UN MUNDO SEN FIN

Pois que xa sei que é un supervendas, pero no fondo é unha historia moi actual, con persoaxes que máis parecen de hoxe que do século XIV, no que se situa a novela: un arquitecto de éxito, unha emprendedora muller que loita coas limitacións que lle impón un mundo de homes (dendo logo cunha actitude moita máis creíble na nosa época que na da historia de Ken Follet), uns repugnantes membros do clero empeñados no poder máis que na axuda dos desfavorecidos...
Podería estar pasando agora mesmo en calquera cidade occidental... Iso é: o mundo non cambia no fondo, aínda que leve séculos sufrindo, e a principal ameaza de hoxe sexa, no fondo, a mesma de onte e será, quen o sabe... a mesma que a de mañá.
Un conto con final feliz provisionalmente, que ao longo de 34 anos xusto despois de morrer Eduardo II, conta a historia dos descendentes de aqueles que coñecimos fai algúns anos nos Pilares da Terra.

Mercurio abril 2008

Novos recursos para vós

Hoxe quero presentarvos algunhas novas que estamos a difundir dende a biblioteca:

Estamos a iniciar a páxina web do Instituto e si vos fixades, os da biblio, somos os máis adiantados, na parte esquerda tedes os espazos para estar informados sobre a nosa biblioteca: presentación cos obxectivos perseguidos, recomendacións, normas, o catálogo coas últimas incorporacións, as lecturas dos departamentos, as guias temáticas, efemérides, recursos na rede... etc. De todo esto gustariame resaltar tres cousas que cremos vos poden ser moi útiles (tanto alumnado como profesorado e tamén porque non , ás familias). Son:

• http://centros.edu.xunta.es/iesdearzua/?q=taxonomy_menu/8/92 (para aceder ó noso catálogo e as novidades que fomos fichando por mes)
• http://centros.edu.xunta.es/iesdearzua/?q=taxonomy_menu/8/112 (para aceder á nosa carteleira, esto aínda está un pouco verde pero pouco a pouco enlazaremos todas as pelis e así teredes unha información ampla sobre elas e unha forma máis doada de traballar coas mesmas). Estas pelis enlázanse co blog http://biblioarzuacine.blogspot.com/ que pretende ser a nosa sala de cine particular e que está baseado en dous blogs para nos moi importantes neste sentido e ós que desde aquí lles damos as grazas por estar aí:O segrel cinema (do IES de Fene) A nosa carteleira (do IES as mariñas de Betanzos)
• http://centros.edu.xunta.es/iesdearzua/?q=taxonomy_menu/8/110 (os recursos que nós fomos selecionando da rede, con moitas contribucións: o propio profesorado do insti, as bibliotecas e os blogs doutros centros, algunha que outra nai, e tamén houbo algún suxerido por alumnos... de todos os xeitos esto aínda está a crecer e esperamos a colaboración de todos/as, que asi sexa. AMEN.

Deitado frente ao mar...

(Praia das Catedrais na marabillosa costa lucense)

Hoxe e aproveitando que o Miño pasa por Lugo (simil non moi logrado do máis coñecido "aproveitando que o Pisuerga pasa por Valladolid", fermosa terra da nosa compañeira Oki), é dicir que para celebrar que estamos no mes no que as nosas letras se fan especialmente presentes, traiovos un poema que para min é especial por facerme lembrar a miña adolescencia-xuventude, coas reinvindicacións daquela época.... en fin o poema é do noso Celso Emilio Ferreiro e titúlase DEITADO FRENTE AO MAR...

Lingoa proletaria do meu pobo

eu fáloa porque sí, porque me gosta,

porque me peta e quero e dame a gaña

porque me sai de dentro, alá do fondo

dunha tristura aceda que me abranque

ao ver tantos patufos desleigados,

pequenos mequetrefes sin raíces

que ao pór a garabata xa non saben

afirmarse no amor dos devanceiros,

falar a fala nai,

a fala dos abós que temos mortos,

e ser, co rostro erguido,

mariñeiros, labregos do lingoaxe,

remo i arado, proa e rella sempre.

Eu fáloa proque sí, porque me gosta

e quero estar cos meus, coa xente miña,

perto dos homes bos que sofren longo

unha historia contada noutra lingoa.

Non falo pra os soberbios,

non falo pra os ruís e poderosos,

non falo pra os finchados,

non falo pra os estúpidos,

non falo pra os valeiros,

que falo pra os que agoantan rexamente

mentiras e inxusticias de cotío;

pra os que súan e choran

un pranto cotidián de volvoretas,

de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non podo arredar as miñas verbas

de tódolos que sofren neste mundo

E ti vives no mundo, terra miña,

berce da miña estirpe,

Galicia, doce mágoa das Españas,

deitada rente ao mar, ise camiño

Paso do tempo (III)

"Un home decidiu pasar algunhas semanas nun monasterio de Nepal. Certa tarde entrou nun dos numerosos tempos que por alí hai e atopou a un monxe sentado no altar, sonrindo. Preguntoulle por que sonría.

-Porque entendo o significado dos plátanos, foi a súa resposta.

Dito esto, abriu a bolsa que levaba, extraendo dela un plátano podrido: "Esta é a vida que pasou e non foi aproveitada no momento axeitado, agora é demasiado tarde". Seguidamente, sacou da bolsa un plátano aínda verde, mostouno e volveu a gardalo: "Esta é a vida que aínda non sucedeu, é necesario esperar o momento axeitado". Finalmente tomou un plátano madurao, pelouno e comparteuno con el: "Esta é a vida no momento presente. Alimentante con ela e vívela sen medos. O tempo é o elemento máis valioso que posuímos, tanto ricos como probres, sabios como ignorantes e só dispoñemos deste tempo".

Con esta lenda - parábola ou como se lle queira chamar, pídovos que me acompañedes a reflexionar sobre o tempo e o seu paso: É este un proceso irreversible pero para poder vivir en plenitude debemos ser conscientes de que o tempo pasa, de aí a importancia de planificar o noso tempo, esta administración do tempo é unha das habilidades máis preciadas e máis difíciles de conseguir, xa que o tempo non se pode aforrar, gardar, deter... e ademais é imposible de recuperar, si o malgastamos ou derrochamos sufriremos as consecencias do descuido do mesmo. Así pois si valoramos o noso tempo e queremos aproveitalo é preciso establecer prioridades que nos enchan e nos fagan crecer como persoas xa que:

"Non é o tempo o que se nos dá, senón o instante, e con ese instante a nós correspóndenos facer o tempo" (Georges Poultet).

Paso do tempo (II)

O outro día comenteivos que esto do paso do tempo sería unha entrega por capítulos e aquí vai a segunda:

É unha curiosidade na que un xove Noah Kalina decidiu tomarse unha fotografía ó día durante 6 anos para retratar o paso do tempo, xa que segundo el mesmo: "está intigrado polas sutiliezas do tempo". Comenzou no ano 2000 e a característica principal deste "experimento" é que todos os retratos os toma coa mesma xestualidade, dende o mesmo ángulo, de forma que sempre é a mema imaxe, o único que destaca é o paso do tempo. Aínda segue co proceso e di que pensa seguir ata os 80 anos onde terá un vídeo de 1 hora larga de duración mostrando este paso do tempo.

No ano 2006, a cadea ABC catalogouno como un dos mellores videos de Youtube, incluso os Simpson crearon un capítulo inspirados nel, coa mesma música de fondo.

¡Xa cumprimos un ano!

Si busco entre os meus recordos os que me deixaron un sabor duradeiro, si fago balance das horas que valeron a pena, sempre me atopo con aquelas que non me procuraron ningunha fortuna. Antoine de Saint-Exupery (1900-1944) Escritor francés.

Pois si, parece que foi onte pero xa levamos un ano na rede... recordo perfectamente aquel consello dun bo amigo que me dixo: "publica el blog y déjalo crecer" e dito e feito ... e aquí andamos.... Foron moitos os cambios, os sucesos, as alegrías, as penas... un ano da para moito e hoxe ímolo celebrar con alegría... e con algunha cousa curiosa que atopei buceando pola rede, que sempre sorprende.

Para empezar (porque esta é unha entrega en capítulos) traio a este blog (vía el país de Millás)un artigo no que este escritor evoca a melancolía que produce o paso do tempo e que non pasa en vano para ninguén, nin tan siquiera para a roupa que xamais foi usada (é este un artigo chocante e que te fai pensar, como el mismo di tal vez un pouco kafquiano, en calquera caso resulta impactante):

“Hace 10 años compré un traje oscuro que no me he puesto nunca. Quería comprobar si la ropa, aunque no te la pongas, envejece. El otro día lo saqué del armario, le quité la percha, lo coloqué sobre la cama y advertí con asombro que era un traje anciano, como si alguien invisible lo hubiera usado durante todo este tiempo para ir a la oficina. Aunque los hombres invisibles no deforman los codos o las rodillas con la violencia de los visibles, se percibía en esas zonas un desgaste sutil. Me puso los pelos de punta la vejez tenue de aquel traje que no había ido nunca al cine, que no había asistido a ningún cóctel, que no había viajado en el autobús o en el metro: un traje, en fin, que sin haber corrido ningún riesgo vital, estaba evidentemente cansado y listo para el ataúd.
Pensé de nuevo en la idea de que lo hubiera usado un sujeto invisible. Imaginé la posibilidad de que durante todos aquellos años, mientras yo leía, escribía o dormía, se hubiera desprendido de mí una versión incorpórea que había utilizado el traje. Una chaqueta y unos pantalones bien moldeados pueden funcionar como una prótesis corporal para alguien descarnado. Sin facilitar las prestaciones de un organismo completo, proporcionarían a un hombre sin cuerpo una sensación de volumen. Pero la ropa, en lo que tiene de ortopedia, resulta un poco triste. De pequeño, leí un cuento cuya acción transcurría en una ciudad donde los trajes salían a pasear solos, sin nadie en su interior, los domingos por la tarde. Impresionaba imaginar las plazas y las avenidas de aquella ciudad.
Mi traje, sobre la cama, parecía sacado de aquel cuento. Te lo imaginabas en el casino, departiendo con otros trajes de su calidad (clase media), soñando quizá con tener más algodón, o menos fibra, y se te encogía el alma de lástima. A lo mejor le habría gustado ir en alguna ocasión al tinte. Hurgué en sus bolsillos, por si hubiera en ellos alguna nota, alguna moneda, algún billete de metro o autobús, pero no hallé nada. Finalmente, lo colgué de nuevo de la percha y volví a guardarlo en su sitio porque no se me ocurría qué otra cosa podía hacer con él (o por él). Y ahí sigue, haciéndose mayor, víctima del tiempo oscuro que discurre dentro de los armarios.”

LA ODISEA CONTADA A NIÑOS

Neste fermosísimo relato nárranse as aventuras que vive Ulises, coñecido como Odiseo en Grecia, navegando polo mar Mediterráneo.

Enormes tempestades azoutan á súa nave porque o deus do mar non lle quere nada.

Sin embargo protéxelle a deusa da sabedoría, Atenea, nesta historia épica.

E aproveitando este título, que eu recomendo a todos que lle botedes unha ollada porque aínda que non sexades nenos pola idade, se o sodes un pouco no voso interior e imaxinación, este é un libro precioso; un bico para Catalina/Atenea e que te recuperes moi cedo, porque botámoste en falta na biblio.

Os 15 días das letras na biblioteca

Como indica o título comenzan as actividades por mor da celebración do día das letras galegas na nosa biblioteca, o luns 5 organizada pola ANPA e como punto de partida estiveron o Insti Mini e Mero (Xosé Luis Rivas Cruz e Baldomero Iglesias Dobarrio) que como todos sabedes son mestres moi perto da nosa vila e uns grandes coñecedores e recompiladores da música popular galega.

O martes 13 inauguraremos un recorrido a través de todos os autores os que se lles adicou o día das letras galegas e por suposto sairán dos andeis as súas obras (bueno as que nós temos na biblio). E por suposto faremos especial fincapé en Xosé María Álvarez Blázquez, o autor ó que se lle adica este día tan importante para as nosas letras.

Tamén comenzaremos a actividade: EN BUSCA DO LIBRO PERDIDO, dedicada a atopar respostas sobre os nosos autores e as súas obras. ¡PÁSATE POLA BIBLIO...!

O luns tamén comenzan as audicións de música popular nos recreos e por suposto na biblioteca.

E tamén recitais de poesía e narrativa en galego, tamén nos recreos...

E a semana do 19 ó 23 teremos os concertos populares onde os vosos compañeiros nos deleitarán con pezas de música popular en diversos lugares do insti e tamén nos recreos.

Tamén o día 23 está previsto a entrega de premios do concurso literario... aínda quedan uns días para entregar os traballos, así que anímate que o martes 13 remata o prazo.

E tamén o venres 16 teremos unha pequena sorpresa para todos aqueles que levedes en préstamo algún libro en galego. ¡que! ¿ANÍMASTE?

VILLA DIAMANTE

Acabo de rematar de ler este “tocho” de cincocentas páxinas deste showman que es Boris Izaguirre. No meu foro interno desexaba que non me gustara... pero...
Pasadas as primeiras 60 primeiras follas enganchoume... e gustoume. Dende logo non ten nada que ver coa imaxe que proxecta este home na televisión, así que vou recomendárvolo, sabendo que os entendidos pensaran que estou tola e aínda que represente un premio demasiado mediatizado...
Caracas a mediados do século XX, un lugar onde todos poden ser xenios e contribuír a un mundo mellor... sen embargo ¿todo o mundo quere ser un xenio? Quizais a maior parte só queremos un pouco máis de cartos e integrarnos cos demais...
Asistimos a unha sociedade onde a vida divide ás persoas en dúas clases: aquelas que seguen unha organización allea e aquelas que seguen a súa propia. Cada unha das dúas irmáns-protagonistas (en realidade son moitas máis) son un reflexo destes modos de vida.
Ámbalas dúas á procura dun algo especial, dun don e viven á súa maneira a traxedia, a corrupción, o horror, a impotencia, a Historia con maiúsculas, a liberdade e a escravitude e como non, a consecución dun amor que ao final quédase tan escaso... e cada unha, á súa maneira, dun símbolo para chegar ao mundo e permanecer para sempre nel.

EL ALMA DE LA CIUDAD

“-Vos sodes demasiado bo e se aproveitan...
- De cando en vez hai que deixar aos outros que se aproveiten dun. Iso é a equidade: obrar segundo a conciencia e non por rigorosa xustiza”

Cando os homes loitan entre si e todos consigo mesmos. Cando cada un quere ter razón e no fondo todos a teñen. Cando ninguén é capaz de entender, nin aceptar as razóns do outro, e máis todos teñen motivos ocultos. Cando todo é complexo, enrevesado, absurdo e caprichoso. Cando todos os males relocen e as virtudes son incapaces de abrirse paso. Cando ninguén é feliz, aínda que moitos se saían coa súa... todo pasa, todo é efémero, e ás veces o home síntese tan so... Porque o futuro é sempre incerto e ese é o salario do home sobre a terra... desenrólase a vida do protagonista que no remate comprende que nada lle fará mellor ben que a sabedoría, que toda sociedade necesita paz e que a paz significa orde, pero que traizoa os seus ideais, porque non entende que a paz non é servidume...

“El alma de la ciudad” é unha novela histórica ambientada na Idade Media, en plena Reconquista. O rei Alfonso VIII fonda a cidade de Ambrosía, que será o soño do seu primeiro bispo para facer dela unha verdadeira cidade humana e divina, na procura do misterio e vida propia que garda cada cidade. ”Todo home necesita unha cidade para saber quén é neste mundo. A cidade é o punto de chegada, onde os homes atópanse reunidos e poden saborear a paz.”

Unha historia que non busca culpables, renunciando á cómoda costume de atopar un chibo expiatorio en quen descargar a causa dos males. Porque ser libre é fermoso, e cargar sobre as costas a responsabilidade das opcións pertence á grandeza do home. E a elección non é senón o prezo da liberdade.

Novela de Jesús Sánchez Adalid, que gañou o Premio Fernando Lara de Novela 2007

O RELOXIO DA TORRE

De Marina Mayoral

Ás veces nos parece que vivimos nun mundo diferente ao dos demais, un mundo que parece non existir fóra de aquí mesmo. Parece que somos importantes, que estamos ao día, pero... outras veces nos parece que non é tan certo... É suficiente con que veña alguén de fóra para facernos ver o limitada e curta que é a nosa existencia. E outras veces un mero xesto, un pequeno suceso pon de manifesto a tremenda distancia que hai entre os distintos mundos que coexisten na realidade.

A TODAS AS NAIS

Hoxe día da nai, quero rendirlles unha homenaxe a todas elas (especialmente a miña) con dous fragmentos de obras de dúas grandes escritoras galegas Emila Pardo Bazán e Rosalía de Castro.

O cadro titúlase Madre e hijo de Pablo Picasso

...Si olvidase los agravios de mi madre, me tendría por el más miserable de los hombres. ¡Mi madre! Yo no he conocido otra protección sino la suya. Me hablan ustedes de un rey de Dacia, que es mi padre. ¿Los padres acarician a sus hijos?... No recuerdo que me haya besado el rey de Dacia. Mi madre sí: he calentado mil veces la cara en su pecho; he conciliado el sueño en su regazo; sus brazos me acogieron amorosamente. Si tengo alguna educación, es porque mi madre me buscó profesores; si no estragué en el vicio mis veinte años, es porque mi madre supo preservarme con su cariño. En mis enfermedades, ella me asistía; en mis soledades, ella me consolaba... No; mi familia, es mi madre. Hasta las comodidades materiales que me rodean, la hacienda que disfruto, y que hace de mí un privilegiado de la vida, la debo al trabajo de mi madre..

(El saludo de las brujas, Emilia Pardo Bazán)

Fragmento de: A mi madre, de R. de Castro

Yo tuve una dulce madre,

concediéramela el cielo,

más tierna que la ternura,

más ángel que mi ángel bueno.
En su regazo amoroso,

soñaba... ¡sueño quimérico!

dejar esta ingrata vida

el blando son de sus rezos.
Mas la dulce madre mía,

sintió el corazón enfermo,

que de ternura y dolores,

¡ay!, derritióse en su pecho.
Pronto las tristes campanas

dieron al viento sus ecos;

murióse la madre mía;

sentí rasgarse mi seno.
La virgen de las Mercedes,

estaba junto a mi lecho...

Tengo otra madre en lo alto...

¡por eso yo no me he muerto!