26/12/07

Árbores do Mundo (V): A árbore de Nadal


Comprendo que son moitas entradas sobre árbores e aínda que a min me gustan moito non todo van ser árbores, xa sei que hai máis cousas na vida..., pero tampouco podía pasar o nadal sen falar das árbores de nadal (ou que?), pois eso, a partir de agora espallareinos un pouco máis porque hai miles e miles de árbores sobre os que vos teño que falar, ¿non sei eu si a vida me dará para tanto? pero é o que hai.
Comencemos pois a historia da árbore de nadal... Aínda que pensedes que foron os americanos os "inventores da árbore do nadal" non vos foi así, esta é unha costume europea, o que non se lles pode negar os estadounidenses foi que se difundiran por todo o mundo a través das súas películas...
Parece (xa que fai tanto que non hai noticias veraces senón máis ben lendas)que a historia comenzou nos antigos pobos xermanos que estaban intimamente unidos á terra e tamén ás árbores, que consideraban que estaban dotadas de alma, e nas que residían os deuses.
Así os xermanos crían que unha árbore xigantesca sostiña o mundo, e que nas súas ramas estaban sostidas as estrelas, a lúa e o sol, ademais era símbolo de vida xa que non perdía as súas follas no rigoroso inverno da zoa, cando case toda a natureza durmía esperando con paciencia a chegada da primavera e con ela os tempos máis cálidos. Deste xeito adoraban nelas e cubríanas con adornos para simbolizar a chegada da luz (que son festas que coínciden co noso Nadal).
Cando estes pobos foron evanxelizados e (segundo conta a lenda) ante a imposibilidade de desterrar determinas costumes como esta da árbore adornada, decidiron adoptala e pasou entón a ser un símbolo relixioso cristiá, facendo que fose un símbolo do nacemento de Cristo.
As primeiras noticias contrastadas de árbores de Nadal lévannos a Alemaña sobre o século XVII dende onde se extenderon polo resto de Europa (sobre todo Inglaterra e Francia) e a EEUU da man de emigrantes alemans. O seu uso popularizouse no século XIX. De feito, por Alemaña corre unha lenda que atribúe a Martín Lutero a invención da árbore de Nadal como unha forma de mostrar a luz que inundou o ceo cando Cristo naceu, xa que foi este home o que adornaba a árbore con velas acendidas, aínda que hai outras voces que dicen que Martín quedou totalmente abradiado cando contemplaba, nunha noite de vixilia, as árbores nevadas báñadas pola lúa chea (¿imaxinades que imprensión?, poucas cousas debe haber tan fantásticas).

Outra lenda moi fermosa conta que todos os seres vivos (icluídas as árbores) foron convocadas a Belén polo nacemento do neno e ata alí chegou un pequeno e débil abeto que estaba nun estado lamentable, despois de viaxar moitos quilómetros e ademais non podía ver nada pola aglomeración de seres que viñan visitar o recen nado, entón comenzou unha chuvia de estrelas que caeron sobre as súas ramas e culminaron coa estrela de nadal, o neno sonriulle e bendixoo. De aquí xorden moitas lendas sobre o papel protector das árbores e dos bosques da inocencia e da vida....
Bueno e resumindo que si que non moitísimas as lendas que nos levan a poñer unha árbore en nadal como símbolo de luz e de proteción. Por suposto esta árbore debe ser perenne (que non lle caen as follas en inverno). Por estas datas e nas latitudes nas que xurdiu esta tradición, só podería ser coníferas de aí a forma piramidal de representar as árbores de nadal. Estas especies que todo o mundo ( ou case, porque a cultura botánica está bastante limitada) chama "pinos" en realidade non teñen moito que ver cos Pinus propiamente ditos. Hai dous xéneros que obstentan o honor de ser "Árbores de Nadal" :

  • O xénero Abies
  • e as súas primas irmáns, o xénero Picea
E dentro destes dúas especies sobre todo o Abies normandiana e a Picea abies.

En España e outro países mediterráneos tamén se utilizaba neste traballo navideño o acivro, pero houbo tal esquilma que foi preciso protexelos.

Máis recentemente, están de moda (e que siga por moito tempo) as árbores de "plástico" que tratan de imitar a abetos... Aínda que segue a haber excepcións:

ÁRBORE DE NADAL DA CASA BLANCA (e si si foron cortar a árbore pero adornánana con luces de baixo consumo... (bombillas LED) que ademais de máis ecoloxicas son máis eficientes que as tradicionais ...¡TODO UN DETALLE ECOLOXISTA! ¡ SOBRE TODO PARA A ÁRBORE!)

ÁRBORE DE NADAL DO VATICANO (onde unha árbore de máis de 33 metros de altura, 9 toneladas de peso, máis de 3 m de perímetro e despois de ter que facer virguerías (helicóptero incluído) para levalo ata a praza de San Pedro, morrerá de asco porque pasou nadal... ¡COUSAS DOS HUMANOS!)

Si queredes a a miña opinión dedicadevos a ir a visitar, con todo o RESPECTO e COIDADO, que se merecen a eses abetos, piceas, acivros... no seu hábitat natural e veredes como non precisan adornos nin nada superfluo ... eles son marabillosos tal e como son, ¡NON PRECISAN DISFRACES!

Si na casa poñedes unha árbore de nadal natural, que non se vos ocurra cortala, pillade unha pequena, sacádea cun cepellón (con terra e raíces) amplo , colocadea na maceta e non olvidedes que a temperatura da casa e moi alta para elas, así que regádeas con asiduidade (pouco pero seguido) e cando remate o nadal volvédea a plantar no xardín ou na finca do avó. Nunca as cortedes ou mellor ... convencede ós vosos pais que compren unha árbore de plástico no super e así todos contentos, as árbores continuarán crecendo e dándonos vida, e nós poderemos sentirnos agusto coas nosas tradicións navideñas.

ARBORES SI, SEMPRE, EN NADAL E EN TODAS AS ÉPOCAS DO ANO, ESO ONDE DEBEN ESTAR, NO XARDÍN, NO MONTE... NO SEU HÁBITAT NATURAL.

21/12/07

Árbores do mundo e de nadal (IV): O acivro

As folerpas auleando polos cómaros,
artistas do silencio como espias,
mandan a súa mensaxe ao corazón do solitario: vermello do grial en rio quente
conmovendo as raíces dos acivros
(Santuario de Manuel Lourenzo)


O acivro é unha árbore intimamente unida ó Nadal, dende tempos moi antigos.
Nalgúns países atribúenselles propiedades máxicas, de aí a súa tradición e simbolismo. Así para os celtas era unha árbore sagrada que utilizaban nos ritos do solsticio de invero (no nadal actual) par atraer a sorte, a fertilidade e a prosperidade. Quizais por iso agora está presente neste tempo de Nadal e hai quen afirma que plantado á beira da casa protéxenos da mala sorte. En Galicia, o xénero está representado por unha única especie: Ilex aquifolium, e forma parte da flora silvestre da montaña onde acada un gran valor paisaxístico e ecolóxico, aínda que na actualidade é unha árbore-arbusto protexida, non só en España, senón tamén en moitos lugares de Europa debido á depredación salvaxe á que foi sometido co obxectivo de servir para a decoración en tempos de Navidad.
Esta árbore da que hoxe tratamos está entre arbusto e árbore (aínda que pode superar os 10 m. de altura) está asociada a bosques de coníferas e carballos. e é unha especie de sombra e semisombra, de climas templado-fríos sen demasiada secura, xa que lles gusta a humidade ambiental.
O que máis destaca son as súas follas con beiras onduladas e espiñentas e sobre todo o seu froito, de intensa cor vermella que destaca entre as follas, ademais é típico dos meses fríos outubro-novembro-decembro, o que o fai moi apreciado para a decoración. Os froitos son fonte de alimento para moitas especies dos bosques (entre eles o urogaio) pero son tóxicos para o consumo humano.
Aínda que o seu valor máis coñecido está relacionado coa decoración navideña e como árbore de xardín, tamén hai que dicir que proporciona unha madeira moi apreciada en ebanistería e tamén ten propiedades mediciñais (a cortiza e as follas usábanse como remedio para calmar a febre), ademais é purgante e tranquilizante.
Ah !! tamén recordade que é unha especie dioica (pes masculinos e pes femininos) e que son as femias as que aportan esa marabillosa cor vermella dos froitos.
En Galicia hai un acivro digno de mención, o do Pazo de Casanova en Arca que está dentro do catálogo de árbores de patrimonio vexetal (segundo Rodriguez Dacal e Izco)
Unha antiga historia celta "O rei carballo e o rei acivro" que se representaba a comenzos do inverno conta como na rolda dos ciclos naturais, o rei acivro é dono e señor da parte escura e fría do ano e que toma o relevo de soberanía do rei carballo que gozou dos meses máis luminosos e cálidos"
Buscade máis información das tradicións de nadal en : http://www.edu.xunta.es/contidos/portal/nadal/nadal.htm

17/12/07

Árboles del mundo (III): Gingko

Fai 270 millóns de anos, moito tempo antes de que os primeiros dinosaurios camiñaran sobre o noso planeta, apareceron estes fósiles vivintes: os ginkgos. Na actualidade só sobrevive unha especie: Ginkgo biloba.
Son considerados fósiles vivintes que se salvaron da extinción polo cultivo que deles se fixo nos xardíns dos templos budistas de China, Xapón e Corea onde eran consideradas árboles sagradas. Na actualidade non se coñecen en estado silvestre e só se teñen noticias dos que foron cultivados pola man do home.
Esta marabillosa especie foi descuberta para o mundo ocidental en 1691 polo botánico alemán Kaempfer que viu algúns exemplares en xardins de mosteiros budistas xaponeses, de onde se trouxeron os primeiros exemplares que chegaron a Europa en 1717 e a América en 1758.

Pode superar os 40 metros de atura e vivir máis de 2000 anos. É unha fermosa árbore cunhas marabillosas follas en forma de abano que se volven amarelas en outono e que lle proporcionan un aspecto moi singular.

As súas aplicacións son moi variadas: mediciña tradicional, as sementes son comestibles, e como nota curiosa vouvos dicir que as follas eran utilizadas para preservar os libros de ataques de insectos e fungos, si, si como o oides as follas do ginkgo eran colocadas entre as palabras dos libros e ambos durmían alleos ós perigos mundanos.
Nos xardíns sólense plantar exemplares masculinos (é unha especie dioica con individuos masculinos e outros femininos), xa que as feimias dan uns froitos que desprenden moi mal olor ó pudrise.
Ademais e unha árbore resitente: as enfermidades, á contaminación, ó lume, as baixas temperaturas e incluso a radiactividade. Sábese que cando o 6 de agosto de 1945 caeu sobre Hirohima a Little boy (primeria bomba atómica) un ginkgo que se atopaba nun mosteiro budista a 1 Km do lugar do impacto quedou totalmente destrozado, pero este fósil vivinte non estaba disposto a morrer sen loitar e na primareva seguinte o vello gikgo brotou de novo e aínda hoxe a árbore segue viva (Foto Cor Kwant), e ó seu pe pódese ler unha inscripción que reza: "NON MAIS HIROSHIMAS".

En Galicia os ginkgos máis sobresaíntes están no Xardín Botánico de Fonseca que se supón foron plantados na segunda metade do século XIX (Máis información en árbores monumentales del patrimonio cultural de Galicia de Rodríguez Dacal y Jesús Izco)

Como podedes observar todo un supervivinte, así que cando os vexas pensa neles cun pouco de respecto e préstalles moita atención, tal vez descubras entre o susurro das súas follas unha bonita historia de .... A IMAXINACIÓN POLA TI...

12/12/07

Falando dos dereitos humanos...

Aproveito a ocasión para enlazar coa entrada do luns do magnífico blog MESTURAS da biblioteca do IES Sánchez Cantón e coas inquedanzas sobre estos temas que unha nai fíxonos chegar e vou propoñervos hoxe unha das novidades da nosa biblioteca deste outono: o libro “El beso de Aquiles. Homosexualidad” de Alberto Conejero López e Isabel García Santiago.

“Non teño nada en contra dos maricóns… pero non os quero cerca de min” Cantas veces escoitamos unha frase como esta? Que é o que se agacha tras dela? Quizais sexa odio disimulado, desprezo sen dúbida, descoñecemento tamén…: ignorancia.

“Non quero ser gay. Non quero dicir a miña nai que non vou casar nunca, que non vai ter netos. Sabes o que é estar todo o día finxindo?” E detrás destas outras… canta dor, soidade e desesperación…

Aquí trátase unha historia de amor adolescente. Pero tamén de moito máis. Porque a pesares dos avances legais que tiveron lugar recentemente en España, somos aínda unha sociedade que xulga diferentes aos homosexuais.

E para un adolescente gay ou lesbiana non debería ser distinto que para o resto de compañeiros heterosexuais poder dicir a alguén que lles gusta… ser ter que avergonzarse… sen ter que sentirse diferentes… sen ter que soportar bromas no instituto… Sen ter que desexar soltar un cadáver agochado no seu interior… Un cadáver que chámase amor e que treme de esperanza.

11/12/07

Árbores do mundo (II): Faia

Ollo do río!
Barbas de mofo e lidrio !
Alta faia con redroma !
Non miro máis que a sombra

Uxío novo neira (os eidos)
Hoxe imos coñecer outra fermosísima árbore, quen non está moi extendida por Galicia (anda no límite da súa area de distribución), onde só, por zonas do Caurel e de Ancares, se poden ver de forma representativa. Estou a falar da Faia ou Fagus sylvatica L. que é como se coñece botánicamente. Os seus parentes próximos son os carballos (Quercus) e castiñeiros (Castanea) máis típicos e representativos do noso país e dos que haberá tempo de falar outro día.
A nosa compañeira de viaxe é unha árbore de gran porte puidendo acadar os 40 metros de altura, gústanlle as ladeiras norte das zonas montañosas e non é moi esixente co solo. Máis que coma árbore en solitario, como máis lle gusta estar é en familia formando bosques marabillosos que en outono se tinguen de cores amarelas, pardas e marróns que dan a paisaxe unha singular beleza que atrae e o mesmo tempo desperta os nosos medos acurrucados no máis profundo do bosque, medos cheos de humidade e sons que se agochan no lado oscuro da nosa fantasía.
As faias favorecen a productividade do pasto, conservan a humidade baixo a súa copa e producen uns froitos que serviron durante moitos séculos para alimentar o gando, tamén a súa follaxe foi utilizada antigamente como cama para o gando e como abono orgánico para as terras, ademais foi usada para leña, para producir carbón e é moi apreciada como madeira para mobles e outros usos... ou sexa que se aproveita todo...
Hai moitas variedades de faias que se usan como ornamentais: hainas péndulas, purpúreas, choronas, amarelas... A que estades a ver na foto é unha variedade tortuosa que é bastante rara pero se pode atopar nalgúns lugares de Centroeuropa, e que se supón que é unha mutación. Hai outras que tamén son moi fermosas e serven como reclamo turístico como a Faiona de Eiros (Asturias), que para os habitantes do pobo é como da familia, non en vano "sempre estivo alí" e incluso os máis vellos do lugar sempre a recordan así grande e maxestuosa.
En Galicia tamén atopamos exemplares de moitos anos (andan todas máis ou menos por mediados do século XIX, é dicir unhas reais avoas), como: A Faia do mosteiro-pazo de San Lourenzo en Santiago , a do Pazo de Antequeira en Rois- A Coruña , a do Pazo de Santa Cruz en Ortigueira-Vedra-A Coruña, as do Pazo de Castrelos en Vigo cun aspecto espléndido a pesar da densa arboreda do entorno coa que compiten, a do Pazo de A Mercede - As neves- Pontevedra(esta é unha faia de cor púrpura), a do Pazo de Torrecedeira en Redondela - Pontevedra (tamén de cor púrpura)... (ver máis información en Árboles monumentales en el patrimonio cultural de Galicia de Rodriguez Dacal e Jesús Izco).

Nos vos esquezades de visitar as que poidades son un espectáculo, en primaveira (en plena gromación), en verán (en todo o seu explendor), en outono (coas súas cores marabillosas) e en inverno (espidas e onde mostran a súa estructura anclada en séculos de historia). Son o noso patrimonio vexetal, miradeo, coidadadeo e transmítedeo.

Esta reflexión adicámoslla con cariño a Charo do IES Sánchez Cantón, que o outro día deixounos una petición de falar sobre esta árbore que a ela lle gusta especialmente.

10/12/07

10 de decembro: Día dos Dereitos Humanos



Os Dereitos Humanos
Os Dereitos Humanos son o conxunto de prerrogativas inherentes á natureza da persoa, cuxa realización efectiva resulta indispensábel para o desenvolvemento integral do individuo que vive nunha sociedade xuridicamente organizada. Estes dereitos, establecidos na Constitución e nas leis, deben ser recoñecidos e garantidos polo Estado. Poderiamos dicir mesmo que son aquelas esixencias que agroman da propia condición natural do home.

Cando falamos da palabra “dereito” facemos fincapé nun poder ou facultade de actuar, un permiso para obrar nun determinado sentido ou para esixir unha conducta doutro suxeito. E son chamados “humanos” porque son do home, de cada un de nós. O home é o destinatario destes dereitos. E así, reclaman recoñecemento, respecto e promoción por parte de tod@s e especialmente da autoridade. Por iso, estes dereitos son inherentes e inalienables. Os dereitos humanos son universais porque pertencen a todos os homes, a todos por igual, en todo tempo e lugar; atópanse de xeito innato ligados á natureza do home. Deben ser o piar das comunidades.

Porén, non son realmente respectados, existindo toda clase de violacións: privacións das liberdades fundamentais, torturas, imposibilidade de acceso aos servizos de saúde e auga potábel, uso de minas antipersoais, discriminación e actos terroristas que xeran catástrofes, xenocidio, nenos soldado, etc.

Ás veces, esquecémonos do realmente importante, ocupados como estamos no noso devir cotián. Son as cousas e as persoas cercanas as que realmente nos importan, as que nos fan sufrir ou aledarnos. Pero tamén sabemos que o noso oficio, o noso traballo, a nosa dedicación primeira e fundamental é formar a unha serie de persoas-proxecto, o cerne do futuro, as xeracións que poderán facer do mundo do mañá un universo máis xusto no que habitar. Somos educadores, e como tales, priorizamos tarefas como a que agora nos une. Debemos procurar que o noso alumnado reteña na súa retina e na súa memoria que días como o 25 de novembro, o 30 de xaneiro, o 8 de marzo… días coma o de hoxe existen porque hai persoas que sofren unha penuria diaria que contravén o espírito do ser humano que deberiamos abandeirar. É o noso labor tentar que eses sufrimentos non existan, que deixen de existiren eses días porque a sociedade do futuro, esa na que tanto temos nós que dicir –non o esquezamos, co noso propio exemplo- non as procura, non as necesita.

Por esta razón, aquí estamos, de novo, unidos por unha nova causa común, o Día dos Dereitos Humanos, denunciando a súa violación. Vímolo facendo dende hai tres días. Resulta, sen lugar a dúbidas, moi clarificador, que os nosos blogues estean unidos desde esas datas. Emotivo. Significativo. É o noso desexo seguir a loitar unidos. E conseguirémolo.


CARTEIS CONTRA AS VIOLACIÓNS DOS DDHH





Dignidade e Xustiza para todos nós!!

Pica na cita e verás unha presentación feita con debuxos realizados polo alumnado de Infantil e Primaria

"Os Dereitos Humanos son os nosos dereitos. Tomémolos, defendámolos, promovámolos, esntendámolos e insistamos neles. Nutrámolos e enriquezámolos...Son o mellor de nós. Deámoslles vida" (Kofi Annan)

9/12/07

O mundo do cine e os dereitos humanos


"EL GRAN DICTADOR"
PELÍCULA INTERPRETADA POR CHARLES CHAPLIN "CHARLOT"

Discurso final de Charlot, o Charlot que, aproveitando o seu parecido físico con Hitler, se dirixe aos soldados dispostos a conquistar o mundo.
Charlot lles recorda que non hai que combater pola escravitude, que deben loitar en prol da liberdade e a xustiza, que hai lugar para a esperanza.

PODEDES FACER DESTA VIDA UNHA RADIANTE AVENTURA
PODÉIS HACER DE ESTA VIDA UNA RADIANTE AVENTURA

Realmente lo siento pero no aspiro a ser emperador. Eso no es nada para mí. No pretendo regentar, ni conquistar nada de nada. Me gustaría ayudar, en lo posible, a cristianos y judíos... negros y blancos. Todos tenemos el deseo de ayudarnos mutuamente. La gente civilizada es así. Queremos vivir de nuestra dicha mutua... no de nuestra mutua desdicha. No queremos despreciarnos y odiarnos mutuamente. En este mundo hay sitio para todos. Y la buena tierra es rica y puede garantizar la subsistencia de todos. El camino de la vida puede ser libre y magnífico, pero hemos perdido ese camino. La voracidad ha envenenado el alma de los hombres, ha rodeado el mundo con un círculo de odio y nos ha hecho entrar marcando el paso de la oca en la miseria y la sangre. Hemos mejorado la velocidad, pero somos esclavos de ella. La mecanización que trae consigo la abundancia nos ha alejado del deseo. Nuestra ciencia nos ha vuelto cínicos. Nuestra inteligencia, duros y brutales. Pensamos en exceso y no sentimos bastante. Tenemos más necesidad de espíritu humanitario que de mecanización. Necesitamos más la amabilidad y la cortesía que la inteligencia. Sin estas cualidades la vida sólo puede ser violenta y todo está perdido. La aviación y la radio nos han acercado los unos a los otros. La naturaleza misma de estos inventos requería la bondad del hombre y reclamaba una fraternidad universal para la unión de todos. En este momento, mi voz llega a miles de seres esparcidos por el mundo.
A aquéllos que puedan comprenderme les digo: No desesperéis, la desgracia que ha caído sobre nosotros no es más que el resultado de un apetito feroz de la amargura de unos hombres que temen el camino del progreso humano. El odio de los hombres pasará y los dictadores perecerán, y el poder que han usurpado al pueblo volverá al pueblo.

Soldados, no os entreguéis a esos brutos, hombres que os desprecian y os tratan como esclavos, hombres que rigen vuestras vidas, imponen vuestros actos, vuestros pensamientos: que os amaestran y os hacen ayunar, os tratan como ganado y os utilizan como carne de cañón. No os pongáis en manos de esos hombres contra natura, de esos hombres máquinas con corazones de máquinas.
¡Vosotros no sois máquinas! ¡Vosotros no sois ganado! ¡Vosotros sois hombres! ¡Vosotros lleváis el amor de la humanidad en vuestros corazones! No odiéis. Sólo los que no son amados odian. Los que no son amados y los anormales... Soldados, ¡no combatáis por la esclavitud! Combatid por la libertad.
En el capítulo diecisiete del Evangelio, según S. Lucas, está escrito:
«El Reino de Dios está en el hombre mismo». No en un solo hombre, ni en un grupo de hombres, ¡en todos los hombres! y vosotros ¡vosotros el pueblo! tenéis el poder para crear máquinas. El poder para crear felicidad. Vosotros el pueblo tenéis el poder para crear esa vida libre y espléndida... para hacer de esa vida una radiante aventura. Entonces, en nombre de la democracia, utilicemos ese poder... ¡Unámonos todos! luchemos por un mundo nuevo, un mundo limpio que ofrezca a todos la posibilidad de trabajar, que dé a la juventud un porvenir y resguarde a los ancianos de la necesidad.
Prometiendo estas cosas, gente ambiciosa se ha hecho con el poder. Pero ¡ha mentido! No han mantenido sus promesas, ¡ni las mantendrán jamás! Los dictadores se han liberado pero han domesticado al pueblo. Combatamos ahora para que se cumpla esta promesa. Combatamos por un mundo equilibrado... Un mundo de ciencia, en el que el progreso lleve a todos a la felicidad.
¡Soldados! en nombre de la democracia ¡unámonos!

8/12/07

O mundo das letras e os dereitos humanos

La Aventura Humana
Osset Hernández, M.
Ed. Icaria, Barcelona, 2005.
Recompilación de trinta contos populares que corresponden a cada un dos artigos da Declaración Universal dos Dereitos Humanos de 1948. O autor quere amosar que en calquera tradición existe a lo menos un conto que é posible utilizar para transmitir os valores que enuncian os dereitos humanos polo tanto forma parte do acervo colectivo da humanidade.

Neste libro atoparedes os seguintes contos:
Afgano: Hussun Banu
Amazónico: La justicia de Tupá
Árabe: Sherezade
Bereber: Un docto cadáver
Bretón: Cantos de boda
Castelán: Blancaflor
Catalán: El conejo, el gallo, el gato, el perro y el carnero
Chinés: Liang Sanbo y Zhu Yingtai
Congoleño: Nkolle o la aventura humana
Coreano: La liebre y el hígado

Cubano: Bregantino, Bregantín
Exipcio: El león y el gato
Xitano: El origen del violín
Grego: Prometeo y la caja de Pandora

Guineano: El hijo del cocodrilo
Hindú: El bueno y
el malo
Huichol: El diluvio
Indoeuropeo: El hombre que quería robar a su compañero
Irlandés: El juicio del gato

Letón: El hombre-oso
Malí: Un bastardo
Masai: Los frutos del sicomoro
Mexicano: Xicoatl, estrella errante

Nepalí: Lalari y Kusuri; Khoktschulukpa y el nacimiento de la cultura
quechua: El cuento de Pedro Lache
saharaui: El honor

sioux: El águila y el cazador
tibetano: La hija de los dragones
vasco: Catorce

... que os disfrutedes e vos aporten a súa maxia.


CITAS

"La violencia es el último recurso del incompetente". (Isaac Asimov)

"Ojo por ojo, y el mundo acabará ciego". (Gandhi)

"La violencia es el miedo a los ideales de los demás". (Gandhi)

"No hay camino para la paz, la paz es el camino". (Gandhi)

"No hay más calma que la engendrada por la razón". (Séneca)

"La verdad no está de parte de quién más grite". (Rabindranath Tagore)

"El racismo ha sido históricamente una bandera para justificar las empresas de expansión, conquista, colonización y dominación y ha marchado de la mano de la intolerancia, la injusticia y la violencia". (Rigoberta Menchú)

"Los derechos humanos son sus derechos. Tómenlos, defiéndanlos, promuévanlos, entiéndanlos e insistan en ellos. Nútranlos y enriquézcanlos... Son lo mejor de nosotros. Denles vida". (Kofi Annan)

"Toda sociedade que pretenda asegurar aos homes a liberdade, debe comezar por garantirlles a existencia". (León Blum)

"Mentres a maioría dos homes non sexa libre, non se pode concibir ao home libre". (Henri-Frédéric Amaniel)

"Descubrir aos outros é descubrir unha relación, non unha barreira". (Claude Lévy-Strauss)

"A liberdade non é máis que a oportunidade de ser mellor". (Albert Camus)

7/12/07

O mundo da música e os dereitos humanos

Fíjate bien (Juanes)
Te han quitado lo que tienes
Te han robado el pan del dia
Te han sacado de tus tierras

Y no parece que termina aqui
Despojado de tu casa
vas sin rumbo a la ciudad
sos el hijo de la nada

sos la vida que se va
Son los niños son los viejos
son las madres somos todos, caminando
Y no te olvides de esto no no no
Fijate bien donde pisas
fijate cuando caminas
no vaya ser que una mina
te desbarate los pies amor

Fijate bien donde pisas
fijate cuando caminas
no vaya ser que una mina
te desbarate los pies...

Ya no se quien es el dueño
de tu vida y de la mia
solo se que hay un cuento
que no parece que termina aqui
Como dicen en los diaros

y como dicen en la tele
y como dicen en la radio
que no parece que termina aqui

son los niños son los viejos
son las madres somos todos, caminando
y no te olvides de esto no no no

Fijate bien donde pisas
fijate cuando caminas
no vaya ser que una mina
te desbarate los pies (amor/por favor/amor)

Por que ellos no van a buscarte
ellos no van a salvarte
ellos no van ellos no van no no
y tu no lo vas a creer

Where is the love (Black eyed peas)
Rosa de la paz (Amaral)
Streets of Philadelphia (Bruce Springsteen)
Black eyes, blue tears (Shania Twain)
I will survive (Gloria Gaynor)
free music

6/12/07

OS DEREITOS TORCIDOS

A Organización das Nacións Unidas, conciente de que o descoñecemento e o menosprezo da dignidade humana provocaron e provocan actos de barbarie, considerou necesario proclamar que a liberdade, a xustiza e a paz no mundo teñen como fundamento o recoñecemento da dignidade e dos dereitos iguais e inaliebables de todos os membros da familia humana.

Onte buscando na bilio do ies atopei este libro que conten sete historias independentes que tratan temas relacionados coa inxustiza, a desigualdade e as atrocidades que a diario son cometidas contra as persoas.

Pese á Declaración Universal dos Dereitos Humanos, fai case medio século e que conmemoramos esta semana dende a biblioteca, aínda hoxe persiten a escratitude, a xenofobia, o racismo, o abandono de menores... Esta novela pretende denunciar feitos e situacións reais, novelándoos.

3/12/07

Libros e árbores

Hoxe vouvos presentar un marabilloso libro para ter e para regalar agora que se acercan estas datas tan sinaladas e que ninguén sabe que facer cos cartos que nos sobran por todas partes, tal vez (e digo só tal vez) vos apetezca invertilos neste libro, que non para ler dunha tirada pero é para levar cando viaxas por Galicia porque che vai mostrar sitios que non coñeces e que ademais gardan un tesouro agochado: AS ÁRBORES MONUMENTAIS GALEGAS.

Este libro titulado Árboles Monumentales en el patrimonio cultural de Galicia está escrito por Jesús Izco e por Carlos Rodríguez Dacal a quen teño o pracer de coñecer e que foi un dos meus mestres, que me fixo coñecer e por tanto amar (creo que non amas aquelo que non coñeces) ós pazos, os xardíns e por suposto ás árbores. Este home, profesor de instituto, é por riba de todo un namorado da natureza, da vida, traballador infatigable e incansable que despois de xornadas enteiras pateando xardín tras xardín aínda avanza con forza o primeiro e nos guía os demais polos sendeiros da CULTURA BOTÁNICA.

Pois eso descubride este marabilloso libro, perfectamente documentado, con marabillosas historias de árbores, cunha presentación cuidadísima e con mogollón de traballo detrás (anos e anos). Ademais é un libro que nos temos na nosa biblioteca e ADICADO POLO AUTOR, case nada...

2/12/07

Para la libertad

O día 10 de novembro celebramos que é o DÍA DOS DEREITOS HUMANOS e nos para ese día temos preparadas algunhas cousas que xa veredes...
Pero para ir entrando en cuestión imos ir colgando algunhas frases, poesías, vídeos e o que atopemos que nos fagan pensar nesto tan de moda dos dereitos das persoas, pero recordade que non son unha moda senón un dereito, pero tamén recordade que son de todos, si de TODOS e TODAS, e tamén recorda que a túa liberdade remata onde empeza a dos outros.

Para todos vos esta fermosa poesía de Miguel Hernández e tamén a marabillosa versión que dela fixo, canción-poesía, Joan Manuel Serrat. Non perdas detalle e recorda que son os teus dereitos, debes defendelos, pero tamén defende a aqueles que non os teñen, porque viven sometidos e non os poden disfrutar.

PARA LA LIBERTAD
Para la libertad sangro, lucho, pervivo.
Para la libertad, mis ojos y mis manos,
como un árbol carnal, generoso y cautivo,
doy a los cirujanos.
Para la libertad, siento más corazones
que arenas en mi pecho dan espuma a mis venas;
y entro en los hospitales, y entro en los algodones,
como en las azucenas.
Porque donde unas cuencas vacías amanezcan,
ella pondrá dos piedras de futura mirada,
y hará que nuevos brazos y nuevas piernas crezcan
en la carne talada.
Retoñarán aladas de savia sin otoño,
reliquias de mi cuerpo que pierdo en cada herida;
porque soy como el árbol talado que retoño:
aún tengo la vida.

Miguel Hernández


1/12/07

Árboles do mundo (I): Sequoia

Hoxe vouvos falar dunha das miñas grandes pasíóns: AS ÁRBORES. E en concreto da especie máis alta sobre a terra: Sequoia sempervirens (D.Don) Endl.
Na actualidade son os únicos árbores vivos que superan os 100 metros de altura (si exceptuamos un abeto de Douglas de 100,27 m.), e ademáis non é unha situación excepcional xa que en EEUU hai docenas de sempervirens con alturas superiores a 105 m.

O exemplar máis alto coñecido (de momento) é un exemplar descuberto no ano 2000 en Humboldt Redwoods State Park un xigante de 112,34 m. ó que chamaron Stratosphere Giant.
A sequoia vermella é orixinaria da Costa Oeste de EEUU dende Oregon a California e debe o seu nome ó xefe indio Sequoyah (1776-1843), inventor dun sistema de escritura cherokee, aínda que sexa probable que nunca vira un exemplar da árbore xa que viviu en Tenessee a miles de kilómetros da Costa californiana.

Esta espcie foi introducida en Europa en 1843, e polo seu alto valor ornamental está moi difundida en parques e xardíns, aínda que como podedes supoñer aínda non tiveron tempo de acadar os enormes tamaños das súas irmáns americanas, pero aínda así hai algunha que apunta maneiras como a situada no Castelo de Sotomaior en Pontevedra, catalogada como árbore monumental do patrimonio cultural de Galicia
A súa aparienica arcaica e o aire de misterio que as rodea foron aproveitados pola industria do cine como por George Lucas para recrear ó planeta Endor en Retorno do Jedi , ou Steven Spielberg que ambientou en Prairie Creek Redwoods State Park os seus escenarios prehistóricos de Parque Xurásico.