30/1/09

Conspirando pola paz, con árbores de paz

Grazas a todas as bibliotecas escolares galegas que participaron neste traballo colaborativo e que fixeron posible un remanso de paz do que outros (que non participamos directamente) nos aproveitamos xa que buscamos unha fermosa sombra na que acubillarnos. Moitas grazas a todos e todas por este FERMOSÍSIMO TRABALLO que respira PAZ por todas partes.






Despois de que se tiraran as bombas atómicas sobre Hiroshima e Nagasaki, houbo miles de vítimas, pero algunhas árbores sobreviviron e convertéronse en símbolos de paz, estas árbores deron semente e de aí xurdiron novas árbores que foron enviadas polo mundo en son de PAZ e de ESPERANZA. Tal vez grazas a elas sexamos capaces de transformar o mundo para que se converta nun lugar mellor para vivir. Xa sabedes que a min gústanme moito as árbores, porque estaban cando nacín e aínda serán moi novas cando eu morra... Somos pasaxeiros neste mundo, tal vez por iso deberiamos cultivar máis a PAZ, para que poidan existir máis persoas e máis árbores. (Vía BBC mundo)



Quen a boa árbore se arrima, boa sombra lle acubilla.

29/1/09

OS DEUSES DA GUERRA NA MITOLOXÍA CLÁSICA

Ares /Marte era do deus da guerra nas mitoloxías grega e romana respectivamente.

Ares era un deus non moi popular entre os gregos, que temían a súa inclinación á violencia e á crueldade. Unha deidade tan despiadada non era digna de confianza, asi que non recibía a veneración que, pola contra, si mostraban os romanos a Marte.

Marte, xunto con Xúpiter, era, quizáis, o deus predilecto entre os romanos. Marzo, o seu mes, era moi importante porque anunciaba o renacer da natureza tras o inverno e a nova temporada de guerras e campañas bélicas. É o pai do fundador de Roma, Rómulo, e era invocado na batalla para subir a moral dos soldados.

Seguro que Catalina, a nosa compañeira de biblioteca, podería contarvos unha chea de cousas arredor de Ares/Marte, pero mentres tanto podedes atopar en Biblioarzua un libro precioso sobre todo isto e moito máis: "100 personajes de la Mitología Clásica", de Malcolm Day e publicado por Blume.

27/1/09

Construíndo paz

Con motivo do mes da paz que culminará co día da paz que celebraremos o 30 de xaneiro, estamos a dedicarnos a mostrar diversos aspectos relacionados con este tema. Oki, no anterior post estivo a falar do Violencelista de Saraxevo e eu hoxe vouvos traer algúns pasaxes dun libro que acabo de rematar e que vos recomendo ler: "LOS GUARDIANES DEL LIBRO", que, casualidades da vida tamén ten moito que ver con Saraxevo.
Este libro fálanos de mesturas, de tolerancia, de intolerancia, de relixións intimamente unidas, de guerra, de morte, de paz, de queimar libros, de salvar libros de... DA HUMANIDADE...

Estamos en Saraxevo, recien rematada a guerra que asolou a cidade....
(....)"Desde un minarete, el khoja llamaba a los fieles al aksham, la oración nocturna. Aquel era un sonido que yo tenía asociado a lugares cálidos (como el Cairo o Damasco), no a un sitio donde la nieve cruje bajo los pies y se amontona y solidifica en el hueco que se forma entre la cúpula de la mezquita y la empalizada de piedra. Tuve que recordarme que en el pasado el Islam había llegado a extenderse hasta las mismas puertas de Viena; que cuando se fabricó la Haggdah(libro religios judío), el vasto imperio musulmán era un faro de luz en medio de la oscuridad de la Edad Media, y el único sitio en el que todavía florecían la ciencia y la poesía, donde los judíos (torturados y asesinados por los cristianos) podían hallar un poco de paz".

(...) Años atrás, vimos como se desmoronaaba el Líbano y dijimos: "Pero eso es Oriente Medio, es gente primitiva". Después vimos arder Dubrovnik y dijimos: "En Sarajevo somos diferentes". Y así pensamos todos. ¿Cómo iba a haber una guerra étnica aquí, en esta ciudad, cuando una de cada dos personas es hija de matrimonio mixto? ¿Cómo iba a desatarse una guerra religiosa en una ciudad en la que nadie va jamás a la iglesia?. (...) No aquí en nuestra Sarajevo non habrá guerra. Nos creíamos demasiado inteligentes, demasiado cínicos para creer en la guerra. Como es lógico no hace falta ser estúpido y primitivo para sufrir una muerte estúpida y primitiva.

España cando os reis católicos expulsaron os xudeos de España.
(...) El domingo los heraldos reales de toda España tocaron una fanfarria y los vecinos se reunieron en las plazas a escuchar la proclama del rey de Aragón y la reina de Castilla. El texto era largo y exponía las perfidias de los judios y las medidas insuficientes que hasta entonces se habían tomado parta detener la corrupción cristiana.... Por lo tanto ordenamos que todos los judíos, de cualquier edad, que vivan, residen o habiten en nuestros reinos y dominios... se marchen de los mencionados reinos, a más tardar a finales de julio... y que non pretendan regresar, ni redir en ellos o serán castigados con la muerte. No podrán llevar consigo oro, plata nin piedras preciosas.

En calquera momento actual ou de calquera época...
(...)Contemplé las llamas y pensé en pergaminos consumiéndose en un auto de fe medieval; en rostros de jóvenes nazis, iluminados por montañas de páginas en llamas; en el esqueleto de la biblioteca de Sarajevo, destruída por la artillería. La quema de los libros siempre precedía a las hogueras, los hornos, las fosas comunes.

(...) Quemadlo todo excepto sus libros.
Recordad que primero debéis apropiaros de sus libros
pues sin ellos, es sólo un borrachín, igual que yo,
que no manda ni sobre su propio espíritu...

Como podedes observar non ten desperdicio ningún. Recordade que a liña entre a Paz e a Guerra é moi fina e pode romperse en calquera momento e en calquer lugar de aí que debamos CONSTRUÍR A PAZ ENTRE TODOS E TODAS.

Los guardianes del libro de Geraldine Brooks. ED.-RBA (Unha novela histórica baseada na historia real da Haggadah de Saraxevo, un manuscrito hebreo do século XV salvado dúas veces por musulmanes"

26/1/09

EL VIOLONCHELISTA DE SARAJEVO

Saraievo: a xeografía do cerco que sufriu na guerra dos Balcáns é simple: non é máis que unha franxa de terra rodeada de outeiros. Os homes das montañas dominan as terras altas e a península chaira do centro da cidade: Grbavica. A cidade é defendida dos ataques das bombas e dos obuses con pequenas armas, polo tanto pouco a pouco vai sendo destruída durante os catro anos do cerco urbano máis longo da historia moderna.

Anos atrás os seus habitantes (igual que podemos facelo nós agora mesmo) sentían a felicidade de estar vivos, coa certeza de que a vida así era inviolable... Tras 1992 déronse conta do equivocado dese sentimento.

Os francotiradores que defenden a cidade adoptan ás veces un nome distinto do real, para así enganarse a si mesmos pensando que non son eles os que disparan cada día arrebatando a vida aos homes aos que odian, aos que matan... E outros francotiradores que atacan e que apuntan contra civís que se moven aterrorizados nas súas propias rúas, onde ir por auga, por pan ou levar un medicamento caducado a un enfermo que non dispón doutra cousa, pode significar a morte...

Nesta historia concreta un home toca o violonchelo na rúa, onde morreron unha chea de persoas que facían cola para o pan (este suceso si que foi real): Todos os días ás catro, durante 22 días, un por cada morto, séntase alí e toca o Adagio de Albinoni. E a xente acode a escoitalo. Símbolo dunha absoluta desesperanza representa algo indefinible para todos aqueles que tiñan medo de que a guerra non fose tal, senón que acabe converténdose na vida a partires de entón.

Todos terán difícil esquecer que ocorreu aquí, como foi posible todo aquelo... porque non houbo lóxica ningunha en Saraievo.

22/1/09

Espazos de paz

A miña amiga Loly de "O segrel do Penedo", a raíz da entrada sobre as árbores de Ibarrola, envioume un correo e regaloume esta preciosa presentación, e o mellor é que me enviou un titorial de como realizala... a verdade é que moito estou a aprender dos amigos. Aquí vos queda a presentación:

Created with Admarket's flickrSLiDR.


Tamén Oki, a miña compañeira da Biblioteca e sobre todo amiga, fixo referencia nun comentario a esta mesma entrada das árbores, ó Ecoespazo do Rexo en Allariz, que foi realizado por Ibarrola. Teño que recoñecer que non coñezo este espazo a pesar de que vou relativamente amiúdo a esta maravillosa vila (non o digadaes moi alto porque Xosé Ramón, o meu compañeiro de galego, (nativo e fillo da ilustre vila de Allariz), hoxe cando lle preguntei polo lugar case me come.... Por eso as miñas grazas a Oki e Xosé Ramón (que logo xa me deu información precisa do lugar) por ensinarme este lugar que coñecerei (espero) o vindeiro mes nunha escapada pola zona.

O ecoespazo do Rexo está na parroquia de Requeixo de Valverde, e é o resultado dunha intervención do escultor e pintor Agustín Ibarrola, sobre un espazo natural recentemente reutilizado.
Baséase na harmonización de elementos naturais contidos na propia paisaxe: árbores, pedras, terra, auga... coa achega de materiais reutilizados e presentes na cultura galega: granito e lousa, para integralos nel, transformándoo así nun espacio único construído utilizando de modo integral as enerxías renovábeis.
O Ecoespazo do Rexo é hoxe unha icona cultural e de ocio cunha mensaxe clara: o desenvolvemento do individuo e o goce do medio natural son compatíbeis. Así o demostra o feito de que se integren no mesmo contorno unha intervención artística, unha minihidraúlica, unha explotación piloto de ovino de leite que produce queixo curado de ovella e unha queixaría.

21/1/09

Árbores pintados en son de paz

Tiñamos un pouco esquecidas ás árbores e eu hoxe vouvos traer unha historia de árbores pintadas... é o denominado "Bosque pintado", tamén coñecido como "O Bosque de Oma", obra do escultor e pintor vasco Agustín Ibarrola. Dicen que as árbores presumen de ser as máis artísticas e fotografiadas (esto último si que o creo).
Estiven a ler en varias páxinas cousas relacionadas con este entorno, así dicen:
"Era un bosque como otro cualquiera perdido en la montaña, hasta que un buen día apareció Agustín Ibarrola y a partir de ahí el color y las formas se apoderaron de los árboles a través de figuras humanas, visiones geométricas, animales, toques sueltos…" (Vive la ciudad)
(...) no se trata simplemente de unas cuantas pinceladas, pintadas o manchas realizadas sobre los árboles, sino de un espectáculo que hay que ver para valorar: figuras que se van formando a medida que uno avanza por los diferentes caminos, pero que en cada espacio particular del bosque no producen la más mínima interferencia, formas que se conjuntan a base de pequeñas intervenciones en distintos troncos y que una a una no se distinguen sino como un pequeño toque de color en cada uno de ellos, pero que en su conjunto forman una imagen única, perspectivas obtenidas a base de rasgos dibujados en diferentes hileras de árboles…(hoy es arte)
Eu hoxe traiovolo como signo de paz, porque foi varias veces atacado por incontrolados violentos, que fan deste mundo un lugar complicado para vivir en paz.


SEMPRE POLA PAZ,
RECORDADE QUE A LIÑA ENTRE A GUERRA E A PAZ
É DEMASIADO FINA


Neste enlace tendes unha presentación de J. Lastras en Flickr sobre este lugar especial.

19/1/09

LAS GOLONDRINAS DE KABUL

Este mes de xaneiro esta adicado en Biblioarzúa á "Guerra e a Paz: Unha liña moi fina", tan tristemente ben escollido cado penso no que está a pasar en Gaza...

A existencia de guerras non significa que o mundo caia moi baixo, senón que os homes se regodean nesa miseria. E ás veces parece que só queda vivir como home ou morrer como mártir, sen atisbar outra alternativa para o que quere ser libre. Dá a impresión de que para recuperar o amor propio, sen o cal non hai máis que deshonra, só queda estar disposto a todo, converténdose así en homes e mulleres bomba... necesarios?, inevitables á vista da situación?, o derradeiro recurso que queda? Significa este sacrificio dalgún xeito vencer ao infortunio ou redimir aos xustos...?

Bagdad hoxe é un desastre. Desde fai tempo os atentados sucédense sen descanso. Cando se evita un desastre, vislúmbrase outro aínda máis mortífero. Xa non é unha cidade, senón un campo de batalla, unha caseta de tiro ao branco, unha xigantesca carnicería. De cidade coqueta que foi outrora converteuse nunha hidra encolleita, pero furiosa.

Semanas antes dos bombardeos na guerra contra Irak, a xente cría que o milagre era posible. En todas as partes do mundo miles de descoñecidos manifestámonos para dicir NON Á GUERRA. Quen nos fixo caso?

Unha vez aberta a caixa de Pandora, a besta inmunda superouse a si mesma: Bagdad desintegrouse a partir de entón. Feita desde facía tempo á sujección represora, agora se libra das súas ataduras para entregarse á deriva, fascinada por unha cólera suicida e unha impunidade noxenta. Unha vez caído o tirano,a cidade recuperou a súa covardía revanchista e conxura con violencia os seus vellos demos. ¿Era esta a victoria que buscaba Occidente?

Occidente... Non acabamos de entender ese mundo que contén páxinas fabulosas da civilización humana, ignoramos os seus costumes, oracións e ata os seus soños. Que sabemos da Torre de Babel, de Mesopotamia, das mil e unha noites, dos Xardíns Colgantes...? Apenas nada e ademais non nos interesa. Tan só vemos nel un enorme charco de petróleo que desexamos chupar levándonos de paso o sangue dos que o habitan na súa propia terra... E así, querendo ser rescatadores nos convertemos en depredadores sanguinarios e sen corazón. E cando alguén non está de acordo, Occidente saca a súa artillería e os seus tanques e tirotea canto se poña por diante, ata os seus papiros milenarios...

Rematei de ler este libro de Yasmina Kahdra, sobre a situación que deixamos tras esa outra guerra pola que tamén nos manifestamos, igual que o fixemos onte en Santiago. Temo que os resultados sexan os mesmos oidos sordos...

13/1/09

EL CICLO DE IRATI

¡¡¡¡¡Un cómic español!!!!! Si. E non é malo, non. Ambientado na Navarra premonárquica, pero non pensedes que estamos ante un cómic histórico nin moito menos, o que pasa é que mestura algo de realidade con moitísima ficción e fantasía.

Ten bos debuxos, aínda que a historia queda ao final un pouco confusa sen resolver os misterios que vanse perfilando ao longo das follas, pero o cómic ten ritmo e é entretido.

Recreado en tempos remotos, con importante presenza do folclore vasco, con seres inventados e xunto cunha referencia (aquí si que verdadeiramente histórica) en relación ao primeiro rei de Navarra, Íñigo Arista.

Historia de fantasía ambientada en 3 capítulos. Eu invítovos a botarlle unha ollada e comparade a cor dos dous primeiros que se adiviña máis artesanal (datan de 1995-97) coa do terceiro que xa parece creada por ordenador. ¿cal vos gusta máis?
EL CICLO DE IRATI é un cómic de J. Muñoz Otaegui e J.L. Landa e está editado por Glénat, s.l.

Perdón

Hoxe intentando amañar un erro que xurdiu no blog, fixen unha desfeita e case me cargo un montón de cousas, ó final rematei cunha entrada de OKI: El ciclo de Irati, que espero poidamos subsanar.

Perdón a todos os que nos seguides polas repeticións e polos erros

Formas de dicir as cousas

Hoxe unha compañeira do PLAMBE, Susana Seoane do CEIP "Os muíños" de Muxía, deixou no correo un enlace que me fixo pensar e me encantou e pensei compartilo con vós, miradeo ata o final e reflexionade sobre o importante que é dicir as cousas do xeito axeitado...

LAS CRÓNICAS DEL MAGO

Xa case de volta, e antes de empezar definitivamente este novo ano, propoñovos unha lectura curta, a propósito da festa dos Reis Magos.

Na idade Media, cando a peste negra asolou Europa, un home case perfecto vive e loita ao longo da súa vida por seguir as ensinanzas dos seu mestres, por levar xustiza e equidade ali por onde vai, e por amar dunha maneira honesta e sinxela.
Unha chea de aventuras nesta novela curta impregndas da ética no noso heroe. Opera prima dun amigo, José Manuel Herrera, aproveito estas datas pola coincidencia do título coa festa de mañá, coido que pode ser unha novela interesante para os nosos xóvenes lectores.
Podedes ler o primeiro capítulo neste enlace.
Como crítica (pedida por el mesmo), quizáis poida chamarnos a atención a case perfecta criatura que e o protagonista, e para as seguintes podería pulirse un pouco máis o estilo narrativo. Non obstante parabéns pola primeira incursión na literatura xuvenil e ánimo coas seguintes.
PUBLICADO POR OKI