17 de maio: E máis sobre MJ Pérez e Vicente Vázquez no 15 de maio para celebrar as nosas letras

O 15 de maio viñeron ao instituto dous ex alumnos do IES de Arzúa para falarnos da súa vida laboral e da súa produción artística en galego. Á charla asistimos os alumnos de 1º BACH e os alumnos de 2º da ESO. 

Para presentarse, comezaron cunha melodía tocada por MJ e recitando un poema de Vicente. 

Ao acabar recibiron un forte aplauso do público e Vicente foi o primeiro en presentarse. 

Vicente comezou explicando que carreira realizou ao acabar os seus estudos de bacharel. Estudou filoloxía alemá e grazas a ela participou en varios intercambios. Nun dos intercambios foi a Francia e alí comezou a dar clases de castelán. Despois contounos que estaba a estudar un máster en educación porque descubriu que era o que en realidade lle gustaba. E grazas a este curso vai ir outra vez de intercambio, pero esta vez a Estados Unidos. 

Ao acabar de falar sobre os seus estudos, falounos sobre os libros que publicou e leunos un que relacionaba o amor cunha croqueta. Este poema foi o que dió máis xogo para facer chistes durante as dúas horas de duración da charla.

Máis tarde comezou MJ a contarnos como empezou a estudar guitarra e a compaxinar a súa carreira coa súa gran afección, a música. Ela estudou audiovisuais na Coruña. Esta carreira axudoulle moito coa música. Contounos como gravou a súa primeira canción, cantóunola e como fixo o videoclip. Ademais púxonos varios videoclips que gravou durante estes anos.

Ademais de falar deles, os alumnos de 1º BACH, escribimos preguntas e metémolas nunha caixa para que eles fosen respondendo. Houbo cuestións moi graciosas como: Cantos anos tes? Ou Canto cobras?; pero tamén algunhas onde preguntaban: En que che inspiras para escribir ou compor? Estas cuestións íanas intercalando mentres ían explicando un pouco o que facían.

Explicaron un pouco que estaban a realizar hoxe en día, pero nas súas afeccións, Vicente ía publicar un libro e MJ ía sacar un disco.

Para finalizar MJ cantou unha canción súa e Vicente nas estrofas recitaba o poema. Ao acabar como quedaban 5 minutos e aínda quedaban varias preguntas por responder comezaron a responder rápido todas ata que tocou o timbre, que recibiron moitos aplausos. 

Unha crónica de Antía Pardo

17 DE MAIO: MÁIS OITO MICROCRÓNICAS DAS LETRAS GALEGAS NO IES DE ARZÚA

1.- O que máis me gustou foi cando MJ Pérez cantou algunhas das súas cancións, tamén cando os dous responderon as preguntas da caixa misteriosa. Por último , o que máis me gustou foi cando contaron o seu recorrido polo IES . Ademais quero agradecer por facer esta charla con estes maravillosos artistas para o noso dia único porque foi una gran experiencia. Grazas a eles aprendín que cada un ten que loitar polos seus soños e nunca rendirse.

REALIZADO po unha alumna de 2 da ESO A que se fai chamar Eva Ferro Vázquez.

2.- Ás 12:50. Salón de actos que encerraba tantos recordos para os invitados e tantos presentes para os espectadores. Fúmonos deixando levar polos acordes da guitarra de MJ Pérez e os saborosos versos de Vicente Vázquez.Os afluentes corrían en Lyon como corrían os minutos ante o escenario que se fixo deles.Cando soou o timbre a parella marchou cantando “Ai, ai de min! Eu que metín a pata ata o fondo porque che contei todo referente a min".  Antía Pereira 

2

3.- Gustoume bastante, sobre todo porque hai persoas que contan a súa vida e normalmente chega a aburrir, con todo eles contaron a súa historia con graza.  Outra cousa que me gustou foi que, mentres contaban os sucesos da súa vida e MJ ensinábanos as súas videoclips, picábanse e criticaban entre eles, sempre de forma divertida e respectuosa.A verdade é que non coñecía a MJ, pero ao coñecela pareceume unha moza divertida, a súa voz era preciosa, tenia unha arte para a súa profesión que duramente estudou: audiovisuais; díxonos que ao catorce anos regaláronlle unha guitarra e escoitar como tocaba confírmome que desde que lla regalaron usouna moito.Vicente doutra banda contounos as súas viaxes, o seu poema das croquetas con amor foi xenial. Outra cousa que me encantou foi como non tiñan toda a actuación planeada, foi espontánea, improvisada, as respostas ás preguntas eran moi sinceras xa que eles non coñecían ditas preguntas que estaban metidas nunha caixa.Foi unha gran experiencia onde te ris e fanche reflexionar que con esforzo todo pódese conseguir, eles empezaron no instituto IES de Arzúa e chegaron lonxe, encantaríame que chegasen mais lonxe do que han chegaron e que fagan rir a moita xente pero ao mesmo tempo facerlles ver que na vida hai que esforzarse.Un saúdo, Ainara.G.C

4.- Foi unha charla lúdica,por parte de dúas exalumnos do IES de Arzúa.Son os dous mui agradables, tanto como persoas, como representantes do evento transcorrido o anterior 15 de maio de 2019. Foi unha charla na que todos se riron polo menos unha vez. MJ tocaba a guitarra espectacularmente e Vicente acompañábaa de cando en vez cos coros e outras veces coas súas bromas para espertar o ambiente calado que se presentaba cando unha canción de MJ se terminaba.Se é certo que por unha banda me gustaría estar a gozar do día xogando e charlando cos meus amigos na triangular, foi unha experiencia xenial e divertida.  Atentamente o de Rourís

5.- Para empezar teño que dicir que esta actividade pareceume moi divertida e gratificante, pero non todo foi do meu agrado.

Unha das partes desta acividade que me pareceron desde o meu punto de vista erróneas ou non de todo correctas foron as cuestións realizadas, xa que non eran orais, é dicir, eu creo que que estivesen escritas facía perder a naturalidade de esta actividade, se non estiveran escritas e foran realizadas ao final da charla, serían máis espontáneas e resolverían máis dúbidas, ademáis poderían surxir novas preguntas , non só unhas cantas programadas.Aínda que a actividade na súa maior parte gustoume moito por leccións que nos servirán de moita utilidade para a nosa vida, por exemplo que non nos ten porque gustar ou dársenos ven algo desde un principio, senón que en calquera momento da nosa vida pódenos chamar a atención algo que nos noutros tempos calificariamos de aburrido ou de odioso. Pero o que máis me gustou desta gratificante actividade foi a naturalidade que desprendía , eso encantoume, que non estivera todo programado como en outras charlas que chegaban a resultar esgotadoras.Crónica por aIliForCen

6.- O acontecemento vivido no salón de actos o día 15 de maio de 2019 foi moi gratificante e didáctico. Xunto á diversión vivida alí, tamén sentín moita emoción ao escoitar os poemas de Vicente. Gustoume moito,porque como a Vicente, a min tamén me gusta escribir contos e algunha que outra vez,escribo poemas.Gustáronme moito os seus poemas, porque en cada un deles hai un sentimento escondido.
Ás veces,máis facil ou máis difícil de explicar, pero en todos transmítese algún pensamento,sentimento...Gústame moito a súa maneira de expresarse, a súa maneira de sentir cada palabra dos seus poemas.
Sobretodo, encantoume cando fixeron o poema con fado, MJ tocaba de fondo a guitarra mentres Vicente recitaba cada verso do poema.
Cando falaron da súa infancia e adolescencia gustoume, porque reviviron vellos tempos e explicáronnos todo, soamente para nós.
Foi unha charla moi didáctica, xa que,aprendemos diversos poemas que anteriormente moitos non coñeciamos.
Non me esperaba unha charla tan impresionante, pensei que falarían un pouco e iríanse, pero pareceume incrible, por momentos, sentín como conectaban con cada un de nós.
En resumo, foi unha das mellores charlas ás que asistín, porque me gustou que nos brindasen un pouco de atención e que tivesen o simulacro de vir falar da súa vida. Por Tania Vázquez
7.-Gustoume moito, parecéronme os dous moi agradábeis. Non coñecía a Vicente pero sen embargo a MJ si. Pareceume unha oportunidade estupenda para coñecer a dous grandes artistas.

A parte que mais me gustou foi cando cantaron e recitaron un poema con acompañamento musical. Carla Carrón

8.- Foi unha actividade moi entretida. Gustáronme as preguntas xa que as contestaron con total sinceridade. Foron moi naturais na súa forma de expresarse por iso pasaron tan rápido as dúas horas. MJ contounos o seu comezo na música e como dende pequena lle gustou tocar a guitarra e tamén cantou algunhas das súas cancións.

Vicente contounos as súas diversas viaxes que tivo que facer para estudar, recitounos tamén varios dos seus poemas, un deles ía sobre as croquetas, que as comparaba co amor.

Os dous fixéronnos ver que debemos loitar polos nosos soños. Sara Rivas

17 de maio: As letras galegas sempre no Instituto: Crónica da visita de MJ PÉREZ e VICENTE VAZQUEZ

ARTISTAZAS NO IES DE ARZÚA:

Pouco faltaba para o 17 de maio. O día das nosas letras estaba ao caer.

Para celebrar esta xornada, o mércores 15 de maio, o IES de Arzúa acolleu a dous artistas galegos que nun pasado foran alumnos de dito instituto.

Vicente Váquez Vidal. Un dos artistas convidados. Este poeta é quen de facer unha similitude entre o amor e ríos e afluentes; e mesmo converte unha receita de croquetas en puro arte.

Comezou falando un pouco do seu paso polo instituto, e o que fixo posteriormente. Máis tarde, coa compañía musical de MJ, a outra convidada, recitou algún dos seus poemas.

MJ Pérez. Cantante e compositora. Con tan só a súa inseparábel guitarra negra e a súa voz, fixo gozar a todos os alí presentes dun momentazo! 

Ela tamén comezou falando un pouco da súa vida. Explicou a que se adicaba, e fixo un rápido percorrido polas súas cancións e videoclips. Tamén falou sobre un dos seus últimos soños cumpridos, escribira unha canción en portugués (a súa lingua materna), e mostroulles ós alumnos o videoclip de dita canción.  A todos pareceu gustarlles moito!

Ámbolos dous foron protagonistas dunha xornada chea de música, poesía e moitas risas. Risas provocadas por anécdotas vividas no IES, que saíron á luz grazas a certas preguntas que @s alumn@s de 1º BAC fixeran.

Para finalizar, agradecer e dar a noraboa a MJ e a Vicente polo ambiente tan agradábel e entretido que conseguiron crear na xornada do mércores.

Unha crónica de Alejandra Barco 

23 de abril: Dia do libro. Celebrando o día a día cos libros.

Desde Biblioarzúa, deixámosvos  algunhas das contribucións do alumnado do insti a este día.

A primeira do día foi que en realidade, máis que celebrar o 23 de abril, fíxémosnos un pouco de homenaxe e celebramos en vez do día do libro o noso día a día na biblio, os nosos segundos e minutos pasados moitos días aqui en biblioarzúa, lendo, falando e si...tamén colocando!!

Concretamente recoñecimos eses  momentos que non se ven pero que fan que a biblio estexa colocada e disposta e" luza relucinte" con moitos lombos de libros ben localizados nos andeis .

Tod@s coñecemos nestas alturas a Eustaquio, o trasgo agochado no bunker azul que tanta fama collera hai uns meses por un episodio de cuxo nome non quero acordarme, contodo o que non sabíades se cadra é que as "trasguinhas da Patrulha  de Biblioarzúa" son as verdadeiras artífices de que a biblio estexa como estexa este ano: Ben, boa e bonita!

Hoxe as "trasguinhas da Patrulha de Biblioarzúa" recibiron o reconhecemento polo seu trabalho deste ano  e voilá!:

Aqui as temos!!

E a última do día foi este vídeo elaborado polo alumnado de português há uns anos e resgatado para a ocasión, que esperamos vos suxira tanto como a nós:   

https://www.youtube.com/watch?v=PtU5SvaxYVQ

24 de febreiro: Rosalía, a nosa!

Parabéns!! 

A nosa grande poeta e a nosa grandísima alumna do IES de Arzúa: 
MJ Pérez versionando as dúas Rosalías!  

http://www.poesiagalega.org/uploads/media/carrenho_1986_rosalia.pdf

Non é só un día: En Biblioarzúa, dedicamos algún tempo máis ao papel das mulleres na Ciencia (V): Jane Goodall

EL PEOR DE LOS ENCUENTROS

Un relato de Juan José López Neira: 2º ESO A

Un nuevo día comenzaba para la primatóloga Jane Goodall en Tanzania(África), un nuevo día que no sería igual a los 200 anteriores en este país, un país al que ella acabó por aceptar como su propia casa y a sus chimpancés como su familia.

Dando un paseo explorando zonas que aún no había visto nunca, se encontró con una hoguera reciente y una tienda de campaña, ella entró en esta preguntándose que haría alguien a parte de  ella aquí ,

nadie le había dicho que habría gente en esta selva de Tanzania ; 
lo que encontró dentro de la tienda la dejó de piedra escopetas, rifles, cepos e incluso una enciclopedia de la fauna de Tanzania con una cruz roja encima de algunas especies de animales;entonces asustada echó a correr por la selva, escondida detrás de un arbusto observó la figura de una joven pareja, el hombre era de complexión fuerte y un pelo negro como el azabache más o menos de un metro noventa de estatura y la mujer era de complexión media, más o menos de un metro ochenta y de cabellos dorados como el oro , traían entre los dos un chimpancé que desgraciadamente ya no estaba con nosotros y después vio como sus cuerpos se perdían en la verde y oscura selva.

Ella sabía que tenía que hacer algo, la pareja que antes había visto debían ser furtivos, era el primer encuentro que tenía con este tipo de personas y al principio no sabía que hacer, pero al saber que se dirigían hacia su campamento entró en pánico y ella no sabe si fue un milagro lo que sucedió pero en ese momento todos los chimpancés de esa selva empezaron a hacer ruido un ruido como jamás se había escuchado antes y todos fueron corriendo hacia los cazadores furtivos, se escucharon unos gritos y después disparos.

Después de eso la admiración de Jane por estos primates solo aumentó y desde entonces continuó estudiando a estos primates.

MAX,  EL GORILA VALIENTE

Un relato de Juan José López Neira: 2º ESO A






Jane Goodall fue atacada por un gorila el 7 de mayo de 2007 al tratar de vendarle una herida situada en el lomo del primate. La agresión se dio a cabo porque Jane vertió alcohol en la herida y eso le molestó. 

El gorila apodado Max por la misma Jane, después de la agresión, hizo un gesto que Jane comprendió perfectamente, un gesto de disculpa. Ella misma afirmó que Max actuó sin pensar, que la reacción momentánea al sentir el escozor que le provocó el alcohol es una reacción que tendría cualquier persona o animal. Ese suceso le cambió la vida a Jane, ya que años después, volvió a ocurrir casi lo mismo, pero cambiando la situación. Ella se encontraba al oeste de Tanzania, acompañada por Max y otra variedad de primates. Corría el año 2010 y una bochornosa noche se acercaba, y dio la casualidad de que era luna roja, un fenómeno natural muy agradable de ver, aunque Jane estaba muy preocupada ya que por esa zona los animales hostiles estaban muy alerta. Ya pasaba de la 1 de la madrugada, y Jane y sus acompañantes seguían en busca de un lugar seguro. Pasados unos 15 minutos Jane divisó una zona hundida en la tierra llena de hojas secas y palos que perfectamente podrían ser usados para construir una cabaña. A Jane apenas le costó construirla, ya que tenía cierta experiencia construyendo cabañas, debido a que pasaba mucho tiempo en la selva y más de una vez se encontró en esa situación. Se instalaron en aquella cabaña de reducidas dimensiones, y se pusieron a dormir. Jane se despertó poco tiempo después por el calor insoportable que hacía aquella noche y notó algo raro en Max. El gorila solía dormir bastante, pero en ese momento sentía que Max estaba alerta, más de lo que debería. No eran ni las 4 de la madrugada cuando Jane escuchó gritos de Max. Rápidamente se puso en pie y fue corriendo hacia el lugar del que provenían los gritos. Lo que vio allí le dejaría huella sin ninguna duda. Lo que pudo ver era a Max luchando contra 5 lobos, muy ensangrentado y lleno de mordiscos. Sin pensarlo 2 veces, cogió un afilado cuchillo y fue directamente a por los animales, cuando Max, mientras estaba siendo atacado y al borde de la muerte, se puso delante de Jane, impidiéndola atacar a los animales. En ese momento, Jane rompió a llorar, ya que entendió perfectamente el mensaje de Max:”Huye”. Finalmente Jane, con lágrimas en los ojos y los otros primates, confusos, echaron a correr sin mirar atrás. Salieron todos sanos y salvos, excepto Max, que fue hallado muerto por un grupo de exploradores. La noticia corrió por todo el mundo y se recaudaron 3.000.000 de dólares para hacerle una estatua y un homenaje al valiente primate. 

Non é só un día: En Biblioarzúa, dedicamos algún tempo máis ao papel das mulleres na Ciencia (IV): Jane Goodall

LA NOCHE EN LA SELVA TANZANICA 

Un relato de Manuela Naveiro Roca: 
2º ESO A 
dedicado a Jane Goodall 

El sol brillaba con fuerza en el cielo,su color cobrizo era capaz de encandilar a cualquier ser vivo, tan cautivador y hermoso como el lugar en el que me encuentro, estoy fascinada por él pero, debo saber que aquí existen animales tan aterradores que son inimaginables para el ser humano, mi único propósito es salir de aquí lo más rápido posible y regresar a mi hogar, donde puede que mi familia esté esperándome,mas,lo que  no sabía era que mi viaje se retrasaría debido a un incidente.

Emprendí el camino hacia un sitio en el que pudiera pasar la noche tranquilamente, llegué a una laguna de aguas cristalinas que se mecían con una suave brisa,que provocaba la formación de pequeños surcos en el agua.

De improviso, avisté un gran árbol con ramas muy anchas, era considerablemente alto, pero no me preocupaba ya que había escalado con anterioridad muros de  gran altitud. 

Me encontraba en el tronco del árbol y estaba completamente asombrada ante la grandiosidad de la naturaleza. Escalé sin mayor dificultad hasta la copa y allí, en las alturas, pasé un buen rato contemplando el cielo y la luna que esa noche desprendía un brillo descomunal, pero elegante al mismo tiempo.

Estaba cansada, así que no tardé mucho tiempo en conciliar el sueño. Habrían pasado tres o cuatro horas cuando escuché un estridente sonido procedente del este que parecía buscar auxilio de alguien urgentemente.

Bajé del árbol a una velocidad vertiginosa pues esta sería mi primera incidencia en la selva tanzánica y sabía que no podría dormir hasta haber socorrido al ser que me solicitaba. Gracias a que la criatura seguía chillando alcancé y me situé rápidamente en el sitio.

Lo que vi pudo ser lo más horripilante de todos los mundos conocidos, pues una Mamba Negra estaba a punto de morder sin piedad alguna a un pobre chimpancé.

En ese momento sentí un impulso y rebusqué en mi mochila pero, no encontré nada útil para esta situación, observé una liana, cogí un objeto afilado y me lancé hacia la gran serpiente que parecía imparable, cerré los ojos y, después de este suceso me encontré rodeada de un gran número de primates que  aplaudían alegremente, miré hacia todos lados y a mis pies encontré a la gran Mamba Negra, inerte.

Y el chimpancé en brazos de su madre, quien acariciaba con nerviosismo el sedoso pelaje de su sucesor.Luego el pequeño chimpancé, me observó con admiración y me dio un abrazo, en ese momento me di cuenta de que no hay tanta diferencia entre humano y chimpancé psicológicamente. 

Ellos me guiaron por la selva y me proporcionaron agua cuando fue necesario, por ese motivo siempre les estaré eternamente agradecida. Ellos fueron mis mejores amigos en este intenso viaje lleno de emociones. Me llevaron hasta un puerto desde el que embarqué rumbo a Nueva York.

Después de ese viaje mi manera de pensar y de accionar cambió radicalmente, pues aprendí que la naturaleza es tan sabia y tan compleja que ningún ser vivo sería capaz de comprenderla nunca.

Non é só un día: En Biblioarzúa, dedicamos algún tempo máis ao papel das mulleres na Ciencia (III) Ada Lovelace

Un conto matematicamente feminista de M. Alejandra Barco Tojo, 1º BAC.

  

ADA LOVELACE:

 

- Avoiña, contasme unha historia?

 

- E non hei contar! Pois mira... ti sabes onde é Londres?

- Si, alí non é onde hai un reloxo moi grande ao lado dunha noria?

- Moi ben pequena, ahí mesmiño.

Pois corría o ano 1815, era decembro e faltaban 15 días para nadal. A familia Byron recibía o seu agasallo de nadal por adiantado. George e Anne estaban moi felices, contentísimos. Acababa de nacer a súa primeira filla, á que chamarían Augusta Ada. Era unha nena fermosísima.

A felicidade da familia pouco durou, pois a nai descubriu as deslealdades do seu marido e marchou coa nena á casa de seus pais.

Debido á súa posición social, Augusta Ada recibiu moi boa educación. Era unha nena moi intelixente, destacaba nas matemáticas.

Un día, cando ela soamente tiña 14 anos caeu enferma de sarampelo, o que fixo que a meniña quedase paralítica.

En vez de tomarse esta situación como un impedimento, aproveitouna para estudar. Estudar moito.

Ata 3 anos máis tarde non conseguiu recuperar por completo a súa mobilidade: así que fíxate todo o tempo que adicou plenamente ao estudo!

A pesares de non gozar de moi boa saúde, isto non foi un impedimento para conseguir o seu obxectivo de adicarse ao que máis lle gustaba.

As matemáticas volvéronse a súa vida.

Viuse obrigada a deixalas a un lado no momento que casou e tivo tres fillos, pouco lle durou esta etapa; pois non podía vivir sen as matemáticas.

Comezou a colaborar nun proxecto co seu gran amigo Babbage... E sabes que?

Chegou a ser a primeira programadora da historia!

Así que xa ves... con moito empeño podes chegar a conseguir o que queiras, non hai obstáculo que te poida parar. - A avoa mira para a neta e descobre que está a piques de durmir, pero antes de sumirse no mundo dos soños, di baixo:

- De maior quero ser como Augusta Ada.

Non é só un día: En Biblioarzúa, dedicamos algún tempo máis ao papel das mulleres na Ciencia (II): Marion Donovan, Mary Anderson e Gertrude Belle

Un artigo de reflexión de Andrea Varela, 2º ESO B

MULLERES ÁS QUE A HISTORIA NON DÁ IMPORTANCIA

Todos coñecemos o inventor do teléfono, da luz eléctrica, etc., en definitiva, estes son inventos que fan da nosa vida algo máis sinxelo, artefactos que hoxe en día resultan cotidiáns. Pero tamén outros están totalmente asociados ao común e ninguén fai caer neles a súa curiosidade por saber quen os inventou. Por exemplo os seguintes, creados grazas ao inxenio dalgunhas mulleres.

Primeiro, falaremos dun invento de Marion Donovan, que é o cueiro de usar e tirar, iso que todos os bebés levan, foron idea desta muller estadounidense, á cal non se recoñeceu coa escusa de que a súa creación non sería útil nin naqueles tempos (1971) nin nun futuro. Está claro que non recoñecela foi un grave erro, xa que hoxe en día son moi utilizados e habituales, pero cabe destacar que Marion Donovan sigue sen o seu recoñecemento. 

A continuación falaremos dun elemento dos coches, que todo o mundo asocia cos homes. 

Refírome ao limpaparabrisas, obxecto que moita xente lle atribúe a Robert Kearns, pois ben, están equivocados. A creadora do primeiro limpaparabrisas foi unha muller de Estados Unidos, Mary Anderson, que tivo a idea un día chuvioso cando viaxaba no tranvía de Nova York, Actualmente, resultaría moi difícil conducir nos días de choiva sen a axuda deste artefacto.

En resumen, existen moitos inventos que melloraron as nosas vidas,pero esta muller non só mellorou vidas, se non que salvou moitas outras. Estou falando de Gertrude Belle Elion, nacida en Nova York, creou un dos fármacos máis importantes do mundo. Refírome ao primeiro fármaco contra a leucemia. A pesar de que moitos din que este importante descubrimento foi de George Hitching, foi a estadounidense a que o descubriu nun dos seus experimentos, que máis tarde investigou profundamente con Hitching.

En definitiva, hai descubrimentos tan importantes como os de Thomas Alva Edison e Graham Bell, a pesar de non ser recoñecidos e estar totalmente infravalorados e olvidados.

Non é só un día: En Biblioarzúa, dedicamos algún tempo máis ao papel das mulleres na Ciencia (I)

E  comezamos con o primeiro. A ambientación do espazo. En Biblioarzúa, estivemos a montar unha expo con algunhas das mulleres máis significativas nalgunhas áreas científicas:
Bioloxía, astronomía, etoloxía, informática...
e que ...
aínda non son coñecidas ou recoñecidas o suficiente!.

Co alumnado de Cultura científica, subimos aos ceos da biblio e pescamos do río do olvido con fío de sedal algunhas das efixies ilustradas destas supercientíficas.

Atréveste a dicir cales?

NOTA: O material da exposición é unha doazón do departamento de igualdade da Universidade de Vigo.