SORIA MORIA

39 Premio de Novela Ateneo de Sevilla de Espido Freire
Principios do século XX. Catro adolescentes da alta burguesía británica afincada en Tenerife inventan un lugar mítico, un refuxio para a fantasía a salvo dos medos, un recuncho onde repousar sempre, onde non existe nin a dor nin a morte.
Catro adolescentes, que non amigos, nunha cruel realidade, nenos estraños co único obxectivo de casar e formar unha familia tradicional e que no fondo non é máis que un xogo de intereses e alianzas sociais.
Morte, farsa, compromiso social, nais calculadoras, unha guerra portadora de máis morte e un odio entre amigas por un matrimonio sen amor.
Un xogo ao gato e ao rato no que ao final sempre son os mesmos os que resultan devorados.

Soamente dúas frases (no libro formúlaas un home):
“Deus creou ás mulleres para que soubésemos que aínda queda esperanza no mundo”
“Vós (as mulleres) perdoades e curades as nosas feridas e amádesnos tal e como somos, aínda que vos apartemos e causemos a vosa desgraza”