Hoxe nin máis nin menos que un poema, un fermosísimo poema de Pablo Neruda, onde nos describe como el ve unha parte da natureza do seu país. Eu quedei abraiada, porque é certo que seguro que a escena que describe é incrible (como o é a natureza en xeral), pero non é menos certo que expresar dese xeito o que os ollos ven ... é un don, que non todo o mundo ten, pero do que podemos disfrutar, así que hoxe a soñar con esta marabillosa descripción dun anaco desta paisaxe do Golfo de Reloncaví, que todavía parece máis impresionante coas palabras de Neruda:
CHUCAO
Voy por los bosques, anchas hojas,
gotas de lluvias o cantáridos
y se hunden mis pies en el suelo
como en una esponja mojada:
es fría la sombra que cruzo,
frío el silencio y transparente:
no pasa nadie por aquí,
por este lado de la tierra,
por estas páginas del agua:
no hay pasajeros perdidos,
ni caballos, la selva sola,
la emanación de la montaña:
su cabellera triturada:
sus infinitos ojos verdes
y el chucao lanza su lanza,
su largo grito desbordante:
él rompe con su grito de agua
mil años largos de silencio
en que sólo cayeron hojas
y las raíces ocuparon
como invasores este reino.
Alta tristeza errante, canto,
campana de las soledades,
obscura flecha del chucao,
único trino sobrehumano
en la humedad enmarañada
del Golfo de Reloncaví.
PABLO NERUDA
Aquí Neruda fálanos de moitas cousas e entre elas unha ave típica do seu país, de Chile: O CHUCAO, convídovos a coñecer un pouco máis dela nos enlaces:
E tamén gustoume moito navegando pola rede unha frase que atopei no blog de José Castro en Chile que tamén incluíu esta poesía no seu blog; a frase di:
"Buscando en cada lugar de la naturaleza solo encontraremos maravillas para nuestros sentidos y nuestras mentes"
(¡BOA FRASE! ¿NON?)
POESÍA E NATUREZA EN ESTADO PURO, ¡QUE BOA COMBINACIÓN!
1 comentario:
Pois é certo o que dis: que ata no máis recóndito rincón do mundo, onde case non chega o home (ou o mellor precisamente por iso) hai natureza fermosa e libre.
Publicar un comentario