30/9/07

Desiderata

Xa que hoxe é o Día Internacional do Traductor, desexo compartir con todos vos esta traducción dun texto dun anónimo francés do século XVII.

* Sé sereno en medio del ruido y de la agitación y piensa en la calma apacible que emana del silencio.
*
Vive en armonía con todo el mundo sin por ello renegar de ti mismo.
* Expón tranquila y claramente tus ideas. * Escucha a los demás, incluso a aquel que consideras menos inteligente que tú, pues el también te puede enseñar algunas cosas. * Evita a las personas ruidosas y agresivas, pues son un suplicio para la mente. * Si te comparas con los demás te sentirás vanidoso y amargado, pues siempre habrá alguien más grande y más pequeño que tú. * Sé feliz con lo que logras y con lo que te propones hacer. * Por muy humilde que sea tu profesión, es una verdadera riqueza en un mundo inestable. * Sé prudente en los negocios, pues el mundo quiere engañarte, sin embargo mantén los ojos bien abiertos ante su lado bueno: muchos persiguen un ideal muy alto y demuestran un gran valor. * Sé siempre tú mismo. No finjas afecto pero tampoco hables del amor con cinismo; pues en presencia de la indiferencia y del desencanto es tan frágil como una brizna de hierba. * Acepta sin amargura la sabiduría que te proporciona los años a cambio de tu juventud. * Fortalece tu mente, pues ella te sostendrá en los momentos de desgracia inesperados. * No te dejes llevar por tu imaginación, pues la angustia nace de la fatiga o de la soledad. * Imponte una disciplina sana, sin embargo mantente indulgente contigo mismo. * Eres un hijo del universo al igual que los árboles y las estrellas; tienes derecho a existir. * Incluso si no logras entenderlo, el universo sigue su evolución. * Vive en paz con un poder superior, sea cual sea el nombre que le quieras dar; y cualesquiera que sean tus actos y tus aspiraciones, vive en paz con tu conciencia en este mundo ruidoso. * A pesar de todas sus hipocresías, sus preocupaciones y sus sueños desvanecidos, la vida sigue siendo bella.
* Mantente alerta y tiende sin descanso hacia la felicidad.

Unha mestura entre libros e felicitacións

"La libertad no hace felices a los hombres; los hace sencillamente hombres" (Manuel Azaña)

A comenzos deste curso, Cristina Albela (profesora de historia) propoñíanos a compra dun libro de Almudena Grandes: "El Corazón Helado", que ademais pensaba propoñer para os seus alumnos de Bacharelato como lectura recomendada para tratar de entender a Guerra Civil Española e o Franquismo, por suposto que atendemos a súa petición e xa o temos na biblioteca.

Por esas casualidades da vida os nosos compañeiros blogueiros de Biblioafonso, tamén publicaron un post o venres no seu blog sobre este libro e outros relacionados tamén coa Guerra Civil e o periodo inmediatamente anterior: a segunda República. E nos pensamos que é unha boa idea que miredes os seus comentarios e depaso viaxedes por outros blogs e así coñezades como se fan as cousas en comunidade. Mirade o enlace con Biblioafonso!

E aproveitando que o Pisuerga pasa por Valladolid, queremos dende aquí fecicitar á Biblioteca do IES Alfonso X "O Sabio", xa que nunha enquisa feita ós alumnos do seu instituto, resultou ser o servizo/actividade educativa máis valorada. ¡As bibliotecas móvense!

ACONSÉLLOVOS QUE VISITEDES A PÁXINA DE ALMUNDENA GRANDES E VEXADES A INTRODUCIÓN (que non ten desperdicio), por favor tamén mirade os diferentes puntos que falan do libro, hai unhas citas e fotos que dan que pensar, sobre todo ós que non vivimos nada dalquela época, tamén ESCOITADE CON ATENCIÓN A CANCIÓN QUE SONA DE FONDO DE JOAQUÍN SABINA.
Tamén podes ler un adianto desta novela na seguinte direción:


NOTA: Hoxe tamén é o Día Internacional do Traductor, que coincide co día de San Xerome considerado por moitos o primeiro traductor e patrono dos mesmos. Vaia dende aquí a nosa felicitación a unha profesión que cada vez está a coller maior auxe.

29/9/07

El verdadero valor del anillo

Si os gusta leer cuentos, os recomiendo la lectura del libro Déjame que te cuente..., de Jorge Bucay, del que e seleccionado uno de mis preferidos. ¡Qué disfrutéis de la lectura!



-Vengo, maestro, porque me siento tan poca cosa que no tengo ganas de hacer nada. Me dicen que no sirvo, que no hago nada bien, que soy torpe y bastante torpe. ¿Cómo puedo mejorar? ¿Qué puedo hacer para que me valoren más?
El maestro, sin mirarlo, le dijo: "Cuánto lo siento, muchacho. No puedo ayudarte, ya que debo resolver primero mi propio problema. Quizá después...". Y, haciendo una pausa, agregó: "Si quisieras ayudarme tú a mí, yo podría resolver este tema con más rapidez y después tal vez te pueda ayudar".
-E... encantado, maestro - titubeó el joven, sintiendo que de nuevo era desvalorizado y sus necesidades postergadas.
-Bien - continuó el maestro. Se quitó un anillo que llevaba en el dedo meñique de la mano izquierda y, dándoselo al muchacho, añadió- : "Toma el caballo que está ahí fuera y cabalga hasta el mercado. Debo vender este anillo porque tengo que pagar una deuda. Es necesario que obtengas por él la mayor suma posible, y no aceptes menos de una moneda de oro. Vete y regresa con esa moneda lo más rápido que puedas".
El joven tomó el anillo y partió. Apenas llegó al mercado, empezó a ofrecer el anillo a los mercaderes, que lo miraban con algo de interés hasta que el joven decía lo que pedía por él.
Cuando el muchacho mencionaba la moneda de oro, algunos reían, otros le giraban la cara y tan sólo un anciano fue lo bastante amable como para tomarse la molestia de explicarle que una moneda de oro era demasiado valiosa como para entregarla a cambio de un anillo. Con afán de ayudar, alguien le ofreció una moneda de plata y un recipiente de cobre, pero el joven tenía instrucciones de no aceptar menos de una moneda de oro y rechazó la oferta.
Después de ofrecer la joya a todas las personas que se cruzaron con él en el mercado, que fueron más de cien, y abatido por su fracaso, montó en su caballo y regresó.
Cuánto hubiera deseado el joven tener una moneda de oro para entregársela al maestro y liberarlo de su preocupación, para poder recibir al fin su consejo y ayuda.
Entró en la habitación.
-Maestro -dijo-, lo siento. No es posible conseguir lo que me pides. Quizás hubiera podido conseguir dos o tres monedas de plata, pero no creo que yo pueda engañar a nadie respecto del verdadero valor del anillo.
-Eso que has dicho es muy importante, joven amigo - contestó sonriente el maestro. Debemos conocer primero el verdadero valor del anillo. Vuelve a montar tu caballo y ve a ver al joyero. ¿Quién mejor que él puede saberlo? Dile que desearías vender el anillo y pregúntale cuánto te da por él. Pero no importa lo que te ofrezca: no se lo vendas. Vuelve aquí con mi anillo.
El joven volvió a cabalgar.
El joyero examinó el anillo a la luz del candil, lo miró con su lupa, lo pesó y luego le dijo al chico: -Dile al maestro, muchacho, que si lo quiere vender ya mismo, no puedo darle más de cincuenta y ocho monedas de oro por su anillo.
-¿Cincuenta y ocho monedas? - exclamó el joven.
-Sí- replicó el joyero-. Yo sé que con tiempo podríamos obtener por él cerca de setenta monedas, pero si la venta es urgente...
El joven corrió emocionado a casa del maestro a contarle lo sucedido.
-Siéntate - dijo el maestro después de escucharlo- . Tú eres como ese anillo: una joya, valiosa y única. Y como tal, sólo puede evaluarte un verdadero experto. ¿Por qué vas por la vida pretendiendo que cualquiera descubra tu verdadero valor?
Y, diciendo esto, volvió a ponerse el anillo en el dedo meñique de su mano izquierda.

"Los minicuentos" que nos regala Antonio

A través de "A nosa biblioteca" e do seu director de orquestra José Antonio Alonso Martín, descubrín este fermoso blog de "Los minicuentos" de Braulio Llamero e gustoume tanto o afán de superación do saltamontes, que pensei que podía ser un bo exemplo para compartir con todos e todas: "Ánimo, nunca superaremos obstáculos senón o intentamos con gañas e con entrenamento"

Esto era un saltamontes que de mayor quería ser saltamontañas.
-Pero, bueno, ¿qué dices? Todos somos lo que nacemos y nos tenemos que conformar -le decían familiares y amigos.
La tesis deprimía mucho al saltamontes ambicioso.
-Si pensamos así, jamás vamos a prosperar.
Y sequía entrenando como el que más.

Moitas grazas a Antonio e o seu equipo por aportar cousas tan bonitas como esta.

28/9/07

"Ánimos en forma de poesía"

Permítideme hoxe, que en vez de pensar en vos alumnos e alumnas do instituto, pense nos profesores e nos pais e que dende aquí lles enviemos neste inicio de curso, moitísimos "ÁNIMOS en forma de poesía" nesta tarefa complexa, pero tamén marabillosa, de educar. Esta fermosísima poesía é de Gabriel Celaya (1911-1991) o famoso poeta, nado en Hernani (Guipuzcoa).
EDUCAR
Educar es lo mismo
que poner motor a una barca…
hay que medir, pesar, equilibrar…
… y poner todo en marcha.

Para eso,
uno tiene que llevar en el alma
un poco de marino…
un poco de pirata…
un poco de poeta…
y un kilo y medio de paciencia
concentrada.

Pero es consolador soñar
mientras uno trabaja,
que ese barco, ese niño
irá muy lejos por el agua.
Soñar que ese navío
llevará nuestra carga de palabras
hacia puertos distantes,
hacia islas lejanas.

Soñar que cuando un día
esté durmiendo nuestra propia barca,
en barcos nuevos seguirá
nuestra bandera
enarbolada.

25/9/07

El niño con el pijama de rayas

Hoxe vouvos a facer unha recomendación, LEDE O LIBRO " EL NIÑO CON EL PIJAMA DE RAYAS" de John Boyne (Ed.-Salamandra. Barcelona (2007). É unha novela que se lé dun tirón e en pouco tempo e que che aseguro non te vai deixar indiferente, pode que frío, pode que entusiasmado, pode que... pero nunca indiferente.
A novela ten unha prosa moi sinxela como corresponde ó narrador da historia: Bruno, un neno de nove anos. É moi aconsellable, tanto para xoves como para adultos, pero sobre todo para vos, os xoves xa que fala dunha historia sobre o noso pasado reciente que non debe ser esquencida e tampouco debe repetirse.
Si mirades as críticas da novela observaredes que as hai para todos os gustos (boísimas, malísimas e intermedias), pero creo que non debedes mirar as críticas antes da lectura, só tomade o libro, buscade un par de horas libres, sentádevos cómodamente, abrídeo e empezade... Moito me equivoco ou non seredes capaces de deixalo ata o seu remate... FELIZ LECTURA E FELICES REFLEXIÓNS.

22/9/07

As respostas veñen quentiñas

Por si algún de vos esperaba ansioso/a as respostas as adiviñas do martes, aí van, un pouco tarde, pero supoño que as tedes máis que resoltas... E para facer esto un pouco máis divertido, van en forma de fotografías e non por orde, averiguade vos a cal corresponde... SORTE, recordade que María dixo que eran FÁCILES.

Xa non hai máis pistas, si aínda así estades perdidos consultade a resposta en

303 adiviñas Autora: Gloria Sánchez Editorial: Xerais

18/9/07

Vai de adiviñas

Vouvos propoñer unhas adiviñas catalogadas, segundo a miña filla María (8 anos ) de fáciles, e vos ¿ como as vedes....?
  • A primeira ten relación coa escola, aínda que tamén as hai nas casas e en moitos lugares:
Cargo ás costas cos errores
dos rapaces e dos profes.
¡Pobriña de min!
Esquecida nun curruncho;
ti comes castañas,
a min cucuruchos.
  • Hoxe non saberíamos que facer sen el, pero non hai tanto tempo era un obxecto de luxo (esto vai para despistar porque é moi sinxela)
Na miña man
danza que danza.
Experto bailarín
que fala por min;
que deixa no baile
regueiros de sangue.
  • E por último, algo que vemos día si e día tamén e que todavía segue a ser imprescindible nunha clase, pero non vos preocupedes as TICs veñen para solucionalo
Mouro, mouro,
gardo o que digo.
Unha pantasma
pasa por riba,
vaino dicindo.
Se queredes máis información: 303 adiviñas de Gloria Sánchez e editado por Xerais... e as respostas mañá ou pasado...

11/9/07

Unha data para non esquecer

Nesta data tan sinalada, cando se cumpren 6 anos da destrución das Torres Xemelgas de Nova Iorke, eu quédome con dúas cousas:
Por un lado o que me contaba Rosa, unha emigrante galega en terras neiorquinas, que dicía que o que máis lle chamara a atencióndese terrible día foi o silencio que existía na gran mazá, comentaba como era impresionante ver a miles e miles de persoas sen facer ruído marchando cara as súas casas e como non se oían os coches e a vida que posúe esa fermosa cidade, quedara reducida ó silencio absoluto. Ela comentabame: "Iamos todos andando, sin saber moi ben cara a onde, coa cabeza gacha e con lágrimas nos ollos, todos chorabamos, aínda que non perderamos a ningúen no atentado."
E con outra das cousas que me quedo foi cun comentario que atopei en internet recordando este día: "Tremendo lo de las torres, pero odiemos a cualquier forma de terrorismo y no sólo a una, la que nos conviene".
Tamén neste día un recordo para aqueles conflictos olvidados en todo o mundo: Afganistan, Angola, Arxelia, Armenia-Azerbaiján, Birmania, Burundi, Cachemira, Colombia, Congo, Corea, Costa de Marfil, Chad, Chechenia, Etiopia-Eritrea, Filipinas, Georgia, Guinea Conakry, Irak, Israel-Palestina, Kosovo, Liberia, Libia, ,Líbano, México, Myanmar, Nagorno-Karabaj, Nepal, Nigeria, Pakistan, República Centroafricana, Sáhara, Senegal, Somalia, Sri Lanka, Sudán, Timor, Turquía, Uganda, Zinbawue.... ¡Moitos de nós nin sabemos onde quedan estes países!

COMO SEMPRE A DOBRE VARA DE MEDIR...

9/9/07

Du llu espic ingliss...?

Neste mesmo blog onte escribiamos sobre a lingua e diciamos : "comprendín que canto máis vocabulario atesorase, máis pronto - e máis rico na súa inabarcable diversidade- abriríase o mundo ante min." E hoxe enviáronme este correo que en tono irónico, pero moi claro, reflexa o uso que na actualidade se fai do idioma e como se van introducindo palabras do inglés, que parece estar en todas partes,... sobre o empobrecemento do idioma habería moito que falar pero eso deixámolo para outro día, agora lede e reflexionade sobre o uso ou máis ben o desuso do noso idioma... Grazas Manuel polo teu correo, creo que é unha boa mostra de "enriquecemento de vocabulario".
"Desde que las insignias se llaman pins, los maricones gays, las comidas frí­as lunchs, y los repartos de cine castings, este paí­s no es el mismo: ahora es mucho, muchí­simo más moderno.
Antaño los niños leí­an tebeos en vez de comics, los estudiantes pegaban posters creyendo que eran carteles, los empresarios hací­an negocios en vez de business, y los obreros, tan ordinarios ellos, sacaban la fiambrera al mediodí­a en vez del tupper-ware.
Yo, en el colegio, hice aerobic muchas veces, pero, tonta de mi­, creí­a que hacía gimnasia.
¡Nadie es realmente moderno si no dice cada dí­a cien palabras en inglés! Las cosas, en otro idioma, nos suenan mucho mejor. Evidentemente, no es lo mismo decir bacon que panceta, aunque tengan la misma grasa, ni vestí­bulo que hall, ni inconveniente que handicap...
Desde ese punto de vista, los españoles somos moderní­simos. Ya no decimos bizcocho, sino plum-cake, ni tenemos sentimientos, sino fellings. Sacamos tickets, compramos compacs, comemos sandwiches, vamos al pub, practicamos el rappel y el raffting , en lugar de acampar hacemos camping y, cuando vienen los frí­os, nos limpiamos los mocos con kleenex.
Esos cambios de lenguaje han influido en nuestras costumbres y han mejorado mucho nuestro aspecto. Las mujeres no usan medias, sino panties y los hombres no utilizan calzoncillos, sino slips, y después de afeitarse se echan after shave, que deja la cara mucho más fresca que el tónico.
El español moderno ya no corre, porque correr es de cobardes, pero hace footing; no estudia, pero hace masters y nunca consigue aparcar pero siempre encuentra un parking. El mercado ahora es el marketing; el autoservicio, el self-service; el escalafón, el ranking y el representante, el manager. Los importantes son vips, los auriculares walkman, los puestos de venta stands, los ejecutivos yuppies; las niñeras baby-sitters o nannies.
En la oficina, el jefe esta siempre en meetings o brain storms, casi siempre con la public-relations, mientras la assistant enví­a mailings y organiza trainings; luego se irá al gimnasio a hacer gim-jazz, y se encontrará con todas las de la jet, que vienen de hacerse liftings, y con alguna top-model amante del yoghurt light y el body-fitness.
El arcaico aperitivo ha dado paso a los cocktails, donde se jartan a bitter y a roast-beef que, aunque parezca lo mismo, engorda mucho menos que la carne. Los periodistas, sin ir más lejos trabajan en un magazine, no en un programa. En la tele, cuando el presentador dice varias veces la palabra O.K. y baila como un trompo por el escenario la cosa se llama show, bien distinto, como saben ustedes, del anticuado espectáculo; si el show es heavy es que contiene carnaza y si es reality parece el difunto diario El Caso, pero en moderno. Entre medias, por supuesto, ya no ponen anuncios, sino spots que, aparte de ser mejores, te permiten hacer zapping.
Estas cosas enriquecen mucho. Para ser ricos del todo, y quitarnos el complejo tercermundista que tuvimos en otros tiempos, solo nos queda decir con acento americano la única palabra que el español ha exportado al mundo: la palabra "SIESTA."

8/9/07

A lingua e o mundo

"Non entendín nada do lido (...) A medida que me esforzaba por comprender algo daquel texto, o meu desánimo e a miña desesperación crecían. De repente sentinme atrapado, collido nun lazo. Atrapado pola lingua, que naquel momento antoxouseme como algo material, físico, como unha corporeidade convertida nesa muralla que de pronto se levanta no medio do camiño e non nos permite seguir adiante, que nos pecha o mundo vetándonos a entrada. Había algo desolador e humillante naquela sensación (...). Comprendín que cada mundo entrañaba un misterio e que ó aceso ó mesmo só o podía facilitar a lingua. Sen coñecela, ese mundo permanecería para nós insondable e incomprensible, por máis anos que pasásemos no seu interior. Máis aún: descubrín unha relación entre o ter nome e existir, pois cada vez que voltaba ó hotel dábame conta de que na cidade só vira aquelo que sabía nomear (...) Nunha palabra, comprendín que canto máis vocabulario atesorase, máis pronto - e máis rico na súa inabarcable diversidade- abriríase o mundo ante min."

Fragmento de "Viaxes con Herodoto " de Ryszard Kapuscinski.
Perdón a todos polo imperdoable atrevemento de facer a tradución deste anaco tan gráfico e tan real, pero a inorancia é moi pero que moi atrevida, así que xa sabedes ANIMÁDEVOS A LER E COMPRENDER OUTRAS LINGUAS, tal vez o mundo que se abra ante vos sexa outro completamente distinto ... ¿?

Cadro "Torre de Babel" de Hendrick van Cleve, que se atopa en Estocolmo na Stockholm University.

4/9/07

La Gran Muralla

Pareceume tan boa a descrición que Ryszard Kapuscinski esconde da alma humana nesta descrición do que é a Gran Muralla China, que non puiden ( nin quixen ) evitar traervos este fragmento para iniciar o novo curso. Lede porque non ten desperdicio. Pertence ó seu libro "VIAJES CON HERODOTO". Eu aínda non o acabei pero teño papeliños amarelos por todas partes porque hai cousas fantásticas, desas que ti queres dicir pero non sabes como e de golpe aí están expresadas dunha forma marabillosamente PREclara... Espero que vos guste porque haberá máis.
¡FELIZ INICIO DO CURSO!. Espero que con este fragmento reflexionedes un pouco e comencemos o curso derribando barreiras e tirando as murallas que nos pechan en nós mesmos e descubramos que os mundos son moitos e que cada un é único e que debemos coñecelos porque todos son espellos onde nos vemos reflexados, e que a través dos libros tamén podemos coñecernos un pouco mellor... ¡Tarefa non sempre fácil!

¡La Gran Muralla! Para verla, ¡la gente recorría medio planeta!. Al fin y al cabo, era una de las maravillas del mundo, una construcción única, casi mítica y, en cierto sentido, incomprensible. Pues los chinos la fueron construyendo, con interrupciones, a lo largo de dos mil años. Empezaron en una época en la que estaban vivos Buda y Herodoto, y todavía trabajaban en ella cuando en Europa ya creaban sus obras Leonardo da Vinci, Tiziano y J.S. Bach (...)
Pues la Gran Muralla- y es una muralla-gigante, una muralla-fortaleza que se alarga miles de kilómetros a través de cordilleras vacías y deshabitadas, una muralla-objeto de orgullo y, como he mencionado, una de las maravillas del mundo- al mismo tiempo es la prueba de la debilidad y aberración humans, de un enorme error cometido por la historia, que condenó a la gente de esta parte del planeta a la incapacidad para entenderse, para convocar una reunión en torno a una mesa donde, todos juntos, se planteraran cómo emplear con provecho el ingenio y las energías acumuladas de las personas.
Tal cosa resulta una quirmera, pues la primera reacción ante cualquier amago de problema era otra bien distinta: levantar una muralla. Encerrarse, separarse. Pues todo lo que llegaba del exterior, desde allí, no podía ser otra coasa que un peligro, el anuncio de una desgracia, un augurio del mal, vaya, la mismísima encarnación del mal.
Pero la muralla no sirve sólo para defenderse. Al tiempo que protege de la amenaza que acecha desde el exterior permite controlar lo que sucede en el interior. Al fin y al cabo, en una muralla hay aberturas, puertas y verjas. O sea, al vigilar estos lugares controlamos quién entra y quién sale, hacemos preguntas, comprobamos la validez de los salvoconductos, apuntamos nombres y apellidos, escrutamos los rostros, lo grabamos todo en la memoria. Así que la muralla es a la vez escudo y trampa, mampara y jaula. Su peor característica es que engendra en mucha gente la actitud de defensor de la muralla, (...). Por añadidura ni siquiera hace falta que ese defensor esté físicamente presente junto a la muralla, puede permanecer bien lejos de ella, pero basta que lleve dentro su imagen y obedezca las reglas que su lógica impone.