NAVEGANDO POR AUGAS TURBULENTAS

Título: Navegando por aguas turbulentas. Chats e internet.
Autores: De Carlos Puerto e Miguel A. Pérez Laguna.
Editorial: Ediciones SM

Os avances informáticos dos últimos anos son de tal importancia e calado que non é posible para unha gran parte da humanidade concebir a vida diaria sen unha conexión a internet.

Esto significa que, cando menos, debemos reflexionar sobre o uso do mesmo pola xente nova.

Hai estatísticas abrumadoras: 38% dos adolescentes en internet se conectan a páxinas violentas, 44% foron acosados sexualmente de maneira virtual, 54% non coñece as mínimas normas de seguridade...

A adolescencia é precisamente curiosidade, insensatede, aventura, descubrimento...

¿Que perigros hai nos chats? ¿Como saber se alguén mente nun chat? ¿Pode alguén facer dano a través dun chat? ¿O chat pode causar adición?

Este libro aborda a problemática da comunicación polos chats para que cada un saque as súas propias conclusións e coñeza os riscos e perigros que poden xurdir neste tipo de relacións a través da rede.

Antimanual de filosofía

TÍTULO: Antimanual de filosofía
AUTOR:Michael Onfray.
EDITORIAL: Edaf

Recoméndovos que leades este libro, en teoría para adolescentes, pero que a min (máis adulta do que quixera) me fixo reflexionar e me fixo ler textos de filósofos e pensadores moitos dos cales nin coñecía que, me levaron a un mundo onde a filosofía está en absolutamente todo. Deixovos algunhas perlas fantásticas:

"Cuanto menos saber, conocimiento, cultura o memoria hay en un individuo, más lugar ocupa el animal, más domina y menos conoce la libertad el hombre"

"La construcción de un juicio supone tiempo, empeño y paciencia"... (....) ¿Quién puede creer dominar un instrumento musical sin haber sacrificado horas y horas de prácticas con el fin de cubrir la distancia que separa el balbuceo de la maestría?

"La construcción del juicio supone orden y método, además de un maestro"

"La mala conciencia asociada a un sentimiento agudo de culpabilidad produce en sus víctimas efectos devastadores. (...)la fuerte tendencia adolescente al suicidio procede de esta lógica: una presión social importante (momentánea pero vivida como interminable), la imposibilidad de hacerse un lugar en un mundo violento, brutal, el peso de las expectativas sociales, familiares, parentales, escolares, todo eso mina el temperamento y el carácter. (...) Uno se desprecia, ataca su cuerpo sobrecargándolo de comida o privándolo de alimento, oscila entre bulimia neurótica y anorexia mental. Obesidad y delgadez excesiva expresan la incapacidad de un ser para encontrar su justo peso, su justo lugar en el mundo. La conciencia yerra entre los imperativos que llueven de todas partes, la culpabilidad trabaja el alma y las ideas negras invaden lo cotidiano".

"El lenguaje y la razón mantienen una relación íntima pra producir significación. Por un lado el lenguaje crea sentido, por el otro, el sentido genera lenguaje"

Por suposto este e outros libros de filosofía están na nosa biblioteca

Galego: a lingua inútil

Extracto da resposta de Manuel Rivas a un "auto" de un xuiz de Alcorcón onde dicía que el gallego es una lengua "inutil"

Se equivoca usted, señor titular del juzgado número 6 de Alcorcón, al proclamar la carencia de "utilidad pública" del idioma gallego. En una caricatura de Castelao, un campesino dice: "Deus nos libre da Xustiza!". Quizás estaba pensando en usted, señor juez. Fíjese que útiles y previsoras son las lenguas "subalternas".

Fíjese si son previsoras que en los cuentos gallegos de Álvaro Cunqueiro hay personajes que como último deseo piden que en el ataúd, además de la Biblia, le metan el Código Civil por si tienen que pleitear en la otra vida. A la vista de como reculan los tiempos, me adelanto a pedir para el postrer viaje un ejemplar de la Declaración Universal de los Derechos Humanos, además de la Constitución española (subrayado el artículo 3º, apartado 2) por si el barquero Caronte se pone pesado, dispensando, y me niega la "utilidad pública del gallego" en el Más Allá, siguiendo la doctrina de su señoría.

Inútiles, inútiles no le somos, señor juez. Hay muchas personas que nos comunicamos normalmente en gallego y no nos consideramos del todo inútiles. Como ocurre incluso en la judicatura, unos somos menos útiles que otros, hacemos lo que podemos, pero respetamos. Eso si, tenemos una educación mínima del respeto. Nuestros padres nos acunaron, nos criaron y nos contaron cuentos en gallego para espantar el miedo. Y no eran unos inútiles, créame. Gracias a ellos, no le tengo miedo, señor juez.

No voy a hablarle ahora de Alfonso X el Sabio, ni de Rosalía de Castro, ni del tronco común galaico-portugués, patrimonio lingüístico que nos permite comunicarnos con millones de personas en el mundo, desde Brasil al Timor Oriental. Como además tenemos la suerte de compartir el castellano, vea usted, señor juez, que no vamos tan mal pertrechados, siempre, claro, que a los niños no les amputen la lengua "inútil". Creo que lo que procede en este momento es ir al argumento protoecológico enunciado por Julio Camba. Según demostró en un irónico artículo, el gallego es un idioma muy apto para hablar no sólo entre las personas sino también con todo tipo de animales. ¡Fíjese usted si será útil!

O VAGÓN DAS MULLERES

Titulo: El vagón de las mujeres
Autora: Anita Nair
Editorial: Alfaguara

En Biblioarzúa.

Coincidindo co Blog Trafegando Ronseis propóñovos outro libro para este mes de mulleres, sobre mulleres e para mulleres... e homes.

Ata 1998 en Banglalore (India) existía unha taquilla especial para minusválidos, anciáns e mulleres e na maior parte dos trenes nocturnos había tamén un vagón especial para mulleres...

Nun deses compartimentos coinciden 6 mulleres entre a que se creará un ambiente de camaradería e intimidade especial. Asi, cada unha delas confesará ás outras a súa propia historia.
E esas mulleres comúns, como poidamos selo calquera, permiten que unhas estrañas entren na intimidade das súas duras, sorprendentes e ás veces terribles experiencias que son as súas vidas.

25 DE NOVEMBRO

Pois coma sempre neste día as bibliotecas escolares fixeron grandes cousas para non esquecer esta lacra social e nós unímonos a esta conmemoración cun marabilloso traballo de dúas amigas das bibliotecas e tamén persoais ás que adoro. Falo das presentación feitas por Loly Lago do IES de Fene e por Charo Sánchez do IES Sanchez Cantón de Pontevedra. E tamén dende o blog amigo de Trafegando Ronseis, outra marabillosa presentación que da que pensar. Noraboa polo voso traballo sempre sensible e magnífico e GRAZAS POR TODO.

Día Internacional contra a Violencia de Xénero 2009 from trafegandoronseis on Vimeo.

Desaparecerán os libros de texto?

Mándame o meu irmán un enlace a un blog interesante e atopo esta información que vos paso para a reflexión.

Los libros de texto de código abierto no son otra cosa que libros colaborativos escritos y mejorados por muchas manos. Al contrario que los libros de texto tradicionales, encargados a uno o varios autores, inmodificables por definición, inmutables hasta la siguiente reedición, caros por cuanto su confección, corrección, edición, producción y distribución requerían de verdaderos ejércitos de profesionales, los libros de texto de código abierto son obras en evolución constante, modificables y editables a voluntad, baratos por cuanto no comportan producción industrial alguna, sencillamente distribuibles mediante descarga electrónica.

Los flexbooks, que así se llaman esta clase de obras educativas generadas cooperativamente, amenazan con hacer desaparecer, definitivamente, al libro de texto tradicional, acantonado, quizás, en sus últimos y aparentes éxitos comerciales.Desde el mes de mayo de 2009, el Estado de California en los Estados Unidos adoptó los libros de texto open source como fuente de abastecimiento de sus escuelas estatales. Varios factores concurrieron para que se tomara esa decisión: la bancarrota innegable del Estado regido por el musculoso prócer Schwarzenegger, y la sospecha fundada de que los libros de texto tradicionales eran caros, justificadamente caros si se quiere, y lentos, muy lentos en su capacidad de introducir y fijar los nuevos conocimientos, como no podría ser de otra manera en la tecnología del papel.

Es cierto que ambas afirmaciones son discutibles si las valoramos según los parámetros de la industria tradicional: el coste de un libro de texto, en el que intervienen decenas de personas, entre autores, correctores, editores, maquetadores, diseñadores, impresores, distribuidores y comerciales, no puede ser barato; la tecnología del papel, en este caso, no permite una renovación diligente de los cambios acaecidos en las disciplinas, aunque muchos dirían que tampoco los libros de texto tienen la obligación de ofrecer a los alumnos de primaria o secundaria la más rabiosa actualidad, siempre sujeta, a su vez, a discusión, por son más compendios y síntesis razonadas que medios de difusión de las novedades. Los buenos libros de texto tradicionales, además, ofrecían una clara secuencia pedagógica vinculada con unos objetivos inteligibles, gracias a la intervención de pedagogos y directores editoriales.Pero lo que sí resulta cierto es que las contribuciones de los profesores al contenido de lo que impartían siempre era limitada, tan restringida que la mayoría se acaba conformando con transmitir, estrictamente, lo que el libro ofrecía ordenadamente.

Via Weblog madri+d

EL ABANICO DE SEDA

Título: El abanico de seda

Autora: Lisa See

Editorial: Salamandra

Traducción: Gemma Rovira Ortega

Seguindo con propostas de libros escritos por e sobre mulleres acércovos a esta novela que rematei esta semana.

Que ás mulleres nos trataron mal en todas as culturas é cousa sabida, que parece que melloramos tan pouco nos últimos tempos tamén, que moitas veces as mulleres traballan e viven sendo dirixidas as súas vidas e planeadas polos que lles rodean sen poder elas mesmas decidir o seu propio destino é igualmente verdade...

Na China, cultura prodixiosa, chea de avances técnicos e cuna de cerebros portentosos, estaba vixente hasta fai ben pouco a "tradición" do vendado dos pes nas nenas pequenas. Vendado cuio fin último era lograr uns pes perfectos, chamados "lotos dourados" de arredor de 7 cm. Para elo o talón debía ser redondo e blando e todo o peso do corpo recaería sobre o dedo gordo. Era necesario, tamén, que os dedos rompesen ata chegar a tocar ese talón... todo un ritual cheo dunha dor que a min me resulta inimaxinable para conseguir finalmente a recompensa da FELICIDADE (no matrimonio, por suposto...¡¡¡ !!!!!) E todo facíase a edades entre os 4 e os 8 anos duranro este proceso arredor de 2 anos...

Estamos ante un libro en forma de novela pero moi instructivo en moitos aspectos da cultura china arredor da vida das nenas (por suposto interesante para nós, occidentais, porque na China as nenas son unha desgracia e a riqueza e a valías das propias mulleres dependía do número de fillos varóns que deran a luz...)

Tamén fala dunha escritura secreta "nu shu", coñecida e empregada soamente polas mulleres para comunicarse os seus sentimentos e pensamenton máis íntimos, destruída pola revolución pero que agora parece ser símbolo de liberdade e rebeldía...

Un libro tristísimo de Lisa See que a pesares todo merece a pena ler.

Facebool. Coñécelo?

¿Quen non oiu falar de Facebook?, ¿Quen non ten unha conta, un amigo,ou .... en Facebook?. Si hasta as radios e televisións están enganchados ás redes sociais en Facebook, pero tal vez deberiamos saber algo máis...
....

O SEGREDO DE SOFONISBA

Neste mes de novembro que En Biblioarzua dedicamos ás mulleres, vouvos falar desta grande descoñecida da que acabo de ler unha novela de Lorenzo de’ Medici (Qué nome tan especial, non?)

Penso que estamos ante unha novela histórica que en medio dunha trama inventada que permite achegarnos a unha das máis grandes retratistas do renacemento: Sofonisba Anguissola, que o propio Rubens (este si que coñecido por todos, pero este era home...) asegurou que creou un debuxo inédito que antes ninguén atreveuse a abordar, sabendo plasmar nos seus cadros innovación e profesionalidade como ningún artista masculino, sendo a primeira vez na historia que o talento pictórico era atribuído a unha persoa do sexo feminino cunha vontade tenaz, capaz de reivindicar unha inconcibible e inaudita igualdade de dereitos entre homes e mulleres.

Nun mundo feito, pensado e gobernado polos homes non é posible imaxinar as dificultades polas que tivo que pasar para continuar pintando dunha forma profesional.

Foi pintora na corte de Felipe II, nunca de forma oficial, aínda que viviu nela máis de quince anos, pero o feito de pintar non lle era considerado un traballo, catalogábase como un “pasatempo”, unha excentricidade (“ ¿ela...? ¿Unha muller que se entretén pintando? Era verdadeiramente insoportable....”). E moitos das súas pinturas nunca foron recoñecidas como tales, senon que lle foron atribuídas ao pintor oficial da corte ou a outros artistas aínda que todos sabían que a gran pintora era ela.

Asistimos tamén a unha particular visión do Vaticano, centro de autoridade por excelencia da época, como un niño de víboras, escenario dos máis variados xogos de poder e influencia.

Podedes ir ao blog de Iniciarte que ten unha entrada moi interesante sobre esta pintora

Fume

Título: Fume
Autor: Antón Fortes
Ilustracións:Joanna Concejo
Editorial: OQO

Un libro impactante que di sen dicir, non é explícito pero é tan real, un texto breve que unido a unhas ilustracións fantásticas conforman un libro que con aspecto infantil nos leva ata o máis profundo do ser humano e conmove as nosas entrañas dun xeito total.

COIDADO COAS IMÁXENES EN INTERNET

Esta finde nas Xornadas de bibliotecas Escolares puidemos ver un video feito pola Comunidade de Madrid sobre os perigros de subir imáxenes a internet, que para min foi impactante.
Cólgovolo como unha chamada para que reflexionemos todos, porque sexa como sexa dende o momento que subimos unha foto a internet queda fóra do noso control.

Así que... cando publiques algo pénsao ben.

Xornadas de Bibliotecas Escolares en Galicia

Os pasados 23 e 24 de Outubro tivemos unha nova reunión en Santiago ó redor das Bibliotecas Escolares: celebramos (e digo ben, celebramos) as Xornadas de Bibliotecas Escolares que nos veñen acompañando dende fai uns anos por estas datas, tanto en forma de encontros como de xornadas.
Este ano o lema foi "Novas lecturas, novos lectores".
E ata aquí chega a miña crónica porque a reporteira oficial Loly Lago da Biblioteca O Segrel do Penedo, ven de facer unha entrada no seu blog tan estupenda que como non se pode mellorar,... o que hai que facer e lela con calma porque e boísima e eu subscribo todo todo o que ela di.
Un recordo moi especial á Asesoría de Bibliotecas escolares de Galicia, que sempre están a altura, eu diría que andan máis aló das nubes..... Cristina e Pilar moitas grazas unha vez máis.

EL MUNDO DE HARRIET

Propóñovos hoxe un libro diferente, un pouco estraño, de Diana Janney.

É fácil de ler, pero deixa un trasfondo para pensar de cando en vez como di Harriet:

"Non sei se quereredes lelo todos vos, porque hai miles de libros entre os cales escoller e quizáis aquí (en vez de falarvos dos que lin eu) debería facerme eco só dos que sobresaen e asi recomendarvos un libro que vos guste e do que falaredes aos vosos amigos, porque é importante escoller libros que nos fagan rir, ou derramar unha lágrima, ou concebir algunha idea, porque a través dos libros recordamos experiencias vividas, xente que amamos, ou odiamos, os nosos éxitos, fracasos, obxectivos e medos. Todo a través dun libro ben escrito".

A nena protagonista non parece ter tan so 14 anos e dende logo nos os tería na nosa sociedade española. Agora que unha parte da nosa xuventude soña con escribir e publicar un libro, quizáis sexa o momento de ler este. Orixinal e imaxinativo.

E hoxe, o día despois da mani de Compostela (tedes totos no magnífico blog de Mesturas)reclamamos o dereito de falar, escribir e pensar nesta fermosísima lingua que é o galego. Sen obrigas, sen imposicións, en liberdade e coa ledicia de ter unha lingua propia e viva. E que viva!!

EL PEZ DORADO

J.M. Le Clézio, premio nobel de literatura 2008 e gañador de outros moitos premios ofrécenos nesta obra unha especie de fábula dunha nena marroquí raptada na súa aldea e vendida a unha anciá que a instrúe e coa que forma un fogar (no sentido máis fermoso da palabra).

A partires da morte da anciá, Laila, a nena, empeza un periplo que a levará ata Francia para acabar volvendo ás súas raíces; un camiño en absoluto fácil, nin feliz, por sendas de marxinalidade, desarraigo e desamor.

Interesante e diferente.

COMIC: METRALLA

Israel roto polas tensións dunha guerra interna.

Un atentado no que se producen 5 víctimas, unha delas sen identificar.

Unha familia como calquera outra a pesares dos horrores da cotidianeidade que lles rodea.

Unha procura desesperada ao longo da que aparecen insospeitados rencores, preocupacións e amores da vida do pai/amante desaparecido.

Un relato que mantente na intriga, quizais un pouco frouxo ao final (para o meu parecer, totalmente subxectivo...), pero que resulta tan real e natural como a vida mesma.

Metralla é da autora israelí Rutu Modan

SETE CASAS EN FRANCIA

Empezo este curso contándovos o que lin durante o verán. Empecemos coa última novela de Bernardo Atxaga.

Estamos no Congo belga durante a ocupación de finais do XIX e principios do XX.

Un destacamento da Force Publique pasa alá os seus días entre o tedio e a cobiza, desexando regresar a Europa.

Os militares expolian o país á mínima oportunidade en cantidades xigantescas de todas as súas riquezas materiais e tamén humanas.

O desprezo polos nativos é patente, mesmo naqueles pouquísimos militares que parece sensibles (pero que ao fin de contas non o son en absoluto).

Prosa entre irónica e terrible, entre historia e fantasía. Creo que moi recomendable. Hai unha traducción ao galego en Faktoría K.

Un pouco de humor educativo?

Non sabería eu dicir cal é o problema do ensino..., pero seguro que entre estas dúas viñetas comparativas algo de razón hai.....

Reflexionando sobre as TICs na educación

Antes que nada benvidos de novo despois do parón estival que ben merecido o tiñamos (ou eso opinamos nós).
Xa de volta e por casualidades da vida levo un día onde todo me leva as TICs.... ¿será por que me interesa moito este tema?
Primeiro estiven boa parte da tarde falando con Inés do CEIP de Sigüeiro de colaborar en proxectos de busca de información a través da rede para aplicacións na aula
Logo e iniciando o percorrido, de novo polos blogs dos centros educativos de Galicia, atopeime cun interesante post no blog Arquivos do Trasno da biblioteca do IES Rafael Dieste....Neste blog atopei unha presentación estupenda de José Ramón Olalla Celma sobre TICs e decidín traervos esta presentación sacando algunhas reflexións que me parecen fundamentais para que os docentes reflexionemos con calma... pero sen pausa .... Ademais a presentación nos regala un decálogo final que non deberiades de perder.... ASÍ QUE XA SABEDES....

"Tenemos internet, pizarras digitales, video proyectores y ordenadores.... PERO, el cambio no está en los medios, que por si mismos, no van a cambiar nada, somos nosotr@s los que hacemos que la escuela cambie"

"La inundación informativa conlleva la pérdida de importancia de los contenidos ante el pensamiento crítico, las técnicas de comunicación, el proceso cognitivo, el pensamiento secuencial, la resolución de problemas.... Es tan fundamental la capacidad para buscar información y evaluarla como la capacidad de conocerla"

"Los maestros y los alumnos están en internet, las escuelas tienen internet, pero el sistema escolar no está en internet. El sistema educativo, en términos de procesamiento de contenidos, de estructura pedagógica, de gestión de las escuelas, está estruturado en una forma que para introducir ese cambio tecnológico y social a la vez, hay que cambiar la organización de la escuela y los curriculos, hay que sacar internet del aula de informática (además cerrada con llave) y ponerla en los curriculos de todas las materias. Hay que cambiar la pedagogía. Porque no es que los maestros con internet tengan miedo de perder el poder, es que no saben como enseñar con internet, nadie se lo ha explicado". (Manuel Castells, catedrático de la UOC)

CAMBIOS EN LA DOCENCIA

View more presentations or Upload your own.

A SGAE ATACA DE NOVO

Acabo de recibir este mail, e antes de marchar de vacacións no poido por menos que compartilo con todos vos.

Parece un pouco longo, pero merece a pena lelo

Se pretende obligar a las bibliotecas públicas a pagar 20 céntimos por cada libro prestado en concepto de canon para 'resarcir' a los autores.

POR EL PLACER DE LA LECTURA:

Escrito y firmado por José Luis Sampedro, escritor.

POR LA LECTURA

Cuando yo era un muchacho, en la España de 1931, vivía en Aranjuez un Maestro Nacional llamado D. Justo G. Escudero Lezamit. A punto de jubilarse, acudía a la escuela incluso los sábados por la mañana aunque no tenía clases porque allí, en un despachito que le habían cedido, atendía su biblioteca circulante. Era suya porque la había creado él solo, con libros donados por amigos, instituciones y padres de alumnos. Sus 'clientes' éramos jóvenes y adultos, hombres y mujeres a quienes sólo cobraba cincuenta céntimos al mes por prestar a cada cual un libro a la semana. Allí descubrí a Dickens y a Baroja, leí a Salgari y a Karl May.

Muchos años después hice una visita a un bibliotequita de un pueblo madrileño. No parecía haber sido muy frecuentada, pero se había hecho cargo recientemente una joven titulada quien había ideado crear unrincón exclusivo para los niños con un trozo de moqueta para sentarlos. Al principio las madres acogieron la idea con simpatía porque les servía de guardería. Tras recoger a sus hijos en el colegio los dejabanallí un rato mientras terminaban de hacer sus compras, pero cuando regresaban a por ellos, no era raro que los niños, intrigados por el final, pidieran quedarse un ratito más hasta terminar el cuento queestaban leyendo. Durante la espera, las madres curioseaban, cogían algún libro, lo hojeaban y a veces también ellas quedaban prendadas.Tiempo después me enteré de que la experiencia había dado sus frutos: algunas lectoras eran mujeres que nunca habían leído antes de que una simple moqueta en manos de una joven bibliotecaria les descubrieraotros mundos.

Y aún más años después descubrí otro prodigio en un gran hospital de Valencia. La biblioteca de atención al paciente, con la que mitigan las largas esperas y angustias tanto de familiares como de los propios enfermos, fue creada por iniciativa y voluntarismo de una empleada. Con un carrito del supermercado cargado de libros donados, paseándose por las distintas plantas, con largas peregrinaciones y luchas con la administración intentando convencer a burócratas y médicos no siempre abiertos a otras consideraciones, de que el conocimiento y el placer que proporciona la lectura puede contribuir a la curación, al cabo de los años ha logrado dotar al hospital y sus usuarios de una biblioteca con un servicio de préstamos y unas actividades que le han valido, además del prestigio y admiración de cuantos hemos pasado por ahí, un premio del gremio de libreros en reconocimiento a su labor en favor del libro.

Evoco ahora estos tres de entre los muchos ejemplos de tesón bibliotecario, al enterarme de que resurge la amenaza del préstamo de pago. Se pretende obligar a las bibliotecas a pagar 20 céntimos por cada libro prestado en concepto de canon para resarcir -eso dicen- a los autores del desgaste del préstamo.

Me quedo confuso y no entiendo nada. En la vida corriente el que paga una suma es porque:
a) obtiene algo a cambio.
b) es objeto de una sanción.

Y yo me pregunto: ¿qué obtiene una biblioteca pública, una vez pagada la adquisición del libro para prestarlo? ¿O es que debe ser multada por cumplir con su misión, que es precisamente ésa, la de prestar libros y fomentar la lectura?

Por otro lado, ¿qué se les desgasta a los autores en la operación?.¿Acaso dejaron de cobrar por el libro?. ¿Se les leerá menos por ser lecturas prestadas?.¿Venderán menos o les servirá de publicidad el préstamo como cuando una fábrica regala muestras de sus productos? Pero, sobre todo: ¿Se quiere fomentar la lectura? ¿Europa prefiere autores más ricos pero menos leídos? No entiendo a esa Europa mercantil. Personalmente prefiero que me lean y soy yo quien se siente deudor con la labor bibliotecaria en la difusión de mi obra.

Sépanlo quienes, sin preguntarme, pretenden defender mis intereses de autor cargándose a las bibliotecas. He firmado en contra de esa medida en diferentes ocasiones y me uno nuevamente a la campaña.

¡NO AL PRÉSTAMO DE PAGO EN BIBLIOTECAS!

http://www.noalprestamodepago.org/

ADEUS AO REI DO POP

Michael Jackson morreu nos Ánxeles aos 50 anos xusto antes de dar os seus últimos concertos en Gran Bretaña.

Thriller, é o disco máis vendido da historia da música. Este artista ten no seu haber 750 millóns de álbumes vendidos en todo o mundo e o seu paso de baile "moonwalk" ou "paso da luna" é irrepetible e inesquecible.

O rei do pop xa non dará ningun concerto nin escándalo máis. Quizáis alá onde estea logre aqueles sonos que aquí resultaron imposibles para a súa alma supoño que atormentada e poseída por toda unha sorte de drogas e sustancias que pode que sexan as que o levaron cando aínda era demasiado xoven para morrer.

DONDE VUELAN LAS COMETAS

Descubrir toda a amargura do mundo nas lágrimas da esposa que non sabe que pasou co seu home ou nas do pai que ignora se o seu fillo esta vivo ou morto... é unha desolación infinita.

A traizón aterra. Todos poden ser víctimas da persecución do dictador e os seus secuaces. As persoas son secuestradas e desaparecen en oscuras celdas das cárceres máis secretas, quizais terriblemente torturados e sentenciados por verdugos implacables e son acusados de disidencia ou de delitos políticos inventados por calquera veciño delator...

As función de teatro, os contacontos na praza do pobo, a edición de libros... todo prohibido por orde do tirano. Mesmo foi prohibida a alegría, xunto coa música, a festa e o bo inocente das cometas... as cometas coas que as familias recordaban aos seus mortos sen tristeza, sen morriña, a cometa que é o espírito dos parentes que xa deixaron esta vida, e así os recordamos libres e vagando sen présas polo ceo, entre nubes e outras moitas almas, protexéndonos de males e desgracia... pero o dictador tamén prohibiu que os nenos fagan voar as súa cometas, temendo, quizais, que a través da forza do aire que axita as cometas todos saiban que os homes e as mulleres naceron para seren libres.

Donde vuelan las cometas de Miguel Rayó está en Biblioarzúa

EL JUDIO DE SHANGAI

En China, nunha nación desmembrada, onde a vida de millóns de pobres vale menos que un anaco de terra improductiva; un país invadido violentamente polos xaponeses e pacificamente polos occidentais; unha terra onde a muller converteuse en escrava dos desexos dos homes máis miserables e crueis que a humanidade coñeceu; un estado sen cabeza e sen timonel e en consecuencia en plena zozobra...

Neste mundo os xaponeses establecen en Shangai o único gueto xudeu do munod que non está en mans dos nazis son recluídos un matrimonio de xudeus e todo parece precipitarse ao caos. Pero o cónsul de España enfrentarase á policía secreta xaponesa nun desesperado intento para salvalos, e unha antiga escrava sexual do exército xaponés converterase en crave desta soprendente novela de Emilio Calderón.

O LADRÓN DA FORCA

De cara ao verán vou falarvos dalgúns libros fáciles, para ler sen máis pretensións que pasar un bo rato en calquera lugar.

O Ladrón da forca é unha novela que catalogamos como histórica en Biblioarzúa, e de intriga e misterio onde o protagonista debe investigar para o goberno inglés a violación e asasinato dunha condesa.

Está ambientada no Londres de principios do século XIX, nun dos períodos máis activos da forca en Inglaterra e Gales, dous lugares nos que existía a crenza de que o castigo extremo poñería freo ao delito e así se forxou o “Código Sanguento” con máis de 200 delitos castigados coa forca.

En total nesa época leváronse a cabo máis de 2.000 execucións en 27 anos (entre 1805 e 1832) aínda que as sentencias de morte dos xuíces foron moitas máis: case 6.000 sentencias á morte. A diferenza eran as penas conmutadas por desterros entre outros.

O ladrón da forca de Bernad Cronwell está en Biblioarzúa.

LA SOLEDAD DE LOS NÚMEROS PRIMOS

Veño de rematar de ler LA SOLEDAD DE LOS NÚMEROS PRIMOS, que me regalou meu irmán coincidindo neste cao coas como sempre acertadas recomendacións do noso apreciado e querido blog de Trafegando Ronseis.

É un libro moi especial, sobre dúas almas xemelgas destinada a estar sempre cerca unha doutra desexando desesperadamente tocarse e… non son capaces.

Como os números primos xemelgos (5 e 7, 11 e 13… separados por unha cifra para no medio dos dous), os protagonistas do relato están sempre en parella, pero sempre distantes; sempre xuntos pero no fondo tan lonxe un doutro…

Creo que é un libro ben estruturado, cheo de sensibilidade e dotado dun halo de tristeza da que non puiden desprenderme ata nin no final (por certo, creo que está no punto exacto e non decae como adoita pasar…)

Podedes ler uns comentarios doutra xente aquí e unha entrevista co autor Paolo Giordano

A EMPERATRIZ DOS ETÉREOS

Un mundo imaxinario, nun futuro incerto onde as persoas habitan en covas resgardados dun exterior xeado, frío e sen sol.

Un rapaz que soña con outro mundo habitado por seres etéreos que viven baixo unha estrela fermosísima que atrae con forza e magnetismo.

Unha rapaza, que é a protagonista desta historia, que é tranquila e sen aspiracións na vida máis que v¡vir o máis tranquilamente que poida, finalmente vai na procura deste "amigo" antes de que sexa demasiado tarde.

Unha aventura ao longo da cal descubrirá moitas cousas dela mesma e dunha realidade que existe aínda que non se queira recoñecer.

Amistad, aventura, amor, solidariedade... Unha historia que engancha en canto les unhas poucas páxinas.

O sitio web oficial é precioso, merece a pena dar unha volta e disfrutalo. Tamén acabo de ver que en BlogFesquío teñen unha entrada estes días cunha ligazón á páxina oficial da autora Laura Gallego.

La emperatriz de los etéreos está en Biblioarzúa.

PARECE QUE LER LEMOS

Publicado o barómetro de hábitos de lectura e compra do 1º Trimestre do 2009 vexo:

Que case a metade da poboación asegura ler diaria ou semanalmente,

Que as mulleres seguen a ler máis que os homes,

Que a principal motivación da lectura é o pracer da mesma,

Que a lingua fundamental de lectura é o castelán, facendo a lectura noutras linguas case inexistente (se exceptuamos o catalán que ten unha pequena cota que merece a pena considerar, mesmo lese menos en galego que en inglés),

Que se le máis en niveis grandes de poboación, pero que nesto hai un compoñente sociolóxico grande (estudos, idade da poboación, etc),

Que aproximadamente un tercio foi a unha biblioteca no último ano,

Que os nenos de ata 13 anos se consideran lectores case todos, a maior parte deles din que decisión propia,

Que os libros máis lidos por estes nenos son Kika Superbuja, Harry Potter e Gerónimo Stilton,

Que o autor máis lido é Ken Follet e o español Carlos Ruiz Zafón (en 3º posto global) e o máis comprado Stieg Larsson,

Se queredes ver todo o informe con cifran máis concretas podedes atopalo no Boletín Informativo 32 da Xunta de Galicia da consellería de Educación e Ordenación Universitaria. (que non sei que fago que non podo facer o enlace...)

ESCALOFRIANTES HISTORIAS DE NIÑOS PRODIGIO

É un libro con sete contos para lectores a partires de 12 anos.

Atopamos relatos de nenos “prodixio(sos)” na medida que son grandemente singulares ou teñen alguna habilidade moi pouco común.

Son divertidas, áxiles e a autora introduce pequenos entretenimientos como que todas as personaxes de algún dos contos teñen o nome comenzando pola mesma letra.

Relatos imaxinativos, fantásticos, todos recuperando ese contido de aprendizaxe dos contos tradicionais para nenos.

Relatos onde comprobamos o difícil que é ser diferente moitas das veces, pero que iso non é malo, senón todo o contrario (aínda que os demáis non nos entendan e non nos dei máis que problemas, provocados en numerosas ocasión polos demáis...).

E cuns debuxos bastantes lindos (para o meu parecer).

Escalofriantes historias de niños prodigio de Linda Quilt está en Biblioarzúa

UNHA VEZ

Este é a historia de Félix, un rapaz que en 1942 escapa dun orfanato onde foi deixado polos seus país xudeus nun vano intento de protexelo dos nazis.

Vive alí durante case catro anos e un día decide escapar na procura dos seus país e nesa camiño descubrirá persoas coas que vivirá unha serie de experiencias polas que un neno non debería pasar nunca.

Mentres tanto confía no mundo e axuda no que pode porque pensa “que todo o mundo merece que lle ocorra algo bo na súa vida. A lo menos unha vez”

Bonito e triste á vez...

UNA VEZ de Morris Gleitzman está en Biblioarzúa

O NENO 44

Rusia. Mediados do século XX. Os aparatos de seguridade do estado e a policía secreta aplican métodos de detención e xuízo dos acusados que ignoran por completo as mínimas garantías de dereitos de calquera persoa. Un sistema xudicial e xurídico que defende a existencia do terror como necesario para defender a revolución e un abstracto “ben supremo”.

Baixo un elástico conxunto de palabras que poden moldearse ao chou para abarcar a calquera constrúense acusacións. Dende a tortura brutal ou refinada, depende do que interese, consíguense confesións de todo tipo, emulando aos inquisidores españois... (e parece que despois aínda será copiada na prisión que esperemos que peche pronto o presi americano...)

Na Rusia de Stalin “non pode haber crime organizado”. Os asasinatos e roubos só podían porvenir de mentes enfermas ou de “traidores ao sistema”.

No medio de todo isto, ás veces, xurde alguén que busca a verdade e a xustiza e trata de resolver un misterio terrible que todos tratan de silenciar porque non convén ao sistema.

Ten un final un pouco forzado, pero non deixa de ter ritmo e nos leva á unha certa reflexión acerca da vida e da digninade. Paréceme recomendable.

"O neno 44" de Ton Rob Smith está en Biblioarzúa.

No blog de Ciberanika podedes ver outra entrada sobre este libro.

COLABORANDO CO PUNTOGAL

Biblioarzúa, unha vez máis, en colaboración coa ASOCIACIÓN PUNTOGAL quixemos celebrar o día das Letras Galegas no I.E.S. de ARZÚA sumándonos á iniciativa de obter o dominio .gal para todos aqueles contidos e páxinas de Internet vencellados á nosa cultura ou lingua galega.

Por iso neste días estamos poñendo á disposición de alumnado, profesorado, persoal non docente e todo aquel que queria sumarse á iniciativa, uns ordenadores na Biblioteca do I.E.S. de arzúa para asinar e dar o apoio individual a esta iniciativa, na que somos pioneiros en España, mesmo diante doutras comunidades autónomas que tamén contan cunha lingua propia.

O Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia, xunto coa Asociación Puntogal patrocina esta actividade tamén e axudounos cedéndonos uns agasallos para aqueles que queiran dar o seu apoio (pins, pegatinas, bolas-mochilas, carteira para documentos...)

QUE FACER PARA COLABORAR E TER UN DESTES AGASALLOS?

É moi fácil: Acudir a a un ordenador.Despois debes entrar en http://www.puntogal.org/ e pinchar na parte dereita nun cadro que pon APOIOS INDIDUAIS asina aquí polo .gal. Abriraseche unha ventá onde debes poñer os teus datos: Nome e apelidos, teléfono, localidade, código postal e NIF. Despois na Biblioteca podes escoller un agasallo.

UN ADEUS PARA MARIO BENEDETTI

Morreu un dos grandes da poesía
O poeta do amor
O poeta do compromiso
Morreu Mario Benedetti

HAGAMOS UN TRATO

Cuando sientas tu herida sangrar

cuando sientas tu voz sollozar

cuenta conmigo

(de una canción de Carlos Puebla)

Compañera

usted sabe

que puede contar

conmigo

no hasta dos

o hasta diez

sino contar

conmigo

si alguna vez

advierte
que la miro a los ojos

y una veta de amor

reconoce en los míos
no alerte sus fusiles

ni piense que deliro

a pesar de la veta

o tal vez porque existe

usted puede contar

conmigo

si otras veces

me encuentra

huraño sin motivo

no piense qué flojera

igual puede contar

conmigo

pero hagamos un trato

yo quisiera contar

con usted

es tan lindo

saber que usted existe

uno se siente vivo

y cuando digo esto

quiero decir contar

aunque sea hasta dos

aunque sea hasta cinco

no ya para que acuda

presurosa en mi auxilio

sino para saber

a ciencia cierta

que usted sabe que puede

contar conmigo.

MEDIO AMBIENTE E MAREA NEGRA NO IES DE ARZÚA

13 de novembro de 2.002
Petroleiro Prestige
Catástrofe nas costas de Galicia

A catástrofe do petroleiro Prestige que afectou directamente ao litoral da provincia de A Coruña, especialmente á Costa da Morte, supuxo un espertar nas nosas conciencias co respecto ao coidado do medio natural.

Foi, tamén, a ocasión para que o xornalismo exercera en liberdade o seu oficio de informar con veracidade do que acontecía no mar e o que se decidía en terra por parte dos que tiñan a obriga de tomar decisións.

A biblioteca do IES de Arzúa, contactou co Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia porque sabíamos da existencia dunha estupenda exposición de fotografías de máis de 50 fotoxornalistas nas que se reflexaba toda a magnitude da traxedia acontecida fai case 7 anos.

Entendemos que é importante que un feito como acontecido co petroleiro ‘Prestige’ non sexa esquecido facilmente e agardamos que a esta exposición poida servir de mostra didáctica para toda a comunidade educativa de Arzúa e para que a sociedade en xeral lembre que as dimensións desta catástrofe aínda as estamos a sentir.

En resume, dar a coñecer estes terribles feitos, cheos de horror e de solidariedade, para ver as múltiples dimensións dunha catástrofe ecolóxica, económica e social, para espallar imaxes que, quixeramos, NUNCA MÁIS tiveran lugar en Galicia (nin en ningunha outra parte do noso mundo

Dende a Bilioteca do IES de ARZÚA queremos reiterar o noso agradecemento ao Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia, e en particular a Mª José Cela por cedernos esta exposición que visitou prácticamente toda a península e ata chegou ao Parlamento Europeo.

Deitado frente ao mar...

Cando eu era moza había unha poesía de Ceso Emilio que me marcou moito e sempre lembro e de vez en cando releo e hoxe ven moito a conto:

• Porque imos celebrar o día da letras galegas
• Porque parece que máis que nunca temos que defender o que é noso
• E porque si, porque me da a gaña....

Lingoa proletaria do meu pobo
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me meta e quero e dame a gaña
porque me sai de dentro, alá do dfondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sin raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos abós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos do lingoaxe,
remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta
equero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingoa.

Non falo para os soberbios,
non falo pra os ruís e poderosos,
non falo pra os estúpidos,
non falo pra os valeiros,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.

Máis referencias a este tema en:
Mesturas
Biblioteca Milladoiro de Malpica
Iniciarte
Trafegando ronseis
Biblioteca Ponte vella (Rábade)

Idea Vilariño III

Vídeo realizado por Raquel Facorro Souto

Eso
Mi cansancio

mi angustia

mi alegría

mi pavor

mi humildad

mis noches todas

mi nostalgia del año

mil novecientos treinta

mi sentido común

mi rebeldía.

Mi desdén

mi crueldad y mi congoja

mi abandono

mi llanto

mi agonía

mi herencia irrenunciable y dolorosa

mi sufrimiento

en fin

mi pobre vida.

Idea Vilariño II

Vídeo realizado por Melani León

Lo que siento por ti

Lo que siento por ti es tan difícil.

No es de rosas abriéndose en el aire,

es de rosas abriéndose en el agua.

Lo que siento por ti. Esto que rueda

o se quiebra con tantos gestos tuyos

o que con tus palabras despedazas

y que luego incorporas en un gesto

y me invade en las horas amarillas

y me deja una dulce sed doblada.

Lo que siento por ti, tan doloroso

como pobre luz de las estrellas

que llega dolorida y fatigada.

Lo que siento por ti, y que sin embargo

anda tanto que a veces no te llega.

Idea Vilariño I

No mes do libro deixábanos a poetisa uruguaia Idea Vilariño e Sabela (profesora de lingua española) e as súas alumnas Vanesa Valiño Vázquez, Raquel Facorroro Souto y Melani León realizaron un traballo precioso para homenaxeala e de paso darnola a coñecer, pois moitos de nós non sabiamos desta poetisa. Os videos foron realizados pola profesora e as alumnas sobre poemas diferentes desta muller, tamén nos elaboraron unha pequena biografía Como son fantásticos cada día expoñeremos un deles, hoxe toca a biografía e o primerio vídeo, obra de Vanesa Valiño Vázquez. ¡Noraboa a todas por esta iniciativa tan fermosa!

IDEA VILARIÑO 1920 - 2009

"Idea Vilariño, poeta, crítica literaria, compositora de canciones, traductora, educadora: es difícil decir cuál de estas facetas de su trayectoria influyó en más personas. Nacida en Montevideo el 18 de agosto de 1920, antes de haber cumplido los treinta años era ya ampliamente conocida en el Río de la Plata por su talento en muchas de las disciplinas mencionadas. Durante la última mitad del siglo XX críticos y profesores de todo el mundo de habla hispana así como traductores de Austria, Brasil, Italia y Estados Unidos difundieron en abundancia su poesía.
Es un caso singular. Por su personalidad y convicciones, Idea Vilariño rechazó durante largo tiempo toda posibilidad de promocionar su nombre. Los editores la urgían a promover sus libros y ella se rehusaba. Más aun, mantuvo un silencio casi completo respecto a su obra, hasta el punto de negarse con regularidad a entrevistas de cualquier tipo. Sólo en 1997 aceptó contestar las preguntas planteadas por Rosario Peyrou y Pablo Rocca, en las que se basa el video Idea, estrenado en mayo de 1998, y que ahora puede encontrarse en bibliotecas. Si bien Vilariño aceptó diversos premios e invitaciones tanto en su país como en el extranjero, nunca quiso comentar sus poemas ni escribir sobre su obra poética.
Pese a esa falta de promoción, la poesía de Idea atrae cada día más lectores. Más allá de los índices públicos que dan testimonio de su fama, en Montevideo puede advertirse por todas partes su inmensa popularidad: los artesanos copian sus versos en señaladores de libros, tapices y tarjetas que venden en mercados y negocios; referencias a sus poesías en grafitos..."

Una vez

Soy mi padre y mi madre

soy mis hijos

y soy el mundo

soy la vida

y no soy nada

nadie

un pedazo danimado

una visita

que no estuvo

que no estará después.

Estoy estando ahora

casi no sé más nada

como una vez estaban

otras cosas que fueron

como un cielo lejano

un mes

una semana

un día de verano

que otros días del mundo

disiparon.

Umia O Grove

Check out this SlideShare Presentation:

Umia O Grove

View more presentations from everezcotelo.

Celebrando o día do libro

Durante a semana do día do libro estívose movendo pola entrada do instituto unha presentación que Sabela (profe de lingua española) e as súas alumnas de diversificación fixeron con agarimo para esta ocasión, elas titulárona: A LECTURA e nós traémola a este blog para que sempre estea presente e nos recorde que ler é divertido.

A Lectura (En Galego)

View more presentations from biblioarzua.

Cada vez estades a ver que dende a porta principal cara a biblioteca están a aparecer unha colección de fotos que nos traen recordos moi penosos, coas nosas praias cheas de chapapote e coa dor na cara da xente... tamén vedes ricóns con libros.... Está claro que enlazamos o PRESTIGE e o MEDIO AMBIENTE... pero aínda non rematamos de montar a exposición e tampouco podemos adiantar as celebracións, reflexións, ... que traerán consigo... pouco a pouco que da máis traballo do que parece.

23 de abril día do libro

Hoxe é o día do libro e hai celebracións de todo tipo festexando este día, nós dende a biblioteca tamén queremos aportar o noso gran de area para intentar fomentar a lectura e os libros. Os que estades no instituto estades a ver que a zona da biblioteca (dentro e fora) está a sufrir cambios importantes cunha achega de fotos impactantes... acompañadas de libros. Aínda non rematamos, levamos dúas mañás a tope pero aínda non fomos capaces de rematar o traballo... pero todo se andará... Nestes días iremos pasando información pouco a pouco, gota a gota, do mesmo xeito que o traballo irá facéndose visible.

Pero non vos vou contar nada máis, estade atentos e seguro que vos chaman a atención as fotos e os libros.... Seguide proximamente o noso blog e visitade a biblio e veredes a sorpresa completa.

Por outra banda acabo de baleirar a cámara de fotos e atopeime coas fotos da viaxe que 4º de ESO e os compoñentes do club de lectura, fixemos a Pontevedra a visitar a cidade e ó Salón do Libro infantil e xuvenil desa fermosa cidade e como vai sendo hora, enlazamos e aquí tedes a pegada dun chuvioso pero marabilloso día na cidade do Lérez.

Por certo o salón do libro IMPRESIONANTE... FANTÁSTICO ...

El lector

No clube de lectura tocounos ler o libro "El lector" de Bernhard Schlink.

Un libro de lectura bastante fácil que fala das relacións humanas entre dúas persoas de diferentes edades e da súa evolución. Un mozo de 15 anos que por casualidade establece unha relación moi íntima cunha señora que lle pode duplicar a idade. A relación complicase debido a a guerra. Ela que é unha analfabeta decide ir traballar os campos de concentración femininos. Despois de acabar a guerra é xuzgada e condenada a cadea perpetua por todas as fechorias que ocorren nos campos, e por unhos informes escritos sobre un traslado de prisioneiros. Neste traslado os prisioneiros estiveron albergados nunha igrexa e nese momento caeu unha bomba e morreron case todos, polo que foi acusada de asesinato.

No cárcere aprende a ler de forma autodidacta. Despois de 20 anos concedenlle o indulto, pero tenlle medo o exterior e antes de sair para fora esgánase.

OUTRAS OPCIÓNS

Bolsas PláStico 4 A

View more presentations from everezcotelo.