Os dereitos humanos

Vía A nosa Biblioteca achégovos algo fundamental para todos visto dunha forma marabillosa e espectácular: OS DEREITOS HUMANOS


The Universal Declaration of Human Rights from Seth Brau on Vimeo.

Historias de Pekín

Canto nos gusta escoltar os recordos do vivido por alguén nun período de tempo da historia que xa non existe máis... En “Historias de Pekín” asistimos a unha destas narracións de man dun americano que vive en China durante 4 anos e asiste á toma do poder polos comunistas con o bo e o malo que iso trouxo consigo.
A desaparición da aristocracia china conlevou a destrucción de formas artísticas fermosísimas, unha arte e unha cultura milenarias vense abaixo nun poucos anos.
Salvando as distancias coñecemos que son so se destruíron os budas de Afganistán, senón tamén numerosas manifestacións artísticas procedentes de dinastías chinas antiquísimas, custos ¿necesarios? para a consecución da imaxe dunha china comunista gris e lineal.
Apenas finalizados uns xogos olímpicos en Beijijn (sobre os que persoalmente teño una opinión bastante negativa e airada) abordar este libro cun sentido crítico é necesario para poder valorar as vivencias persoais e sen dúbida partidistas, e que non obstante parece dicirnos que quizais os nosos antepasados tamén sabían render culto á beleza e a poesía, cousas das que adolece a nosa sociedade tecnolóxica, onde o tempo é ouro, o “usar e tirar” é a máxima do consumismo imperante e só valen a xuventude e as presas... Quizais si que valían a pena algunhas das cousas que herdamos dos nosos vellos.
'Historias de Pekín', de David Kidd está en Biblioarzúa

Plegaria del árbol

Como ben sabedes os que me coñecedes, presumo de ser lucense alí por onde vou, e a pesar de que xa non vivo alí, sigo indo con frecuencia e sigo disfrutando da fermosa muralla, da cidade (¡que como a están deixando de bonita!) e tamén do Parque de Rosalía de Castro, onde parece que o mundo parou fai moito tempo e que o silencio se fai presente. Neste marabilloso parque de máis de 2 hectáreas, que foi construído na década de 1920 e que con anterioridade chamouse Parque de Alfonso XIII e tamén da Bella Vista (polas súas increíbles vistas sobre o Río Miño), atópase a PREGARIA DA ÁRBORE. Tamén sabedes do meu amor por estes seres maxestuosos, así que hoxe traiovos esta pregaria tan fermosa que invita a reflexionar sobre o dano que se lles pode facer a estes seres e que soportan calados, aínda que dando mostras do seu descontento si os observas con calma.

(A pregaria vai en castelán porque así é como está escrita no parque)

PLEGARIA DEL ÁRBOL (á especie humana) (¿?)
Tú que pasas y levantas
contra mi tu brazo,
que incoscientemente me zarandeas,
antes de hacerme daño,
mírame bien.
Yo soy el armazón de tu cuna,
la madera de tu barca,
la tabla de tu mesa,
la puerta de tu casa,
la viga que sostiene tu techo,
la cama en que descansas.
Yo sou el mango de tu herramienta,
el bastón de tu vejez
el mástil de tus ilusiones y esperanzas.
Yo sou el fruto que te nutre
y la calma de tu sed,
la sombra bienhechora que te cobija
contra los ardores del sol,
el refugio bondadoso de los pájaros
que alegran con su canto tus horas,
y que limpian tus campos de insectos.
Yo soy la hermosura del paisaje
el encanto de tu huerta,
la señal de la montaña,
el lindero del camino.
Yo soy el calor de tu hogar,
en las largas noches de invierno,
el perfume eque embalsama a todas horas
el aire que respiramos,
el oxígeno que vivifica tu sangre,
la salud de tu cuerpo
y la alegría de tu alma.
Y hasta el fin,
yo soy tu ataud,
que te acompaña al seno de la tierra.
Por todo eso,
tu que me miras,
tu que me plantaste por tu mano,
tu que me diste el sery,
puedes llamarme hijo...
Óyeme bien,
mírame bien...
¡Y no me hagas daño!
Non sei quen a escribiu, alí non ten autor, pero ademais de fermosísima, eu recórdoa de sempre debaixo dunha xigantesca Sequoidadendrom, e aínda hoxe cando paso por alí cos meus nenos, paramos, lemos e reflexionamos ...

Contra a explotación sexual e tráfico de persoas

Hoxe é un día, como todos os días internacionais de..., que non deberían celebrarse pero que serven para dar un toque de atención ante uns feitos que ocorren diante das nosas narices e non os vemos ou non os queremos ver....

O tráfico de mulleres é un dos peores abusos e un atentado contra os dereitos humáns. A compra venda de mulleres para utilizalas como esclavas sexuais é resultado dunha pobreza extrema da poboación en xeral e das mulleres en particular en motios países, a esto súmase o analfabetismo, a falta de traballo e a baixa estima que se ten das mulleres en moitas culturas. Esto unido a que o tráfico de mulleres é un dos negocios máis lucrativos despois do tráfico de armas e de drogas, fai que cada vez as condicións de moitas mulleres sexan penosas e se convirtan en auténticas esclavas sen personalidade ó servizo de determinadas mafias que as anulan e as convirten en pura mercancía.

Arun Kumar Achayra nun estudio sobre: "Explotación sexual e violencia contra as mulleres: un estudio de aproximación ó tráfico de mulleres na India" relata moitos casos de mulleres que foron vendidas como escravas sexuais. Eu hoxe traio un deles para que todos e todas reflexionemos e miremos ó mundo e a moitas mulleres que nos rodean con outros ollos (O informe presentado pola Comisión Mixta Congreso-Senado para os dereitos da Muller e da Igualdade (2007) conclúe que a prostitución en España está directamente relacionada co tráfico de mulleres e a explotación sexual).

Reena

Reena é unha xove de 16 anos que vivía nun pequeno pobo de Anantpur. Os seus pais traballaban como emrpegados no pobo e ademais de Reena teñen dous fillos e tres fillas. Unha tarde, veu un señor ó pobo e permaneceu nel unha noite. Á mañá seguinte, este home, foi á casa de Reena e conversou co seu pai, despois de dúas horas a súa nai comentoulle a Reena: "Esta persoa estache a ofrecer un bo traballo, así que alístate para irte nas primeiras horas da mañá".

Moi cedo, ó día seguinte, regresou o señor en busca de Reena, saíron e camiñaron todo o día ata chegar a un pobo no estado de Maharastra. O señor mantivo a Reena neste pobo, pero ó chegar á noite, pediulle sexo e ela negouse, ante esta situación foi golpeada, e el díxolle que tería que facer o que lle mandara pois fora comprada ó seu pai para que traballara como sexoservidora en Mumbai, ademais pechouna nun cuarto sen alimento e sen auga por tres días. Ó finalizar este pesadelo Reena aceptou e lofo foi levada a Mumbai.

Imáxe de google direción : http://static.flickr.com/97/272505982_50276a0aa5_o.jpg

Los girasoles ciegos

Monse, unha lectora habitual deste blog fíxome chegar os seguintes comentarios sobre unha das películas que estes días estan de actualidade por ser escollidas para a primeira selección das que irán aos Oscar. Alá vai...

En Ourense nos escuros anos da postguerra, a personaxe de Maribel Verdú, lévanos maxistralmente á súa dobre vida, ao seu mundo, o cal resulta incompatible ca dura realidade que están a vivir. Tódalas personaxes vense arrastradas por sentimentos moi intensos que o espectador capta rapidamente pola moi boa interpretación dos actores, entre eles o rapaz, Roger Princep, que interpreta con soltura a Lorenzo, que sen comprender moi ben o que está a suceder no seu entorno, adáptase como pode e improvisa para protexer á súa nai e ao seu pai.
Para Salvador, o cura, a vida tampouco e tan fácil, do seu papel aparentemente acosador e opresor pasa as veces a ser vítima de esa mesma represión que se vive na sociedade naqueles anos, acentuando aínda máis o seus sentimentos encontrados que ao mesmo tempo trasladará as súas vítimas, forzando a situación ao máximo para provocar unha dor tremenda a todos eles, incluído a él mesmo.
Javier Cámara ten poucas oportunidades para conectar co público pero cando o fai sabe transmitir a agonía que esta padecendo en cada segundo.
Na película, José Luís Cuerda, quere reflectir tristemente unha realidade acontecida en España que non debe volver a pasar, a ensinanza que se desprende é que a represión e a intolerancia é intolerable para vítima e verdugos.

Só engadir que leades o libro do mesmo título do escritor Alberto Méndez.

O Quixote en Sotavento

Onte nunha excursión que fixemos nun curso a Sotavento descubrín unha magnifica forma de unir a literatura e o vento, ou mellor dito as enerxías renovables.... Pois si resulta que con motivo do 400 aniversario do Quixote organizaron unha exposición sobre como se trata o vento nesta obra de Cervantes, e,como cae de caixón, o vento é fundamental neste parque eólico. Unha parte desta exposición (a exterior) continúa alí , así que si te animas ....
"Como argumento establécese que en 26 capítulos das dúas partes do libro, Don Quixote e Sancho teñen como conversa principal o vento. Con este fío condutor a exposición relaciona estas conversas entre os principais personaxes do libro coa enerxía eólica en particular, as enerxías renovables en xeral e incluso con elementos significativos da propia localización xeográfica do parque.
A exposición O Quixote e o vento consta de dous espazos: un exterior, no que os fustes dos propios muíños son o soporte expositivo. Neles sitúanse grandes figuras sacadas dos personaxes do libro, que acadan os 25 metros de altura. Na base dos mesmos instaláronse ademais uns plotters xigantes de máis de catro metros de longo para explicar aqueles capítulos do Quixote nos que o vento é o protagonista. Ademais cada plótter contén información relacionada con Sotavento, coas enerxías limpas e incluso consellos de eficiencia enerxética. A loucura do Quixote guíanos cara ó desenvolvemento sostible.
En total son 24 muíños que se ven nun percorrido de 4 quilómetros, nun espazo singular, a carón mesmo das Fragas do Eume. A visión dos personaxes é espectacular polas dimensións das figuras". (Explicación recollida na páxina web do Parque eólico experimental de Sotavento na Serra da Loba)

Imaxe dun dos muíños da exposición (vía páxina web de Sotavento)

Iniciando o camiño...

Estamos de volta e como podedes observar, cambiamos de aspecto e de estructura... a idea é irse adaptando ás novas cousan que van xurdindo... pero seguindo os post de Antonio Alonso no blog "A nosa biblioteca", aínda nos queda mogollón que aprender... cando unha pensa que xa imos sabendo algo, este compañeiro (que se encarga de fastidiarnos) vai e nos mostra algo que descubriu non sei onde ou que lle pasou non sei quen... eso si, segundo el todo é doadiño... pero é mentira... poste a mirar e non é tan fácil como el o conta. En fin que está un morrendo e aprendendo (como dicía miña avoa), e menos mal por ter a Antonio que nos vai azuzando e metendo o verme de novos camiños que explorar.

Por onde ía eu que xa me perdín... ah! o cambio de cara... pois eso que de vez en cando hai que ir a pelu e poñer cara de sábado e emprender cousas novas. Neste caso cambiamos porque a parte esquerda do antiguo blog, comenzaba a parecer unha mestura de cousas sen xeito e pensamos que este novo formato podería axudar a centrarnos no noso obxectivo que continúa a ser o noso alumnado... Deste xeito na parte central continuamos coas publicacións, a parte dereita reservámola para a nosa biblio e o noso centro, e a parte esquerda para todo aquelo que nos parece interesante (e hai moito) pola rede.

Na parte superior, na cabeceira, introducimos 3 enlaces que teñen que ver con nos e o noso centro. ¡Anímate a visitarnos e non esquezas os comentarios! que nos alimentan e nos axudan a seguir.

Espero que vos guste e que resulte máis doado de entender e ver.

Pronto voltaremos coas novas da biblio para este curso que esperamos sexa productivo e divertido para todos e todas. Para empezar comenzade coa reflexión:

" Cada uno tiene una forma diferente de ver la vida, de convivir con las dificultades y con las conquistas. Enseñar es mostrar qué es posible. Aprender es volver posible a sí mismo" (Paulo Coelho).