Esa horrrible ciencia

Unha das últimas compras que fixemos dende a biblioteca antes de rematar este curso, foron algún libros da coleción "Esa horrible ciencia", que a pesar de estar dirixidos a rapaces ente os 10-14 anos, son do aptos para todo tipo de público (adultos incluídos)... Tratan de acercarnos a ciencia dunha forma sinxela e divertida.

E eu que estes días de vacacións non teño moito que facer (bueno....), ocorreuseme que neste ano adicado a ciencia (porque supoño que sabedes que o ano 2007 foi declarado Ano da Ciencia), poderíamos xogar un pouco e tal vez reflexionar sobre moitos aspectos da mesma, e dito e feito, aquí estamos coa intención de achegar ata vos algunhas preguntas que seguro vos interesan.

Hoxe escomenzamos con algo moi simple ou todo o contrario moi complexo.... ti decides...Lee atentamente e contesta a esta pregunta e si che interesa recorda que a partir de setembro estarán todos estes e moitos máis libros a túa disposición na biblio do Insti para que sexas un pouco máis divertido...

A PALANCA

Unha palanca utilízase para levantar ou empuxar obxectos. A palanca descansa nun punto denominado fulcro e son eficaces xa que a forza de xiro máis efectiva está no ángulo recto respecto ó obxecto que se trata de mover (¿Como imos entendes ou non entendes?). Así pois as palancas non axudan a realizar máis traballo con menor esforzo.

AVISO: PELIGRO FUNESTO. IMOS FACER UN EXPERIMENTO

¿Preguntáchete algunha vez como pode a xente pillarse os dedos coas bisagras das porta?. Débese a que as portas, que son como palancas, dispoñen dunha forza sorprendente que actúa sobre o lado da bisagras; así que, ¡MANTÉN SEMPRE OS DEDOS LONXE DELAS DURANTE O EXPERIMENTO!

Así pois, empezamos...

1.-Abre a porta un pouco, e asegúrate de que teu irmán pequeno non ande por alí, non vaia ser que esto remate no hospital coas unllas negras...

2.-Colócate por fora da porta e intenta empurrala cun dedo a 2 cm de distancia das bisagras

3.-Agora empurra co mesmo dedo a 2 cm do lado oposto das bisabras (lonxe delas).

REFLEXIONA E CONTESTA

¿Cal é máis fácil?

-Ambolos dous son imposibles e tes o dedo dolorido

-É máis fácil empurrar a porta perto das bisagras

-É máis fácil empurrar a porta nun punto máis lonxano das bisagras

A RESPOSTA ESPERO QUE A CONSIGAS TI, SENÓN SIGUE VISITÁNDONOS E UN DÍA DESTES, APARECERÁ A RESPOSTA E O PORQUE.

O autor desta coleción é NICK ARNOLD, que ten títulos do máis interesante.

Novas cousas no blog

Pois si que costa esto de tratar de que esta bitácora sirva de medio non so de comunicación senón tamén de información para vos e para todos os que ata nos se acheguen... Eu pensaba que esto da informática era máis fácil, pero non o é tanto, aínda así ponse vontade e esforzo que é o importante na vida. É boa verdade o que dicía Anatole France:

"Para facer grandes cousas non só debemos actuar, senón tamén soñar; non só debemos planificar, senón tamén crer"

E neso andamos con dificultades pero soñando e crendo, eso si, a ilusión non se perde nunca.

¿ E todo esto a que viña...? ¡Ah si...! Que no noso blog acaba de aparecer unha nova seción que son as nosas publicacións ou traballos que denominamos "AS NOSAS PRODUCIÓNS" e que tendes a vosa disposición nos enlaces da parte esquerda do blog.

Aí atoparedes as nosas recomendacións de lectura para o verán. (Boletín verán 2007)

E outra recomendación para pasar unhas boas vacacións:

"O tempo que disfrutaras perdéndoo non é un tempo malgastado" (T.S. Eliot)

E recorda que unha marabillosa forma de perder o tempo é cun libro... FELIZ VERÁN PARA OS QUE DESCONECTADES. Nos procuraremos seguir por aquí, aínda que tamén perderemos un pouco o tempo...

Seguimos con CS Lewis

Onte non estaba todo o grupo que traballou "As Crónicas de Narnia" e temos que mostrar hoxe o seu traballo, aínda que non se aprecian moi ben nas fotos eles fixeron a súa propia historia de Narnia.
Noraboa a todos os que participastes e aquí vai a segunda remesa...

C.S. Lewis e "As crónicas de Narnia"

Naceu a cabalo dos séculos XIX e XX nunha aldea irlandesa no seo dunha familia de clase media acomoda, o que lle permitiría ter unha boa formación académica nos mellores colexios e cos mellores titores. Unha educación baseada nos clásicos grecorromanos, e no clasicismo inglés. E xunto a esta brillante formación intelectual que mais tarde desenvolvería en Oxford no “colexio da Madalena”, hai que ter moi en conta a morte da súa nai cando aínda era un neno. Outro momento moi importante na súa vida foi a conversión ao cristianismo de corte católico, o que marcaría toda a súa vida, e tamén como non, toda a súa obra literaria. E o mellor exemplo desto é a serie “Das crónicas de Narnia”. Unha crónica, non a historia dun mundo relatada ao longo de 7 entregas. “O sobriño do mago”, “O León a bruxa e o armario”, “O cabaleiro e o rapaz”, “O príncipe Caspián”, “A travesía do viaxeiro do alba”, “A silla de prata” e “A última batalla”.
Na primeira historia cóntase o sacrificio do León e na última o fin do mundo dos narnianos. Os seus habitantes son seres persoais, anque non humanos na súa maioría. Estes proveñen de Inglaterra, e mentres son nenos poden entrar en Narnia, despois será imposible dende que volven de novo a Inglaterra e se convertan en maiores.

Estamos pois, ante unhas historias cheas de maxia e fantasía. Unhas historias para ser paladeadas pouco a pouco, con repouso e moita imaxinación.

Imaxínate que estás a punto de comezar as vacacións de verán, ... imaxínate tamén que estás ante un inmenso caderno en branco que tes que colorear e darlle vida. ... ¡Menuda ledicia!, non me digas que non. ¡¡¡¡Douche nas orellas!!!!!

Ahhh, pero para andar o camiño hai que repoñer forzas.

E para elo nada mellor que algo suculento e nutritivo.
O menú.

De entrante: ¡Mira o que se aveciña!, ... uhmmm ...¡semella que favorece a comunicación!, ... e ademais nutritivo.
De primeiro prato: “Un León unha bruxa e un armario” en pantalla plana. ... Ahhh, eso si, ... ben sentadiños, pero tamén, ... de momento nada mais.

De segundo prato: A Elexir entre sete. ¡Ti xa ben me entendes!, e como o verán é moi longo e na variedade está a sabedoría (din que tamén o gusto), o interesante sería ilos saboreando un a un ata o último suspiro estival.

De sobremesa: Unha boa sesta, ... agora si, non antes, ... un chapuzón, e quizais despois un paseo, uha conversa,a merenda, ... a festa de Lema, Dondodán, Dodro, A Mella, Castañeda, o Carme, ... uffff ¡que stress!.

Bo verán, ¡vémonos a volta!

Ahhh e ¡coidado coas orellas!

Pero, .... algúns xa empezaron.

Teatro dende a biblio

Fai tempo que tiñamos programada a actuación de teatro, que o fin representouse onte no Salón de Actos do Instituto.

Queriamos que fose dentro do programa de actividades que deseñamos para os meses de abril e maio con motivo do día do libro e das letras galegas, pero foi onte, e estivo xenial, empezamos un pouco regular xa que houbo que chamar a atención a algún que outro alumno, pero unha vez solventado ese pequeno problema, creo que todos o pasamos realmente ben.

Temos que agradecerlles, dende aquí á AULA DE TEATRO DA TERCEIRA IDADE DE ARZÚA, dirixida por Brais, a súa presenza no Centro para compartir con nos o seu bo facer, porque foi marabilloso velas (pois todas eran mulleres), como se movían polo excenario e como actuaban. ¡FANTÁSTICO DE VERDADE!

A obra respresentada foi unha adaptación de Minia de Lugrís Freire que eles titularon " A NOSA MINIA"

Amizade e despedidas

Moitos de vos nin siquiera sabedes de que vai o PLAMBE, algún tal vez si, é o Plan de Mellora de Bibliotecas Escolares de Galicia (no que a nosa biblio está dende o curso 2005-2006). O que seguro ningúen sabe (só os que estamos dentro do mesmo), é que é moito máis que un plan de mellora..., é unha rede social de xente fantástica de pura vocación, cun sentido claro do que debe ser a ensinza, cunha visión utópica pero moi real da realidade, de que as cousas poden cambiar, de que con esforzo, animo e sobre todo compartindo, podemos chegar a metas insospechadas cando iniciamos a saída.

Creo que o PLAMBE, aportou moito máis que cartos ás bibliotecas, porque fixo visible a xente marabillosa que estaba detrás das mesmas... aportou a comunicación, a ilusión, a AMIZADE (sempre con maiúsculas) e ¿sabedes o mellor? que nos ilusionou a un grupo de xente que aterrizamos de novo nestes lares de tal forma, que foi como si nos inxectaxen osíxeno directamente en vea.

Eu, moitas veces, descontenta, protestona co sistema, aburrida de traballar, e a primeira en formular todas as queixas que vos poidades imaxinar, eu e a miña idade, aprendín, fixádevos que digo APRENDÍN, a renovar ilusións, a crer nas persoas por riba de todo, a que as cousas non se fan só con desexalas, hai que facelas, que hai que soñar, que as utopías tamén se acadan,...

Esto ven porque o noso PLAMBE, quedou hoxe coxo, dúas das persoas que me transmitiron toda esa ilusión, non siguen no proxecto, decidiron que ata aquí chegaban e eu quérolles mandar dende aquí o meu cariño e apoio e de paso tamén extendelo a todo o resto do PLAMBE que sempre está disposto a compartir, apoiar e a axudar.

Aconsellovos que miredes ben, hai moita, pero que moita xente interesante por aí.

[…]

- Sólo se conocen bien las cosas que se domestican - dijo el zorro - Los hombres ya no tienen tiempo de conocer nada. Compran cosas hechas a los mercaderes. Pero como no existen mercaderes de amigos, los hombes ya no tienen amigos. ¡Si quieres un amigo, domestícame!

-¿Qué hai que hacer? - dijo el principito.

-Hay que ser muy paciente - respondió el zorro-. Te sentarás al principio un poco lejos de mi, así en la hierba. Te miraré de reojo y no dirás nada. La palabra es fuente de malos entendidos. Pero, cada día, podrás sentarte un poco más cerca... (...)

Así el principito domesticó al zorro y cuando se acercó la hora de la partida:

-Ah!...-dijo el zorro-. Voy a llorar.

- Tuya es la culpa - dijo el principito - yo no quería hacerte daño, pero tú has querido que te domestique.

- Si dijo el zorro.

- Pero vas a llorar-dijo el principito.

-Si dijo el zorro.

-Entonces, no ganas nada.

-Gano -dijo el zorro-

Luego agregó:

-Ve y mira nuevamente a las rosas. Comprenderás que la tuya es única en el mundo. Volverás para decirme adiós y te regalaré un secreto.

El principito se fue a ver a las rosas:

-No sois en absoluto parecidos a mi rosa: no sois nada aún-les dijo-. Nadie os ha domesticado y no habeis domesticado a nadie. Sois como era mi zorro.. No era más que un zorro semejante a cien mil otros. Pero yo le hice mi amigo y ahora es único en el mundo.

(...)

Y volvió con el zorro.

- Adiós - le dijo.

- Adiós -dijo el zorro - He aquí mi secreto. Es muy simple: Sólo con el corazón se puede ver bien. Lo esencial es invisible para los ojos.

- Lo esencial es invisible para los ojos - repitió el principito para acordarse.

- Lo que hace más importante a tu rosa, es el tiempo que tú has invertido en ella.

- Es el tiempo que yo he invertido en ella - repitió el principito para recordarlo.

- Los hombres han olvidado esta verdad -dijo el zorro -, pero tú no debes olvidarla. Eres responsable para siempre de lo que has domesticado. Eres el responsable de tu rosa... .

- Yo soy responsable de mi rosa - repitió el principito a fin de recordarlo.

FRAGMENTO DE "EL PRINCIPITO"

ANTOINE DE SAINT-EXUPÉRY