Hoxe e aproveitando que o Miño pasa por Lugo (simil non moi logrado do máis coñecido "aproveitando que o Pisuerga pasa por Valladolid", fermosa terra da nosa compañeira Oki), é dicir que para celebrar que estamos no mes no que as nosas letras se fan especialmente presentes, traiovos un poema que para min é especial por facerme lembrar a miña adolescencia-xuventude, coas reinvindicacións daquela época.... en fin o poema é do noso Celso Emilio Ferreiro e titúlase DEITADO FRENTE AO MAR...
Lingoa proletaria do meu pobo
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dame a gaña
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abranque
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos do lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa proque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingoa.
Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os estúpidos,
non falo pra os valeiros,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño
No hay comentarios:
Publicar un comentario