árbores, xa sei que hai máis cousas na vida..., pero tampouco podía pasar o nadal sen falar das árbores de nadal (ou que?), pois eso, a partir de agora espallareinos un pouco máis porque hai miles e miles de árbores sobre os que vos teño que falar, ¿non sei eu si a vida me dará para tanto? pero é o que hai.
Comencemos pois a historia da árbore de nadal... Aínda que pensedes que foron os americanos os "inventores da árbore do nadal" non vos foi así, esta é unha costume europea, o que non se lles pode negar os estadounidenses foi que se difundiran por todo o mundo a través das súas películas...
Parece (xa que fai tanto que non hai noticias veraces senón máis ben lendas)que a historia comenzou nos antigos pobos xermanos que estaban intimamente unidos á terra e tamén ás árbores, que consideraban que estaban dotadas de alma, e nas que residían os deuses.
Así os xermanos crían que unha árbore xigantesca sostiña o mundo, e que nas súas ramas estaban sostidas as estrelas, a lúa e o sol, ademais era símbolo de vida xa que non perdía as súas follas no rigoroso inverno da zoa, cando case toda a natureza durmía esperando con paciencia a chegada da primavera e con ela os tempos máis cálidos. Deste xeito adoraban nelas e cubríanas con adornos para simbolizar a chegada da luz (que son festas que coínciden co noso Nadal).
Cando estes pobos foron evanxelizados e (segundo conta a lenda) ante a imposibilidade de desterrar determinas costumes como esta da árbore adornada, decidiron adoptala e pasou entón a ser un símbolo relixioso cristiá, facendo que fose un símbolo do nacemento de Cristo.
As primeiras noticias contrastadas de árbores de Nadal lévannos a Alemaña sobre o século XVII dende onde se extenderon polo resto de Europa (sobre todo Inglaterra e Francia) e a EEUU da man de emigrantes alemans. O seu uso popularizouse no século XIX. De feito, por Alemaña corre unha lenda que atribúe a Martín Lutero a invención da árbore de Nadal como unha forma de mostrar a luz que inundou o ceo cando Cristo naceu, xa que foi este home o que adornaba a árbore con velas acendidas, aínda que hai outras voces que dicen que Martín quedou totalmente abradiado cando contemplaba, nunha noite de vixilia, as árbores nevadas báñadas pola lúa chea (¿imaxinades que imprensión?, poucas cousas debe haber tan fantásticas).

Outra lenda moi fermosa conta que todos os seres vivos (icluídas as árbores) foron convocadas a Belén polo nacemento do neno e ata alí chegou un pequeno e débil abeto que estaba nun estado lamentable, despois de viaxar moitos quilómetros e ademais non podía ver nada pola aglomeración de seres que viñan visitar o recen nado, entón comenzou unha chuvia de estrelas que caeron sobre as súas ramas e culminaron coa estrela de nadal, o neno sonriulle e bendixoo. De aquí xorden moitas lendas sobre o papel protector das árbores e dos bosques da inocencia e da vida....
Bueno e resumindo que si que non moitísimas as lendas que nos levan a poñer unha árbore en nadal como símbolo de luz e de proteción. Por suposto esta árbore debe ser perenne (que non lle caen as follas en inverno). Por estas datas e nas latitudes nas que xurdiu esta tradición, só podería ser coníferas de aí a forma piramidal de representar as árbores de nadal. Estas especies que todo o mundo ( ou case, porque a cultura botánica está bastante limitada) chama "pinos" en realidade non teñen moito que ver cos Pinus propiamente ditos. Hai dous xéneros que obstentan o honor de ser "Árbores de Nadal" :

  • O xénero Abies
  • e as súas primas irmáns, o xénero Picea
E dentro destes dúas especies sobre todo o Abies normandiana e a Picea abies.

En España e outro países mediterráneos tamén se utilizaba neste traballo navideño o acivro, pero houbo tal esquilma que foi preciso protexelos.

Máis recentemente, están de moda (e que siga por moito tempo) as árbores de "plástico" que tratan de imitar a abetos... Aínda que segue a haber excepcións:

ÁRBORE DE NADAL DA CASA BLANCA (e si si foron cortar a árbore pero adornánana con luces de baixo consumo... (bombillas LED) que ademais de máis ecoloxicas son máis eficientes que as tradicionais ...¡TODO UN DETALLE ECOLOXISTA! ¡ SOBRE TODO PARA A ÁRBORE!)

ÁRBORE DE NADAL DO VATICANO (onde unha árbore de máis de 33 metros de altura, 9 toneladas de peso, máis de 3 m de perímetro e despois de ter que facer virguerías (helicóptero incluído) para levalo ata a praza de San Pedro, morrerá de asco porque pasou nadal... ¡COUSAS DOS HUMANOS!)

Si queredes a a miña opinión dedicadevos a ir a visitar, con todo o RESPECTO e COIDADO, que se merecen a eses abetos, piceas, acivros... no seu hábitat natural e veredes como non precisan adornos nin nada superfluo ... eles son marabillosos tal e como son, ¡NON PRECISAN DISFRACES!

Si na casa poñedes unha árbore de nadal natural, que non se vos ocurra cortala, pillade unha pequena, sacádea cun cepellón (con terra e raíces) amplo , colocadea na maceta e non olvidedes que a temperatura da casa e moi alta para elas, así que regádeas con asiduidade (pouco pero seguido) e cando remate o nadal volvédea a plantar no xardín ou na finca do avó. Nunca as cortedes ou mellor ... convencede ós vosos pais que compren unha árbore de plástico no super e así todos contentos, as árbores continuarán crecendo e dándonos vida, e nós poderemos sentirnos agusto coas nosas tradicións navideñas.

ARBORES SI, SEMPRE, EN NADAL E EN TODAS AS ÉPOCAS DO ANO, ESO ONDE DEBEN ESTAR, NO XARDÍN, NO MONTE... NO SEU HÁBITAT NATURAL.

21/12/07

Árbores do mundo e de nadal (IV): O acivro

As folerpas auleando polos cómaros,
artistas do silencio como espias,
mandan a súa mensaxe ao corazón do solitario: vermello do grial en rio quente
conmovendo as raíces dos acivros
(Santuario de Manuel Lourenzo)


O acivro é unha árbore intimamente unida ó Nadal, dende tempos moi antigos.
Nalgúns países atribúenselles propiedades máxicas, de aí a súa tradición e simbolismo. Así para os celtas era unha árbore sagrada que utilizaban nos ritos do solsticio de invero (no nadal actual) par atraer a sorte, a fertilidade e a prosperidade. Quizais por iso agora está presente neste tempo de Nadal e hai quen afirma que plantado á beira da casa protéxenos da mala sorte. En Galicia, o xénero está representado por unha única especie: Ilex aquifolium, e forma parte da flora silvestre da montaña onde acada un gran valor paisaxístico e ecolóxico, aínda que na actualidade é unha árbore-arbusto protexida, non só en España, senón tamén en moitos lugares de Europa debido á depredación salvaxe á que foi sometido co obxectivo de servir para a decoración en tempos de Navidad.
Esta árbore da que hoxe tratamos está entre arbusto e árbore (aínda que pode superar os 10 m. de altura) está asociada a bosques de coníferas e carballos. e é unha especie de sombra e semisombra, de climas templado-fríos sen demasiada secura, xa que lles gusta a humidade ambiental.
O que máis destaca son as súas follas con beiras onduladas e espiñentas e sobre todo o seu froito, de intensa cor vermella que destaca entre as follas, ademais é típico dos meses fríos outubro-novembro-decembro, o que o fai moi apreciado para a decoración. Os froitos son fonte de alimento para moitas especies dos bosques (entre eles o urogaio) pero son tóxicos para o consumo humano.
Aínda que o seu valor máis coñecido está relacionado coa decoración navideña e como árbore de xardín, tamén hai que dicir que proporciona unha madeira moi apreciada en ebanistería e tamén ten propiedades mediciñais (a cortiza e as follas usábanse como remedio para calmar a febre), ademais é purgante e tranquilizante.
Ah !! tamén recordade que é unha especie dioica (pes masculinos e pes femininos) e que son as femias as que aportan esa marabillosa cor vermella dos froitos.
En Galicia hai un acivro digno de mención, o do Pazo de Casanova en Arca que está dentro do catálogo de árbores de patrimonio vexetal (segundo Rodriguez Dacal e Izco)
Unha antiga historia celta "O rei carballo e o rei acivro" que se representaba a comenzos do inverno conta como na rolda dos ciclos naturais, o rei acivro é dono e señor da parte escura e fría do ano e que toma o relevo de soberanía do rei carballo que gozou dos meses máis luminosos e cálidos"
Buscade máis información das tradicións de nadal en : http://www.edu.xunta.es/contidos/portal/nadal/nadal.htm

17/12/07

Árboles del mundo (III): Gingko

Fai 270 millóns de anos, moito tempo antes de que os primeiros dinosaurios camiñaran sobre o noso planeta, apareceron estes fósiles vivintes: os ginkgos. Na actualidade só sobrevive unha especie: Ginkgo biloba.
Son considerados fósiles vivintes que se salvaron da extinción polo cultivo que deles se fixo nos xardíns dos templos budistas de China, Xapón e Corea onde eran consideradas árboles sagradas. Na actualidade non se coñecen en estado silvestre e só se teñen noticias dos que foron cultivados pola man do home.
Esta marabillosa especie foi descuberta para o mundo ocidental en 1691 polo botánico alemán Kaempfer que viu algúns exemplares en xardins de mosteiros budistas xaponeses, de onde se trouxeron os primeiros exemplares que chegaron a Europa en 1717 e a América en 1758.

Pode superar os 40 metros de atura e vivir máis de 2000 anos. É unha fermosa árbore cunhas marabillosas follas en forma de abano que se volven amarelas en outono e que lle proporcionan un aspecto moi singular.

As súas aplicacións son moi variadas: mediciña tradicional, as sementes son comestibles, e como nota curiosa vouvos dicir que as follas eran utilizadas para preservar os libros de ataques de insectos e fungos, si, si como o oides as follas do ginkgo eran colocadas entre as palabras dos libros e ambos durmían alleos ós perigos mundanos.
Nos xardíns sólense plantar exemplares masculinos (é unha especie dioica con individuos masculinos e outros femininos), xa que as feimias dan uns froitos que desprenden moi mal olor ó pudrise.
Ademais e unha árbore resitente: as enfermidades, á contaminación, ó lume, as baixas temperaturas e incluso a radiactividade. Sábese que cando o 6 de agosto de 1945 caeu sobre Hirohima a Little boy (primeria bomba atómica) un ginkgo que se atopaba nun mosteiro budista a 1 Km do lugar do impacto quedou totalmente destrozado, pero este fósil vivinte non estaba disposto a morrer sen loitar e na primareva seguinte o vello gikgo brotou de novo e aínda hoxe a árbore segue viva (Foto Cor Kwant), e ó seu pe pódese ler unha inscripción que reza: "NON MAIS HIROSHIMAS".

En Galicia os ginkgos máis sobresaíntes están no Xardín Botánico de Fonseca que se supón foron plantados na segunda metade do século XIX (Máis información en árbores monumentales del patrimonio cultural de Galicia de Rodríguez Dacal y Jesús Izco)

Como podedes observar todo un supervivinte, así que cando os vexas pensa neles cun pouco de respecto e préstalles moita atención, tal vez descubras entre o susurro das súas follas unha bonita historia de .... A IMAXINACIÓN POLA TI...

12/12/07

Falando dos dereitos humanos...

Aproveito a ocasión para enlazar coa entrada do luns do magnífico blog MESTURAS da biblioteca do IES Sánchez Cantón e coas inquedanzas sobre estos temas que unha nai fíxonos chegar e vou propoñervos hoxe unha das novidades da nosa biblioteca deste outono: o libro “El beso de Aquiles. Homosexualidad” de Alberto Conejero López e Isabel García Santiago.

“Non teño nada en contra dos maricóns… pero non os quero cerca de min” Cantas veces escoitamos unha frase como esta? Que é o que se agacha tras dela? Quizais sexa odio disimulado, desprezo sen dúbida, descoñecemento tamén…: ignorancia.

“Non quero ser gay. Non quero dicir a miña nai que non vou casar nunca, que non vai ter netos. Sabes o que é estar todo o día finxindo?” E detrás destas outras… canta dor, soidade e desesperación…

Aquí trátase unha historia de amor adolescente. Pero tamén de moito máis. Porque a pesares dos avances legais que tiveron lugar recentemente en España, somos aínda unha sociedade que xulga diferentes aos homosexuais.

E para un adolescente gay ou lesbiana non debería ser distinto que para o resto de compañeiros heterosexuais poder dicir a alguén que lles gusta… ser ter que avergonzarse… sen ter que sentirse diferentes… sen ter que soportar bromas no instituto… Sen ter que desexar soltar un cadáver agochado no seu interior… Un cadáver que chámase amor e que treme de esperanza.

11/12/07

Árbores do mundo (II): Faia

Ollo do río!
Barbas de mofo e lidrio !
Alta faia con redroma !
Non miro máis que a sombra

Uxío novo neira (os eidos)
Hoxe imos coñecer outra fermosísima árbore, quen non está moi extendida por Galicia (anda no límite da súa area de distribución), onde só, por zonas do Caurel e de Ancares, se poden ver de forma representativa. Estou a falar da Faia ou Fagus sylvatica L. que é como se coñece botánicamente. Os seus parentes próximos son os carballos (Quercus) e castiñeiros (Castanea) máis típicos e representativos do noso país e dos que haberá tempo de falar outro día.
A nosa compañeira de viaxe é unha árbore de gran porte puidendo acadar os 40 metros de altura, gústanlle as ladeiras norte das zonas montañosas e non é moi esixente co solo. Máis que coma árbore en solitario, como máis lle gusta estar é en familia formando bosques marabillosos que en outono se tinguen de cores amarelas, pardas e marróns que dan a paisaxe unha singular beleza que atrae e o mesmo tempo desperta os nosos medos acurrucados no máis profundo do bosque, medos cheos de humidade e sons que se agochan no lado oscuro da nosa fantasía.
As faias favorecen a productividade do pasto, conservan a humidade baixo a súa copa e producen uns froitos que serviron durante moitos séculos para alimentar o gando, tamén a súa follaxe foi utilizada antigamente como cama para o gando e como abono orgánico para as terras, ademais foi usada para leña, para producir carbón e é moi apreciada como madeira para mobles e outros usos... ou sexa que se aproveita todo...
Hai moitas variedades de faias que se usan como ornamentais: hainas péndulas, purpúreas, choronas, amarelas... A que estades a ver na foto é unha variedade tortuosa que é bastante rara pero se pode atopar nalgúns lugares de Centroeuropa, e que se supón que é unha mutación. Hai outras que tamén son moi fermosas e serven como reclamo turístico como a Faiona de Eiros (Asturias), que para os habitantes do pobo é como da familia, non en vano "sempre estivo alí" e incluso os máis vellos do lugar sempre a recordan así grande e maxestuosa.
En Galicia tamén atopamos exemplares de moitos anos (andan todas máis ou menos por mediados do século XIX, é dicir unhas reais avoas), como: A Faia do mosteiro-pazo de San Lourenzo en Santiago , a do Pazo de Antequeira en Rois- A Coruña , a do Pazo de Santa Cruz en Ortigueira-Vedra-A Coruña, as do Pazo de Castrelos en Vigo cun aspecto espléndido a pesar da densa arboreda do entorno coa que compiten, a do Pazo de A Mercede - As neves- Pontevedra(esta é unha faia de cor púrpura), a do Pazo de Torrecedeira en Redondela - Pontevedra (tamén de cor púrpura)... (ver máis información en Árboles monumentales en el patrimonio cultural de Galicia de Rodriguez Dacal e Jesús Izco).

Nos vos esquezades de visitar as que poidades son un espectáculo, en primaveira (en plena gromación), en verán (en todo o seu explendor), en outono (coas súas cores marabillosas) e en inverno (espidas e onde mostran a súa estructura anclada en séculos de historia). Son o noso patrimonio vexetal, miradeo, coidadadeo e transmítedeo.

Esta reflexión adicámoslla con cariño a Charo do IES Sánchez Cantón, que o outro día deixounos una petición de falar sobre esta árbore que a ela lle gusta especialmente.

10/12/07

10 de decembro: Día dos Dereitos Humanos



Os Dereitos Humanos
Os Dereitos Humanos son o conxunto de prerrogativas inherentes á natureza da persoa, cuxa realización efectiva resulta indispensábel para o desenvolvemento integral do individuo que vive nunha sociedade xuridicamente organizada. Estes dereitos, establecidos na Constitución e nas leis, deben ser recoñecidos e garantidos polo Estado. Poderiamos dicir mesmo que son aquelas esixencias que agroman da propia condición natural do home.

Cando falamos da palabra “dereito” facemos fincapé nun poder ou facultade de actuar, un permiso para obrar nun determinado sentido ou para esixir unha conducta doutro suxeito. E son chamados “humanos” porque son do home, de cada un de nós. O home é o destinatario destes dereitos. E así, reclaman recoñecemento, respecto e promoción por parte de tod@s e especialmente da autoridade. Por iso, estes dereitos son inherentes e inalienables. Os dereitos humanos son universais porque pertencen a todos os homes, a todos por igual, en todo tempo e lugar; atópanse de xeito innato ligados á natureza do home. Deben ser o piar das comunidades.

Porén, non son realmente respectados, existindo toda clase de violacións: privacións das liberdades fundamentais, torturas, imposibilidade de acceso aos servizos de saúde e auga potábel, uso de minas antipersoais, discriminación e actos terroristas que xeran catástrofes, xenocidio, nenos soldado, etc.

Ás veces, esquecémonos do realmente importante, ocupados como estamos no noso devir cotián. Son as cousas e as persoas cercanas as que realmente nos importan, as que nos fan sufrir ou aledarnos. Pero tamén sabemos que o noso oficio, o noso traballo, a nosa dedicación primeira e fundamental é formar a unha serie de persoas-proxecto, o cerne do futuro, as xeracións que poderán facer do mundo do mañá un universo máis xusto no que habitar. Somos educadores, e como tales, priorizamos tarefas como a que agora nos une. Debemos procurar que o noso alumnado reteña na súa retina e na súa memoria que días como o 25 de novembro, o 30 de xaneiro, o 8 de marzo… días coma o de hoxe existen porque hai persoas que sofren unha penuria diaria que contravén o espírito do ser humano que deberiamos abandeirar. É o noso labor tentar que eses sufrimentos non existan, que deixen de existiren eses días porque a sociedade do futuro, esa na que tanto temos nós que dicir –non o esquezamos, co noso propio exemplo- non as procura, non as necesita.

Por esta razón, aquí estamos, de novo, unidos por unha nova causa común, o Día dos Dereitos Humanos, denunciando a súa violación. Vímolo facendo dende hai tres días. Resulta, sen lugar a dúbidas, moi clarificador, que os nosos blogues estean unidos desde esas datas. Emotivo. Significativo. É o noso desexo seguir a loitar unidos. E conseguirémolo.


CARTEIS CONTRA AS VIOLACIÓNS DOS DDHH





Dignidade e Xustiza para todos nós!!

Pica na cita e verás unha presentación feita con debuxos realizados polo alumnado de Infantil e Primaria

"Os Dereitos Humanos son os nosos dereitos. Tomémolos, defendámolos, promovámolos, esntendámolos e insistamos neles. Nutrámolos e enriquezámolos...Son o mellor de nós. Deámoslles vida" (Kofi Annan)

9/12/07

O mundo do cine e os dereitos humanos


"EL GRAN DICTADOR"
PELÍCULA INTERPRETADA POR CHARLES CHAPLIN "CHARLOT"

Discurso final de Charlot, o Charlot que, aproveitando o seu parecido físico con Hitler, se dirixe aos soldados dispostos a conquistar o mundo.
Charlot lles recorda que non hai que combater pola escravitude, que deben loitar en prol da liberdade e a xustiza, que hai lugar para a esperanza.

PODEDES FACER DESTA VIDA UNHA RADIANTE AVENTURA
PODÉIS HACER DE ESTA VIDA UNA RADIANTE AVENTURA

Realmente lo siento pero no aspiro a ser emperador. Eso no es nada para mí. No pretendo regentar, ni conquistar nada de nada. Me gustaría ayudar, en lo posible, a cristianos y judíos... negros y blancos. Todos tenemos el deseo de ayudarnos mutuamente. La gente civilizada es así. Queremos vivir de nuestra dicha mutua... no de nuestra mutua desdicha. No queremos despreciarnos y odiarnos mutuamente. En este mundo hay sitio para todos. Y la buena tierra es rica y puede garantizar la subsistencia de todos. El camino de la vida puede ser libre y magnífico, pero hemos perdido ese camino. La voracidad ha envenenado el alma de los hombres, ha rodeado el mundo con un círculo de odio y nos ha hecho entrar marcando el paso de la oca en la miseria y la sangre. Hemos mejorado la velocidad, pero somos esclavos de ella. La mecanización que trae consigo la abundancia nos ha alejado del deseo. Nuestra ciencia nos ha vuelto cínicos. Nuestra inteligencia, duros y brutales. Pensamos en exceso y no sentimos bastante. Tenemos más necesidad de espíritu humanitario que de mecanización. Necesitamos más la amabilidad y la cortesía que la inteligencia. Sin estas cualidades la vida sólo puede ser violenta y todo está perdido. La aviación y la radio nos han acercado los unos a los otros. La naturaleza misma de estos inventos requería la bondad del hombre y reclamaba una fraternidad universal para la unión de todos. En este momento, mi voz llega a miles de seres esparcidos por el mundo.
A aquéllos que puedan comprenderme les digo: No desesperéis, la desgracia que ha caído sobre nosotros no es más que el resultado de un apetito feroz de la amargura de unos hombres que temen el camino del progreso humano. El odio de los hombres pasará y los dictadores perecerán, y el poder que han usurpado al pueblo volverá al pueblo.

Soldados, no os entreguéis a esos brutos, hombres que os desprecian y os tratan como esclavos, hombres que rigen vuestras vidas, imponen vuestros actos, vuestros pensamientos: que os amaestran y os hacen ayunar, os tratan como ganado y os utilizan como carne de cañón. No os pongáis en manos de esos hombres contra natura, de esos hombres máquinas con corazones de máquinas.
¡Vosotros no sois máquinas! ¡Vosotros no sois ganado! ¡Vosotros sois hombres! ¡Vosotros lleváis el amor de la humanidad en vuestros corazones! No odiéis. Sólo los que no son amados odian. Los que no son amados y los anormales... Soldados, ¡no combatáis por la esclavitud! Combatid por la libertad.
En el capítulo diecisiete del Evangelio, según S. Lucas, está escrito:
«El Reino de Dios está en el hombre mismo». No en un solo hombre, ni en un grupo de hombres, ¡en todos los hombres! y vosotros ¡vosotros el pueblo! tenéis el poder para crear máquinas. El poder para crear felicidad. Vosotros el pueblo tenéis el poder para crear esa vida libre y espléndida... para hacer de esa vida una radiante aventura. Entonces, en nombre de la democracia, utilicemos ese poder... ¡Unámonos todos! luchemos por un mundo nuevo, un mundo limpio que ofrezca a todos la posibilidad de trabajar, que dé a la juventud un porvenir y resguarde a los ancianos de la necesidad.
Prometiendo estas cosas, gente ambiciosa se ha hecho con el poder. Pero ¡ha mentido! No han mantenido sus promesas, ¡ni las mantendrán jamás! Los dictadores se han liberado pero han domesticado al pueblo. Combatamos ahora para que se cumpla esta promesa. Combatamos por un mundo equilibrado... Un mundo de ciencia, en el que el progreso lleve a todos a la felicidad.
¡Soldados! en nombre de la democracia ¡unámonos!

8/12/07

O mundo das letras e os dereitos humanos

La Aventura Humana
Osset Hernández, M.
Ed. Icaria, Barcelona, 2005.
Recompilación de trinta contos populares que corresponden a cada un dos artigos da Declaración Universal dos Dereitos Humanos de 1948. O autor quere amosar que en calquera tradición existe a lo menos un conto que é posible utilizar para transmitir os valores que enuncian os dereitos humanos polo tanto forma parte do acervo colectivo da humanidade.

Neste libro atoparedes os seguintes contos:
Afgano: Hussun Banu
Amazónico: La justicia de Tupá
Árabe: Sherezade
Bereber: Un docto cadáver
Bretón: Cantos de boda
Castelán: Blancaflor
Catalán: El conejo, el gallo, el gato, el perro y el carnero
Chinés: Liang Sanbo y Zhu Yingtai
Congoleño: Nkolle o la aventura humana
Coreano: La liebre y el hígado

Cubano: Bregantino, Bregantín
Exipcio: El león y el gato
Xitano: El origen del violín
Grego: Prometeo y la caja de Pandora

Guineano: El hijo del cocodrilo
Hindú: El bueno y
el malo
Huichol: El diluvio
Indoeuropeo: El hombre que quería robar a su compañero
Irlandés: El juicio del gato

Letón: El hombre-oso
Malí: Un bastardo
Masai: Los frutos del sicomoro
Mexicano: Xicoatl, estrella errante

Nepalí: Lalari y Kusuri; Khoktschulukpa y el nacimiento de la cultura
quechua: El cuento de Pedro Lache
saharaui: El honor

sioux: El águila y el cazador
tibetano: La hija de los dragones
vasco: Catorce

... que os disfrutedes e vos aporten a súa maxia.


CITAS

"La violencia es el último recurso del incompetente". (Isaac Asimov)

"Ojo por ojo, y el mundo acabará ciego". (Gandhi)

"La violencia es el miedo a los ideales de los demás". (Gandhi)

"No hay camino para la paz, la paz es el camino". (Gandhi)

"No hay más calma que la engendrada por la razón". (Séneca)

"La verdad no está de parte de quién más grite". (Rabindranath Tagore)

"El racismo ha sido históricamente una bandera para justificar las empresas de expansión, conquista, colonización y dominación y ha marchado de la mano de la intolerancia, la injusticia y la violencia". (Rigoberta Menchú)

"Los derechos humanos son sus derechos. Tómenlos, defiéndanlos, promuévanlos, entiéndanlos e insistan en ellos. Nútranlos y enriquézcanlos... Son lo mejor de nosotros. Denles vida". (Kofi Annan)

"Toda sociedade que pretenda asegurar aos homes a liberdade, debe comezar por garantirlles a existencia". (León Blum)

"Mentres a maioría dos homes non sexa libre, non se pode concibir ao home libre". (Henri-Frédéric Amaniel)

"Descubrir aos outros é descubrir unha relación, non unha barreira". (Claude Lévy-Strauss)

"A liberdade non é máis que a oportunidade de ser mellor". (Albert Camus)

7/12/07

O mundo da música e os dereitos humanos

Fíjate bien (Juanes)
Te han quitado lo que tienes
Te han robado el pan del dia
Te han sacado de tus tierras

Y no parece que termina aqui
Despojado de tu casa
vas sin rumbo a la ciudad
sos el hijo de la nada

sos la vida que se va
Son los niños son los viejos
son las madres somos todos, caminando
Y no te olvides de esto no no no
Fijate bien donde pisas
fijate cuando caminas
no vaya ser que una mina
te desbarate los pies amor

Fijate bien donde pisas
fijate cuando caminas
no vaya ser que una mina
te desbarate los pies...

Ya no se quien es el dueño
de tu vida y de la mia
solo se que hay un cuento
que no parece que termina aqui
Como dicen en los diaros

y como dicen en la tele
y como dicen en la radio
que no parece que termina aqui

son los niños son los viejos
son las madres somos todos, caminando
y no te olvides de esto no no no

Fijate bien donde pisas
fijate cuando caminas
no vaya ser que una mina
te desbarate los pies (amor/por favor/amor)

Por que ellos no van a buscarte
ellos no van a salvarte
ellos no van ellos no van no no
y tu no lo vas a creer

Where is the love (Black eyed peas)
Rosa de la paz (Amaral)
Streets of Philadelphia (Bruce Springsteen)
Black eyes, blue tears (Shania Twain)
I will survive (Gloria Gaynor)
free music

6/12/07

OS DEREITOS TORCIDOS

A Organización das Nacións Unidas, conciente de que o descoñecemento e o menosprezo da dignidade humana provocaron e provocan actos de barbarie, considerou necesario proclamar que a liberdade, a xustiza e a paz no mundo teñen como fundamento o recoñecemento da dignidade e dos dereitos iguais e inaliebables de todos os membros da familia humana.

Onte buscando na bilio do ies atopei este libro que conten sete historias independentes que tratan temas relacionados coa inxustiza, a desigualdade e as atrocidades que a diario son cometidas contra as persoas.

Pese á Declaración Universal dos Dereitos Humanos, fai case medio século e que conmemoramos esta semana dende a biblioteca, aínda hoxe persiten a escratitude, a xenofobia, o racismo, o abandono de menores... Esta novela pretende denunciar feitos e situacións reais, novelándoos.

3/12/07

Libros e árbores

Hoxe vouvos presentar un marabilloso libro para ter e para regalar agora que se acercan estas datas tan sinaladas e que ninguén sabe que facer cos cartos que nos sobran por todas partes, tal vez (e digo só tal vez) vos apetezca invertilos neste libro, que non para ler dunha tirada pero é para levar cando viaxas por Galicia porque che vai mostrar sitios que non coñeces e que ademais gardan un tesouro agochado: AS ÁRBORES MONUMENTAIS GALEGAS.

Este libro titulado Árboles Monumentales en el patrimonio cultural de Galicia está escrito por Jesús Izco e por Carlos Rodríguez Dacal a quen teño o pracer de coñecer e que foi un dos meus mestres, que me fixo coñecer e por tanto amar (creo que non amas aquelo que non coñeces) ós pazos, os xardíns e por suposto ás árbores. Este home, profesor de instituto, é por riba de todo un namorado da natureza, da vida, traballador infatigable e incansable que despois de xornadas enteiras pateando xardín tras xardín aínda avanza con forza o primeiro e nos guía os demais polos sendeiros da CULTURA BOTÁNICA.

Pois eso descubride este marabilloso libro, perfectamente documentado, con marabillosas historias de árbores, cunha presentación cuidadísima e con mogollón de traballo detrás (anos e anos). Ademais é un libro que nos temos na nosa biblioteca e ADICADO POLO AUTOR, case nada...

2/12/07

Para la libertad

O día 10 de novembro celebramos que é o DÍA DOS DEREITOS HUMANOS e nos para ese día temos preparadas algunhas cousas que xa veredes...
Pero para ir entrando en cuestión imos ir colgando algunhas frases, poesías, vídeos e o que atopemos que nos fagan pensar nesto tan de moda dos dereitos das persoas, pero recordade que non son unha moda senón un dereito, pero tamén recordade que son de todos, si de TODOS e TODAS, e tamén recorda que a túa liberdade remata onde empeza a dos outros.

Para todos vos esta fermosa poesía de Miguel Hernández e tamén a marabillosa versión que dela fixo, canción-poesía, Joan Manuel Serrat. Non perdas detalle e recorda que son os teus dereitos, debes defendelos, pero tamén defende a aqueles que non os teñen, porque viven sometidos e non os poden disfrutar.

PARA LA LIBERTAD
Para la libertad sangro, lucho, pervivo.
Para la libertad, mis ojos y mis manos,
como un árbol carnal, generoso y cautivo,
doy a los cirujanos.
Para la libertad, siento más corazones
que arenas en mi pecho dan espuma a mis venas;
y entro en los hospitales, y entro en los algodones,
como en las azucenas.
Porque donde unas cuencas vacías amanezcan,
ella pondrá dos piedras de futura mirada,
y hará que nuevos brazos y nuevas piernas crezcan
en la carne talada.
Retoñarán aladas de savia sin otoño,
reliquias de mi cuerpo que pierdo en cada herida;
porque soy como el árbol talado que retoño:
aún tengo la vida.

Miguel Hernández


1/12/07

Árboles do mundo (I): Sequoia

Hoxe vouvos falar dunha das miñas grandes pasíóns: AS ÁRBORES. E en concreto da especie máis alta sobre a terra: Sequoia sempervirens (D.Don) Endl.
Na actualidade son os únicos árbores vivos que superan os 100 metros de altura (si exceptuamos un abeto de Douglas de 100,27 m.), e ademáis non é unha situación excepcional xa que en EEUU hai docenas de sempervirens con alturas superiores a 105 m.

O exemplar máis alto coñecido (de momento) é un exemplar descuberto no ano 2000 en Humboldt Redwoods State Park un xigante de 112,34 m. ó que chamaron Stratosphere Giant.
A sequoia vermella é orixinaria da Costa Oeste de EEUU dende Oregon a California e debe o seu nome ó xefe indio Sequoyah (1776-1843), inventor dun sistema de escritura cherokee, aínda que sexa probable que nunca vira un exemplar da árbore xa que viviu en Tenessee a miles de kilómetros da Costa californiana.

Esta espcie foi introducida en Europa en 1843, e polo seu alto valor ornamental está moi difundida en parques e xardíns, aínda que como podedes supoñer aínda non tiveron tempo de acadar os enormes tamaños das súas irmáns americanas, pero aínda así hai algunha que apunta maneiras como a situada no Castelo de Sotomaior en Pontevedra, catalogada como árbore monumental do patrimonio cultural de Galicia
A súa aparienica arcaica e o aire de misterio que as rodea foron aproveitados pola industria do cine como por George Lucas para recrear ó planeta Endor en Retorno do Jedi , ou Steven Spielberg que ambientou en Prairie Creek Redwoods State Park os seus escenarios prehistóricos de Parque Xurásico.

28/11/07

Sol polo día... e a medianoite

O Norte de Noruega: reino dos lapones, dos renos, das interninables tundras.

É o reino da luz. Durante dos meses de verán o sol non se pon nunca. É o sol de medianoite.

27/11/07

La reina oculta

Jorge Molist gañou o Premio de Novela Histórica Alfonso X el Sabio, está ben traballada e situase en tempos do medievo en medio dunha cruzada no sur de Francia.

Dentro deste contexto unha dama moza namorase dun trobador. Todo parece felicidade. Pero en poucos días ese mundo feliz vai caer desmoronado polo horror dunha cruzada que non respectará nada, tinguida de escuros intereses políticos pero de razóns relixiosas para o pobo e a tropa inculta e manexable, onde a verdadeira razón é a loita polo poder. Un tempo onde as maiores matanzas estaban xustificadas polas bulas papais que perdoaban todos os pecados... (¿non me soa algunha cousa parecida na actualidade con diferente escenario?)

Agacha unha sorpresa cara a metade do libro, que é onde cambia esta aventura e introdúcese unha visión moito máis fantasiosa e máxica. A mestura de realidade e ficción non che vai deixar indiferente.

Tamén parece que combina unha realidade do século XIII con unha forma de pensamento actual.

“El diablo está allí donde matáis a mujeres, a niños indefensos, .... , donde robáis, quemáis y torturáis. Allí habita el diablo, con vosotros....”

Páxina oficial: http://www.lareinaoculta.com/

¿Alguén coñece a LUCA?

Pois non, resulta que ninguén coñece a LUCA.

En realidade son as unhas siglas que significan Last Universal Common Antecessor, é dicir, o "último antepasado común universal"

Suponse que todos os seres vivos, incluídos todos nós, descendemos dun microorganismo que apareceu sobre a Terra hai máis de 3.500 millóns de anos. A súa descencencia, ó longo de todo este tempo, foi acumulando variacións sobre variacións para dar lugar á biodiversidade actual.

¿Curioso non?

26/11/07

Despois do 25 de novembro... non baixemos a garda e loitemos todos


O 15 de novembro, un tribunal do este de Arabia Saudí revisou as condeas impostas a unha muller de 19 anos, coñecida como "a rapaza de Al Qatif", e ó seu compañeiro tras impugnar ela e o seu abogado a sentencia. Ambos foran declarados culpables en 2006 dun delito tipificado na lei islámica coñecido como Khilwa: estar a soas e en privado cunha pesoa do sexo oposto que non é familiar directo. A condea orixinal de 90 latigazos foi aumentada a 200 e a 6 meses de prisión. En 2006, pouco despois de reunirse a muller e o home, unha banda de sete individuos os secuestrou. O home foi agredido pola banda e posteriormente posto en liberdade. A muller, en cambio, foi violada polos compoñentes desa banda, que foron declarados culpables de secuestro e violación en novembro de 2006 (en principio foron condeados entre 1 e 5 anos de prisión e a recibir de 80 a 1000 latigazos, esta pena foi recientemente aumentada entre 2 e 9 anos.

Esta condea da muller despois de ser violada causou conmoción e un enfado enorme entre os activistas dos dereitos humanos, así como entre a poboación en xeral de Arabia Saudí e deu lugar no país a un gran debate sobre as incoherencias do sistema xudicial e sobre o feito de que non reflexe a gravidade dos delitos cometidos contra a muller.

A pena de flaxelación é obrigatoria en Arabia Saudí, por diversos delitos, incluídos os de natureza sexual, e, a discreción dos xuícesl pode imporse tamén ademais doutras penas ou en lugar delas. Poden aplicarse dende decenas ata miles de latigazos, normalmente por tandas, en intervalos de entre dúas semanas e un mes.


24/11/07

25 novembro. ¿Ata cando?

25 de novembro: data tope.
Levamos días cunha conta atrás que moitos non soubestes adiviñar. Quizais porque todos e todas vós sabedes que unha data non significa o remate dunha peste, dunha lacra social. Que por riba dos nosos desexos está a crua realidade.
25 de novembro.
Sabemos a historia deste día, sabemos que a muller é máis vulnerábel nas guerras, nos odios, nos enfrontamentos, na violencia.
Sabemos tamén, como educadores que somos, de que o uso gratuíto da violencia como xeito de reafirmación persoal sobre outro é a manifestación máis lamentábel da ignorancia. Só aquel inseguro e con necesidade de amosar a súa posición agride sen motivo.
De aí a importancia da educación, de formar aos mozos e ás mozas, ao noso alumnado por tanto, para combater de raíz as claves da existencia da violencia. Só dende a formación, dende a educación, seremos quen de combater contra ela.
25 de novembro.
Dicimos NON á violencia contra a muller. Dicimos NON a calquera tipo de violencia.
En todos os países medran as denuncias de vítimas de violencia de xénero, nalgúns casos un 400% máis que hai dez anos. Mentres a policía detén maltratadores e os xuíces ditan ordes de afastamento, a mutilación xenital, un tipo de violencia contra a muller, xera novos hábitos nos hospitais.
Algúns grupos de mulleres son particularmente vulnerables á violencia: as mulleres pertencentes a minorías, as mulleres indíxenas, as refuxiadas, as inmigrantes, as mulleres que habitan en comunidades rurais ou remotas, as mulleres indixentes, as mulleres recluídas en institucións ou detidas, as nenas, as mulleres con discapacidades, as anciás e as mulleres en situacións de conflito armado.
25 de novembro
Porque todo tipo de discriminación é violencia, non o esquezamos. O maltrato pode ser psíquico, físico, pero é maltrato. As vexacións, os acosos, as desigualdades, son maltrato. E porque pretendemos e queremos un mundo de iguais, estamos hoxe aquí, unha soa voz, un único berro en contra da Violencia contra as mulleres.

OS DOCENTES E AS BIBLIOTECAS ESCOLARES QUEREN EDUCAR NA IGUALDADE, E ESTÁN CONTRA TODO TIPO DE VIOLENCIA.

EDUCAR, EDUCAR E EDUCAR, só podemos cambiar o mundo con educación e respecto.

Aquí tiña que ir un video noutro formato que se preparou conxuntamente para todos os blogs de bibliotecas de secundaria, pero non fun capaz de cargalo. AÍNDA ASÍ sempre hai solución e neste caso ANTONIO "o mago" apareceu para votarme unha man. GRAZAS.

22/11/07

ILUSIÓNS ÓPTICAS QUE ENGANAN OS SENTIDOS

Como o prometido é débeda, aquí estou para dar a resposta do noso post de días atrás. ¿Atopástedes ás 9 persoas da foto? ¿si? ¿non?. En calquera caso aquí tendes a resposta

1) Cara de frente no ceo. 2) Cara de perfil no ceo 3) Cara de perfil no ceo 4) Cara de perfil no ceo. 5) Cara de perfil no ceo. 6) Señora de falda longa.7) Neno en brazos desa señora. 8) Anciano con sombreiro e barba branca 9) Cara grande de perfil formada polo arco, a señora, o anciano... e o can, que é a súa man apoiada no peito.

21/11/07

E TAMÉN PODEMOS LER UN CÓMIC


LA BALADA DE LAS LANDAS PERDIDAS

de Dufaux e Rosinski Norma Editorial

Este cómic está editado contendo 4 albumes , dando como resultado un integral bastante grande e tamén, para ser un cómic, con un certo glamour aínda que resulta un pouco pesado de manexar. Non obstante é unha boa e bonita edición.
O tomo ven cuns extras finais non demasiado interesantes pero engaden algo de información sobre a historia na que se basea este cómic.
É unha típica historia fantástica de corte clásico, pero ten a orixinalidade de que todo se desenvolve a través de intrigas na corte; as batallas quedan un pouco en segundo plano, e o protagonismo é levado pola maxia e a loita clásica entre o Ben e o Mal.
Hai quen pensa que pode estar inspirado na “Irlanda medieval e nas lendas de meigas”. "Dis que un día renacerá o que morreu nestas terras... E entón oirase un canto... E aquel que o escoita erguerase en armas contra o usurpador... Aquel...ou aquela.". Case todo se resolve con pouca violencia. Ademais a protagonista do cómic é muller, aínda que non ten o típico carácter de heroína xa que ás veces é unha vítima máis do Mal.
Creo que ten unha continuación que non puiden atopar chamado Moriganes, aínda que non sei como estará.

20/11/07

DIA MUNDIAL DE LA INFANCIA

O 20 de novembro de 1989 fíxose a Convención sobre os dereitos dos nenos, que podedes ler neste enlace: http://www.ohchr.org/spanish/law/crc.htm

Esta convención é o primerio instrumento internacional xuridicamente vinculante que incorpora toda a gama de dereitos humanos. A convención establece os dereitos dos nenos e nenas en 54 artíuclos e 2 protocolos facultativos e define os dereitos humanos básicos que disfrutan nenos e nenas de todas partes: dereito á supervivencia, ó desenrolo pleno, á proteción contra influencias perigosas, os malos tratos e a explotación, á plena participación na vida familiar, cultural e social.

Os catro principios fundamentais da Convención son a non discriminación; a dedicación ó interese superior do neno; o dereito á vida, á supervicencia e desenrolo; e o respecto polos puntos de vista do neno. A convención protexe os dereitos da nenez ó estipular pautas en materia de atención da saúde, educación e prestación de servicios xurídicos, civis e sociais.

Ó aceptar estas obrigas (mediante ratificación ou adhesión) os gobernos nacionais comprométense a protexer e aseguar os dereitos da infancia e aceptan que se lles considere responsables deste compromiso ante a comunidade internacional. TODOS OS ESTADOS MENOS DOUS FIRMARON ESTA CONVENCIÓN.... PERO ¿CÚMPRESE?, ¿IMPÓRTALLES A ESES ESTADOS QUE SE LLES CONSIDERE RESPONSABLES DE QUE NON SE CUMPRAN? ¿IMPÓRTALLE O CHAMADO PRIMEIRO MUNDO O QUE ACONTECE CON NENOS E NENAS NOS PAÍSES "DO TERCEIRO MUNDO"? ¿IMPÓRTANOS A NOS O QUE LLES ACONTECEU ÓS NENOS DE CHAD, AGORA QUE XA REGRESARON "OS NOSOS COMPATRIOTAS"?... RESUMINDO ¿FACEMOS ALGO POR INTENTAR QUE SE CUMPRAN OS DEREITOS DOS NENOS E NENAS ( DE TODOS OS NENOS E NENAS)?


Mañá van as respostas ó post do domingo sobre a percepción dos sentidos, pero hoxe era máis importante contarvos os vosos dereitos e que nunca os esquezades e que tamén vos solidarideces con todos aqueles nenos/as, adolescentes... que sabemos que non disfrutan de ningún.

18/11/07

ILUSIÓNS ÓPTICAS QUE ENGANAN OS TEUS SENTIDOS... E OS MEUS TAMÉN

As nosas ideas e pensamentos son un reflexo da realidade do mundo. Toda a información que temos, chéganos a partir dun estímulo externo, o que percibimos grazas ó sistema sensorial (vista, oído, tacto, olfato e gusto). A información que filtramos cos nosos sentidos pasa posteriormente a ser procesada e modificada polo noso cerebro, para ser comprendida e almacenada mediante os símbolos e a linguaxe (no caso dos seres humanos). Segundo esta premisa a ver cantas persoas ves neste debuxo, observa con atención porque hai 9 ¿velas?

A resposta para os que non acabades de agudizar a vista saldrá mañá, así que atento ou atenta, que contamos con todos e todas neste blog.

Si queres atopar máis anécdotas e curiosidades relacionadas coa psicoloxía, si queres sorprenderte con imaxes con efectos ópticos ou queres ver algunha cousa desas que fan pensar, recomendámoches unha visita por http://www.psicoactiva.com/curios.htm

12/11/07

ABIERTO TODA LA NOCHE

Nas familias predomina a virtude de abrazar a extravagancia cotiá como normalidade. É a nosa habitual frase de “non se está mellor que en familia”, pero ao mesmo tempo un estraño a ela normalmente pensaría que esa familia non é un lugar de descanso, senón un núcleo de depredación insaciábel fronte a todo o alleo a ela mesma.

Na familia dos Belitre familia normal e ao tempo estrafalaria, poderemos recoñecer case como reais aos seus membros: dende o “fanático” avó á abnegada nai; dende a incomprendida e incomunicada muller francesa do maior dos fillos á nova rapaza que coida dunha avoa que non se levanta nunca da súa cama e que namora a todos os membros masculinos da familia; dende o fillo enfermo que se cre o seu pai, a ta o verdadeiro pai que non quere ser tal eternamente, senón que algún día tamén a el gustaríalle ser persoa; dende o fillo traumatizado por un acne exaxerado ato o seu “estraño” doutor de innovadores e poucos convencionais métodos curativos... todos eles e algúns máis...

É unha comedia, si, pero acaba converténdose nun drama provocado por “amor”, idea pola que ás veces individualmente, alguén é capaz de xustificar incluso as máis grandes atrocidades, porque estar namorado é unha razón de tal peso que elimina calquera culpa. E nese caso o amor (¿?) convértese no máis miserable dos sentimentos, no máis cruel, egoísta e tirano.

Unha historia, en suma, dun fogar, porque un fogar é o único sitio aberto toda a noite.

Abierto toda la noche é unha novela de David Trueba.

11/11/07

PEQUENAS-GRANDES ALEGRÍAS

O mes pasado quixémonos poñer en contacto cos pais/nais dos alumnos do Centro, porque realmente creo (como profesional e tamén como nai) que a educación dos nosos fillos/as e alumnos/as teñen que ir da man, e que os pais/nais teñen moito que dicir nos centros e por iso, dende a biblioteca, decidimos enviar un boletín presentándonos, incluíndo que ofrecemos e tamén pedindo a súa axuda para difundir o blog e a páxina web entre os seus fillos e fillas, suxestións para mellorar... e a resposta (por agora) non foi masiva só Celeste e Rosa nos responderon, pero a alegría recibida foi inmensa, porque non todos os papeles se tiran, porque hai xente que os le, hai persoas que "perden" un pouco do seu tempo escoitando o que alguén ten que dicir, e de ahí a miña alegría, porque moitas veces penso que só eu creo no que fago, porque hai dificultades, porque as cousas non son como unha quere, pero ... SON O QUE TEÑEN QUE SER e esto será como unha semente que crecerá, porque non ten solución, só se pode avanzar mirando cara a diante, sempre adiante, e só mirar o pasado para recordar o que xa non está pero nunca con nostalxia só con amor.

Grazas ós pais/nais que tamén nos seguides e estaremos en contacto con vos, cos que sexan (moitos ou poucos) pero estaremos. Para vos van unha serie de frases sobre a educación para reflexionar, para pensar, para EDUCAR:

"Estamos en plena era de la información y del conocimiento y necesitamos saber lo que ocurre. Se han detectado extendidas dificultades en la comprensión lo que restringe el contacto con la realidad. El mundo de las nuevas tecnologías está fomentando el espejismo de pensar que estar conectado a grandes fuentes de información accesible resuelve todos nuestros problemas. NO ES VERDAD, esos bancos de información sólo son útiles a los que saben leer la información. UN BURRO CONECTADO A INTERNET SIGUE SIENDO UN BURRO" (José Antonio Marina. La magia de leer. ED.- Plaza-Janes)

"O home de hoxe ten a súa cabeza chea de datos e opinións. Pero adquire as opinións prefrabricadas, son de outros, non pensadas. E, a avalancha de datos que o aturde, máis que acercalo ó coñecemento alonxao del". (Guillermo Jaim Etcheverry, en su libro 'La tragedia educativa')

"Non hai máis que un camiño para o progreso na educación, como en todas as cousas humanas, e é o da ciencia guiada polo amor. Sin ciencia o amor é impotente; sen amor a ciencia é destructiva" (BERTRAND RUSSELL) Palabras que aparecen en la cabecera del primer capítulo del libro: RUSSELL, B. (1979): Ensayos sobre educación. Madrid, Espasa Calpe.

"Y así, los nuevos educadores en ningún momento tratarán de ser meros transmisores del saber, ni siquiera habrán de conformarse con la mera relación instructiva, sino que en todo momento será su ideal el formar hombres nuevos y esto significa atención a todas las facultades del hombre, físicas y espirituales". (Francisco Giner de los Ríos)

7/11/07

Unha de cine

A ESTRAÑA QUE HAI EN TI
Este finde vin a última película de Jodie Foster. Non sei se é porque non estaba moi preparada para ela pero pareceume unha película brutal. Tiña ganas de vela porque Jodie gústame como actriz, e aqui tamén fai unha boísima interpretación.
Agardaba unha película de importante tensión psicolóxica... Tamén hai algo diso, pero eu xa estaba trastornada polas imaxes do principio: cheas de violencia, tremendas, arrepiantes...
Mantente todo o filme en tensión agardando un final que non pode ser feliz,... e sénteste un tanto defraudada porque convertérono nun final adulterado, supoño que para compensar o resto da violencia que destila toda a hora anterior.
Acabas cun certo desacougo porque queda patente que a vida pode escacharse en mil anacos nun só instante, nun absurdo, nun pequeno acto cotiá.
E descóbreste que non es a que crías ser, que hai moitas persoas dentro de ti... Mesmo algunhas tan estrañas que nunca serías quen de recoñecelas por ti mesma...

6/11/07

O DIARIO VERMELLO DE CARLOTA - Gemma Lienas

¡Canto dera eu cando tiña 16 anos por contar cun libro coma este!!!! Non podo evitar poñervos algunhas das frases que poden atoparse nel:

“Cada persoa experimenta o orgasmo á súa maneira.... Nin as estatísticas, os libros, un amante, un marido o unha amiga teñen o máis mínimo dereito a dicirnos que hai unha única forma de experimentar pracer, ou que se a vosa non coincide coa dos libros é incorrecta”

“Resulta que hai moi poucas mulleres que chegan ao orgasmo soamente coa penetración. En xeral, todas as mulleres son capaces de ter un orgasmo se hai estimulación do clítoris”.

“Masturbarse considerábase fai anos unha actividade mala, un pecado... Iso era así dende a óptica católica. ...Algunhas relixións xulgan mala calquera actividade sexual que non vaia encamiñada á reproducción”.

“Cando tes a regra podes manter relacións sexuais e podes quedar embarazada se non tomas precaucións”

“A primeira vez que unha rapaza ten relacións sexuais pode quedar embarazada”

“Ter a primeira regra non te converte en muller automaticamente: Hai que medrar e ter experiencia para converterse en muller”

“A maioría dos tabús e prexuízos proveñen da ignorancia”

“Todas as persoas teñen dereito á sexualidade porque é unha maneira de comunicarse cun mesmo e con outra persoa, e unha forma de experimentar pracer”.

“A maternidade é unha forma de realización persoal... pero nin pode ser a única nin é obrigatoria para todas as mulleres”.

“Quizais os homes tería que facer un esforzo por saber como lles gusta facer o amos ás mulleres. E elas para falaren do tema con eles, dicirlles o que lles gusta e o que non”

“Sentirse atraído por persoas do mesmo sexo non é un problema... Un gai ou unha lesbiana non precisan ningún médico... E tampouco que lles digan que lles respectan, só precisan ser tratados como aos demais”

”Non se poder forzar a ninguén a ter relacións sexuais contra a súa vontade”

E moito máis...

4/11/07

POLA LECTURA e CONTRA o PRÉSTAMO DE PAGO nas BIBLIOTECAS


A Través dunha compañeira bibliotecaria, Mª Teresa Albero, que non teño o gusto de coñecer pero si que coincidimos nun curso de bibliotecas y nos comunicamos a través da rede, chegoume este texto de JOSÉ LUIS SAMPEDRO, que me parece moi sabio e que non quero deixar de compartir con todos vos. Vai en castelán porque ese o idioma no que está redactado e paréceme moito atrevemento eso de traducilo.

"Cuando yo era un muchacho, en la España de 1931, vivía en Aranjuez un Maestro Nacional llamado D. Justo G. Escudero Lezamit. A punto de jubilarse, acudía a la escuela incluso los sábados por la mañana aunque no tenía clases porque allí, en un despachito que le habían cedido, atendía su biblioteca circulante. Era suya porque la había creado él solo, con libros donados por amigos, instituciones y padres de alumnos. Sus “clientes” éramos jóvenes y adultos, hombres y mujeres a quienes sólo cobraba cincuenta céntimos al mes por prestar a cada cual un libro a la semana. Allí descubrí a Dickens y a Baroja, leí a Salgari y a Karl May.
Muchos años después hice una visita a un bibliotequita de un pueblo madrileño. No parecía haber sido muy frecuentada, pero se había hecho cargo recientemente una joven titulada quien había ideado crear un rincón exclusivo para los niños con un trozo de moqueta para sentarlos. Al principio las madres acogieron la idea con simpatía porque les servía de guardería. Tras recoger a sus hijos en el colegio los dejaban allí un rato mientras terminaban de hacer sus compras, pero cuando regresaban a por ellos, no era raro que los niños, intrigados por el final, pidieran quedarse un ratito más hasta terminar el cuento que estaban leyendo. Durante la espera, las madres curioseaban, cogían algún libro, lo hojeaban y veces también ellas quedaban prendadas. Tiempo después me enteré de que la experiencia había dado sus frutos: algunas lectoras eran mujeres que nunca habían leído antes de que una simple moqueta en manos de una joven bibliotecaria les descubriera otros mundos.
Y aún más años después descubrí otro prodigio en un gran hospital de Valencia. La biblioteca de atención al paciente, con la que mitigan las largas esperas y angustias tanto de familiares como de los propios enfermos fue creada por iniciativa y voluntarismo de una empleada. Con un carrito del supermercado cargado de libros donados, paseándose por las distintas plantas, con largas peregrinaciones y luchas con la administración intentando convencer a burócratas y médicos no siempre abiertos a otras consideraciones, de que el conocimiento y el placer que proporciona la lectura puede contribuir a la curación, al cabo de los años ha logrado dotar al hospital y sus usuarios de una biblioteca con un servicio de préstamos y unas actividades que le han valido, además del prestigio y admiración de cuantos hemos pasado por ahí, un premio del gremio de libreros en reconocimiento a su labor en favor del libro.
Evoco ahora estos tres de entre los muchos ejemplos de tesón bibliotecario, al enterarme de que resurge la amenaza del préstamo de pago. Se pretende obligar a las bibliotecas a pagar 20 céntimos por cada libro prestado en concepto de canon para resarcir –eso dicen- a los autores del desgaste del préstamo. Me quedo confuso y no entiendo nada.
En la vida corriente el que paga una suma es porque:
a) obtiene algo a cambio
b) es objeto de una sanción.
Y yo me pregunto: ¿qué obtiene una biblioteca pública, una vez pagada la adquisición del libro para prestarlo? ¿O es que debe ser multada por cumplir con su misión, que es precisamente ésa, la de prestar libros y fomentar la lectura?Por otro lado, ¿qué se les desgasta a los autores en la operación? ¿Acaso dejaron de cobrar por el libro vendido? ¿Se les leerá menos por ser lecturas prestadas? ¿Venderán menos o les servirá de publicidad el préstamo como cuando una fábrica regala muestras de sus productos?Pero, sobre todo: ¿Se quiere fomentar la lectura? ¿Europa prefiere autores más ricos pero menos leídos? No entiendo a esa Europa mercantil.
Personalmente prefiero que me lean y soy yo quien se siente deudor con la labor bibliotecaria en la difusión de mi obra. Sépanlo quienes, sin preguntarme, pretenden defender mis intereses de autor cargándose a las bibliotecas. He firmado en contra de esa medida en diferentes ocasiones y me uno nuevamente a la campaña.
¡NO AL PRÉSTAMO DE PAGO EN BIBLIOTECAS!"



3/11/07

LIBROS que entran pola VISTA II



Hoxe vouvos a falar do libro que o luns estará exposto nesta seción: GALILEO: El genio que se enfrentó a la inquisición de Philip Steele.

Este libro está adaptado para que os máis xoves do instituto descubrades a este xenio, que foi quen de cambiar a forma en que vemos o universo. Eso si, tamén os maiores lle podedes botar un vistazo, pois contén marabillosas imaxes, mapas, fotos, pinturas, etc... que vos trasladaran á época de Galileo e farán que o coñezades un pouco máis.
Aínda que seguro que todos sabedes que foi este xenio, direivos que tiña sede de coñecemento e de ciencia dende moi neno, que foi o que descubriu que a terra non era o centro do universo, senón que se move ó redor do sol. Debido a esta crenza enfrontouse coa ameaza de ser encadeado e ata de morrer a mans da Inquisición...

O luns espéravos na entrada do INSTI, con ilusión, porque quere saír da biblio e darse un paseo... ¡COLLEO, MÍRAO, ... NON TEN DESPERDICIO!.

30/10/07

Dominio. gal

Na reunión de biblioteca de onte luns, a nosa compañeira OKI, defendeu a incorporación do logotipo .gal no noso blog para axudar na campaña que se está a levar a cabo por un dominio galego a través de http://www.puntogal.org/. O curioso, e que nos debería facer reflexionar seriamente, e que sexa unha persoa vallisoletana, a que nos teña que indicar o camiño para reivindicar a nosa cultura e que non estemos máis concienciados dela os propios galegos. Ben é verdade que OKI xa é galega, non tedes máis que comprobar como escribe en galego (ver blog e comentarios), e como fala, aínda que con certo acento castelá.
Partamos do principio: ¿Que é un dominio?, a pregunta pode parecer un pouco absurda, pero ¿sabémolo?...
Pois non é nin máis nin menos que o nome que identifica un sitio web. Cada dominio é único dentro de internet. Normalmente compóñense de tres partes:
  • as tres www
  • o nome da organización
  • o tipo de organización
Existen dou tipos de dominios de primeiro nivel: xenéricos e código de país. Os xenéricos foron creados para o uso público da rede e os de código de país para ser usados en cada un deles de maneira individual. Os xenéricos corresponden ó tipo .com, .org, .net, .info .gov, .mil ou .int. Os dominios de código de país son, por exemplo, .uk, .es, .mx ou .fr.
Dominos como .com, .net, .org, .biz, .name, .museum, .aereo ou .info están dispoñibles para persoas físicas e para empresas de todo o mundo. Son, digamos, os dominios básicos da rede. Poden rexistrarse (ou mercarse) a través de empresas acreditadas.
Os dominios .edu, .gov e .mil están reservados para institucións norteamericas e o .int é para organizacións establecidas por tratados internacionais entre gobernos.
Os dominios de código de país non corresponden necesariamente con estados independentes ou recoñecidos pola ONU, senón que son aqueles que están inscritos na lista ISO3166. Son empregados maioritariamente para empresas ou persoas que desexan establecerse en internet ou protexer a súa marca ou identidade comercial nese territorio.
Así como os anteriores eran orixinariamente de tres letras (algúns dos novos ten algunha máis), os dominios xeográficos identifícanse sempre por dúas letras (.uk é para United Kingdom, Reino Unido, es para España). Para o caso galego, o dominio xeográfico quedaría hoxe restrixido á combinación .gz (outros como ga, gl están ocupados). Esta opción, sendo posible, conta sen embargo con problemas de regulamento non resoltos a día de hoxe.
A opción máis factible para un DOMINIO GALEGO refíres os de tres letras esponsorizados, que son grupos de usuarios da rede con estreitos vencellos que os permiten definirse como comunidade. (Ex: .cat para a comunidade lingüítica e cultural catalana que xa o ten conseguido).
A Asociación PuntoGal promove a creación do dominio .gal para a comunidade lingüística e cultural galega.
(información vía ASOCIACIÓN PUNTOGAL). Visita a páxina si queres saber máis