31/1/08

EL ATENTADO de Yasmina Khadra

A vida sorrinos, a sorte tamén. Amamos e somos amados. Os nosos soños marcan a pauta da realidade que vivimos. E de súpeto, sen avisos, o ceo vénsenos enriba. É nese intre cando nos damos conta que a vida – toda a vida - coas súas ledicias e penas, as súas promesas e os seus desenganos, pende dun fío tan inconsistente e impredicíbel como o dunha arañeira.

Esta é a historia dun atentado, dunha muller-bomba e da busca de “explicacións” que emprende o seu home, tratando de recompoñer os fragmentos da súa vida, que non deixa de preguntarse que se pode contar a alguén para convertela así nun monstro, nunha terrorista, nunha integrista suicida. ¿Como pode unha persoa “normal”, sa física e mentalmente, decidir quen sabe por que, que ela está investida dunha misión divina, e renunciar aos seus soños, á súa vida e ás súas ambicións para inflixirse unha morte atroz mediante a peor das barbaries?

E ás veces parece que ata os terroristas máis curtidos ignoran o que lles ocorre de verdade. Basta un chispazo no subconsciente. E a partires dese intre a túa forma de ver o mundo cambia, só tes unha idea fixa e xa non hai volta atrás. E deixas de mandar en ti, creste dono dos teus propios actos, pero non é certo. O mesmo che ten vivir que morrer, un “prodixio” premiado có estatuto de mártir. E o máis tráxico é que nalgunha parte de ti mesmo renunciaches a aquelo que podería traerche de regreso ao mundo...

E este “sacrificio” non implica “só” ao mundo enteiro, senón ás persoas que che aman e que senten que se lles fodeu a vida, estragouse o seu fogar e converteuse en po todo aquelo que levantaron xuntos pedra a pedra. Perden todo a cambio de nada.

Fai tempo lin unhas declaracións dun palestino “Vostede viu como os israelís asasinan á nosa poboación, como bombardean as nosas cidades con tanques, con misiles, agora con avións F16. Se tivésemos cazabombarderos F16 utilizariámolos, nos tamén os utilizaríamos contra Israel. Pero non os temos. E as nosas alternativas son claras: o arriar a bandeira branca e rendernos ou utilizar todos os nosos medios de loita ao noso alcance. E isto é o que estamos a facer”...

É difícil de entender. Ás veces rexeitando todo ese horror tamén se fai o mesmo coa propia tribo. E non hai tempo nin ganas para interesarse polos traumas que socavan as chamadas á reconciliación dos pobos elixidos que optaron por converter a terra bendicida por Deus nun campo de horror e ira. Non se aplaude o combate duns nin se condena o dos outros pois a actitude de ámbolos dous parece pouco razoábel. E non nos sentimos implicados nese conflicto sanguento tan preto e tan lonxe de nós.

Todo por Xerusalén, cidade dos sonos de israelís e palestinos, hoxe esnaquizada por ese muro sacrílego, produto da inconsistencia dos homes e das súas discordias, que aí segue conservando a fe, hoxe máis que nunca a pesares de todo e de todos.

30/1/08

75 da subida de Hitler ó poder...¿Aprendimos da historia?



Porque a historia e a vida son así, hoxe día da paz, tamén se celebran os 75 anos da subida de Adolf Hitler ó poder, xustamente un día 30 de xanerio de 1933, foi nomeado canciller e formou un goberno de coalición cos conservadores, pero pouco a pouco prepara o terreo para concentrar un enorme poder nas súas mans e ser capaz de destruír o seu país, destruír Europa, matar a máis de 6.000.000 de xudeos, continuar con xitanos e calquera outra etnia que considerara "sucia"...

¿Hoxe seguimos a preguntarnos como foi posible que algo así ocorrese e que o resto do mundo o permitise?. Onte mesmo escoitaba unha tertulia onde se indicaba como todos os factores se alineaban e axudaban a que esto se producise... pero ¿remataron os xenocidios?... ¿xa non se discrimina por pertenecer a unha determinada raza ou relixión?... EN RESUMO A HUMANIDADE APRENDEU ALGO, OU MELLOR APRENDIMOS ALGO ...???


É bo recordar para aprender e non repetir a historia pero.... ¿será posible?

30 Xaneiro día da PAZ


Existe, por desgraza, unha ampla mostra de conflitos armados onde constatar os diferentes graos de sufrimento e degradación do ser humano que toda guerra implica. Algúns, aparentemente esquecidos, deixaron, non obstante, feridas mal cicatrizadas e dispostas a reabrirse en calquera momento.Outros, case descoñecidos no imperdoablemente descoñecido continente africano, están xa perdidos sen remedio sexa cal sexa o resultado final da contenda.Tamén os hai cotiáns, perniciosos, que abandonan os primeiros titulares pero deixan rastros atrofiados, convertidos en xordas ladaíñas onde a traxedia individual de cada morte se dilúe en cifras carentes de sentido.
Sendo conscientes desta situación, no Día Internacional da Paz, eliximos a guerra de Iraq como símbolo do engano, a barbarie e a loucura que toda guerra implica.
Neste documento utilizamos unha breve selección de textos de poetas árabes representativos da desolación dun pobo ante a traxedia colectiva que asola moitos dos seus países. Tamén incluímos algunhas citas contra a guerra de varios pensadores e escritores da nosa cultura occidental..


Oiamos as súas voces porque temos o convencemento de que só escoitando persoas sosegadas e respectuosas de calquera cultura os seres humanos teremos unha mínima posibilidade de futuro. Este é o espírito que alenta o presente documento que forma parte da iniciativa colectiva das Bibliotecas Escolares Galegas non Día Internacional da Paz, por un mundo mellor e máis xusto.

Os materiais gráficos deste documento proceden das seguintes fontes
Iraq War Paintings Gerard Laing
Carteles contra una guerra – Signos por la paz (James Mann, Ed. Gustavo Gili)
Lions Clubs International Peace Poster Contest



Chegamos ao momento en que evocamos a paz como unha lembranza.

Impresionad@s polos horrores das guerras, pola manipulación da realidade que teñen feito os grandes e pequenos poderes para xustificala e pola destrución da memoria dos pobos, os ensinantes, os bibliotecarios, debemos seguir buscando co noso traballo o fortalecemento da paz e a verdade. A verdade porque somos os administradores dos materiais que conteñen todas as verdades, porque dunha información completa xorde a verdade. A paz porque o entendemento entre as persoas é a base do noso traballo; tratamos que comprendades, coñezades e aceptedes o que din outros, tentando abrir mentalidades, facilitando o acceso ás ideas expresadas ao longo dos séculos: todo o contrario do que conseguen as guerras. Por iso, colocamos a tarefa de nos opoñer a elas como o primeira e máis importante do noso labor cotián.
Un bo xeito de ir contra a guerra é divulgar a obra dos poetas que con palabras emocionantes, moito máis impactantes que as balas, fixéronlles fronte. As persoas somos unha mestura de razón e sentimento: nas grandes cuestións necesitamos alimentar o corazón tanto como a cabeza, e os poetas saben alimentar o corazón:




Traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares en prol da PAZ

29/1/08

Pola Paz (VII)

Mañá é o Día da Paz. Desde hai días as bibliotecas escolares galegas colaboramos pola primacía desta, tentamos lembrar á sociedade que é a palabra a que debe vencer sobre as armas, esas palabras que voan nos libros, nos poemas, que se transmiten polo diálogo e non polas armas. Cremos que é o Amor quen debe vencer ao egoísmo, a non-violencia debe vencer á violencia e a PAZ á guerra.




Sétimo traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares Galegas en prol da PAZ

28/1/08

Pola Paz (VI)

Falamos de guerras, falamos de paz. Falamos dos nosos desexos dun mundo mellor. Fermoso sería que as armas fosen xoguetes que nunca servisen para matar. Conseguilo é o noso obxectivo.

Empeñados como estamos, proclamamos cada día

NON ÁS GUERRAS

Sexto traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares Galegas en prol da PAZ

27/1/08

Pola Paz (V)

A violencia nas súas diferentes formas, como manifestación do despropósito, é un dos aspectos máis notables na obra de Goya. Foron precisamente os sucesos acontecidos durante a Guerra de Independencia (1808-1814) os que deron lugar a que Goya efectuase unha reflexión enormemente crítica e innovadora sobre a guerra, sobre as súas causas, brutais manifestacións e consecuencias.

(...) Francisco de Goya, escéptico ante as xustificacións da guerra, lonxe de apoiar coa súa obra os postulados ideolóxicos dalgún dos bandos contendentes, mostra o rostro máis escuro e abxecto da guerra, o dos mortos e os seus asasinos, o dos indefensos e os seus prepotentes violadores, o dos que padecen e os dos que gozan co padecemento alleo.

(...) A sensibilidade de Goya ante estes acontecementos produciu non só a súa mellor serie de estampas, senón un monumental berro contra a violencia nas súas diferentes formas, que non recoñece xustificación ningunha, e que grazas ao maxistral do seu tratamento técnico, formal e conceptual permite ao espectador comtemplar imaxes inherentes a toda guerra.

(...) As obras de Goya de contido bélico non mostran aos heroes militares ou populares que loitaron contra os franceses, de todos coñecidos grazas ás publicacións e ás galerías de retratos gravados amplamente difundidos na España do seu tempo. Nin tan sequera preséntannos feitos concretos acaecidos en lugares determinados. Pola contra Goya móstranos, partindo de acontecementos reais, a esencia dos mesmos, a representación universal do heroísmo, a brutalidade, a fame, a deseperación, a destrución, pero sobre todo a morte. E todo iso protagonizado polo pobo anónimo, verdadeira vítima da guerra.

José Manuel Mantilla. El libro de Los Desastres de la Guerra. Francisco de Goya. Madrid, 2007, Arlanza Ediciones.




Nota: Os títulos dos gravados reproducen a ortografia orixinal de Goya
Quinto traballo colaborativo dos
Blogues das Bibliotecas Escolares en prol da PAZ

26/1/08

Pola Paz (IV)

Violencia é que ainda no século XXI, os dereitos das nenas e nenos de todo o mundo seguen sen respectarse.

Pois ben, queremos achegarvos un poema de Xosé María Álvarez Blázquez, escritor que vai ser homenaxeado no Dia das Letras Galegas deste ano e que pouco a pouco iremos coñecendo ao longo do curso.

Fálanos duns nenos que teñen que vivir na rúa, da esmola da xente, e como ata a algunha xente lle chega a parecer normal esta situación tan inxusta.

Non é certo que os nenos teñan fame
Non pode ser.
Ben o sabedes todos
os que andades no mundo atafegados
á percura do pan dos vosos fillos.
Ises outros que vedes pola rúa
pedindo esmola,
non teñen fame, non, porque daquela
vos teríades morto de vergonza.
E ben vos vexo andar nos vosos
coches ou nos tranvías, a berrar de cousas
estranas: -¡viva, beba, baba, buba¡-
sen reparar naquil esfarrapado
que coa moura mauciña está petando
na porta de ferro.
Por iso penso que non é verdade
o que algún caviloso di dos nenos
que andan así petando pola vida.
-¡Non, home, non!- lle dixen a un
de aqueles
-A xente pasa leda......¡Fora boa
que andivesen a rirse dos seus crimes!.

Xosé María Álvarez Blázquez
(Tui 1915-1985)

Cuarto traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares en prol da PAZ

24/1/08

Pola Paz III

Seguindo co noso traballo en prol dun mundo mellor no que o diálogo impere sobre o armamento, hoxe achegámosvos tres propostas musicais aínda quentiñas: toda unha proposta de karaoke pacífico para reflexionar.

Solo le pido a Dios:

Blowing in the wind:

Rosa de la Paz:
Terceiro traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares en prol da PAZ

22/1/08

A Fernando "IN MEMORIAM"


Hoxe o IES de Arzúa está de loito, e especialmente a súa biblioteca, foise un compañeiro, un apoio, un sorriso permanente, unha paciencia absoluta, unha esquisita persona que nunca vimos enfadada, e eso que a coñecemos fai moitos anos, foisenos un colega e por riba de todo foisenos un AMIGO, que deixa un valeiro tremendo nos nosos corazóns. Hoxe o seu corazón deixou de loitar. Para ti FERNANDO o noso recordo permanente.

DESCANSE EN PAZ.

Algo se muere en el alma, cuando un amigo se va
cuando un amigo se va, algo se muere en el alma
cuando un amigo se va, algo se muere en el alma
cuando un amigo se va.

Cuando un amigo se va
y va dejando una huella que no se puede borrar
y va dejando una huella que no se puede borrar
No te vayas todavía no te vayas por favor
no te vayas todavía, que hasta la guitarra mía
llora cuando dice adiós.

Un pañuelo de silencio a la hora de partir
a la hora de partir, un pañuelo de silencio
a la hora de partir, un pañuelo de silencio
ala hora de partir
Ese vacío que deja el amigo que se va
el amigo que se va, ese vacío que deja
el amigo que se va, ese vacío que deja
el amigo que se va.

El amigo que se va
es como un pozo sin fondo que no se vuelve a llenar
es como un pozo sin fondo que no se vuelve a llenar

FERNANDO... COMPAÑEIRO E MOITO MÁIS

Fernando, profesor deste centro, membro da biblio, compañeiro,... AMIGO... sempre de bo humor, sempre unha man tendida, sempre persoa, sempre querido...

Porque eras bo e nunca dixeches non cando che pedin axuda, -eu ou calquera-, disposto en calquera ocasión, loitador contra o imposíble, ... e sempre aí.

Deixasnos tantos recordos... que te seguiremos sentindo connosco... E ao mesmo tempo hoxe estamos un pouco máis sos sen ti, agora que non estás xa aquí e só temos choro, tristeza, soidade...

E Lupe... un bico dende o máis fondo do corazón

.... polo menos non sería fácil
pechar os teus grandes ollos craros
os teus ollos onde a menor violencia
permitíase razonables treguas
para volverse incrible bondade

e aínda que por fin os clausuraran
é probábel que sigas mirando
soidade compatriota de tres ou catro pobos
o limpo futuro polo que vivías....

Mario Benedetti

Pola Paz II

Dentro desta rede colaborativa e no noso empeño por reflexionar sobre a importancia da non violencia, aportamos hoxe o vídeo "Poemas pola Paz", unha marabillosa iniciativa que se produciu na vila de Guernica 70 anos despois de ser arrasada polas bombas en 1937, e que nesta ocasión sería bombardeada por poemas: converter a dor en arte, cambiar bombas por poesía, solucionar os conflitos con palabras. Iniciativas tan marabillosas como esta deberían espallarse e facer posible que os únicos bombardeos que houber polo mundo foran de poemas.

A poesía é unha arma cargada de futuro
Gabriel Celaya

Cuando ya nada se espera personalmente exaltante,
mas se palpita y se sigue más acá de la conciencia,
fieramente existiendo, ciegamente afirmado,
como un pulso que golpea las tinieblas.

Cuando se miran de frente
los vertiginosos ojos claros de la muerte,
se dicen las verdades:
las bárbaras, terribles, amorosas crueldades.

Se dicen los poemas
que ensanchan los pulmones de cuantos, asfixiados,
piden ser, piden ritmo,
piden ley para aquello que sienten excesivo.

Con la velocidad del instinto,
con el rayo del prodigio,
como mágica evidencia, lo real se nos convierte
en lo idéntico a sí mismo.

Poesía para el pobre, poesía necesaria
como el pan de cada día,
como el aire que exigimos trece veces por minuto,
para ser y en tanto somos dar un sí que glorifica.

Porque vivimos a golpes, porque apenas si nos dejan
decir que somos quien somos,
nuestros cantares no pueden ser sin pecado un adorno.
Estamos tocando el fondo.

Maldigo la poesía concebida como un lujo
cultural por los neutrales
que, lavándose las manos, se desentienden y evaden.
Maldigo la poesía de quien no toma partido hasta mancharse.

Hago mías las faltas. Siento en mí a cuantos sufren
y canto respirando.
Canto, y canto, y cantando más allá de mis penas
personales, me ensancho.

Quisiera daros vida, provocar nuevos actos,
y calculo por eso con técnica qué puedo.
Me siento un ingeniero del verso y un obrero
que trabaja con otros a España en sus aceros.

Tal es mi poesía: poesía-herramienta
a la vez que latido de lo unánime y ciego.
Tal es, arma cargada de futuro expansivo
con que te apunto al pecho.

No es una poesía gota a gota pensada.
No es un bello producto. No es un fruto perfecto.
Es algo como el aire que todos respiramos
y es el canto que espacia cuanto dentro llevamos.

Son palabras que todos repetimos sintiendo
como nuestras, y vuelan. Son más que lo mentado.
Son lo más necesario: lo que no tiene nombre.
Son gritos en el cielo, y en la tierra son actos
.

Segundo traballo colaborativo dos
Blogs das Bibliotecas Escolares en prol da PAZ



21/1/08

Árbores do mundo (VI): O baobab

Hoxe vouvos traer unha árbore curiosa que pode vivir máis de 3000 anos e que ten un aspecto moi particular e que ademais sé moi literaria, pois é centro de numerosas lendas no seu lugar de orixe África e tamén é unha mala herba que se debe arrincar no planeta do principiño... : O BAOBAB.
A especie máis coñecida de baobab é a Adansonia digitata, típica da África Subsaxariana, pero hai outras en Australia e en Madagascar.
Todas as especies presentan formas moi peculiares e belas, así o baobab africano ten unha anchura moi grande que nada ten que envidiar ás grandes secuoyas, xa que pode superar os 10 metros de diámetro, eso si, é moito máis baixo, xa que rara vez supera os 20 metros de altura.
Como notas curiosas podemos dicir que é como un enorme tonel capaz de almacenar ata 120.000 litros de auga, ademáis os seus froitos son moi útiles para os pobos africanos, xa que son moi ricos en vitamina C. Da súa cortiza extraese unha fibra para fabricar cordas e cestos, as follas fervidas serven como alimento e incluso o polé é utilizado como pegamento.
Ademais os seus troncos cheos de ocos serven para usos múltiples: como almacén, establo, bar, casa...E cóntase que nun destes baobas situado a uns 300 km. de Johanesburgo (Sudáfrica), celebrouse unha festa no seu interior onde entraron 56 persoas, eso si, un pouco apretadas.
Esta foto correspóndese a un baobab endémico de Madagascar coñecido como Adansonia grandidieri que é un dos símbolos da illa e para moitos o máis fermoso de todos os baobabs. Pode medir 25 metros de altura e 3 de diámetro...
E aínda que se faga un pouco largo este post non podemos deixalo sen un pequeno fragmento do libro "O principiño" de Saint Exupery e que adico con todo cariño a Gracia que sei que é unha namorada deste libro e tal vez agora tamén o sexa dos baobabs e non os vexa como algo que hai que arrincar, senón máis ben admirar...

"Cada día aprendía algo sobre el planeta, sobre la partida, sobre el viaje; muy pausadamente, al azar de las reflexiones. Es así como el tercer día conocí el drama de los baobabs.
Fue de nuevo gracias al cordero, porque bruscamente el principito me preguntó, como asaltado por una grave duda:
- Es bien seguro, verdad, que los corderos comen arbustos ?
- Si, es cierto.
- Ah! Me alegro.
No entendí por qué era tan importante que los corderos comiesen arbustos. Pero el principito agregó:
- Entonces comen también baobabs ?
Le hice notar al principito que los baobabs no son arbustos sino árboles grandes como iglesias y que aunque se llevara toda una manada de elefantes, la manada no acabaría ni con un solo baobab.
La idea de la manada de elefantes hizo reír al principito:
- Habría que ponerlos unos sobre otros...
Pero señaló sabiamente:
- Antes de crecer, los baobabs comienzan siendo pequeños.
- Es verdad ! Pero por qué quieres que tus corderos coman los pequeños baobabs ?
Me respondió: "Bueno! Vamos!" como si fuera algo evidente. Y necesité un gran esfuerzo mental para comprender por mí mismo el problema.
Resulta que en el planeta del principito había, como en todos los planetas, hierbas buenas y hierbas malas. Por lo tanto buenas semillas de hierbas buenas y malas semillas de hierbas malas. Pero las semillas son invisibles. Duermen en el secreto de la tierra hasta que a una se le antoja despertarse. Entonces se estira, y extiende tímidamente hacia el sol una encantadora ramita inofensiva. Si se trata de una ramita de rábano o de rosal, se la puede dejar crecer como quiera. Pero si se trata de una maleza, hay que arrancarla en seguida, en cuanto se la pudo reconocer. Ahora bien, había unas semillas terribles en el planeta del principito... eran las semillas de baobab. El suelo del planeta estaba plagado de ellas. Y de un baobab, si uno se deja estar, no es posible desembarazarse nunca más. Obstruye todo el planeta. Lo perfora con sus raíces. Y si el planeta es demasiado pequeño, y si los baobabs son numerosos, lo hacen estallar.
"Es cuestión de disciplina, me decía más tarde el principito. Después de terminar la higiene matinal, hay que hacer con cuidado la limpieza del planeta. Hay que obligarse regularmente a arrancar los baobabs en cuanto se los distingue de los rosales, a los que se parecen mucho cuando son muy jóvenes. Es un trabajo muy fastidioso, pero muy fácil."
Y un día me aconsejó esforzarme en lograr un buen dibujo, para meter bien esto en la cabeza de los niños de mi tierra. "Si algún día viajan, me decía, esto les puede servir. A veces no hay problema en dejar el trabajo para después. Pero en caso de tratarse de baobabs, es siempre catastrófico. Conocí un planeta habitado por un perezoso. Había ignorado tres arbustos..."
Y con las indicaciones del principito, dibujé el planeta en cuestión. No me gusta adoptar un tono moralista. Pero el peligro de los baobabs es tan poco conocido, y los riesgos a correr por quien se pudiera perder en un asteroide tan considerables, que por una vez hago excepción a mi reserva. Digo: "Niños! Tengan cuidado con los baobabs !" Es para advertir a mis amigos sobre este peligro cercano, desconocido para ellos tanto como para mí, que trabajé tanto en este dibujo. La lección brindada bien valía la pena. Ustedes se preguntarán quizá: Por qué no hay en este libro otros dibujos tan grandiosos como el dibujo de los baobabs ? La respuesta es muy simple: lo intenté pero no lo pude lograr. Cuando dibujé los baobabs estuve animado por un sentimiento de urgencia. "

20/1/08

Pola Paz 1

Os blogues das bibliotecas escolares galegas, unha vez máis, unímonos na loita do dereito primordial de todo ser humano: a convivencia pacífica. Porque sabemos que a base de toda coexistencia é o entendemento, o diálogo, o feito de saber abrir os nosos ollos e os nosos oídos para escoitar e entender, desexamos elevar as nosas voces como unha soa, un só berro unido por unha soa palabra, a palabra máis fermosa que debe reinar as nosas existencias: PAZ.
E para reclamala, para pedir aos gobernos que senten a dialogar, para pedir a todo home e muller que habite sobre a face da terra que sexa quen de trocar puños e fusís por verbas e entendemento, por conmiseración e diálogo, por amizade e respecto, é polo que estamos aquí. Dende hoxe até o día 30, lembrarémosvos que podemos vivir en paz, que só hai que crer nela, confiar nela, traballar por ela.
O noso labor primordial é e será sempre ensinar respecto, democracia e educación. O noso labor é axudar unha mellor sociedade do futuro


17/1/08

Poema escrito no século XIV pero de plena actualidade

Hoxe queros traervos un fragmento de "El libro del Buen Amor" de Juan Ruíz "Arcipreste de Hita" que escribiu aló polo século XIV, e que está en plena vixencia, ¿ou vos diriades que fora da forma de escribir ou de utilizar algunhas palabras, este texto non está de plena actualidade?...

PROPIEDADES QUE TIENE EL DINERO

Hace mucho el dinero, mucho se le ha de amar;
al torpe hace discreto, hombre de respetar;
hace correr al coj, al mudo le hace hablar;
el que non tiene manos bien lo quiere tomar.

Aun al hombre necio y rudo labrador
dineros le convierten en hidalgo doctor;
cuanto más rico es uno, más grande es su valor;
quienno tiene dineros no es de sí señor (...)

Creaba los priores, los obispos, abades,
arzobispos, doctores, patriarcas, potestades;
a los clérigos necios dábales dignidades;
de verdad hace mentiras; de mentiras verdades (...)

He visto maravillas,donde mucho se usaba:
al condenado a muerte la vida le otorgaba,
a otros inocentes, muy luego les mataba;
muchas almas perdía, muchas almas salvaba (...)

En resumen lo digo, entiéndo mejor:
el dinero es del mundo el gran agitador,
hace señor al siervo y al siervo hace señor;
toda cosa del siglo se hace por su amor.

Si queredes saber máis sobre "EL libro del buen amor" : http://www.virtual-spain.com/literatura_espanola-librodebuenamor.html

Tamén podedes escoitar como Paco Ibañez interpreta este fermoso poema:

15/1/08

O noso clube de lectura: Arredor de si.


Hoxe querémosvos contar que no noso instituto xa hai anos que tivemos un clube de lectura e este ano volvémolo recuperar. Despois de moito pensar e barallar moitas ideas decidimos facerlle unha pequena homenaxe á nosa literatura escollendo o título da novela de Otero Pedrayo Arredor de si como nome do noso clube, eso si, tamén aceptamos máis suxerencias. Comenzamos lendo Luces del Norte; para ilustrar o tema, imos ir ver a película que fixeron baseada neste libro: La brújula dorada. Os máis de nos xa temos escollido o noso daimonion (se queredes saber o que é, teredes que ler o libro). Algúns dos que xa rematamos coa lectura deste libro, estamos a ler outro moi especial que se titula El señor Ibrahim y las flores del Corán. Gostaríanos moito que nos visitedes no noso, e agora voso tamén, blog Arredor de si. Logo, se vos interesa a idea, esperámosvos nas reunións do clube de lectura.

Desexos e ... psicoloxía

Hoxe, lendo o blog ayudaactiva, atopei unha poesía-desexo que escribiu Victor Hugo e coa que Celeste e Carmen felicitaron o Nadal e que eu directamente copio para vos, para que leades con atención e reflexionedes, que da para eso e para moito máis.
Tamén vos recomendo que visitedes este blog, onde trata temas de psicoloxía do máis interesante, non fai moito que empezaron pero son fantásticas e moi didácticas. Ademais e publicamente gustaríame darlle as grazas a Celeste, porque dende o comenzo sempre apoiou esta biblioteca, e todo o que nela se facía, abreuna os martes pola tarde, axudo a rotulala, a amañala, a vivila... e agora que está liada noutras cousas persoais segue sen olvidarnos e nos visita a través do blog e tamén en persoa cando pode, e tamén nos anima... ¿que máis se pode pedir?


Te deseo primero que ames,
y que amando, también seas amado.
Y que, de no ser así, seas breve en olvidar
y que después de olvidar, no guardes rencores.
Deseo, pues, que no sea así,
pero que sí es, sepas ser sin desesperar.
Te deseo también que tengas amigos,
y que, incluso malos e inconsecuentes
sean valientes y fieles, y que por lo menos
haya uno en quien confiar sin dudar.
Y porque la vida es así,
te deseo también que tengas enemigos.
Ni muchos ni pocos, en la medida exacta,
para que, algunas veces, te cuestiones tus propias certezas.
Y que entre ellos, haya por lo menos uno que sea justo,
para que no te sientas demasiado seguro.
Te deseo además que seas útil, más no insustituible.
Y que en los momentos malos, cuando no quede más nada,
esa utilidad sea suficiente para mantenerte en pie.
Igualmente, te deseo que seas tolerante,
no con los que se equivocan poco, porque eso es fácil,
sino con los que se equivocan mucho e irremediablemente,
y que haciendo buen uso de esa tolerancia,
sirvas de ejemplo a otros.
Te deseo que siendo joven no madures demasiado de prisa,
y que ya maduro, no insistas en rejuvenecer,
y que siendo viejo no te dediques al desespero.
Porque cada edad tiene su placer y su dolor
y es necesario dejar que fluyan entre nosotros.
Te deseo de paso que estés triste.
No todo el año, sino apenas un día.
Pero que en ese día descubras que la risa diaria es buena,
que la risa habitual es sosa y la risa constante es malsana.
Te deseo que descubras, con urgencia máxima,
por encima y a pesar de todo,
que existen, y que te rodean,
seres oprimidos, tratados con injusticia
y personas infelices.
Te deseo que acaricies un perro, alimentes a un pájaro
y oigas a un jilguero erguir triunfante su canto matinal,
porque de esta manera, te sentirás bien por nada.
Deseo también que plantes una semilla,
por más minúscula que sea, y la acompañes en su crecimiento,
para que descubras de cuantas vidas está hecho un árbol.
Te deseo, además, que tengas dinero,
porque es necesario ser práctico,
Y que por lo menos una vez por año
pongas algo de ese dinero frente a ti y digas: "Esto es mío"
sólo para que quede claro quién es el dueño de quién.
Te deseo también que ninguno de tus afectos muera,
pero que si muere alguno,
puedas llorar sin lamentarte y sufrir sin sentirte culpable.
Te deseo por fin que, siendo hombre o mujer
tengas una buena pareja, mañana y al día siguiente,
y que cuando estén exhaustos y sonrientes,
hablen sobre amor para recomenzar.
Si todas estas cosas llegaran a pasar,
no tengo más nada que desearte.
(Victor Hugo )

14/1/08

A Biblioteca Municipal de Arzúa foi inaugurada



Na imnaxe o día da inauguración Ramón Torreiro (bibliotecario municipal), Ánxela Bugallo (Conselleira de cultura) e Xaquín García(alcalde ) FOTO de LA VOZ DE GALICIA


Por fin despois de moito ir e vir e dalgún que outro atraso, e todas esas cousas que son normais ¿ou non? nunha obra destas características, Arzúa xa ten unha biblioteca Municipal como se merece e abandona o recuncho que ata agora tiña nas dependencias do concello para pasar a unhas novas dependencias no centro sociocultural María Mariño. O pasado 20 de decembro, xusto antes das vacacións de Nadal foi inaugurada.
Estas novas instalacións ocupan unha superficie de 350 metros cadrados distribuídos en 3 salas: unha para o público adulto, outra par o público xuvenil e outra para o público infantil. Ademais hai unha zona de contacontos e unha hemeroteca para consulta de prensa diaria e publicacións periódicas. As dependencias están dotadas de rede inalámbrica, aceso a internet, ordenadores de uso libre. Deste xeito o novo espazo aporta maiores comodidades e tamén amplía os servizos que viña ofrecendo.
Dende aquí felicitamos a todo o pobo de Arzúa e sobre todo a Moncho (Ramón Torreiro o encargado) que debe estar moi ledo, xa que sabemos que sempre foi unha aspiración súa mellorar a biblioteca e facilitar a cultura no pobo. A nosa noraboa, e esperamos que a partir de aquí se abra un periódo fructífero de colaboración, da que Moncho e máis eu falamos moitas veces, agora que A BIBLIOTECA MUNICIPAL xa está en marcha e a BIBLIOTECA DO INSTITUTO tamén anda en camiño, tal vez poidamos lograr facer un traballo conxunto para que a cultura, a lectura, o cine, a música, a información na rede, a colabración, a amizade, a vida cultural, .... se multiplique e que os rapaces e rapazas, así como todo o pobo arzúan teñan un servizo eficaz, un servizo no que estamos implicados todos e todas.

PARABÉNS A TODOS E TODAS E ATA PRONTO. ¡Estaremos en contacto!

13/1/08

Aureliano Pardo Villar, ilustre arzúan

Un día coma hoxe pero de 1957 finaba na súa cela do Convento de dominicos de Padrón o arzuán Aureliano Pardo Villar, máis coñecido como Pai Pardo (Arzúa 18/01/1882 Padrón 13/01/1957) considerado unha das figuras máis importantes da historia contemporánea de Galicia.
Foi membro do Seminario de Estudos Galegos, da Real Academia Galega e autor dunha importante obra. Foi periodista, historiador e biógrafo, colaborador da enciclopedia Espasa e da revista NÓS. Tivo sempre como referente a defensa e o espírito de Galicia e o da súa orde, pola que traballou sempre sen descanso, pois segundo o seu amigo e investigador Xesús Carro, "a el se lle debe un maior coñecemento crítico da historia dominica galega, case completamente descoñecida".
Participou nos traballos preliminares do anteproxecto do Estatuto de Galicia no 36 que provocou que recibise fortes mostras de hostilidade e animadversión. Tanto foi así que lle ordenaron fixar a súa residencia en Salamanca para, deste xeito, afastalo do galeguismo no que militaba fervorosamente. Aínda así nunca abandonou o convento de Padrón, onde continuou dedicándose en silencio á vida cultural e eclesiástica.
Hoxe o seu nome permanece vivo en Arzúa servindo como exemplo de compromiso a xeracións futuras. Velaí un galego senlleiro, un arzuán que en palabras do seu biógrafo e amigo Avelino Abuín de Tembra "foi un dos historiadores máis importantes de Galicia".

Escultura adicada ó pai Aureliano Pardo ó pe da casa do concello na vila de Arzúa

INFORMACIÓN VÍA ARMANDO CASCÓN (director de radio Arzúa) publicada en Terras de Santiago

Así describía Aureliano a súa terra na revista NÓS no ano 1935:

"La villa de Arzúa se asienta en una alta planicie de aire purísimo y lejanos horizontes, como reina de una comarca encantadora, tada llena de carballeiras, pinares, castañares y otros tipos de arbolado, que bordean las fértiles tierras de labor y las feraces praderas que suben por las lomas montesías y un pueblo de carácter humilde, con sus casitas blancas esparcidas como palomas alrededor de las carreteras que bajan de Lugo a Compostela o de Boimorto a Brandeso, cruzando su suelo de Este a Oeste y de Norte a Sur; un pueblo que sin caer en la cuenta es reciamente democrático; un pueblo, finalmente, tal como cumple a las ideas y deseos de igualdad que hoy en día laten por todas las esquinas"

Pablo Neruda e o Chucao


Hoxe nin máis nin menos que un poema, un fermosísimo poema de Pablo Neruda, onde nos describe como el ve unha parte da natureza do seu país. Eu quedei abraiada, porque é certo que seguro que a escena que describe é incrible (como o é a natureza en xeral), pero non é menos certo que expresar dese xeito o que os ollos ven ... é un don, que non todo o mundo ten, pero do que podemos disfrutar, así que hoxe a soñar con esta marabillosa descripción dun anaco desta paisaxe do Golfo de Reloncaví, que todavía parece máis impresionante coas palabras de Neruda:
CHUCAO
Voy por los bosques, anchas hojas,
gotas de lluvias o cantáridos
y se hunden mis pies en el suelo
como en una esponja mojada:
es fría la sombra que cruzo,
frío el silencio y transparente:
no pasa nadie por aquí,
por este lado de la tierra,
por estas páginas del agua:
no hay pasajeros perdidos,
ni caballos, la selva sola,
la emanación de la montaña:
su cabellera triturada:
sus infinitos ojos verdes
y el chucao lanza su lanza,
su largo grito desbordante:
él rompe con su grito de agua
mil años largos de silencio
en que sólo cayeron hojas
y las raíces ocuparon
como invasores este reino.
Alta tristeza errante, canto,
campana de las soledades,
obscura flecha del chucao,
único trino sobrehumano
en la humedad enmarañada
del Golfo de Reloncaví.

PABLO NERUDA


Aquí Neruda fálanos de moitas cousas e entre elas unha ave típica do seu país, de Chile: O CHUCAO, convídovos a coñecer un pouco máis dela nos enlaces:




E tamén gustoume moito navegando pola rede unha frase que atopei no blog de José Castro en Chile que tamén incluíu esta poesía no seu blog; a frase di:

"Buscando en cada lugar de la naturaleza solo encontraremos maravillas para nuestros sentidos y nuestras mentes"

(¡BOA FRASE! ¿NON?)
POESÍA E NATUREZA EN ESTADO PURO, ¡QUE BOA COMBINACIÓN!

10/1/08

DE BUITRES Y LOBOS

Situase esta novela de Francisco Galván, editada por Algaida Histórica, arredor do ano 470 e narra un episodio relacionado coa chegada dos visigodos a España.

Novela histórica nun mundo cheo de incultura e temores, que aínda sentemos ante todo o novo e diferente. Maldades e amores son mesturados nunha aventura onde o que predomina, non obstante son as maquinacións polo poder.

Fala de que as masas son ignorantes e facilmente manexables se se teñen os medios adecuados e un obxectivo claro.

Fala dun mundo onde xa os visigodos pensaban “que a cultura é algo non valorado. Soamente é importante a forza... E non obstante a violencia só debe ser empregada como defensa”.

Eu vos propoño un xogo coas cidades que saen na novela: Pescudade cal é o nome actual das seguintes cidades europeas:

BURDIGALA
POMPAELO
NARBO
CAESARAUGUSTA
TURIASO
ILERDA
ASTÚRICA
TARRACO
CALAGURRIS
RANDA
SALMANTICA
TOLETUM
EMÉRITA
BRACARA
OIASSO

8/1/08

Algo queda


Título: Algo queda
Editorial: EDEBÉ

Hoxe vouvos comentar un libro que me gustou moito e que creo que debedes ler para pensar, si para pensar, porque non só hai que ler para divertirse, senón tamén se pode ler para reflexionar e coñecer outros mundos e outras historias que nós non vivimos, pero quen sabe... como evolucionará este mundo ...!!!! ¡¡¡¡ TODO PODE MUDAR!!!! Gustaríame que o leses e tamén invitarvos a reflexionar sobre os sentimentos e a vida cambiante...

Este libro de Inge Bart-Grözninger céntrase nunha familia de xudeos que viven en Alemaña e que teñen que emigrar en 1938 cara ós EEUU, e narra como todo vai moi lentamene, Erich vai vendo como pasan de ser unha familia respectada e incluso querida a todo o contrario e non entende o porque da situación, a cidade transfórmase, na escola é apartado polos profes e pouco a pouco tamén polos rapaces e incluso os seus amigos tórcenlle a cara... así descobre que está só (excepto pola súa familia) e como os seus plans se ven obrigados a mudar por un sentimento de odio cara os xudeos, pero ¿en que son diferentes se pregunta el? ¿que mudou? ¿que está a pasar...?.

Este tremendo relato permite ver como persoas perfectamente integradas na sociedade, con amigos, con certa fortuna... son illados, expulsados e teñen que fuxir do seu propio país porque agora son estranos. E tamén nos avisa que todo pode cambiar, que nada é o que parece e que a vida a pesar de curta, tamén e moi longa e todo muda, ou polo menos moitas cousas...