4/11/07

POLA LECTURA e CONTRA o PRÉSTAMO DE PAGO nas BIBLIOTECAS


A Través dunha compañeira bibliotecaria, Mª Teresa Albero, que non teño o gusto de coñecer pero si que coincidimos nun curso de bibliotecas y nos comunicamos a través da rede, chegoume este texto de JOSÉ LUIS SAMPEDRO, que me parece moi sabio e que non quero deixar de compartir con todos vos. Vai en castelán porque ese o idioma no que está redactado e paréceme moito atrevemento eso de traducilo.

"Cuando yo era un muchacho, en la España de 1931, vivía en Aranjuez un Maestro Nacional llamado D. Justo G. Escudero Lezamit. A punto de jubilarse, acudía a la escuela incluso los sábados por la mañana aunque no tenía clases porque allí, en un despachito que le habían cedido, atendía su biblioteca circulante. Era suya porque la había creado él solo, con libros donados por amigos, instituciones y padres de alumnos. Sus “clientes” éramos jóvenes y adultos, hombres y mujeres a quienes sólo cobraba cincuenta céntimos al mes por prestar a cada cual un libro a la semana. Allí descubrí a Dickens y a Baroja, leí a Salgari y a Karl May.
Muchos años después hice una visita a un bibliotequita de un pueblo madrileño. No parecía haber sido muy frecuentada, pero se había hecho cargo recientemente una joven titulada quien había ideado crear un rincón exclusivo para los niños con un trozo de moqueta para sentarlos. Al principio las madres acogieron la idea con simpatía porque les servía de guardería. Tras recoger a sus hijos en el colegio los dejaban allí un rato mientras terminaban de hacer sus compras, pero cuando regresaban a por ellos, no era raro que los niños, intrigados por el final, pidieran quedarse un ratito más hasta terminar el cuento que estaban leyendo. Durante la espera, las madres curioseaban, cogían algún libro, lo hojeaban y veces también ellas quedaban prendadas. Tiempo después me enteré de que la experiencia había dado sus frutos: algunas lectoras eran mujeres que nunca habían leído antes de que una simple moqueta en manos de una joven bibliotecaria les descubriera otros mundos.
Y aún más años después descubrí otro prodigio en un gran hospital de Valencia. La biblioteca de atención al paciente, con la que mitigan las largas esperas y angustias tanto de familiares como de los propios enfermos fue creada por iniciativa y voluntarismo de una empleada. Con un carrito del supermercado cargado de libros donados, paseándose por las distintas plantas, con largas peregrinaciones y luchas con la administración intentando convencer a burócratas y médicos no siempre abiertos a otras consideraciones, de que el conocimiento y el placer que proporciona la lectura puede contribuir a la curación, al cabo de los años ha logrado dotar al hospital y sus usuarios de una biblioteca con un servicio de préstamos y unas actividades que le han valido, además del prestigio y admiración de cuantos hemos pasado por ahí, un premio del gremio de libreros en reconocimiento a su labor en favor del libro.
Evoco ahora estos tres de entre los muchos ejemplos de tesón bibliotecario, al enterarme de que resurge la amenaza del préstamo de pago. Se pretende obligar a las bibliotecas a pagar 20 céntimos por cada libro prestado en concepto de canon para resarcir –eso dicen- a los autores del desgaste del préstamo. Me quedo confuso y no entiendo nada.
En la vida corriente el que paga una suma es porque:
a) obtiene algo a cambio
b) es objeto de una sanción.
Y yo me pregunto: ¿qué obtiene una biblioteca pública, una vez pagada la adquisición del libro para prestarlo? ¿O es que debe ser multada por cumplir con su misión, que es precisamente ésa, la de prestar libros y fomentar la lectura?Por otro lado, ¿qué se les desgasta a los autores en la operación? ¿Acaso dejaron de cobrar por el libro vendido? ¿Se les leerá menos por ser lecturas prestadas? ¿Venderán menos o les servirá de publicidad el préstamo como cuando una fábrica regala muestras de sus productos?Pero, sobre todo: ¿Se quiere fomentar la lectura? ¿Europa prefiere autores más ricos pero menos leídos? No entiendo a esa Europa mercantil.
Personalmente prefiero que me lean y soy yo quien se siente deudor con la labor bibliotecaria en la difusión de mi obra. Sépanlo quienes, sin preguntarme, pretenden defender mis intereses de autor cargándose a las bibliotecas. He firmado en contra de esa medida en diferentes ocasiones y me uno nuevamente a la campaña.
¡NO AL PRÉSTAMO DE PAGO EN BIBLIOTECAS!"



2 comentarios:

Oki dijo...

¿Como poden dicir que ese estimado millón e medio de euros por ano non vai custar nada aos cidadáns porque vaise a pagar con cartos das propias bibliotecas? ¿Non son esos cartos públicos que en último termo son pagados por todos e pertencen a todos?
Eu me pregunto a quen finalmente irán de verdade esos cartos: aos autores (que cobrarían dúas veces: cando venden e cando reciben o canon das bibliotecas) ou ás sociedades de xestión de dereitos?

Rodrigo dijo...

A sociedade xestiona nas bibliotecas recursos para fomentar a lectura, instruír á poboación e buscar un lugar de esparcimento, e paga polos seus fondos o que as editoriais e os autores consideran pertinente.
A voracidade das sociedades de xestión non ten nome. Queren que as bibliotecas paguen dúas veces polo mesmo material.
Doulles unha nova idea, que cando un particular lle preste un libro a un amigo, que pague o amigo, porque o está usando máis dunha persoa, ou mellor que paguen os dous, por distriubuír os libros.
E outra cousa, eu merquei moitos libros que primeiro leín na biblioteca, e coma min moita xente. Se non os poidese ler na biblioteca non os mercaría.
Non se preocupen, grazas a internet, estas memeces caerán polo seu propio peso.
Saúdos.