Sol polo día... e a medianoite

O Norte de Noruega: reino dos lapones, dos renos, das interninables tundras.

É o reino da luz. Durante dos meses de verán o sol non se pon nunca. É o sol de medianoite.

La reina oculta

Jorge Molist gañou o Premio de Novela Histórica Alfonso X el Sabio, está ben traballada e situase en tempos do medievo en medio dunha cruzada no sur de Francia.

Dentro deste contexto unha dama moza namorase dun trobador. Todo parece felicidade. Pero en poucos días ese mundo feliz vai caer desmoronado polo horror dunha cruzada que non respectará nada, tinguida de escuros intereses políticos pero de razóns relixiosas para o pobo e a tropa inculta e manexable, onde a verdadeira razón é a loita polo poder. Un tempo onde as maiores matanzas estaban xustificadas polas bulas papais que perdoaban todos os pecados... (¿non me soa algunha cousa parecida na actualidade con diferente escenario?)

Agacha unha sorpresa cara a metade do libro, que é onde cambia esta aventura e introdúcese unha visión moito máis fantasiosa e máxica. A mestura de realidade e ficción non che vai deixar indiferente.

Tamén parece que combina unha realidade do século XIII con unha forma de pensamento actual.

“El diablo está allí donde matáis a mujeres, a niños indefensos, .... , donde robáis, quemáis y torturáis. Allí habita el diablo, con vosotros....”

Páxina oficial: http://www.lareinaoculta.com/

¿Alguén coñece a LUCA?

Pois non, resulta que ninguén coñece a LUCA.

En realidade son as unhas siglas que significan Last Universal Common Antecessor, é dicir, o "último antepasado común universal"

Suponse que todos os seres vivos, incluídos todos nós, descendemos dun microorganismo que apareceu sobre a Terra hai máis de 3.500 millóns de anos. A súa descencencia, ó longo de todo este tempo, foi acumulando variacións sobre variacións para dar lugar á biodiversidade actual.

¿Curioso non?

Despois do 25 de novembro... non baixemos a garda e loitemos todos

O 15 de novembro, un tribunal do este de Arabia Saudí revisou as condeas impostas a unha muller de 19 anos, coñecida como "a rapaza de Al Qatif", e ó seu compañeiro tras impugnar ela e o seu abogado a sentencia. Ambos foran declarados culpables en 2006 dun delito tipificado na lei islámica coñecido como Khilwa: estar a soas e en privado cunha pesoa do sexo oposto que non é familiar directo. A condea orixinal de 90 latigazos foi aumentada a 200 e a 6 meses de prisión. En 2006, pouco despois de reunirse a muller e o home, unha banda de sete individuos os secuestrou. O home foi agredido pola banda e posteriormente posto en liberdade. A muller, en cambio, foi violada polos compoñentes desa banda, que foron declarados culpables de secuestro e violación en novembro de 2006 (en principio foron condeados entre 1 e 5 anos de prisión e a recibir de 80 a 1000 latigazos, esta pena foi recientemente aumentada entre 2 e 9 anos.

Esta condea da muller despois de ser violada causou conmoción e un enfado enorme entre os activistas dos dereitos humanos, así como entre a poboación en xeral de Arabia Saudí e deu lugar no país a un gran debate sobre as incoherencias do sistema xudicial e sobre o feito de que non reflexe a gravidade dos delitos cometidos contra a muller.

A pena de flaxelación é obrigatoria en Arabia Saudí, por diversos delitos, incluídos os de natureza sexual, e, a discreción dos xuícesl pode imporse tamén ademais doutras penas ou en lugar delas. Poden aplicarse dende decenas ata miles de latigazos, normalmente por tandas, en intervalos de entre dúas semanas e un mes.

FONTE AMNISTÍA INTERNACIONAL

25 novembro. ¿Ata cando?

25 de novembro: data tope.
Levamos días cunha conta atrás que moitos non soubestes adiviñar. Quizais porque todos e todas vós sabedes que unha data non significa o remate dunha peste, dunha lacra social. Que por riba dos nosos desexos está a crua realidade.
25 de novembro.
Sabemos a historia deste día, sabemos que a muller é máis vulnerábel nas guerras, nos odios, nos enfrontamentos, na violencia.
Sabemos tamén, como educadores que somos, de que o uso gratuíto da violencia como xeito de reafirmación persoal sobre outro é a manifestación máis lamentábel da ignorancia. Só aquel inseguro e con necesidade de amosar a súa posición agride sen motivo.
De aí a importancia da educación, de formar aos mozos e ás mozas, ao noso alumnado por tanto, para combater de raíz as claves da existencia da violencia. Só dende a formación, dende a educación, seremos quen de combater contra ela.
25 de novembro.
Dicimos NON á violencia contra a muller. Dicimos NON a calquera tipo de violencia.
En todos os países medran as denuncias de vítimas de violencia de xénero, nalgúns casos un 400% máis que hai dez anos. Mentres a policía detén maltratadores e os xuíces ditan ordes de afastamento, a mutilación xenital, un tipo de violencia contra a muller, xera novos hábitos nos hospitais.
Algúns grupos de mulleres son particularmente vulnerables á violencia: as mulleres pertencentes a minorías, as mulleres indíxenas, as refuxiadas, as inmigrantes, as mulleres que habitan en comunidades rurais ou remotas, as mulleres indixentes, as mulleres recluídas en institucións ou detidas, as nenas, as mulleres con discapacidades, as anciás e as mulleres en situacións de conflito armado.
25 de novembro
Porque todo tipo de discriminación é violencia, non o esquezamos. O maltrato pode ser psíquico, físico, pero é maltrato. As vexacións, os acosos, as desigualdades, son maltrato. E porque pretendemos e queremos un mundo de iguais, estamos hoxe aquí, unha soa voz, un único berro en contra da Violencia contra as mulleres.

OS DOCENTES E AS BIBLIOTECAS ESCOLARES QUEREN EDUCAR NA IGUALDADE, E ESTÁN CONTRA TODO TIPO DE VIOLENCIA.

EDUCAR, EDUCAR E EDUCAR, só podemos cambiar o mundo con educación e respecto.

Aquí tiña que ir un video noutro formato que se preparou conxuntamente para todos os blogs de bibliotecas de secundaria, pero non fun capaz de cargalo. AÍNDA ASÍ sempre hai solución e neste caso ANTONIO "o mago" apareceu para votarme unha man. GRAZAS.

ILUSIÓNS ÓPTICAS QUE ENGANAN OS SENTIDOS

Como o prometido é débeda, aquí estou para dar a resposta do noso post de días atrás. ¿Atopástedes ás 9 persoas da foto? ¿si? ¿non?. En calquera caso aquí tendes a resposta

1) Cara de frente no ceo. 2) Cara de perfil no ceo 3) Cara de perfil no ceo 4) Cara de perfil no ceo. 5) Cara de perfil no ceo. 6) Señora de falda longa.7) Neno en brazos desa señora. 8) Anciano con sombreiro e barba branca 9) Cara grande de perfil formada polo arco, a señora, o anciano... e o can, que é a súa man apoiada no peito.

E TAMÉN PODEMOS LER UN CÓMIC

LA BALADA DE LAS LANDAS PERDIDAS

de Dufaux e Rosinski Norma Editorial

Este cómic está editado contendo 4 albumes , dando como resultado un integral bastante grande e tamén, para ser un cómic, con un certo glamour aínda que resulta un pouco pesado de manexar. Non obstante é unha boa e bonita edición.
O tomo ven cuns extras finais non demasiado interesantes pero engaden algo de información sobre a historia na que se basea este cómic.
É unha típica historia fantástica de corte clásico, pero ten a orixinalidade de que todo se desenvolve a través de intrigas na corte; as batallas quedan un pouco en segundo plano, e o protagonismo é levado pola maxia e a loita clásica entre o Ben e o Mal.
Hai quen pensa que pode estar inspirado na “Irlanda medieval e nas lendas de meigas”. "Dis que un día renacerá o que morreu nestas terras... E entón oirase un canto... E aquel que o escoita erguerase en armas contra o usurpador... Aquel...ou aquela.". Case todo se resolve con pouca violencia. Ademais a protagonista do cómic é muller, aínda que non ten o típico carácter de heroína xa que ás veces é unha vítima máis do Mal.
Creo que ten unha continuación que non puiden atopar chamado Moriganes, aínda que non sei como estará.

DIA MUNDIAL DE LA INFANCIA

O 20 de novembro de 1989 fíxose a Convención sobre os dereitos dos nenos, que podedes ler neste enlace: http://www.ohchr.org/spanish/law/crc.htm

Esta convención é o primerio instrumento internacional xuridicamente vinculante que incorpora toda a gama de dereitos humanos. A convención establece os dereitos dos nenos e nenas en 54 artíuclos e 2 protocolos facultativos e define os dereitos humanos básicos que disfrutan nenos e nenas de todas partes: dereito á supervivencia, ó desenrolo pleno, á proteción contra influencias perigosas, os malos tratos e a explotación, á plena participación na vida familiar, cultural e social.

Os catro principios fundamentais da Convención son a non discriminación; a dedicación ó interese superior do neno; o dereito á vida, á supervicencia e desenrolo; e o respecto polos puntos de vista do neno. A convención protexe os dereitos da nenez ó estipular pautas en materia de atención da saúde, educación e prestación de servicios xurídicos, civis e sociais.

Ó aceptar estas obrigas (mediante ratificación ou adhesión) os gobernos nacionais comprométense a protexer e aseguar os dereitos da infancia e aceptan que se lles considere responsables deste compromiso ante a comunidade internacional. TODOS OS ESTADOS MENOS DOUS FIRMARON ESTA CONVENCIÓN.... PERO ¿CÚMPRESE?, ¿IMPÓRTALLES A ESES ESTADOS QUE SE LLES CONSIDERE RESPONSABLES DE QUE NON SE CUMPRAN? ¿IMPÓRTALLE O CHAMADO PRIMEIRO MUNDO O QUE ACONTECE CON NENOS E NENAS NOS PAÍSES "DO TERCEIRO MUNDO"? ¿IMPÓRTANOS A NOS O QUE LLES ACONTECEU ÓS NENOS DE CHAD, AGORA QUE XA REGRESARON "OS NOSOS COMPATRIOTAS"?... RESUMINDO ¿FACEMOS ALGO POR INTENTAR QUE SE CUMPRAN OS DEREITOS DOS NENOS E NENAS ( DE TODOS OS NENOS E NENAS)?

Mañá van as respostas ó post do domingo sobre a percepción dos sentidos, pero hoxe era máis importante contarvos os vosos dereitos e que nunca os esquezades e que tamén vos solidarideces con todos aqueles nenos/as, adolescentes... que sabemos que non disfrutan de ningún.

ILUSIÓNS ÓPTICAS QUE ENGANAN OS TEUS SENTIDOS... E OS MEUS TAMÉN

As nosas ideas e pensamentos son un reflexo da realidade do mundo. Toda a información que temos, chéganos a partir dun estímulo externo, o que percibimos grazas ó sistema sensorial (vista, oído, tacto, olfato e gusto). A información que filtramos cos nosos sentidos pasa posteriormente a ser procesada e modificada polo noso cerebro, para ser comprendida e almacenada mediante os símbolos e a linguaxe (no caso dos seres humanos). Segundo esta premisa a ver cantas persoas ves neste debuxo, observa con atención porque hai 9 ¿velas?

A resposta para os que non acabades de agudizar a vista saldrá mañá, así que atento ou atenta, que contamos con todos e todas neste blog.

Si queres atopar máis anécdotas e curiosidades relacionadas coa psicoloxía, si queres sorprenderte con imaxes con efectos ópticos ou queres ver algunha cousa desas que fan pensar, recomendámoches unha visita por http://www.psicoactiva.com/curios.htm

ABIERTO TODA LA NOCHE

Nas familias predomina a virtude de abrazar a extravagancia cotiá como normalidade. É a nosa habitual frase de “non se está mellor que en familia”, pero ao mesmo tempo un estraño a ela normalmente pensaría que esa familia non é un lugar de descanso, senón un núcleo de depredación insaciábel fronte a todo o alleo a ela mesma.

Na familia dos Belitre familia normal e ao tempo estrafalaria, poderemos recoñecer case como reais aos seus membros: dende o “fanático” avó á abnegada nai; dende a incomprendida e incomunicada muller francesa do maior dos fillos á nova rapaza que coida dunha avoa que non se levanta nunca da súa cama e que namora a todos os membros masculinos da familia; dende o fillo enfermo que se cre o seu pai, a ta o verdadeiro pai que non quere ser tal eternamente, senón que algún día tamén a el gustaríalle ser persoa; dende o fillo traumatizado por un acne exaxerado ato o seu “estraño” doutor de innovadores e poucos convencionais métodos curativos... todos eles e algúns máis...

É unha comedia, si, pero acaba converténdose nun drama provocado por “amor”, idea pola que ás veces individualmente, alguén é capaz de xustificar incluso as máis grandes atrocidades, porque estar namorado é unha razón de tal peso que elimina calquera culpa. E nese caso o amor (¿?) convértese no máis miserable dos sentimentos, no máis cruel, egoísta e tirano.

Unha historia, en suma, dun fogar, porque un fogar é o único sitio aberto toda a noite.

Abierto toda la noche é unha novela de David Trueba.

PEQUENAS-GRANDES ALEGRÍAS

O mes pasado quixémonos poñer en contacto cos pais/nais dos alumnos do Centro, porque realmente creo (como profesional e tamén como nai) que a educación dos nosos fillos/as e alumnos/as teñen que ir da man, e que os pais/nais teñen moito que dicir nos centros e por iso, dende a biblioteca, decidimos enviar un boletín presentándonos, incluíndo que ofrecemos e tamén pedindo a súa axuda para difundir o blog e a páxina web entre os seus fillos e fillas, suxestións para mellorar... e a resposta (por agora) non foi masiva só Celeste e Rosa nos responderon, pero a alegría recibida foi inmensa, porque non todos os papeles se tiran, porque hai xente que os le, hai persoas que "perden" un pouco do seu tempo escoitando o que alguén ten que dicir, e de ahí a miña alegría, porque moitas veces penso que só eu creo no que fago, porque hai dificultades, porque as cousas non son como unha quere, pero ... SON O QUE TEÑEN QUE SER e esto será como unha semente que crecerá, porque non ten solución, só se pode avanzar mirando cara a diante, sempre adiante, e só mirar o pasado para recordar o que xa non está pero nunca con nostalxia só con amor.

Grazas ós pais/nais que tamén nos seguides e estaremos en contacto con vos, cos que sexan (moitos ou poucos) pero estaremos. Para vos van unha serie de frases sobre a educación para reflexionar, para pensar, para EDUCAR:

"Estamos en plena era de la información y del conocimiento y necesitamos saber lo que ocurre. Se han detectado extendidas dificultades en la comprensión lo que restringe el contacto con la realidad. El mundo de las nuevas tecnologías está fomentando el espejismo de pensar que estar conectado a grandes fuentes de información accesible resuelve todos nuestros problemas. NO ES VERDAD, esos bancos de información sólo son útiles a los que saben leer la información. UN BURRO CONECTADO A INTERNET SIGUE SIENDO UN BURRO" (José Antonio Marina. La magia de leer. ED.- Plaza-Janes)

"O home de hoxe ten a súa cabeza chea de datos e opinións. Pero adquire as opinións prefrabricadas, son de outros, non pensadas. E, a avalancha de datos que o aturde, máis que acercalo ó coñecemento alonxao del". (Guillermo Jaim Etcheverry, en su libro 'La tragedia educativa')

"Non hai máis que un camiño para o progreso na educación, como en todas as cousas humanas, e é o da ciencia guiada polo amor. Sin ciencia o amor é impotente; sen amor a ciencia é destructiva" (BERTRAND RUSSELL) Palabras que aparecen en la cabecera del primer capítulo del libro: RUSSELL, B. (1979): Ensayos sobre educación. Madrid, Espasa Calpe.

"Y así, los nuevos educadores en ningún momento tratarán de ser meros transmisores del saber, ni siquiera habrán de conformarse con la mera relación instructiva, sino que en todo momento será su ideal el formar hombres nuevos y esto significa atención a todas las facultades del hombre, físicas y espirituales". (Francisco Giner de los Ríos)

Unha de cine

A ESTRAÑA QUE HAI EN TI
Este finde vin a última película de Jodie Foster. Non sei se é porque non estaba moi preparada para ela pero pareceume unha película brutal. Tiña ganas de vela porque Jodie gústame como actriz, e aqui tamén fai unha boísima interpretación.
Agardaba unha película de importante tensión psicolóxica... Tamén hai algo diso, pero eu xa estaba trastornada polas imaxes do principio: cheas de violencia, tremendas, arrepiantes...
Mantente todo o filme en tensión agardando un final que non pode ser feliz,... e sénteste un tanto defraudada porque convertérono nun final adulterado, supoño que para compensar o resto da violencia que destila toda a hora anterior.
Acabas cun certo desacougo porque queda patente que a vida pode escacharse en mil anacos nun só instante, nun absurdo, nun pequeno acto cotiá.
E descóbreste que non es a que crías ser, que hai moitas persoas dentro de ti... Mesmo algunhas tan estrañas que nunca serías quen de recoñecelas por ti mesma...

O DIARIO VERMELLO DE CARLOTA - Gemma Lienas

¡Canto dera eu cando tiña 16 anos por contar cun libro coma este!!!! Non podo evitar poñervos algunhas das frases que poden atoparse nel:

“Cada persoa experimenta o orgasmo á súa maneira.... Nin as estatísticas, os libros, un amante, un marido o unha amiga teñen o máis mínimo dereito a dicirnos que hai unha única forma de experimentar pracer, ou que se a vosa non coincide coa dos libros é incorrecta”

“Resulta que hai moi poucas mulleres que chegan ao orgasmo soamente coa penetración. En xeral, todas as mulleres son capaces de ter un orgasmo se hai estimulación do clítoris”.

“Masturbarse considerábase fai anos unha actividade mala, un pecado... Iso era así dende a óptica católica. ...Algunhas relixións xulgan mala calquera actividade sexual que non vaia encamiñada á reproducción”.

“Cando tes a regra podes manter relacións sexuais e podes quedar embarazada se non tomas precaucións”

“A primeira vez que unha rapaza ten relacións sexuais pode quedar embarazada”

“Ter a primeira regra non te converte en muller automaticamente: Hai que medrar e ter experiencia para converterse en muller”

“A maioría dos tabús e prexuízos proveñen da ignorancia”

“Todas as persoas teñen dereito á sexualidade porque é unha maneira de comunicarse cun mesmo e con outra persoa, e unha forma de experimentar pracer”.

“A maternidade é unha forma de realización persoal... pero nin pode ser a única nin é obrigatoria para todas as mulleres”.

“Quizais os homes tería que facer un esforzo por saber como lles gusta facer o amos ás mulleres. E elas para falaren do tema con eles, dicirlles o que lles gusta e o que non”

“Sentirse atraído por persoas do mesmo sexo non é un problema... Un gai ou unha lesbiana non precisan ningún médico... E tampouco que lles digan que lles respectan, só precisan ser tratados como aos demais”

”Non se poder forzar a ninguén a ter relacións sexuais contra a súa vontade”

E moito máis...

POLA LECTURA e CONTRA o PRÉSTAMO DE PAGO nas BIBLIOTECAS

A Través dunha compañeira bibliotecaria, Mª Teresa Albero, que non teño o gusto de coñecer pero si que coincidimos nun curso de bibliotecas y nos comunicamos a través da rede, chegoume este texto de JOSÉ LUIS SAMPEDRO, que me parece moi sabio e que non quero deixar de compartir con todos vos. Vai en castelán porque ese o idioma no que está redactado e paréceme moito atrevemento eso de traducilo.

"Cuando yo era un muchacho, en la España de 1931, vivía en Aranjuez un Maestro Nacional llamado D. Justo G. Escudero Lezamit. A punto de jubilarse, acudía a la escuela incluso los sábados por la mañana aunque no tenía clases porque allí, en un despachito que le habían cedido, atendía su biblioteca circulante. Era suya porque la había creado él solo, con libros donados por amigos, instituciones y padres de alumnos. Sus “clientes” éramos jóvenes y adultos, hombres y mujeres a quienes sólo cobraba cincuenta céntimos al mes por prestar a cada cual un libro a la semana. Allí descubrí a Dickens y a Baroja, leí a Salgari y a Karl May.

Muchos años después hice una visita a un bibliotequita de un pueblo madrileño. No parecía haber sido muy frecuentada, pero se había hecho cargo recientemente una joven titulada quien había ideado crear un rincón exclusivo para los niños con un trozo de moqueta para sentarlos. Al principio las madres acogieron la idea con simpatía porque les servía de guardería. Tras recoger a sus hijos en el colegio los dejaban allí un rato mientras terminaban de hacer sus compras, pero cuando regresaban a por ellos, no era raro que los niños, intrigados por el final, pidieran quedarse un ratito más hasta terminar el cuento que estaban leyendo. Durante la espera, las madres curioseaban, cogían algún libro, lo hojeaban y veces también ellas quedaban prendadas. Tiempo después me enteré de que la experiencia había dado sus frutos: algunas lectoras eran mujeres que nunca habían leído antes de que una simple moqueta en manos de una joven bibliotecaria les descubriera otros mundos.

Y aún más años después descubrí otro prodigio en un gran hospital de Valencia. La biblioteca de atención al paciente, con la que mitigan las largas esperas y angustias tanto de familiares como de los propios enfermos fue creada por iniciativa y voluntarismo de una empleada. Con un carrito del supermercado cargado de libros donados, paseándose por las distintas plantas, con largas peregrinaciones y luchas con la administración intentando convencer a burócratas y médicos no siempre abiertos a otras consideraciones, de que el conocimiento y el placer que proporciona la lectura puede contribuir a la curación, al cabo de los años ha logrado dotar al hospital y sus usuarios de una biblioteca con un servicio de préstamos y unas actividades que le han valido, además del prestigio y admiración de cuantos hemos pasado por ahí, un premio del gremio de libreros en reconocimiento a su labor en favor del libro.

Evoco ahora estos tres de entre los muchos ejemplos de tesón bibliotecario, al enterarme de que resurge la amenaza del préstamo de pago. Se pretende obligar a las bibliotecas a pagar 20 céntimos por cada libro prestado en concepto de canon para resarcir –eso dicen- a los autores del desgaste del préstamo. Me quedo confuso y no entiendo nada.

En la vida corriente el que paga una suma es porque:

a) obtiene algo a cambio

b) es objeto de una sanción.

Y yo me pregunto: ¿qué obtiene una biblioteca pública, una vez pagada la adquisición del libro para prestarlo? ¿O es que debe ser multada por cumplir con su misión, que es precisamente ésa, la de prestar libros y fomentar la lectura?Por otro lado, ¿qué se les desgasta a los autores en la operación? ¿Acaso dejaron de cobrar por el libro vendido? ¿Se les leerá menos por ser lecturas prestadas? ¿Venderán menos o les servirá de publicidad el préstamo como cuando una fábrica regala muestras de sus productos?Pero, sobre todo: ¿Se quiere fomentar la lectura? ¿Europa prefiere autores más ricos pero menos leídos? No entiendo a esa Europa mercantil.

Personalmente prefiero que me lean y soy yo quien se siente deudor con la labor bibliotecaria en la difusión de mi obra. Sépanlo quienes, sin preguntarme, pretenden defender mis intereses de autor cargándose a las bibliotecas. He firmado en contra de esa medida en diferentes ocasiones y me uno nuevamente a la campaña.

¡NO AL PRÉSTAMO DE PAGO EN BIBLIOTECAS!"

LIBROS que entran pola VISTA II

Hoxe vouvos a falar do libro que o luns estará exposto nesta seción: GALILEO: El genio que se enfrentó a la inquisición de Philip Steele.

Este libro está adaptado para que os máis xoves do instituto descubrades a este xenio, que foi quen de cambiar a forma en que vemos o universo. Eso si, tamén os maiores lle podedes botar un vistazo, pois contén marabillosas imaxes, mapas, fotos, pinturas, etc... que vos trasladaran á época de Galileo e farán que o coñezades un pouco máis.

Aínda que seguro que todos sabedes que foi este xenio, direivos que tiña sede de coñecemento e de ciencia dende moi neno, que foi o que descubriu que a terra non era o centro do universo, senón que se move ó redor do sol. Debido a esta crenza enfrontouse coa ameaza de ser encadeado e ata de morrer a mans da Inquisición...

O luns espéravos na entrada do INSTI, con ilusión, porque quere saír da biblio e darse un paseo... ¡COLLEO, MÍRAO, ... NON TEN DESPERDICIO!.