Recomendación moi recomendada

Pretendemos iniciar dende a biblio unha nova seción especialmente para educadores e pais/nais, pois é un tema que temos un pouco abandonado e pensamos, que aínda que o noso fin primordial é a educación dos alumnos/as, tamén e verdade que é preciso que toda a sociedade colabore na tarefa (educa a tribu), e nos non podemos esquecer que a colaboración cos pais/nais é fundamental para o noso traballo. Moitas das cousas escritas xa se saben, pero é preciso reflexionar con tranquilidade e seriedade sobre elas.

Esta seción pretende aportar libros, DVS, páxinas web e calquera outro medio que chegue ata nos. A seción ímola iniciar cun deses libros absolutamente recomendable para os pais/nais con fillos en calquera idade. Por experiencia, vos digo que é un libro que che fai pensar, que subraias seguido , que volves atrás e relees, que tes sempre a man, pois é moi claro e sobre todo fala do eixe central do problema de moitos dos nosos adolescentes e xoves. É dicir unha recomendación moi, pero que moi recomendada.

TÍTULO: “El pequeño dictador”. Cuando los padres son las víctimas. Del niño consentido al adolescente agresivo.
AUTOR: Javier Urra
EDITORIAL: La esfera de los libros

Indicamos algúns enlaces onde podedes encontrar máis información

Capítulo I do libro

Entrevista con Javier Urra

Entrevista en "El Mundo"

Chat con Javier Urra

Videochat

O autor deste libro, foi o primeiro defensor do menor en España e actualmente é psicólogo na Fiscalía de Menores de Madrid. Hai un montón de frases que se poden entresacar das súas páxinas como: "Los niños deben valorar las cosas, aprender a esperar, as soñar, a desear lo que quieren, a esforzarse por conseguilo y ... a no frustarse cuando no lo pueden obtener. De otro modo empiezan por no darle valor a las cosas y terminan por no darle valor a las personas".

Sabemos que algunha nai nos lee, así que ...¡Ánimo pais/nais, tamén contamos convosco para axudarnos a mellorar!

Algunhas novas no noso blog

¿Estades a observar na parte esquerda do blog, que comenzan a aparecer novas secións ?

Polo que falo con vos e cos profes, que visitades (máis ou menos a nosa bitácora), observo que vos quedades no panel central, pero tamén hai un lateral non o esquezades. Neste panel lateral, ademais de enlaces cos blogs das bibliotecas escolares galegas (QUE VOS RECOMENDO TOTALMENTE, HAI COUSAS MARBILLOSA), tamén temos unha seción onde comentamos a historia da biblio: Historia da nosa biblio, e tamén estamos a facer (POUCO A POUCO), enlaces con páxinas interesantes onde podedes buscar információn fiable, estos enlaces estanolos a proporcionar os profes do insti e outros que BIRLAMOS doutros blogs ou cando andamos navegando e atopamos cousas interesantes ¡ANÍMATE E VISÍTANOS! son os recursos na rede...podes consutar a prensa, páxinas de cultura clásica, de ciencias, matemáticas, historia... e nestas tamén recollemos frases célebres que son estupendas.

Pois eso que nos saquedes máis partido e que vos animedes a facer o blog da bibli cousa vosa, igual que o é o espacio físico da biblioiteca, dande ideas e información... SUXESTIÓNS.

Exposición de libros e artiluxios antigos

Seguindo coas actividades que se veñen realizando dende o mes de abril, con motivo do día do libro e das letras galegas, o luns inaguramos a exposición de Artiluxios e libros antigos, co seguinte lema: "E MOI IMPORTANTE SABER DE ONDE VIMOS, PARA AVERIGUAR A ONDE VAMOS".
O libro máis antigo que temos é de 1797 e titúlase "Aritmética o ciencia del número, peso y medida". Concretamente do século XIX temos varios libros: unha biblia, dicionarios,... (Non vos digo o número porque tamén temos concurso de preguntas sobre a expo e esta é unha boa pista).
Hai artiluxios moi antigos e ata conseguimos un carro, dos que xa se ven poucos, ferramentas para traballar a madeira, planchas (algunha moi curiosa), unha ola do viño, sacacorchos, un aparello para pillar os puntos das medias, un liapitillos... ¡TEDES QUE ENTRAR E MIRAR CON ATENCIÓN!
Tamén temos moedas, varias de 1884- 1897, pesetas de papel, reais, billetes...
Unha das cousas máis curiosas é un: Proyecto de ley para la Abolición de la Esclavitud en Puerto Rico" que data de 1869. ¡Antonte como quen di!
Recordade que o luns poñemos en marcha o concurso sobre a expo, con 5 preguntas diarias sobre ela, ata o venres... ¡A ver que pasa!
Bueno para que seguir contando o que se pode ver, mirar e tocar... Cando entredes a vela pensade na historia viva do que estades a presenciar, da cantidade de vidas que tocaron os libros e os artiluxios, no tempo que os seus donos pasaron lendoos, vendoos ou traballando con eles, na cantidade de acontecementos da vida cotiá que viron, das loitas, intrigas, misterios, amores, mentiras, verdades ... da vida que presenciaron. ¡Que pena que non poidan falar! para contarnos todo eso é mais, a parte do que xa contan eles por si mesmos, ... ¿non vos pon os pelos de punta só pensalo?

África

Hoxe 25 de maio celébrase o día de África, conmemorando a fundación da Organización da Unidade Africana, OUA (hoxe chamada Unión Africana – UA)

E por este motivo indicamos algunhas cifras para pensar:
• O último informe do Programa de Nacións Unidas para o Desenrolo (PNUD) sinala que dos últimos 5o países co índice de desenrolo máis baixo, 40 son africanos..
• Cerca de 936 millóns de persoas viven en África, delas, 315 millóns o fan na pobreza a pesar das enormes riquezas do continente.
• 460 millóns teñen dificultades ara alimentarse, 50 millóns pasan fame crónica.
• 300 millóns, na súa maioría habitantes de zonas rurais, non teñen aceso á auga potable, 313 millóns carecen de servicios básicos de saneamento.
• Máis de 200.000 nenos son utilizados como soldados, escravos domésticos ou dedicados á prostitución.
• Máis de 78 millóns de nenos están sen escolarizar, a maior parte son nenas.
• Na África subsahariana hai 28 millóns e medio de infectados polo VIH, dos que o 60% son mulleres.
• Só en dous conflictos: Sudán – Darfur e República Democrática do Congo, producíronse, dunha ou doutra forma, 7 millóns de víctimas.
E todo isto:
No chamado continente da esperanza, dada a xuventude dos seus habitntes.
Nun continente con enormes riquezas naturais, e cunha gran historia, cultura e marabillosas lendas.
Nun continente con enormes posibilidades turísticas que o converten nunha fonte de recursos enorme.


Fonte: Manos Unidas

LITERAPIA

Onte,votandolle unha ollada a unha revista, atopei un titular, cando menos curioso: "La Fundación Rosaleda, junto con la Universidad de Santiago, pone en marcha el proyecto LITERAPIA: El empleo de la lectura para aliviar la dolencia de los pacientes".

Decidín buscar máis información sobre o tema en internet e atopei algunhas cousas:
Para aliviar el dolor: literaria

Anxo tarrio no Galicia-hoxe
La selección de una biblioteca terapéutica iniciará la literapia

¿Para aliviar el dolor?... La literapia
E cada vez estaba máis intrigada, que se montase un rebulir tan grande sobre algo que todo o mundo sabe... ou non?. Porque ... quen non quedou abraiado, entusiasmado ... ata o mencer lendo unha novela sen podela deixar, aínda que ó día seguine houbera que madrugar? Quen non quedou ata o moño e soltando todas as letanías que un sabe cando sonou o teléfono e un andaba no medio do Pacífico, ou no País da Fantasía, ou recorrendo a Quinta Avenida? Dende sempre a lectura foi unha evasión total do espírito, unha liberdade absoluta, un viaxar sen coller o coche, un vivir especial, un esquecer todos os problemas, un saír da realidade e deixar voar o espíritu. E agora danse conta! . Pois, para aforrar tempo, ben lle podían haber preguntado a miña prima Tere que en plena quimioterapia leía, leía e seguía lendo, e esto funcionaballe mellor que as sesións do psicólogo ( nos momentos máis duros do tratamento sacou ata 14 libros da biblio á semana, tamén e verdade que ela traballaba alí e non tiña números clausus).

Resumindo quen non coñece as marabillas que sobre a mente e o corpo fai a lectura!.

Montesquieu, (1689-1755), que desto sabía un rato, xa dicía:

"Non sufrín nunca unha pena que unha hora de lectura non me quitara"

"EL GUARDIÁN ENTRE EL CENTENO"

Libro presente en la biblioteca del centro .Totalmente recomendable para todos aquellos que estén hartos de la hipocresía del mundo que los rodea, se sentirán muy identificados con esta historia. Cuenta varios días fundamentales en la vida de un adolescente norteamericano problemático, pero que sabe hacerse simpático a todos, incluyendo al lector.

EN NUESTRA BIBLIOTECA
El guardian entre el centeno, Jerome David Salinger. Ed. Alianza

Concurso literario: Relato ESO

MENOS LOBOS, CARAPUCHIÑA!

O plató era un espazo abrasador. Os asentos eran de estilo decimonónico. Os focos que mandaban luz, daban unha calor abafante, que te facía suar aínda que tiveses frío.Ao lado dereito do presentador estaba o home calvo do polígrafo. Vestía un traxe con garabata da mesma cor escura que os seus ollos. Levaba nas mangas da chaqueta uns xemelgos de ouro branco.O presentador vestía un pouco máis informal. Lucía uns pantalóns vaqueiros e unha camisa frouxa por fóra. Nas súas mans tiña uns cartóns co nome do programa, supoño que alí estaría o guión.Á esquerda do presentador estaba eu, e ao meu lado a muller máis guapa que vira nunca. Chamábase Helena. (...)

Así comenza o relato gañador do noso concurso que escribiu VICENTE VÁZQUEZ VIDAL (3º ESO A)
Si queres seguir o relato pulsa no seguinte enlace:
http://biblioarzua.googlepages.com/Carapuchia.doc

Concurso literario: Categoría poesía ESO

Felicidades a Iria Carreira Pazos (4º ESO A) por esta poesía.
E lede, lede porque ... menos mal que é un amigo...

GABANZAS A UN AMIGO

Vouche dicir meu meniño

canto é o que che quero

moito menos que a esa graxa

que che cae do cabelo.

Dixeches que te quería

sen saber se era certo

agora dígocho, neno,

xa non te quero ver preto.

Seica tes moitas mociñas

sempre arredor de ti

que che andan dando bicos

e iso fainas sufrir.

Sofren por te seguir vendo

coa túa cara de espantallo,

só tes uns cantos euriños

para ilas contentando.

Ti sempre dis que tes moza

agardándote na cama,

é unha boneca inchable

que fixeron en Italia.

Túa nai xa non te quere

por langrán e mentireiro

di que ti nunca fas nada

e que lle tomas o pelo.

Has ter que casar coa burra

porque non tes quen te queira,

as mozas escapan todas

cando andas pola feira.

A burra que tes na casa

ha querer casar contigo:

ti es burro un cacho ben grande

e conservas ben o tipo.

As orellas separadas

e a melena cara atrás;

ti es mellor ca túa burra

para ir á feira a por mazás.

Concurso literario do IES de Arzúa. Categoría Poesía de Bacharelato e Ciclos

Na miña modesta opinión, mentras existan persoas que teñan esta sensibilidade e sexan capaces de escoitala mentres a plasman nun papel deste xeito tan marabilloso, sempre haberá poesía, e si hai poesía sempre hai esperanza.

O PROPIO MUNDO DA ESPERANZA
Se no abismo dun mundo remoto,
retorna a escuridade da vida,
asoma o asombro do existir,
xurde o momento do engano,
vive un tropezo de asomo
da ínfima vida de cadaquén.
Nace a luz,
nun infinito mínimo logro.
Esperanza, quizais,
esperanza de acadar
a visión do desengano
do teu propio ti.

BELÉN LEÓN SANTOS (2º Bach A)

RUMOR
Sinto o rumor dun lapis
deslizarse nun papel
estou escribindo os meus sentimentos
os alicerces do meu ser.
Quero detelo e non poido
o meu corpo empeza a tremer
miles de voces me berran:
"sigue, sigue"
el vaino ler.
Pois que sería da miña vida
se el non me quixera?.
Que sería do meu amor
se del non fora?
Que sería dos meus soños
se soñar con el non puidera?
Que sería da miña calor
se para el non fora?
De novo oio o rumor
do lapis sobre o papel
de novo as voces me berran:
"sigue, sigue"
el vaino ler.

MIRIAM VEIGA BREA (1º Bach B)

Mañá sae o primeiro premio de poesía da ESO.

Ó redor de María Mariño

A verdade é que este mundo da moitas voltas e é moi caprichoso coas coincidencias e eu pregúntome ata que punto as vidas pasan e se mesturan sen darnos conta?...
A que ven esto? Pois a que de golpe, lendo biografías e noticias e visitando páxinas web sobre María Mariño, atopei dúas cousas coas que me sentín identificada e me levaron a observar a esta figura das letras galegas con outros ollos máis cercanos.
Unha foi que María viviu durante dous anos en Arzúa, xusto antes de instalarse no Courel, concretamente no lugar de Currás, parroquia de Dodro, onde o seu home era mestre da escola. Este dato, pouco coñecido, faina tamén un pouco nosa.
Continuando coa lectura, atopei outra cousa que me chamou a atención: o único título da súa obra que ela viu publicado, "Palabras no tempo" (Ano 1963), foi editado en Lugo, pola editorial "La Celta" que entón estaba rexida polo editor-libreiro Francisco Esteban González . A Librería Celta era unha institución no Lugo da miña nenez, e eu non coñecía a faceta editora da mesma, por eso decidín preguntarlle algúns datos a Ana Esteban, a miña compañeira de estudios e neta do editor. Esto foi o que me contou: " O meu avó Francisco Esteban González, naceu en Madrid en 1898, e alí viviu ata que, unha vez xa casado coa miña avoa Vitoria, se trasladou a cidade de A Coruña para traballar como policía municipal.
Non foi ata, aproximadamente o ano 1930, cando se abriu a primeira Librería e Imprenta Celta en Lugo, na Rúa de San Pedro nº 1. No ano 1939 trasládase á Rúa de San Marcos nº 29, e alí é cando comenzan as labores da Editorial e a Imprenta. Como final pódoche comentar que haberá sobre 206 libros imprensos e editados pola Celta".
Pois vaia dende aquí no Día das Letras Galegas, a nosa homenaxe a eses editores que como don Francisco emprenderon camiños de cultura e publicaron en galego en tempos nos que non era tan doado.
Para coñecer máis datos de María Mariño, podedes visitar as seguintes páxinas Biblioteca Virtual Galega, Album de mulleres, unha marabillosa páxina da Concellería de Cultura e Deportes e por último Revolta da Freixa, a bitácora do Departamento de Lingua do IES de Teis, que fixo un completo traballo sobre a homenaxeada neste día e ademais de enlazar con varias páxinas xa mencionadas, fai un percorrido moi interesante polos artigos que, sobre a súa figura, foron publicados en prensa.

Nota: A foto é dos inicios da actividade da librería La Celta, sobre 1936 (toda unha xoia)

Xa temos gañadores

Pois si!, por fin saíron os resultados do segundo concurso literario do Insti, que este ano convocamos o equipo de normalización e a biblioteca, e aquí tendes ós gañadores e en días sucesivos saldrán os relatos e as poesías.
A entrega de premios farase o venres 18 de maio no segundo recreo na biblio, alí vos esperamos.
Primeiro premio de poesía de bacharelato a:

• " O propio mundo da esperanza" de Belén León Santos.
• " Rumor" de Miriam Veiga Brea.

Primeiro premio de poesía de ESO a:

• " Gabanzas a un amigo" de Iria Carreira Pazos.

Primeiro premio de relato curto de ESO a:

• " Menos lobos carapuchiña" de Vicente Vázquez Vidal

Ademais decidiuse facer unha mención especial ós seguintes traballos:

• "Un mar de sentimentos" de Alba Andrade Vázquez (POESÍA DE ESO)
• "O Chisqueiro" de Begoña Vázquez Sánchez (RELATO CURTO DE ESO)

Noraboa a todos os premiados e xa sabedes a seguir escribindo e lendo.

Para Fernando

Pois onte foi un día feliz para nos, entramos na blogosfera, e encima recibimos moitos apoios, ¿vístedes os comentarios?. Uf...
Pero hoxe queremos recordar e apoiar, dende este foro que el tamén axudou a crear, a Fernado, o noso compañeiro da Biblio, que está a pasar por momentos moi difíciles.
Fernando iniciou con nós a andaina no 2005 e sempre estivo a traballar para que esta biblio se transformase.
E nos votámolo moito en falta e sempre o temos presente, por eso con todo o noso cariño para axudarche no teu camiñar:

Esta fermosísima letra que Joan Manuel Serrat adaptou dos Proverbios e Cantares de Antonio Machado

CANTARES

Todo pasa y todo queda,

pero lo nuestro es pasar,

pasar haciendo caminos,

caminos sobre el mar. ..

Nunca persequí la gloria,

ni dejar en la memoria

de los homres mi canción;

yo amo los mundos sutiles,

ingrávidos y gentiles,

como pompas de jabón.

Me gusta verlos pintarse

de sol y grana, volar

bajo el cielo azul, temblar

súbitamente y quebrarse... .

Nunca perseguí la gloria.

Caminante, son tus huellas

el camino y nada más;

caminante, no hay camino,

se hace camino al andar.

Al andar se hace camino

y al volver la vista atrás

se ve la senda que nunca

se ha de volver a pisar.

Caminante no hay camino

sino estelas en la mar... .

Hace algún tiempo en ese lugar

donde hoy los bosques se visten

de espinos

se oyó la voz de un poeta gritar

"Caminante no hay camino,

se hace camino al andar..." .

Golpe a golpe, verso a verso... .

Murió el poeta lejos del hogar.

Le cubre el polvo de un país vecino.

Al alejarse le vieron llorar.

"Caminante no hay camino,

se hace camino al andar..." .

Golpe a golpe, verso a verso... .

Cuando el jilguero no puede cantar.

Cuando el poeta es un peregrino,

cuando de nada nos sirve rezar.

"Caminante no hay camino,

se hace camino al andar..." .

Golpe a golpe, verso a verso. .

Hoxe escomenzamos a nosa andaina

Hoxe día 14, de maio, víspera de San Cidre, patrón dos agricultores, día sinalado para min a nivel persoal, pois non en vano son profesora de Operacións de Produción Agraria (FAMILIA PROFESIONAL AGRARIA), vai a escomenzar a andar o noso blog da biblioteca, facéndolle caso a un bo amigo que o outro día enviome un correo nestes termos:"El blog es algo que debe ir creciendo, y siempre hay que empezar aunque sea con algo muy simple, porque lo importante es que vaya evolucionando y se vayan incorporando poco a poco nuevas funcionalidades. Anímate a hacerlo público y deja que crezca".

Así que aquí estamos... E de paso... ¿Sabedes quen foi San Isidro Labrador (San Cidre)?
Pois, este santo está considerado o patrono dos agricultores do mundo (ademais de ser o patrono de Madrid, motivo polo que é máis coñecido). Tiña gran temor de ofender a Deus e grande amor pola caridade ós demais, á oración , á Misa e á Comunión; chamanlle "labrador" porque adicou a súa vida a traballar as terras e cultivar os campos.
Casou cunha sinxela campesiña que tamén chegou a ser santa: Sta María da Cabeza (non porque fose este o seu apelido, senón porque a súa cabeza é sacada en procesión en rogativas, cando pasan moitos meses sen chover).
O que gañaba repartíao en tres partes: unha para o templo, outra para os pobres e outra para a súa familia. Tamén alimentaba os animais en inverno, época de precariedade, xa que tamén tiñan dereito a vivir.
Son moitos os miragres que se lle atribúen. Foi canonizado en 1622 xunto a Sta Teresa, San Ignacio de Loyola, San Francisco Javier e San Felipe Neri.