15/5/07

Para Fernando

Pois onte foi un día feliz para nos, entramos na blogosfera, e encima recibimos moitos apoios, ¿vístedes os comentarios?. Uf...
Pero hoxe queremos recordar e apoiar, dende este foro que el tamén axudou a crear, a Fernado, o noso compañeiro da Biblio, que está a pasar por momentos moi difíciles.
Fernando iniciou con nós a andaina no 2005 e sempre estivo a traballar para que esta biblio se transformase.
E nos votámolo moito en falta e sempre o temos presente, por eso con todo o noso cariño para axudarche no teu camiñar:

Esta fermosísima letra que Joan Manuel Serrat adaptou dos Proverbios e Cantares de Antonio Machado

CANTARES
Todo pasa y todo queda,
pero lo nuestro es pasar,
pasar haciendo caminos,
caminos sobre el mar. ..
Nunca persequí la gloria,
ni dejar en la memoria
de los homres mi canción;
yo amo los mundos sutiles,
ingrávidos y gentiles,
como pompas de jabón.
Me gusta verlos pintarse
de sol y grana, volar
bajo el cielo azul, temblar
súbitamente y quebrarse... .
Nunca perseguí la gloria.
Caminante, son tus huellas
el camino y nada más;
caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.
Al andar se hace camino
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.
Caminante no hay camino
sino estelas en la mar... .
Hace algún tiempo en ese lugar
donde hoy los bosques se visten
de espinos
se oyó la voz de un poeta gritar
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..." .
Golpe a golpe, verso a verso... .
Murió el poeta lejos del hogar.
Le cubre el polvo de un país vecino.
Al alejarse le vieron llorar.
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..." .
Golpe a golpe, verso a verso... .
Cuando el jilguero no puede cantar.
Cuando el poeta es un peregrino,
cuando de nada nos sirve rezar.
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..." .
Golpe a golpe, verso a verso. .

2 comentarios:

Oki dijo...

Pois eu non quero perder esta nova oportunidade para dar unha aperta moi cariñosa para ti, Fernando, compañeiro de moito máis que de instituto, de ciclos e de biblioteca (por suposto).

Botámoste moito en falta para todo o que estamos a facer así que moito ánimo e forza.

Estou feliz de que Marina elixira ao autor de Campos de Castilla para homenaxearte...(que animo a todo o mundo a ler porque é precioso).

Así que dende o meu corazón que tamén está nesa Castilla amada e querida da miña infancia e de parte da miñna familia (porque esa outra familia está composta por todos vosotros, Fernando, ti entre eles) un bico enorme. ¡E volve pronto que te agardamos!

Anónimo dijo...

unha boa poesia pero poderia mellorarse como sempre todo se pode mellorar.Gustoume moito.