Andrea, protagonista de NADA de Carme Laforet fala en exclusiva para Biblioarzúa

ENTREVISTA A ANDREA, a protagonista de Nada de Carmen Laforet.
REPORTEIRAS: Andrea Varela e Aurora Rguez
Benvidos e benvidas de volta ao Blog do IES de Arzúa. Hoxe atopámonos en Madrid para falar con Andrea, protagonista do libro Nada, narrado por Carmen Laforet. Agora estás aquí en Madrid debido ao teu novo emprego, pero gustaríanos que nos falases da túa primeira impresión cando entraches naquela vivenda da Rúa Aribau.
-Pois a verdade e que non acabou de agradarme aquel lugar, parecíame que estaba nun pesadelo. O primeiro que vin, recórdoo coma se fora onte, foi a débil luz que iluminaba o recibidor. Logo, todos aqueles mobles apartados ao fondo, e, como non, á miña avoa, invitándome a pasar, pensando que eu era Gloria, para que non se enterase Angustias… Encontrei difícil, ao principio, o feito de que aquel lugar que me parecía tan espantoso fose a ser o meu novo fogar…
-E que sentías ao sair á rúa e pasear por Aribau?
-Realmente sentíame liberada, podía saír daquel ambiente sempre cheo de pelexas, enfados, discusións… Para min a rúa era a liberación daquel ambiente oscuro e moitas veces complicado, pois no exterior observaba como a xente desfrutaba relaxadamente da vida, sen percatarse incluso da forte pegada que deixara a guerra na cidade. Para min a rúa significaba ser eu mesma sen a atenta mirada de toda unha familia destrozada pola crise da posguerra.
-Non había ninguén con quen poideras ser ti mesma? Por exemplo con Ena?
-Con Ena ao principio pode que non, pero pouco a pouco fun sendo máis natural.
-Que impacto cres que causou Ena na túa vida?
-Durante a miña estancia en Barcelona, Ena foi, sen dúbida, o meu refuxio. Dalgún xeito sentía que podía esquecer os problemas que había na casa e na  familia sempre que estaba con ela. Fixémonos moi boas amigas e sempre era a persoa coa que necesitaba estar para sentirme mellor despois dalgunha mala pasada na casa.
-Cres que algunha desas malas pasadas eran consecuencia da actitude do teu tío Juan, por exemplo, cara a Gloria? Como te sentías ti ao ver esas duras situacións?

-Pois a verdade e que sí que me afectou, nunca conseguía entender de onde viñan tantos enfados e que necesidade había de facer sufrir á pobre Gloria dese xeito. Eu chegueime a sentir incluso atemorizada, nunca estaba suficientemente segura de que non me fose a ocorrer a min o mesmo que lle pasaba a ela. Non conseguín acostumarme a aquela actitude tan violenta que, dalgún xeito, posuía a Juan por momentos e que facía a situación da familia máis complicada do que xa era.
-E que sentías ao ver á túa avoa entre tanto descontrol, sen que ela poidese facer nada para arreglalo?
-Moitas veces poñíame no seu lugar,  eu non sabería como xestionalo. Eu dábame conta de que ela quería que a situación cambiase, pero non era quen de facer que pasase. Non sería capaz de explicar o que sentía ao ver que unha muller que loitara tanto por sacar á súa familia adiante estaba vendo como esta se iba descompoñendo cada vez máis rápido. Dende que vin para aquí, non deixei de pensar en que faría eu, ou calquera outra persoa, se estivera no seu lugar.
-E que sentiches ao marchar da Rúa Aribau?
-Por unha parte estaba moi contenta de iniciar unha nova aventura nun lugar diferente, pero tamén tiña algo de medo, non só por marchar e deixar á miña familia, se non tamén porque nunca se sabe o que te vas atopar. Tiña medo de levarme unha maior decepción que cando cheguei á vivenda de Barcelona por primeira vez.
-E, por último, que dirías que botas máis de menos de vivir na Rúa Aribau?
-Probablemente a Gloria e á avoa, pois foron moi cercanas a min durante a miña estancia alí. Aínda que non sei moi ben por que, tamén a Román, xa que dun xeito ou doutro, a verdade e que non o sabría explicar, sempre, dende que o coñecín, sentín cara el un apego especial, como se fose o meu pai.
-Moitas grazas por atendernos, Andrea. Desexámosche o mellor para o teu futuro e tamén para a túa familia!
  

DOS CHICAS DE SHANGAI

DOS CHICAS DE SHANGAI por Candela Torres

Escrito por unha muller chamada Lisa Shee ( Unha escritora estadounidense criada nunha familia chinesa) é unha novela inspirada nas historias que o seu bisavó lle contaba cando era pequena.
Dos chicas de Shangai narra a vida de dúas irmás nativas de Shangai, unha das maiores cidades de China.
As dúas irmás teñen que afrontar os efectos da invasión dos xaponeses e aprender a convivir con eles aínda que non é nada sinxelo. POr esta razón, vense obrigadas a deixar atrás a súa familia e marchar a EEUU, onde as esperan os seus respectivos maridos. A súa viaxe é moi longa e moi dura e cando xa consiguen unha vida estable, China convértese no principal enemigo de EEUU e a única solución é esconderse e refuxiarse.
Este libro intenta mostrarnos o complicada que era a vida en países alleos ao noso hai case uns 90 anos. Ensínanos a sorte que temos de ter liberdade para ir pola rúa sen preocuparse de que te poden matar por ser español/galego, de ter un teito e comida para alimentarnos e ser libres de elexir a nosa parella ou non elexila.
Fainos entender a sorte que temos e o moito que nos queixamos por todo, queixas que se as comparamos co que sofren as protagonistas desta historia son mínimos problemas cos que calquera persoa da sociedade pode convivir perfectamente.
Persoalmente, é un libro que me gustou moito, porque a cada rato están ocorrendo feitos intrigantes que levan ao lector a seguir lendo para saber que ocorrerá.
É moi entretido ao ser unha novela dramática con parte de suspense.
É unha novela que vale a pena lela xa que tamén nos ensina moito sobre a sociedade chinesa; tradicións como a dos pes de loto;
costumes como por exemplo o concertamento de matrimonios e lugares como todos os rincóns da cidade chinesa de Shanghai…


Penso que é un libro que paga a pena lelo porque nos ensina leccións tanto morais como sociais.

APROVEITANDO DRÁCULA

Ao longo deste mes, iremos publicando algunha información sobre Rumanía e literatura rumana que nos irá reportando en varias entradas o noso corresponsal en terras válacas e bukovinas, Razvan.

En principio, para que fagades boca e xa que se falou de Drácula na entrada anterior, aproveitamos para deixarvos algunhas imaxes reais que ilustran moi ben o escenario do Drácula de Bram Stoker:

https://www.eldiario.es/canariasahora/viajarahora/destino_europa/Transilvania-tras-los-pasos-del-Conde-Dracula-ficcion-leyenda-mito-real-Vlad-Empalador-Brasov-carretera-Transfagarasean-Tepes-Bistrita-Borgo-Pass-Paso-Jonathan-Harker-recorrido-transfagarasan-tumba-snagov-guia-medieval-ruta-en-coche-Sighisoara-torres-ciudadela-monasterios-de-Bucovina-Unesco-Voronet-ortodoxos-pinturas-norte-Carpatos-Humor-Moldovita-Sucevita-tren-Putna_0_627838507.html







Iremos informando! 

Nestes enlaces, deixámosvos as principais peripecias do diario de Jonathan Harker: 


https://www.wattpad.com/408702733-dracula-con-resumen-i-del-diario-de-jonathan


https://es.wikipedia.org/wiki/Bistri%C8%9Ba

DRÁCULA DE BRAM STOKER ILUSTRADO

: TEXTOS E ILUSTRACIÓNS: PAULA RODRÍGUEZ

FAUNA LITERARIA

Nesta entrada do blog, Paula Rodríguez publica os seus relatos de fábula acompañados das súas fermosas e marabillosas ilustracións.

Esperamos que desfrutedes moitísimo con estes traballos cheos de  imaxinación e investigación de Paula que nos recordan, sen dúbida, á beleza daqueles manuscritos con miniaturas que se facían na Idade Media. 
Todas vosas as historias de Lupa, de Ojos - Ventana e .... 

TEXTOS E ILUSTRACIÓNS: PAULA RODRÍGUEZ

25 N: DÍA CONTRA A VIOLENCIA DE XÉNERO

Desde Biblioarzúa, aquí vos deixamos este vídeo para un día como hoxe.

Chega lixeiriño pero potente desde Boimorto, un concello manancial e fonte de mulleres grandes que tantas alegrías nos teñen dado ao IES de Arzúa.

Brates, Cardeiro, Sendelle, Rodieiros...Alejandra e Olaia, chegades xusto para reflectirmos nestes tempos de:

Amor de amoratarse amor que es amoldar y amancillar.
Amor de amenazar amor de amurallar amor de amartillar y de amasijo.
Amor de amortajar. Rosa Lola María Inés Luisa mi amor. Compañero mi amigo mi enemigo.
Rafael veinte años arma blanca su novia en una calle.
José Pablo dos hijos divorciado y Raúl empresario gran sonrisa el amor.
Es el amor que amengua que amuralla que amortece y amarra.
Amor de amuñecar amor que es amputar amor de amilanar y de ambulancia.
Amor de amordazar.
El anillo no sabe no sabía. El anillo.
El cuchillo.

Juana Castro, La extranjera. Málaga, 2006

Novembro micolóxico no IES de Arzúa

Desde Biblioarzúa, solícitamoslle a Silvia Mira, profesora de Aproveitamentos forestais no Ciclo Medio e Superior de F.P. de Xestión Forestal, que nos contase para o blogue da biblioteca como fora o proceso de documentación bibliográfica para a elaboración e posta en andamento da incríbel exposición micolóxica que se organizou no noso centro este mes de novembro.   

A  continuación,  todo que nos contou... Por certo, ben interesante e estimulante para futuras incursións polo Planeta cogumelo. 

SILVIA MIRA: 
     

Para preparar a exposición partimos dos coñecementos básicos sobre identificación, comestibilidade, toxicidade, etc. que xa tiñamos pero, sendo o reino dos fungos un grupo tan amplo e diverso, é imprescindible o emprego de claves e guías para identificar correctamente cada un dos exemplares.

A correcta identificación é ademáis imprescindible para distinguir entre fungos comestibles, non comestibles e tóxicos. Un erro neste sentido pode ter consecuencias nefastas.

Comezamos saíndo ao campo para recoller a maior variedade posible de especies. Coas cestas cheas, xa na aula (e secos...) agrupamos de visu por grupos ou xéneros (boletus, amanitas, agaricus....). 

Para esta primeira fase da clasificación, foron de gran axuda as claves dicotómicas para a identificación de xéneros que aparecen en todas as guías de cogomelos. 

O seguinte paso é baixar ao seguinte nivel e determinar a especie á que pertence cada especimen dentro do xénero que xa lle temos asignado. Aquí é onde ademáis das claves son indispensables as guías. As imaxes axudan moito ( as guías de Marcote, Pose e Traba teñen moi boas fotografías) pero sobre todo a descrición morfolóxica e do hábitat no que medran son determinantes para facer unha clasificación correcta.  Xa comezando a montar a exposición etiquetamos de forma provisional as especies máis comúns e coas guías fumos dilucidando dúbidas entre especies parecidas e identificando outras que non coñecemos. 

Un bó exemplo da importancia de facer correctamente esta identificación son as fotografías dos lactarius e o Paxillus involutus: Lactarius deliciossus (non só comestible senon delicioso) de outros Lactarios non comestibles aínda que tampouco tóxicos como é o Paxillus involutus, moi tóxico e abundante, fácilmente confundibles uns cos outros. 

Nestas últimas dúas fotos que estades a ver, vese a importancia destas fontes de consulta na delimitación e fixación dos exemplares recolectados. Se vos fixades ben, nunha aparece unha guía importántisma na mesa onde se están distribuindo os exemplares a identificar e na outra, vese un alumno cunha guía na man. 

Finalmente,  substituimos as etiquetas provisionais polas definitivas unha vez estamos seguros de que a identificación é a correcta.

As guías de que dispón a biblioteca do centro, segundovin eu, non comprobei se hai máis, son:

- A guía Blume, moi ampla, con especies de toda Europa.

- Unha guía de Marisa Castro.

- Guia micolóxica dos ecosistemas galegos, de Marisa Castro en Xerais.

Empregamos ademáis a primeira edición de Setas de Galicia, de Marcote Pose e Traba, porque é a que uso eu habitualmente pero existen edicións posteriores desta mesma, ampliadas e melloradas, así como outras guías dos mesmos autores dedicadas a hábitat concretos (dunas, litoral...) moi interesantes. Actualmente este grupo e Marisa Castro son os referentes en canto a publicacións sobre micoloxía en Galicia.

P.S.- Aproveitando, permítome suxerir ampliar a bibliografía con algunha publicación máis de Marisa Castro e do grupo de Pan de raposo (Marcote, Pose,Traba)

E NÓS DESDE BIBLIOARZÚA, ANIMAMOS A TODO O MUNDO INTERESAD@ QUE SE PASE POLA SECCIÓN DE AGRARIA e BOTÁNICA - A DE COR AZUL-  A CONSULTALOS!!

Con certeza que logo saen uns bons níscalos á prancha ou un suculento arroz con boletus !!


  

OS ESTEREOTIPOS

Un artigo de reflexión de Manoela Naveiro- 3º ESO-A

Os estereotipos son aquelas cualidades que dicen como as persoas poderían ser dalgunha maneira "perfectas". Os estereotipos comezaron aplicándose ao xénero feminino e pouco a pouco inculcáronse progresivamente no xénero masculino.

Cando os homes decidiron comezar a coidar a súa imaxe, ao principio, a sociedade non deu a súa aprobación debido a que se consideraba pouco varonil.

Co tempo, apareceu o vocábulo "metrosexual" e nun período de tempo relativamente curto, a etiqueta foi aceptada e imitada non só por unha cuestión de tolerancia, senón porque era unha tentación moi lucrativa para un mercado ambicioso.

Algúns dos estereotipos máis alarmantes e que teñen causado imensos danos físicos e morais na sociedade  poden ser:

A obsesión pola delgadeza extrema, que normalmente acarrea enfermidades psicolóxicas.

 

Casos máis graves desta obsesión acostuman derivar en enfermidades cómo a bulimia ou a anorexia, unha das lacras coas que loitar na sociedade actual ao igual que o acoso escolar, que poden sufrir aquelas persoas que non forman parte dos estereotipos marcados.

Estes estereotipos mal que nos pese están máis que xeneralizados na nosa sociedade. Hoxe en día, nos medios de comunicación prima todo o que se vende e se compra, ademáis dos corpos perfectos que visualizamos a diario de ximnasio ou retocados con ciruxía estética. O mercado e a globalización márcannos un estándar de beleza ligada ao consumismo. Poderosas fortunas creáronse a partir disto.

 

Por estas razóns, penso que deberiamos comezar a plantexarnos se é fermoso o que realmente vemos, consumimos e se nos presenta como tal ou se de verdade se nos quedaron os valores anulados.Tal vez non o sexa ou tal vez todos o saibamos, pero preferimos seguir vivindo nunha sociedade da que nos da medo sentirnos illados. Sabemos que nadar contra corrente nunca foi traballo doado.

Unha novela gráfica: La guerra civil española de Paul Preston e un comentario

O día 24 de Outubro de 2019 marcará unha data histórica na complicada e traumática relación entre nós e o noso pasado. O próximo xoves, o ataúde de Franco sairá rodeado dos seus familiares do “Valle de los Caídos” e unha das controversias máis célebres da política estatal chegará ao seu final, e, con algo de sorte, o final desta conversa dará lugar a outras máis profundas que deriven dela. Hainos que din que se están usando os restos do ditador con fins políticos, e teñen razón. Pero non a teñen coma eles pensan. O xeneral do que falamos impúxose sobre un goberno democrático coa forza das armas e a inestimable axuda da industria e os soldados dos seus irmán maiores, as potencias fascistas que, nuns meses dende o final da Guerra Civil, conducirían ao mundo cara unha espiral cada vez máis e máis fonda de morte e destrución nunha escala nunca igualada na historia da humanidade. Logo de esmagados os seus inimigos tras case 3 anos de brutal guerra, reinou, coma un monarca absoluto, durante máis de 40 anos de persecución e humillación para os vencidos. E logo morreu e descansou tranquilo baixo a impoñente cruz, levantada por prisioneiros de guerra, que se converteu na xoia da coroa do seu mausoleo. E durante 40 anos máis seguiu alí, intocable, escondido tralas paredes de pedra do enorme memorial e mellor protexido aínda polas paredes de medo que levantou, e que duraron ata ben despois de que morrera. As paredes que o volveron omnipotente, que fixeron que volvera poñer termos de paz estando morto, ditando amnistía para os seus, dándolle o poder aos seus achegados, impoñendo ao seu sucesor. E intentou outra vez máis, dende debaixo da súa cruz, enterrar con el a memoria e a dignidade dos vencidos. Pero xustamente eso, foi o que non deu feito nunca, nin na vida nin na morte.

Os seu ostentoso mausoleo de rei, o seu Escorial particular, o símbolo do seu poder incuestionado ata despois de morto, non acovardou aos vencidos. E por fin, esta semana, deixará de vixiarnos dende esa montaña maldita. Esperemos que, con algo de sorte, este xesto tan político non sexa o último. Que o sigan outros máis políticos aínda. Que se condene publicamente o seu réxime criminal, que se retiren as medallas aos seus xenerais, que saquen das nosas rúas o seu nome e de todos os que tiveran que ver con el. E non nos podemos quedar aí, non. Que se persigan aos executores das ordes do ditador, que os torturadores que aínda viven pasen os seus últimos días enfrontándose á xustiza que sempre mereceron. Que consultemos ao pobo a súa opinión sobre o xefe de estado que nos impuxo, e, sobre todo, que cada un dos caídos de verdade, dos que morreron na defensa da liberdade e cuxos ósos podreceron debaixo dun carballo ou nunha cuneta, teñan o seu modesto Valle nos mausoleos das súas familias. Que poidan, dunha vez para sempre, cerrarse unhas feridas que levan abertas e sen parar de sangrar 80 anos e que poidamos mirar adiante sen o lastre dunha historia que nos perseguía. Que, en definitiva, non lle deixemos seguir gañando a guerra despois de morto. Para que un símbolo signifique algo non pode representarnos a todos, por forza ten que excluír a alguén para cumprir o seu obxectivo de representar a un grupo. Mentres manteñamos símbolos que exclúen aos vencidos no estado, en monumentos e institucións, a guerra nunca rematará, pois seguirán os vencedores berrando en cada bandeira, tribunal e “Valle” a súa victoria, recordándolle a súa desgracia aos derrotados. Librémonos deles, e lembremos sempre o moito que nos costou, pois non debe voltar a pasar. IVÁN OROIS, 2º BACH

REPORTANDO O 27 DE SETEMBRO: NON TEMOS PLANETA B .

Por Andrea Varela- 3º ESO A 

27S

Eran as seis e media e saímos cara Santiago. Ao chegar, buscamos a Praza do Matadoiro e, cando por fin a atopamos, colocámonos nunha esquina e comezamos a ler o que estaba escrito nalgunha das pancartas, como por exemplo "NON HAI PLANETA B", "NIN UN GRAO MÁIS, NIN UNHA ESPECIE MENOS", "HAI MÁIS PLÁSTICO CA SENTIDO COMÚN", entre outras. As catro sentíamos moita emoción, e o sentimento foi en aumento cando iniciamos o percorrido. Empezamos a ver máis mensaxes que a xente escribira, que nos fixeron darnos conta de que o problema do cambio climático e moito máis grave do que parece. A estas mensaxes hai que sumarlle as frases que todas e todos coreabamos, como por exemplo "AQUÍ ESTÁ, AQUÍ SE VE, O ECOLOXISMO GALEGO EN PÉ", "NON EXISTE PLANETA B", "NIN UN GRAO MÁIS, NIN UNHA ESPECIE MENOS", "NON NOS MIRES, ÚNETE", "CAMBIEMOS O SISTEMA, NON O CLIMA", "FEIJÓO, ATENDE, O MONTE NON SE VENDE", e moitas máis. 

Para rematar o percorrido, escoitamos un discurso na Alameda, no que se falaba tanto de problemas actuáis como dos que haberá nun futuro se non os freamos agora, e tamén dalgunhas das posibles solucións que popoderiamos levar a cabo. Foi una experiencia increíble, na que o pasamos xenial, pero que tamén nos fixo reflexionar sobre que quizais non haberá un futuro para a Terra.

-->