Os tempos editoriais e literarios están en pleno cambio

Os tempos editoriais e literarios están cambiando e esto estase a demostrar coa publicación da última entrega da saga de J.K.Rowling, Harry Pottter and the deathly hallows, que xa podedes atopar en español, si digo ben en castellano do de Cervantes, eso si, non de forma oficial, xa que deste xeito publicarase a finais do 2007, pero xa corre pola rede a velocidade vertixinosa.

Todos os usuarios de internet amantes de Harry, sabían que esto ía a ocurrir e non fixo falla esperar moito tempo só unha semana, a ultima entrega bautizada como "Las Reliquias de la muerte" pode ser visitada en http://spanishhallows.blogspot.com/ e en http://proyectodh.blogspot.com/, incluso xa hai unha versión en pdf. (O que non se sabe é o tempo que durará en liña, antes de que as editoriais donas dos libros tomen cartas no asunto)

Os autores (anónimos por agora) traballaron á maneira Web 2.0: colaborativamente. Estes comentaban que é unha tradución "non oficial" e "sin ánimo de lucro", pero que non podían entender como a obra non se editaba en español, ata dentro duns meses.

Estoi fainos reflexionar sobre as formas de traballar das editoriais, como dicía Enrique Dans no seu blog «Es el signo de los tiempos: si tardas más de un par de días en darle al mercado lo que quiere, éste lo consigue por sí mismo»

Hai máis opinións nesta liña, así Javier Pedreira no blog Microsiervos comenta«No cabe en ninguna cabeza que la edición en español de uno de los libros más esperados de los últimos años pueda tardar meses en salir al mercado cuando un grupo de aficionados es capaz de tenerla en internet a la semana de la publicación del libro en inglés»

Tal vez de todo isto, o máis interesante sexa resaltar que o fenómeno Harry Potter, está demostrando, por unha banda o poder das redes sociais e por outra, que o mundo editorial tradicional ten que cambiar ou, máis ben, que xa cambiou, aínda que algúns non se deran conta.

Por certo hoxe, 31 de Xullo, J.K. Rowling, a autora de Harry Potter cumpre 42 anos. Así que vaia dende aquí as nosas felicitacións e que continúe escribindo, porque está claro que é seguida por millóns e millóns de lectores en todo o mundo. Van de mostra uns datos:

• No ano 2004 a revista Forbes indicou que a fortuna de Rowling ascendía a 576 millóns de libras esterlinas (845 millóns de €, 1144 millóns de dólares), convertindouse na única persoa desta lista de mil millonarios , en US$, escribindo libros.
• O lanzamento mundial de Harry Potter e a Orden do Fénix, a quinta entrega deste fenómeno editorial costou nada menos que 10 millóns de dólares. Chegou ás librerias e converteuse no libro máis vendido da historia no día da súa aparición. Editáronse 13 millóns de copias en inglés e vai camiño de superar á Biblia na cantidade de exemplares impresos.
• A primeira película, Harry Pôtter y la camara secreta, recaudou 88 millóns de dólares só no fin de semana do seu estreo en EE.UU.
• A última entrega da saga foi a máis rápida en ventas da historia, nas primerias 24 horas Harry Potter and the Deathly Hallows vendeu só en EEUU e Gran Bretaña 11 millóns de copias, a un ritmo de 5000 exemplares por minuto.
• Nos seus 10 anos de vida, Harry Potter vendeu 325 millóns de exemplares, e foi traducido a 64 idiomas.

¡Uff... que tal cos números!

Antonio Machado

Moneda que está en la mano,

tal vez se deba guardar.

La monedita del alma

se pierde si no se da.

Un 26 de Xullo de 1875 Naceu en Sevilla Antonio Cipriano José Maria y Francisco de Santa Ana Machado Ruíz, coñecido como Antonio Machado. Por esta razón acordeime de Oki, que como todos sabedes é unha gran entusiata deste poeta e pensei que era unha boa disculpa para ler algúns poemas do mesmo. Que todos o disfrutedes e sobre todo para Oki. Non vos esquezades de navegar por este enlace que vos envío, descubriredes a relación de Machado con Galicia:
http://www.abelmartin.com/guia/antol/antol.html
Visitade tamén:
http://www.antoniomachadoensoria.com/ (Marabillosa páxina sobre Machado en Soria)

RETRATO
Mi infancia son recuerdos de un patio de Sevilla,

y un huerto claro donde madura el limonero;
mi juventud, veinte años en tierra de Castilla;

mi historia, algunos casos que recordar no quiero.

Ni un seductor Mañara , ni un Bradomín he sido

-ya conocéis mi torpe aliño indumentario-,

as recibí la flecha que me asignó Cupido,

y amé cuanto ellas puedan tener de hospitalario.

Hay en mis venas gotas de sangre jacobina,

pero mi verso brota de manantial sereno;

y, más que un hombre al uso que sabe su doctrina,

soy, en el buen sentido de la palabra, bueno.

Adoro la hermosura, y en la moderna estética

corté las viejas rosas del huerto de Ronsard;

mas no amo los afeites de la actual cosmética,

ni soy un ave de esas del nuevo gay-trinar.

Desdeño las romanzas de los tenores huecos

y el coro de los grillos que cantan a la luna.

A distinguir me paro las voces de los ecos,

y escucho solamente, entre las voces, una.

¿Soy clásico o romántico? No sé. Dejar quisiera

mi verso, como deja el capitán su espada:

famosa por la mano viril que la blandiera,

no por el docto oficio del forjador preciada.

Converso con el hombre que siempre va conmigo

-quien habla solo espera hablar a Dios un día-;

mi soliloquio es plática con ese buen amigo

que me enseñó el secreto de la filantropía.

Y al cabo, nada os debo; debéisme cuanto he escrito.

A mi trabajo acudo, con mi dinero pago

el traje que me cubre y la masión que habito,

el pan que me alimenta y el lecho en donde yago.

Y cuando llegue el día del último viaje,

y esté al partir la nave que nunca ha de tornar,

me encontraréis a bordo ligero de equipage,

casi desnudo, como los hijos de la mar.
Antonio Machado

Un día como hoxe fai 42 anos os Beach boys lanzan California girls

The Beach Boys é un quinteto vocal e instrumental orixinal de Os Ánxeles, California, que popularizou un estilo de pop coñecido por "Surfing" ou "Hot-Rod". Formado en 1961 e o representante do estilo californiano de vida dos anos 60. Formado por tres irmáns Brian (compositor, vocais, baixo, piano), Carl (guitarra, vocais] e Dennis Wilson (batería, vocais), xunto cun primo , Mike Love (vocal) e un veciño, Al Jardine (guitarra, vocaes).
As súas cancións responde a un movemento xuvenil de California dos 60, unha despreocupada forma de vivir que tiña nas praias, os coches, as rapazas e o surf as súas principais sinais de identidade.
Os primeiros éxitos Surfin' USA (1963), Fun, fun, fun (1964) e California girls (1965) falaban sobre unha especie de utopía suburbán adolescente nas praias e arrasaron en todo o país, axudados por arranxos intelixentes e bonitas melodías.
Paul McCartney dixo que foi "Pet Sounds" o álbum que lles inspirou a el e a John Lennon a escribir Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, que é considerado pola crítica mundial como o mellor album do século, seguido moi perto polo de "Pet Sounds".
Foi este LP dos Beatles, o que sumado ó abuso das drogas, xunto coa obsesión de Brian de facer un álbum maxistral o que o levou a unha crise nerviosa en 1966, saíndo do grupo como membro das tournes e aparecendo en escena Bruce Johnston, quen será sempre chamado o sexto beach boy.
Durante os anos 70, Os Beach Boys mantiveron o seu status de grupo musical de primeira categoría con Brian máis no estudio, compoñendo e producindo, pero menos presente nas xiras. Durante os 70 xurdiu o albun "Sunflower" onde cada membro revelou o seu propio talento, que nos 60 estivera un pouco na sombra. Nesta década Carl se convirteuse nun sólido e distintivo productor e Mike, tomou o lugar de Brian como lider da banda, manténdose como o o foco visual ó ser o representante do grupo nos shows en vivo. Dennis desenrolou o seu propio talento como escritor musical e nos shows seguía sendo o máis carismático do grupo.

A proba previa a destrución de Hiroshima e Nagasaki

A primeira proba da primeira arma atómica do mundo tivo lugar un día coma hoxe (16 de xullo) de 1945 en Alamogordo no estado de Novo México (EEUU).
Estados Unidos soubo en 1939 que a Alemania de Hitler descubrira a fisión nuclear. Oppenheimer (o pai da bomba atómica) e outros expertos supuxeron que os alemáns tratarían de producir unha reación en cadea que faría posible unha bomba moito máis destructiva que calquer outro explosivo convencional. O presidente Roosevelt, no maior dos segredos autorizou o finanzamento dun proxecto destinado a construír armas novas no que participaron moitos científicos forzados a fuxir dos seus fogares en Alemania, Italia e Hungría. A principios do 1942 pediuselle a Oppenheimer, que coordinara os esforzos dispersos.

O programa do exército de EUA, recibiu a máxima prioridade e o seu nome foi Proxecto Manhattan e o dirixiu o coronel Leslie Groves, de 46 años. Oppenheimer suxeriu que os investigadores fosen reunidos nun só laboratorio na aldea de Los Álamos en Novo México. O 30 de decembro de 1944, Groves predixo a que os dos mil millóns de dólares invertidos no proxecto darían como resultado unha bomba rematada para o 10 de agosto do ano seguinte.

Harry S. Truman, sucesor á presidencia cando morreu Roosevelt, nomeu un comité que para examinar as posibles consecuencias dunha detonación nuclear. Os expertos decidiron recomendar que a primeira bomba fose arroxada como un experimento, sin advertencia sobre un branco militar xaponés (estabase a fraguar as destrucións de Hiroshima e Nagasaki).

Foto: Pobo de Los Alamos (Novo México)

Pero antes había que facer unha proba que se produxo un 16 de xullo de 1945: O artefacto de proba chamado "Fat Man" ("Gordo") pola súa forma bulbosa, instalouse no deserto sobre unha torre de aceiro. Ás 5:30 un control remoto detonou a bomba. Cun ruxido infernal, unha bola de lume verde violáceo e laranxa elevouse sobre unha área de 1.5 km de ancho. A reación en cadea, fixo temblar a terra e a torre de aceiro esfumouse, unha columna de fume elevouse cara os ceos formando un fungo a 11 Km do solo.
A primeira explosión nuclear feita polo home pasmou e alegrou ós observadores militares e científicos que a presenciaron. Algúns felicitaron a gritos ós científicos, pero Oppenheimer recordou o Bhagavad Gita, poema épico da India: "Volvínme morte, o destructor de mundos."
Este centro de investigacións de Los Alamos era un secreto máximo. Nin sequera os habitantes de Novo México sabían dos seus traballos ata que caeron as bombas sobre Xapón en Agosto do 1945.

Foto: Graves e Oppenheimer despois da primera proba nuclear en Alamogordo, xunto a torre destrozada onde se colocara a bomba

A estas horas unha preciosa nana

Esta nana que vos adico está interpretada por Joan Manuel Serrat e baséase nun fermosísimo poema que Miguel Hernández lle escribiu en 1939 o seu fillo recén nado dende a cadea, cando recibiu unha carta da súa muller na que lle dicía que só podían comer pan e cebolas.

¡Fixádevos que marabilla saiu desa carta!
Seguide a letra e escoitade a Serrat...

NANAS DE LA CEBOLLA
La cebolla es escarcha
cerrada y pobre:
escarcha de tus días
y de mis noches.
Hambre y cebolla:
hielo negro y escarcha
grande y redonda.
En la cuna del hambre
mi niño estaba.
Con sangre de cebolla
se amamantaba.
Pero tu sangre,
escarchada de azúcar,
cebolla y hambre.
Una mujer morena,
resuelta en luna,
se derrama hilo a hilo
sobre la cuna.
Ríete, niño,
que te tragas la luna
cuando es preciso.
Alondra de mi casa,
ríete mucho.
Es tu risa en los ojos
la luz del mundo.
Ríete tanto
que en el alma al oírte,
bata el espacio.
Tu risa me hace libre,
me pone alas.
Soledades me quita,
cárcel me arranca.
Boca que vuela,
corazón que en tus labios
relampaguea.
Es tu risa la espada
más victoriosa.
Vencedor de las flores
y las alondras.
Rival del sol.
Porvenir de mis huesos
y de mi amor.
La carne aleteante,
súbito el párpado,
el vivir como nunca
coloreado.
¡Cuánto jilguero
se remonta, aletea,
desde tu cuerpo!
Desperté de ser niño.
Nunca despiestes.
Triste llevo la boca.
Ríete siempre.
Siempre en la cuna,
defendiendo la risa
pluma por pluma.
Ser de vuelo tan alto,
tan extendido,
que tu carne parece
cielo cernido.
¡Si yo pudiera
remontarme al origen
de tu carrera!
Al octavo mes ríes
con cinco azahares.
Con cinco diminutas
ferocidades.
Con cinco dientes
como cinco jazmines
adolescentes.
Frontera de los besos
serán mañana,
cuando en la dentadura
sientas un arma.
Sientas un fuego
correr dientes abajo
buscando el centro.
Vuela niño en la doble l
una del pecho.
Él, triste de cebolla.
Tú, satisfecho.
No te derrumbes.
No sepas lo que pasa
ni lo que ocurre.

Elliot Tomclyde

¿Recordades este título que tanto éxito tivo na nosa biblio e que tantos de vos levastedes prestado?... Pois regresou, acaba de saír unha segunda parte que xa comprei para vos e que estará na biblio na seción de literatura española, en setembro ¡Claro!

Esta nova entrega chámase ELLIOT Y EL LIMBO DE LOS PERDIDOS. Recordade que o autor da saga é Joaquín Londáiz Montiel e a editorial é Montena.

Elliot no se lo puede creer: hace un momento estaba con sus padres en un crucero por las islas del Caribe. Es verdad, se aburría un poco, por eso ha utilizado un espejo para volver a su casa y coger un libro. Y ¿con qué se ha encontrado cuando ha vuelto?. Con un barco fantasma, porque todos, tripulantes y pasajeros, se han esfumado. ¿Dónde se han metido?. A Elliot no le queda otro remedio que pedir ayuda al mundo mágico. Pero los días pasan y nadie parece darle respuesta... Por eso decidirá investigar por su cuenta y descubrirá que existe un misterioso lugar donde más de un barco ha desaparecido.

Elliot tiene claro cuál será su próximo destino, aunque tendrá que ir con mucho cuidado para que nadie se entere y seguir, como si nada, sus clases del elemento Agua en la misteriosa ciudade de Bubbleville...

¡Que o disfrutes!...

A resposta

Xa vexo que andades todos de vacacións e que ninguén contestou a miña difícil pregunta, pero aíndá así e por si hai algún despistado pola rede que non estea na praia, vouvos a dar a resposta que, por suposto, todos coñecedes:...

A porta funciona como unha palanca coas bisagras como fulcro. Canto máis lonxe do fulcro apliques a forza, menos costa de mover.

Pois eso que busques palancas que habelas hailas por todas partes: dende os abrelatas, ás tesoiras ou ós balancíns.

Continuade na praia pero conectade de cando en vez con nós.... Sempre teremos algunha cousa interesante que contar.