Porque eras bo e nunca dixeches non cando che pedin axuda, -eu ou calquera-, disposto en calquera ocasión, loitador contra o imposíble, ... e sempre aí.
Deixasnos tantos recordos... que te seguiremos sentindo connosco... E ao mesmo tempo hoxe estamos un pouco máis sos sen ti, agora que non estás xa aquí e só temos choro, tristeza, soidade...
E Lupe... un bico dende o máis fondo do corazón
.... polo menos non sería fácil
pechar os teus grandes ollos craros
os teus ollos onde a menor violencia
permitíase razonables treguas
para volverse incrible bondade
e aínda que por fin os clausuraran
é probábel que sigas mirando
soidade compatriota de tres ou catro pobos
o limpo futuro polo que vivías....
Mario Benedetti
No hay comentarios:
Publicar un comentario