Os seu ostentoso mausoleo de rei, o seu Escorial particular, o símbolo do seu poder incuestionado ata despois de morto, non acovardou aos vencidos. E por fin, esta semana, deixará de vixiarnos dende esa montaña maldita. Esperemos que, con algo de sorte, este xesto tan político non sexa o último. Que o sigan outros máis políticos aínda. Que se condene publicamente o seu réxime criminal, que se retiren as medallas aos seus xenerais, que saquen das nosas rúas o seu nome e de todos os que tiveran que ver con el. E non nos podemos quedar aí, non. Que se persigan aos executores das ordes do ditador, que os torturadores que aínda viven pasen os seus últimos días enfrontándose á xustiza que sempre mereceron. Que consultemos ao pobo a súa opinión sobre o xefe de estado que nos impuxo, e, sobre todo, que cada un dos caídos de verdade, dos que morreron na defensa da liberdade e cuxos ósos podreceron debaixo dun carballo ou nunha cuneta, teñan o seu modesto Valle nos mausoleos das súas familias. Que poidan, dunha vez para sempre, cerrarse unhas feridas que levan abertas e sen parar de sangrar 80 anos e que poidamos mirar adiante sen o lastre dunha historia que nos perseguía. Que, en definitiva, non lle deixemos seguir gañando a guerra despois de morto. Para que un símbolo signifique algo non pode representarnos a todos, por forza ten que excluír a alguén para cumprir o seu obxectivo de representar a un grupo. Mentres manteñamos símbolos que exclúen aos vencidos no estado, en monumentos e institucións, a guerra nunca rematará, pois seguirán os vencedores berrando en cada bandeira, tribunal e “Valle” a súa victoria, recordándolle a súa desgracia aos derrotados. Librémonos deles, e lembremos sempre o moito que nos costou, pois non debe voltar a pasar. IVÁN OROIS, 2º BACH
24/10/19
Unha novela gráfica: La guerra civil española de Paul Preston e un comentario
3/10/19
REPORTANDO O 27 DE SETEMBRO: NON TEMOS PLANETA B .
Por Andrea Varela- 3º ESO A
27S
Eran as seis e media e saímos cara Santiago. Ao chegar, buscamos a Praza do Matadoiro e, cando por fin a atopamos, colocámonos nunha esquina e comezamos a ler o que estaba escrito nalgunha das pancartas, como por exemplo "NON HAI PLANETA B", "NIN UN GRAO MÁIS, NIN UNHA ESPECIE MENOS", "HAI MÁIS PLÁSTICO CA SENTIDO COMÚN", entre outras. As catro sentíamos moita emoción, e o sentimento foi en aumento cando iniciamos o percorrido. Empezamos a ver máis mensaxes que a xente escribira, que nos fixeron darnos conta de que o problema do cambio climático e moito máis grave do que parece. A estas mensaxes hai que sumarlle as frases que todas e todos coreabamos, como por exemplo "AQUÍ ESTÁ, AQUÍ SE VE, O ECOLOXISMO GALEGO EN PÉ", "NON EXISTE PLANETA B", "NIN UN GRAO MÁIS, NIN UNHA ESPECIE MENOS", "NON NOS MIRES, ÚNETE", "CAMBIEMOS O SISTEMA, NON O CLIMA", "FEIJÓO, ATENDE, O MONTE NON SE VENDE", e moitas máis.
Para rematar o percorrido, escoitamos un discurso na Alameda, no que se falaba tanto de problemas actuáis como dos que haberá nun futuro se non os freamos agora, e tamén dalgunhas das posibles solucións que popoderiamos levar a cabo. Foi una experiencia increíble, na que o pasamos xenial, pero que tamén nos fixo reflexionar sobre que quizais non haberá un futuro para a Terra.
-->
Suscribirse a:
Entradas (Atom)