OS ESTEREOTIPOS

Un artigo de reflexión de Manoela Naveiro- 3º ESO-A

Os estereotipos son aquelas cualidades que dicen como as persoas poderían ser dalgunha maneira "perfectas". Os estereotipos comenzaron aplicándose ao xénero feminino e pouco a pouco inculcáronse progresivamente nun xénero masculino.

Cando os homes decidiron comezar a coidar a súa imaxe, ao principio, a sociedade non deu a súa aprobación debido a que se consideraba pouco varonil.

Co tempo, apareceu o vocábulo "metrosexual" e nun período de tempo relativamente curto a etiqueta foi aceptada e imitada non só por unha cuestión de tolerancia, senón porque era unha tentación moi lucrativa para un mercado ambicioso. Algúns estereotipos poden ser a delgadeza extrema, que normalmente recae en enfermidades psicolóxicas.

 

Casos máis graves son capaces de derivar en enfermidades cómo a bulimia ou a anorexia, unha das lacras coas que loitar na sociedade actual ao igual que o acoso escolar, que poden sufrir aquelas persoas que non forman parte dos estereotipos marcados.

Estes valores están máis que xeneralizados, hoxe en día nos medios de comunicación prima todo o que se vende e se compra, ademáis dos corpos perfectos que visualizamos a diario sudorosos de ximnasio ou retocados de ciruxía estética. O mercado e a globalización márcannos un estándar de beleza ligada ao consumismo. Poderosas fortunas creáronse a partir disto.

 

Por estas razóns, penso que deberiamos comezar a plantexarnos se é fermoso o que realmente vemos, consumimos e se nos presenta como tal ou se de verdade se nos quedaron os valores anulados.Tal vez non o sexa ou tal vez todos o saibamos, pero preferimos seguir vivindo nunha sociedade da que nos da medo sentirnos illados. Sabemos que nadar contra corrente nunca foi traballo doado.

Unha novela gráfica: La guerra civil española de Paul Preston e un comentario

O día 24 de Outubro de 2019 marcará unha data histórica na complicada e traumática relación entre nós e o noso pasado. O próximo xoves, o ataúde de Franco sairá rodeado dos seus familiares do “Valle de los Caídos” e unha das controversias máis célebres da política estatal chegará ao seu final, e, con algo de sorte, o final desta conversa dará lugar a outras máis profundas que deriven dela. Hainos que din que se están usando os restos do ditador con fins políticos, e teñen razón. Pero non a teñen coma eles pensan. O xeneral do que falamos impúxose sobre un goberno democrático coa forza das armas e a inestimable axuda da industria e os soldados dos seus irmán maiores, as potencias fascistas que, nuns meses dende o final da Guerra Civil, conducirían ao mundo cara unha espiral cada vez máis e máis fonda de morte e destrución nunha escala nunca igualada na historia da humanidade. Logo de esmagados os seus inimigos tras case 3 anos de brutal guerra, reinou, coma un monarca absoluto, durante máis de 40 anos de persecución e humillación para os vencidos. E logo morreu e descansou tranquilo baixo a impoñente cruz, levantada por prisioneiros de guerra, que se converteu na xoia da coroa do seu mausoleo. E durante 40 anos máis seguiu alí, intocable, escondido tralas paredes de pedra do enorme memorial e mellor protexido aínda polas paredes de medo que levantou, e que duraron ata ben despois de que morrera. As paredes que o volveron omnipotente, que fixeron que volvera poñer termos de paz estando morto, ditando amnistía para os seus, dándolle o poder aos seus achegados, impoñendo ao seu sucesor. E intentou outra vez máis, dende debaixo da súa cruz, enterrar con el a memoria e a dignidade dos vencidos. Pero xustamente eso, foi o que non deu feito nunca, nin na vida nin na morte.

Os seu ostentoso mausoleo de rei, o seu Escorial particular, o símbolo do seu poder incuestionado ata despois de morto, non acovardou aos vencidos. E por fin, esta semana, deixará de vixiarnos dende esa montaña maldita. Esperemos que, con algo de sorte, este xesto tan político non sexa o último. Que o sigan outros máis políticos aínda. Que se condene publicamente o seu réxime criminal, que se retiren as medallas aos seus xenerais, que saquen das nosas rúas o seu nome e de todos os que tiveran que ver con el. E non nos podemos quedar aí, non. Que se persigan aos executores das ordes do ditador, que os torturadores que aínda viven pasen os seus últimos días enfrontándose á xustiza que sempre mereceron. Que consultemos ao pobo a súa opinión sobre o xefe de estado que nos impuxo, e, sobre todo, que cada un dos caídos de verdade, dos que morreron na defensa da liberdade e cuxos ósos podreceron debaixo dun carballo ou nunha cuneta, teñan o seu modesto Valle nos mausoleos das súas familias. Que poidan, dunha vez para sempre, cerrarse unhas feridas que levan abertas e sen parar de sangrar 80 anos e que poidamos mirar adiante sen o lastre dunha historia que nos perseguía. Que, en definitiva, non lle deixemos seguir gañando a guerra despois de morto. Para que un símbolo signifique algo non pode representarnos a todos, por forza ten que excluír a alguén para cumprir o seu obxectivo de representar a un grupo. Mentres manteñamos símbolos que exclúen aos vencidos no estado, en monumentos e institucións, a guerra nunca rematará, pois seguirán os vencedores berrando en cada bandeira, tribunal e “Valle” a súa victoria, recordándolle a súa desgracia aos derrotados. Librémonos deles, e lembremos sempre o moito que nos costou, pois non debe voltar a pasar. IVÁN OROIS, 2º BACH

REPORTANDO O 27 DE SETEMBRO: NON TEMOS PLANETA B .

Por Andrea Varela- 3º ESO A 

27S

Eran as seis e media e saímos cara Santiago. Ao chegar, buscamos a Praza do Matadoiro e, cando por fin a atopamos, colocámonos nunha esquina e comezamos a ler o que estaba escrito nalgunha das pancartas, como por exemplo "NON HAI PLANETA B", "NIN UN GRAO MÁIS, NIN UNHA ESPECIE MENOS", "HAI MÁIS PLÁSTICO CA SENTIDO COMÚN", entre outras. As catro sentíamos moita emoción, e o sentimento foi en aumento cando iniciamos o percorrido. Empezamos a ver máis mensaxes que a xente escribira, que nos fixeron darnos conta de que o problema do cambio climático e moito máis grave do que parece. A estas mensaxes hai que sumarlle as frases que todas e todos coreabamos, como por exemplo "AQUÍ ESTÁ, AQUÍ SE VE, O ECOLOXISMO GALEGO EN PÉ", "NON EXISTE PLANETA B", "NIN UN GRAO MÁIS, NIN UNHA ESPECIE MENOS", "NON NOS MIRES, ÚNETE", "CAMBIEMOS O SISTEMA, NON O CLIMA", "FEIJÓO, ATENDE, O MONTE NON SE VENDE", e moitas máis. 

Para rematar o percorrido, escoitamos un discurso na Alameda, no que se falaba tanto de problemas actuáis como dos que haberá nun futuro se non os freamos agora, e tamén dalgunhas das posibles solucións que popoderiamos levar a cabo. Foi una experiencia increíble, na que o pasamos xenial, pero que tamén nos fixo reflexionar sobre que quizais non haberá un futuro para a Terra.

-->

17 de maio: E máis sobre MJ Pérez e Vicente Vázquez no 15 de maio para celebrar as nosas letras

O 15 de maio viñeron ao instituto dous ex alumnos do IES de Arzúa para falarnos da súa vida laboral e da súa produción artística en galego. Á charla asistimos os alumnos de 1º BACH e os alumnos de 2º da ESO. 

Para presentarse, comezaron cunha melodía tocada por MJ e recitando un poema de Vicente. 

Ao acabar recibiron un forte aplauso do público e Vicente foi o primeiro en presentarse. 

Vicente comezou explicando que carreira realizou ao acabar os seus estudos de bacharel. Estudou filoloxía alemá e grazas a ela participou en varios intercambios. Nun dos intercambios foi a Francia e alí comezou a dar clases de castelán. Despois contounos que estaba a estudar un máster en educación porque descubriu que era o que en realidade lle gustaba. E grazas a este curso vai ir outra vez de intercambio, pero esta vez a Estados Unidos. 

Ao acabar de falar sobre os seus estudos, falounos sobre os libros que publicou e leunos un que relacionaba o amor cunha croqueta. Este poema foi o que dió máis xogo para facer chistes durante as dúas horas de duración da charla.

Máis tarde comezou MJ a contarnos como empezou a estudar guitarra e a compaxinar a súa carreira coa súa gran afección, a música. Ela estudou audiovisuais na Coruña. Esta carreira axudoulle moito coa música. Contounos como gravou a súa primeira canción, cantóunola e como fixo o videoclip. Ademais púxonos varios videoclips que gravou durante estes anos.

Ademais de falar deles, os alumnos de 1º BACH, escribimos preguntas e metémolas nunha caixa para que eles fosen respondendo. Houbo cuestións moi graciosas como: Cantos anos tes? Ou Canto cobras?; pero tamén algunhas onde preguntaban: En que che inspiras para escribir ou compor? Estas cuestións íanas intercalando mentres ían explicando un pouco o que facían.

Explicaron un pouco que estaban a realizar hoxe en día, pero nas súas afeccións, Vicente ía publicar un libro e MJ ía sacar un disco.

Para finalizar MJ cantou unha canción súa e Vicente nas estrofas recitaba o poema. Ao acabar como quedaban 5 minutos e aínda quedaban varias preguntas por responder comezaron a responder rápido todas ata que tocou o timbre, que recibiron moitos aplausos. 

Unha crónica de Antía Pardo

17 DE MAIO: MÁIS OITO MICROCRÓNICAS DAS LETRAS GALEGAS NO IES DE ARZÚA

1.- O que máis me gustou foi cando MJ Pérez cantou algunhas das súas cancións, tamén cando os dous responderon as preguntas da caixa misteriosa. Por último , o que máis me gustou foi cando contaron o seu recorrido polo IES . Ademais quero agradecer por facer esta charla con estes maravillosos artistas para o noso dia único porque foi una gran experiencia. Grazas a eles aprendín que cada un ten que loitar polos seus soños e nunca rendirse.

REALIZADO po unha alumna de 2 da ESO A que se fai chamar Eva Ferro Vázquez.

2.- Ás 12:50. Salón de actos que encerraba tantos recordos para os invitados e tantos presentes para os espectadores. Fúmonos deixando levar polos acordes da guitarra de MJ Pérez e os saborosos versos de Vicente Vázquez.Os afluentes corrían en Lyon como corrían os minutos ante o escenario que se fixo deles.Cando soou o timbre a parella marchou cantando “Ai, ai de min! Eu que metín a pata ata o fondo porque che contei todo referente a min".  Antía Pereira 

2

3.- Gustoume bastante, sobre todo porque hai persoas que contan a súa vida e normalmente chega a aburrir, con todo eles contaron a súa historia con graza.  Outra cousa que me gustou foi que, mentres contaban os sucesos da súa vida e MJ ensinábanos as súas videoclips, picábanse e criticaban entre eles, sempre de forma divertida e respectuosa.A verdade é que non coñecía a MJ, pero ao coñecela pareceume unha moza divertida, a súa voz era preciosa, tenia unha arte para a súa profesión que duramente estudou: audiovisuais; díxonos que ao catorce anos regaláronlle unha guitarra e escoitar como tocaba confírmome que desde que lla regalaron usouna moito.Vicente doutra banda contounos as súas viaxes, o seu poema das croquetas con amor foi xenial. Outra cousa que me encantou foi como non tiñan toda a actuación planeada, foi espontánea, improvisada, as respostas ás preguntas eran moi sinceras xa que eles non coñecían ditas preguntas que estaban metidas nunha caixa.Foi unha gran experiencia onde te ris e fanche reflexionar que con esforzo todo pódese conseguir, eles empezaron no instituto IES de Arzúa e chegaron lonxe, encantaríame que chegasen mais lonxe do que han chegaron e que fagan rir a moita xente pero ao mesmo tempo facerlles ver que na vida hai que esforzarse.Un saúdo, Ainara.G.C

4.- Foi unha charla lúdica,por parte de dúas exalumnos do IES de Arzúa.Son os dous mui agradables, tanto como persoas, como representantes do evento transcorrido o anterior 15 de maio de 2019. Foi unha charla na que todos se riron polo menos unha vez. MJ tocaba a guitarra espectacularmente e Vicente acompañábaa de cando en vez cos coros e outras veces coas súas bromas para espertar o ambiente calado que se presentaba cando unha canción de MJ se terminaba.Se é certo que por unha banda me gustaría estar a gozar do día xogando e charlando cos meus amigos na triangular, foi unha experiencia xenial e divertida.  Atentamente o de Rourís

5.- Para empezar teño que dicir que esta actividade pareceume moi divertida e gratificante, pero non todo foi do meu agrado.

Unha das partes desta acividade que me pareceron desde o meu punto de vista erróneas ou non de todo correctas foron as cuestións realizadas, xa que non eran orais, é dicir, eu creo que que estivesen escritas facía perder a naturalidade de esta actividade, se non estiveran escritas e foran realizadas ao final da charla, serían máis espontáneas e resolverían máis dúbidas, ademáis poderían surxir novas preguntas , non só unhas cantas programadas.Aínda que a actividade na súa maior parte gustoume moito por leccións que nos servirán de moita utilidade para a nosa vida, por exemplo que non nos ten porque gustar ou dársenos ven algo desde un principio, senón que en calquera momento da nosa vida pódenos chamar a atención algo que nos noutros tempos calificariamos de aburrido ou de odioso. Pero o que máis me gustou desta gratificante actividade foi a naturalidade que desprendía , eso encantoume, que non estivera todo programado como en outras charlas que chegaban a resultar esgotadoras.Crónica por aIliForCen

6.- O acontecemento vivido no salón de actos o día 15 de maio de 2019 foi moi gratificante e didáctico. Xunto á diversión vivida alí, tamén sentín moita emoción ao escoitar os poemas de Vicente. Gustoume moito,porque como a Vicente, a min tamén me gusta escribir contos e algunha que outra vez,escribo poemas.Gustáronme moito os seus poemas, porque en cada un deles hai un sentimento escondido.
Ás veces,máis facil ou máis difícil de explicar, pero en todos transmítese algún pensamento,sentimento...Gústame moito a súa maneira de expresarse, a súa maneira de sentir cada palabra dos seus poemas.
Sobretodo, encantoume cando fixeron o poema con fado, MJ tocaba de fondo a guitarra mentres Vicente recitaba cada verso do poema.
Cando falaron da súa infancia e adolescencia gustoume, porque reviviron vellos tempos e explicáronnos todo, soamente para nós.
Foi unha charla moi didáctica, xa que,aprendemos diversos poemas que anteriormente moitos non coñeciamos.
Non me esperaba unha charla tan impresionante, pensei que falarían un pouco e iríanse, pero pareceume incrible, por momentos, sentín como conectaban con cada un de nós.
En resumo, foi unha das mellores charlas ás que asistín, porque me gustou que nos brindasen un pouco de atención e que tivesen o simulacro de vir falar da súa vida. Por Tania Vázquez
7.-Gustoume moito, parecéronme os dous moi agradábeis. Non coñecía a Vicente pero sen embargo a MJ si. Pareceume unha oportunidade estupenda para coñecer a dous grandes artistas.

A parte que mais me gustou foi cando cantaron e recitaron un poema con acompañamento musical. Carla Carrón

8.- Foi unha actividade moi entretida. Gustáronme as preguntas xa que as contestaron con total sinceridade. Foron moi naturais na súa forma de expresarse por iso pasaron tan rápido as dúas horas. MJ contounos o seu comezo na música e como dende pequena lle gustou tocar a guitarra e tamén cantou algunhas das súas cancións.

Vicente contounos as súas diversas viaxes que tivo que facer para estudar, recitounos tamén varios dos seus poemas, un deles ía sobre as croquetas, que as comparaba co amor.

Os dous fixéronnos ver que debemos loitar polos nosos soños. Sara Rivas

17 de maio: As letras galegas sempre no Instituto: Crónica da visita de MJ PÉREZ e VICENTE VAZQUEZ

ARTISTAZAS NO IES DE ARZÚA:

Pouco faltaba para o 17 de maio. O día das nosas letras estaba ao caer.

Para celebrar esta xornada, o mércores 15 de maio, o IES de Arzúa acolleu a dous artistas galegos que nun pasado foran alumnos de dito instituto.

Vicente Váquez Vidal. Un dos artistas convidados. Este poeta é quen de facer unha similitude entre o amor e ríos e afluentes; e mesmo converte unha receita de croquetas en puro arte.

Comezou falando un pouco do seu paso polo instituto, e o que fixo posteriormente. Máis tarde, coa compañía musical de MJ, a outra convidada, recitou algún dos seus poemas.

MJ Pérez. Cantante e compositora. Con tan só a súa inseparábel guitarra negra e a súa voz, fixo gozar a todos os alí presentes dun momentazo! 

Ela tamén comezou falando un pouco da súa vida. Explicou a que se adicaba, e fixo un rápido percorrido polas súas cancións e videoclips. Tamén falou sobre un dos seus últimos soños cumpridos, escribira unha canción en portugués (a súa lingua materna), e mostroulles ós alumnos o videoclip de dita canción.  A todos pareceu gustarlles moito!

Ámbolos dous foron protagonistas dunha xornada chea de música, poesía e moitas risas. Risas provocadas por anécdotas vividas no IES, que saíron á luz grazas a certas preguntas que @s alumn@s de 1º BAC fixeran.

Para finalizar, agradecer e dar a noraboa a MJ e a Vicente polo ambiente tan agradábel e entretido que conseguiron crear na xornada do mércores.

Unha crónica de Alejandra Barco 

23 de abril: Dia do libro. Celebrando o día a día cos libros.

Desde Biblioarzúa, deixámosvos  algunhas das contribucións do alumnado do insti a este día.

A primeira do día foi que en realidade, máis que celebrar o 23 de abril, fíxémosnos un pouco de homenaxe e celebramos en vez do día do libro o noso día a día na biblio, os nosos segundos e minutos pasados moitos días aqui en biblioarzúa, lendo, falando e si...tamén colocando!!

Concretamente recoñecimos eses  momentos que non se ven pero que fan que a biblio estexa colocada e disposta e" luza relucinte" con moitos lombos de libros ben localizados nos andeis .

Tod@s coñecemos nestas alturas a Eustaquio, o trasgo agochado no bunker azul que tanta fama collera hai uns meses por un episodio de cuxo nome non quero acordarme, contodo o que non sabíades se cadra é que as "trasguinhas da Patrulha  de Biblioarzúa" son as verdadeiras artífices de que a biblio estexa como estexa este ano: Ben, boa e bonita!

Hoxe as "trasguinhas da Patrulha de Biblioarzúa" recibiron o reconhecemento polo seu trabalho deste ano  e voilá!:

Aqui as temos!!

E a última do día foi este vídeo elaborado polo alumnado de português há uns anos e resgatado para a ocasión, que esperamos vos suxira tanto como a nós:   

https://www.youtube.com/watch?v=PtU5SvaxYVQ

24 de febreiro: Rosalía, a nosa!

Parabéns!! 

A nosa grande poeta e a nosa grandísima alumna do IES de Arzúa: 
MJ Pérez versionando as dúas Rosalías!  

http://www.poesiagalega.org/uploads/media/carrenho_1986_rosalia.pdf

Non é só un día: En Biblioarzúa, dedicamos algún tempo máis ao papel das mulleres na Ciencia (V): Jane Goodall

EL PEOR DE LOS ENCUENTROS

Un relato de Juan José López Neira: 2º ESO A

Un nuevo día comenzaba para la primatóloga Jane Goodall en Tanzania(África), un nuevo día que no sería igual a los 200 anteriores en este país, un país al que ella acabó por aceptar como su propia casa y a sus chimpancés como su familia.

Dando un paseo explorando zonas que aún no había visto nunca, se encontró con una hoguera reciente y una tienda de campaña, ella entró en esta preguntándose que haría alguien a parte de  ella aquí ,

nadie le había dicho que habría gente en esta selva de Tanzania ; 
lo que encontró dentro de la tienda la dejó de piedra escopetas, rifles, cepos e incluso una enciclopedia de la fauna de Tanzania con una cruz roja encima de algunas especies de animales;entonces asustada echó a correr por la selva, escondida detrás de un arbusto observó la figura de una joven pareja, el hombre era de complexión fuerte y un pelo negro como el azabache más o menos de un metro noventa de estatura y la mujer era de complexión media, más o menos de un metro ochenta y de cabellos dorados como el oro , traían entre los dos un chimpancé que desgraciadamente ya no estaba con nosotros y después vio como sus cuerpos se perdían en la verde y oscura selva.

Ella sabía que tenía que hacer algo, la pareja que antes había visto debían ser furtivos, era el primer encuentro que tenía con este tipo de personas y al principio no sabía que hacer, pero al saber que se dirigían hacia su campamento entró en pánico y ella no sabe si fue un milagro lo que sucedió pero en ese momento todos los chimpancés de esa selva empezaron a hacer ruido un ruido como jamás se había escuchado antes y todos fueron corriendo hacia los cazadores furtivos, se escucharon unos gritos y después disparos.

Después de eso la admiración de Jane por estos primates solo aumentó y desde entonces continuó estudiando a estos primates.

MAX,  EL GORILA VALIENTE

Un relato de Juan José López Neira: 2º ESO A






Jane Goodall fue atacada por un gorila el 7 de mayo de 2007 al tratar de vendarle una herida situada en el lomo del primate. La agresión se dio a cabo porque Jane vertió alcohol en la herida y eso le molestó. 

El gorila apodado Max por la misma Jane, después de la agresión, hizo un gesto que Jane comprendió perfectamente, un gesto de disculpa. Ella misma afirmó que Max actuó sin pensar, que la reacción momentánea al sentir el escozor que le provocó el alcohol es una reacción que tendría cualquier persona o animal. Ese suceso le cambió la vida a Jane, ya que años después, volvió a ocurrir casi lo mismo, pero cambiando la situación. Ella se encontraba al oeste de Tanzania, acompañada por Max y otra variedad de primates. Corría el año 2010 y una bochornosa noche se acercaba, y dio la casualidad de que era luna roja, un fenómeno natural muy agradable de ver, aunque Jane estaba muy preocupada ya que por esa zona los animales hostiles estaban muy alerta. Ya pasaba de la 1 de la madrugada, y Jane y sus acompañantes seguían en busca de un lugar seguro. Pasados unos 15 minutos Jane divisó una zona hundida en la tierra llena de hojas secas y palos que perfectamente podrían ser usados para construir una cabaña. A Jane apenas le costó construirla, ya que tenía cierta experiencia construyendo cabañas, debido a que pasaba mucho tiempo en la selva y más de una vez se encontró en esa situación. Se instalaron en aquella cabaña de reducidas dimensiones, y se pusieron a dormir. Jane se despertó poco tiempo después por el calor insoportable que hacía aquella noche y notó algo raro en Max. El gorila solía dormir bastante, pero en ese momento sentía que Max estaba alerta, más de lo que debería. No eran ni las 4 de la madrugada cuando Jane escuchó gritos de Max. Rápidamente se puso en pie y fue corriendo hacia el lugar del que provenían los gritos. Lo que vio allí le dejaría huella sin ninguna duda. Lo que pudo ver era a Max luchando contra 5 lobos, muy ensangrentado y lleno de mordiscos. Sin pensarlo 2 veces, cogió un afilado cuchillo y fue directamente a por los animales, cuando Max, mientras estaba siendo atacado y al borde de la muerte, se puso delante de Jane, impidiéndola atacar a los animales. En ese momento, Jane rompió a llorar, ya que entendió perfectamente el mensaje de Max:”Huye”. Finalmente Jane, con lágrimas en los ojos y los otros primates, confusos, echaron a correr sin mirar atrás. Salieron todos sanos y salvos, excepto Max, que fue hallado muerto por un grupo de exploradores. La noticia corrió por todo el mundo y se recaudaron 3.000.000 de dólares para hacerle una estatua y un homenaje al valiente primate. 

Non é só un día: En Biblioarzúa, dedicamos algún tempo máis ao papel das mulleres na Ciencia (IV): Jane Goodall

LA NOCHE EN LA SELVA TANZANICA 

Un relato de Manuela Naveiro Roca: 
2º ESO A 
dedicado a Jane Goodall 

El sol brillaba con fuerza en el cielo,su color cobrizo era capaz de encandilar a cualquier ser vivo, tan cautivador y hermoso como el lugar en el que me encuentro, estoy fascinada por él pero, debo saber que aquí existen animales tan aterradores que son inimaginables para el ser humano, mi único propósito es salir de aquí lo más rápido posible y regresar a mi hogar, donde puede que mi familia esté esperándome,mas,lo que  no sabía era que mi viaje se retrasaría debido a un incidente.

Emprendí el camino hacia un sitio en el que pudiera pasar la noche tranquilamente, llegué a una laguna de aguas cristalinas que se mecían con una suave brisa,que provocaba la formación de pequeños surcos en el agua.

De improviso, avisté un gran árbol con ramas muy anchas, era considerablemente alto, pero no me preocupaba ya que había escalado con anterioridad muros de  gran altitud. 

Me encontraba en el tronco del árbol y estaba completamente asombrada ante la grandiosidad de la naturaleza. Escalé sin mayor dificultad hasta la copa y allí, en las alturas, pasé un buen rato contemplando el cielo y la luna que esa noche desprendía un brillo descomunal, pero elegante al mismo tiempo.

Estaba cansada, así que no tardé mucho tiempo en conciliar el sueño. Habrían pasado tres o cuatro horas cuando escuché un estridente sonido procedente del este que parecía buscar auxilio de alguien urgentemente.

Bajé del árbol a una velocidad vertiginosa pues esta sería mi primera incidencia en la selva tanzánica y sabía que no podría dormir hasta haber socorrido al ser que me solicitaba. Gracias a que la criatura seguía chillando alcancé y me situé rápidamente en el sitio.

Lo que vi pudo ser lo más horripilante de todos los mundos conocidos, pues una Mamba Negra estaba a punto de morder sin piedad alguna a un pobre chimpancé.

En ese momento sentí un impulso y rebusqué en mi mochila pero, no encontré nada útil para esta situación, observé una liana, cogí un objeto afilado y me lancé hacia la gran serpiente que parecía imparable, cerré los ojos y, después de este suceso me encontré rodeada de un gran número de primates que  aplaudían alegremente, miré hacia todos lados y a mis pies encontré a la gran Mamba Negra, inerte.

Y el chimpancé en brazos de su madre, quien acariciaba con nerviosismo el sedoso pelaje de su sucesor.Luego el pequeño chimpancé, me observó con admiración y me dio un abrazo, en ese momento me di cuenta de que no hay tanta diferencia entre humano y chimpancé psicológicamente. 

Ellos me guiaron por la selva y me proporcionaron agua cuando fue necesario, por ese motivo siempre les estaré eternamente agradecida. Ellos fueron mis mejores amigos en este intenso viaje lleno de emociones. Me llevaron hasta un puerto desde el que embarqué rumbo a Nueva York.

Después de ese viaje mi manera de pensar y de accionar cambió radicalmente, pues aprendí que la naturaleza es tan sabia y tan compleja que ningún ser vivo sería capaz de comprenderla nunca.